Onze dochter verblijft momenteel in Berlijn in het kader van een schoolreis. Vandaag staat een fietstocht langs de restanten van de Berlijnse muur op het programma, net als een bezoek aan Checkpoint Charlie en het jodenmuseum. Ze zag de 3-uurs fietstocht bij het vertrek niet al te goed zitten, maar het zal wel meevallen. En wij thuis fietsen uiteraard in gedachten mee.
Toen in vanmorgen boodschappen deed, werd ik ondervraagd over de voorverpakte charcuterie in mijn winkelkarretje. Omdat die mensen ook hun werk moeten doen en ik mij voorgenomen had me niet te laten opjagen door de paasdrukte gaf ik vriendelijk antwoord. Ergens in de statistieken blijkt nu dus hoe dit gezin omgaat met charcuterie.
Gisteren werd het pensioen van een collega gevierd. Het was een lekker etentje en nadien nog doorgezakt in de buurt van Brussel-Zuid. Wel veel water en thee gedronken, maar het plezier was er niet minder om. We zullen hem missen op het werk, maar er is nu eenmaal een tijd van komen en een tijd van gaan.
Vandaag was het weer zover richting Brussel. Maar er was wel 1 goede kant aan. Ik werd tussen Erpe-Mere en Aalst ingehaald door een wagen van "Mijn pop-up restaurant". Bleek dat Jonas uit Aalst achter het stuur zat. Aangezien hij mijn favoriet is heb ik even gezwaaid. En heel sympathiek lachte hij en zwaaide terug.
Mijn auto was weer toe aan zijn jaarlijkse controle. Gelukkig had ik een boek mee. Want ik stond zo'n anderhalf uur in de rij voor het mijn beurt was. Het boek had blijkbaar een kalmerende werking. Want toen ik nadien mijn bloeddruk nam bleek die laag te zijn: 10 op 7. En zo is bewezen dat de uitspraak op de radio dat lezen de bloeddruk verlaagt, klopt.
Als ik op bezoek ga bij een groter bedrijf moet ik niet alleen aanmelden bij de bewaker, maar soms ook doorrijden op het bedrijfsterrein naar het gebouw waar de administratie gevestigd is. Er wordt mij dan een bedrijfsplan in de handen gedrukt aangevuld met een snelle mondelinge uitleg. Helaas ben ik niet erg handig in kaartlezen en/of is het plan niet duidelijk en/of zijn de wegmarkeringen niet te vinden. De laatste keer dat ik mijn weg moest zoeken duurde het tien minuten om het gebouw te vinden. Blijkbaar was dat te lang want de gesprekspartner kwam mij al tegemoet...
De laatste loodjes van de muts waren het moeilijkst. Breien met 4 naalden als er maar 12 of 8 steken meer zijn is niet evident. Maar het is mij gelukt en dochterlief is tevreden met het resultaat.
mijn voornemen om 's avonds wat meer thuis te zijn is nog geen haalbare kaart en dus zijn mijn avonden gevuld met allerlei verschillende activiteiten. Zo luisterden we afgelopen vrijdag in een kerk naar de 'Johannes passie' en de avond erna naar 'de mannenmonoloog' over contrasten gesproken.
In onze tuin staat een oude prunus. Hij stond al trots te pronken met bloesems. Helaas zijn door de felle wind en regen van gisteren twee zijtakken afgebroken. Hopelijk herpakt de boom zich na deze brute amputatie.
Gisteravond mochten we aanschuiven bij een vriendin. Samen met een ganse bende andere vrienden. Het was supergezellig en de gourmet ging vlot naar binnen. Iedereen ging blij naar huis. En dat uurtje minder slaap deerde mij niet.
Vanmorgen al een stuk breiwerk van de muts uitgetrokken, vergeten was die uit de machine kwam op te hangen, in het warenhuis mijn spullen in een andere kar gelegd. Ik denk dat ik het eerstvolgende half uur beter niks meer doe...
Naar aanleiding van de twee geboorten in de familie bedacht ik mij hoe ver wij al staan met onze tiener vooral dan wat betreft schoolstudie. Want we zijn al geëvolueerd : -eerst was het mama die de agenda en taken controleerde en alle lessen opvroeg; -dan: lessen opvragen op verzoek maar toch nog van ver een oogje in het zeil houden; -daarna: haar zelf taken laten plannen en lessen studeren maar niet gaan slapen voor ze klaar was met alles; -tot nu: nog steeds haar zelf laten plannen maar al gaan slapen voor ze helemaal klaar is. En de rapporten zijn goed dus we slapen zelfs goed...
Jawel hoor. Gisteren werd ik opnieuw groottante: een meisje ditmaal. Groot en niet al te zwaar (2,8 kg). Veel geluk ook aan deze boreling en de rest van de familie.
dat voelde ik me weer even op het weekendje van de KSA vanwege hun 25 jarig bestaan. Alle leiding en ook oudleiding en kookmama's waaronder ik waren uitgenodigd. De vrijdagavond bekeken we foto's van door de jaren heen en kletsen we gezellig bij. Zaterdag beleefden we echt een Ksa-dag. We werden in 3 groepen verdeeld en gedropt, terug moesten we te voet - zo'n 20 km- en onderweg van allerlei dingen verzamelen zoals eieren een gouden gids een konijnenpoot enz enz. het lukte ons wonderwel om de soms vreemde voorwerpen te verzamelen. In de namiddag moesten we elkaar uitdagen dmv van spelletjes en 's avonds een quiz. Niet zomaar en Quiz een pis- quiz dat betekende dat de verliezende groep na elke ronde een liter water moest leegdrinken voordat de volgende ronde begon zonder naar toilet te mogen gaan. Aangezien mijn groepje steeds verloor was dat voor mijn blaas niet zo top maar het was grappig. het was een bijzondere dag nog meer omdat ze de dagindeling omdraaiden de dag begon met de avond en avondeten en eindigde met het ontbijt. Na de quiz moest ik helaas naar huis en kon ik geen tweede nachtje meer doordoen alhoewel miss maar goed ook als oudste van de bende moest ik me wel weren.
Bij veel bedrijven moet je aanmelden bij de bewakingsdienst. Je wordt dan gevraagd om je identiteitskaart af te geven ter controle. Gisteren stond ik daar met blozende kaken. Want ik vond mijn IK niet. Maar ik had een goed excuus: de kaart zat in de sleuf van mijn PC want ik heb die nodig om de mails van het werk te kunnen lezen via een VPN verbinding. Gelukkig was de bewaker niet streng en volstond mijn rijbewijs als identificatie. En gelukkig had ik op de terugweg naar huis geen politiecontrole.
Voor het werk moet ik regelmatig naar Antwerpen en Zaventem. Met de wagen omdat industrieterreinen niet makkelijk bereikbaar zijn met het openbaar vervoer. Vandaag was ik terug onderweg naar Zaventem. Omdat ik de weg naar het bedrijf goed kende, reed ik zonder GPS. Maar ik keek raar op toen ik Gentbrugge aangeduid zag. Van bij ons moet je dat namelijk niet passeren op weg naar Zaventem. Gelukkig kon ik nog de afslag nemen naar de R4 en via Merelbeke kwam ik toch nog op de goede route. En ik kwam zelfs op tijd aan voor mijn afspraak.
Dit vind ik een parel van een film. Het vertelt het verhaal van een familie Indiaanse restauranthouders wiens restaurant tijdens een oproer in vlammen opgaat. De vader besluit dan maar India te verlaten en zich, na wat omzwervingen, te vestigen in een klein Frans dorp. Hij begint daar een Indiaans restaurant vlak tegenover een frans restaurant met 1 michelinster. Wat is er zo goed aan: een verhaal over gewone mensen, met hun kleine kantjes. Tikje voorspelbaar dat wel en mijn dochter vond de film iets te lang duren. Maar ik genoot er van
