Met dit mooie weer zitten onze katten graag buiten. Ze zoeken dan een plekje, liefst in de schaduw. Mijn auto staat thuis onder een carport en volgens onze kattin is het dak van mijn auto ideaal. Dat zou nog zo erg niet zijn mocht ze beseffen dat ze ervan moet als ik wil vertrekken. Het wordt steeds moeilijker dat aan haar verstand te brengen want intussen is het haar plekje geworden. Als ze zich dan na lang aandringen verwaardigt naar beneden te komen, legt ze zich onder de wagen. Misschien moet ik eens zingen 'Kom van dat dak af'?
Wie goed bezig is: dochterlief, die ijverig studeert Wie niet goed bezig is: de chauffeur die zijn middelvinger opsteekt naar mij omdat ik 50 reed waar je maar 50 mag...
Een bel hoort tot de standaarduitrusting van een huis. En bij een huis is vrij makkelijk te zien waar dat ding zit. Bij ondernemingen daarentegen moet ik vaak zoeken. Het probleem begint soms al aan de slagboom van de parkeerplaats. Voor je weet waar de parlofoon zit is er vaak al een file. Zelfs als je de slagboom voorbij bent kan je niet altijd gerust zijn. Want bedrijven sparen soms een receptioniste uit. De buitendeur is dan vaak alleen te openen met een personeelsbadge. Die ik uiteraard niet heb. En de bel zit heel ingenieus verborgen. Soms in de parlofoon, soms links van de deur, soms rechts. Mens erger je niet, is een goede raad.
Morgen begint onze dochter eraan. Spits wordt afgebeten met een hoofdvak: wiskunde. Maar ze studeerde al gans het weekend. We houden onze vingers gekruist.
was het beslist. Afgelopen week gezocht op internet, vanmorgen wezen kijken en vanmiddag beslist. Jongste gaat volgend jaar op kot in plaats van internaat. Een klasgenoot van hem die ook op het internaat verblijft schudde ons wakker. We wisten wel dat het internaat gaat verbouwen en dat de kinderen voor een jaar naar een hotel zouden gaan. Goed geregeld was het allemaal wel maar ideaal vonden we het niet. Die jongen zette ons aan het denken en zo geschiedde.
Boeken van deze schrijfster zijn meestal boeiende lectuur. En zo ook dit boek. Het speelt zich af in de modewereld en vertelt het verhaal van een zakenvrouw die het tanende imperium van een parfumeriemerk moet redden van de ondergang. Niet alleen een kijk op de zakenwereld maar ook op haar privéleven. Gelukkig zijn er in dit boek wel minder personages dan gewoonlijk, dat maakt het wat makkelijker te volgen. Ik sleep het boek overal mee: op de trein, tijdens mijn lunch en nog vlug een hoofdstuk (of 2, of 3,...) 's avonds.
Na een grote inspanning, een deadline die akelig dichtbij kwam en op zoek naar een copy centrum is de thesis helemaal afgerond. Die stress is voorbij de verdediging is na de examens.
Met de staking van vorige week in het achterhoofd zag ik er wel wat tegenop om vandaag de trein te nemen. Op de overvolle trein van deze morgen had ik nog een zitplaats gespot. Een passagier moest wel haar tas verplaatsen en keek niet al te vriendelijk, maar dat trok ik mij niet aan. Het was dat of blijven rechtstaan. Toen ik echter mijn rugzak tussen twee bankstellen in wou plaatsen, bleef de tas hangen aan mijn jas. Een vriendelijke medepassagier bood zijn hulp aan maar intussen creëerde ik wel een opstopping. Enfin, uiteindelijk kon ik zitten en de passagiers achter mij doorstromen.
ikke natuurlijk, manlief niet en vrolijk feliciteerde hij mij gisteren met onze huwlijksverjaardag :) hij feliciteerde me en ik wist niet waarom... vorig jaar was ik het een keer niet vergeten en had ik een bloemetje voor hem gekocht en hij voor mij.
Gisterochtend vergadering, gistermiddag vergadering en 's avonds een voordracht, ongewoon voor mij om te zitten en te luisteren. Op zoek naar de plaats waar de voordracht doorging zorgde de gps van vriendin voor de broodnodige ontspanning. Deze keer geen verwarrende berichtjes maar de weg werd ons gedicteerd in sappig West-Vlaams.
Dingen die je niet meer gebruikt, gooi je makkelijk weg. Dat elke week het vuilnis wordt opgehaald, lijkt normaal. Tot het eens fout loopt. Als ik nu dochterlief ophaal aan school dan zie ik op weg naar school grote hoeveelheden vuil buiten staan. Geen erg fraai zicht in een toch wel heel mooie stad. Dat neemt niet weg dat ik respect heb voor de mensen die deze moeilijke job uitoefenen.
Om onze club te steunen koop ik wel eens een lotje van de tombola. Onlangs bleek ik niet één maar twee kleine prijzen gewonnen te hebben. Mooi meegenomen!
Manlief zei: "ik beken", "ik heb mijn vrouw en kinderen opgehangen". Gelukkig hoeft hij niet voor een rechtbank verschijnen en zijn onze kinderen en ik nog op deze wereldbol. We hangen mooi, de kinderen in de living en ik in de hall. Manlief heeft niet gespaard op een kader voor mij ik eigenlijk wel voor de jongens, maar enfin ze lachen ons vrolijk toe vanuit hun kader boven de piano op het oude stekje. Heel fijn dus dat we gisteren bezoek kregen van mensen die we lang niet meer hadden gezien dan wordt er immers afgewerkt.
De prooi van de kater moest wel worden opgeruimd. Dat is natuurlijk geen leuke job. Mijn man had gisteren de restanten buiten laten liggen, maar verderop verstopt in de tuin. Vanmorgen volgde onze kattin haar neus, zocht, vond en bracht het overschot tot aan onze keukendeur. En noch manlief noch onze dochter wou het opruimen. Dus mocht ik het doen. Het sterke geslacht nietwaar.
Tijdens mijn werkuren kom ik met heel wat mensen in contact. Die zijn van allerlei pluimage en afkomstig uit verschillende Vlaamse regio's. Vandaag sprak ik met een man die een heel leuk dialect sprak. Ik had net iets meer aandacht nodig om het te begrijpen, maar ik vond het wel leuk om te horen.
Naar verluidt is dat het aantal stappen dat je op een dag zou moeten zetten om gezond bezig te zijn. Ik weet niet of ik het aantal vandaag bereikt heb, maar de NMBS heeft in elk geval een goede aanzet gegeven. Want de te late trein ging vertrekken van spoor 14, nee van spoor 10, dan toch van spoor 14. Als iedereen al zat, bleek dat de nieuwe machinist toch niet kwam. Dus dan maar terug naar beneden, naar spoor 15. Uiteindelijk is het na 2 uur wachten in het station gelukt om een trein te vinden met een machinist richting Gent. Gelukkig had ik een dik boek mee om de wachttijd te verzachten. Was de staking toch nog voor iets goed.
