Op Facebook merkte ik dat mijn petekind al enthousiast experimenteerde met het fotomateriaal dat hij cadeau kreeg met nieuwjaar. Daaruit trek ik 2 conclusies nl: -hij was blij met het cadeau -zijn examenperiode is voorbij.
-om mijn sleutels te vinden -om toch te tanken in station 2 nadat station 1 onterecht problemen had met mijn bankkaart -om de eerste dossiers van dit jaar door te sturen met het nieuwe computerprogramma Een geslaagde dag
deed ons jongste om een schoolopdracht alsnog tot een goed einde te brengen. Slapen doet hij momenteel slecht op het internaat, oordopjes, blinddoek, laat gaan slapen, vroeg gaan slapen van alles geprobeerd. Tijdens het de les film kregen ze een kortfilm te zien waarvan hij alleen het begin en het einde zag. Nu moest hij daar natuurlijk een opdracht over maken en aldus gingen we in het weekend op pad om te kijken of de dvd hier ergens te verkrijgen was of on-line zonder resultaat. Hij pakte zijn moed bij elkaar en stuurde de leerkracht een mail waarin hij vertelde dat hij alleen het begin en einde had gezien en daartussen door 'slaaptekort overmeesterd was' en of hij de dvd van de leerkracht mocht lenen of een andere suggestie. Het antwoord van de leerkracht was positief en hij heeft de opdracht inmiddels kunnen maken. De leerkracht had al wel gezien dat hij sliep en er al om moeten glimlachen vandaag heeft hij weer les van hem ben benieuwd naar eventuele commentaren.
Daar ben ik een redelijk groot voorstander van. En dus liggen mijn huissleutels steeds op dezelfde plaats. Toch moet er vandaag iets fout gegaan zijn want voorlopig vind ik de sleutels niet. Ze zijn zeker in huis want ik liet mezelf binnen. Dat wordt zoeken vanavond.
de allereerste keer in vandaag 24 jaar dat we oudste niet zien op zijn verjaardag. De sms-jes zijn verstuurd maar bellen kan nog niet. Hij blokt in de bib van de unief en bleef het weekend op zijn kot.
Bij mij is dat nog steeds een ouderwetse "3 cijfers, 3 letters". Evenwel zie ik op de autoweg steeds vaker de duurdere variant opduiken met een eigen combinatie. Zo werd ik onlangs ingehaald door een minicooper met als nummerplaat "Lau 001". Aan het stuur een jonge vrouw. Wellicht dus "de vriendin van". En nu maar hopen dat de relatie blijvend is.
Een deken van sneeuw. Zo luidde de titel van dit boek. Uit nieuwsgierigheid bladerde ik er ook eens in. Ik las zelfs enkele pagina's na elkaar. Het boek is compleet in zwart/wit, met vrij grove tekeningen. Bovendien is de inhoud nogal zwaar: gepest worden, worstelen met het geloof. Noch mijn dochter, noch ik waren onder de indruk. Positief is wel dat we de inspanning deden om een nieuw genre te ontdekken.
Eerst was de wolwinkel dicht, toen kon ik niet het boek kopen dat ik wou en nu geraak ik niet on-line aangemeld bij de bank. Misschien doe ik dus het eerste halfuur best helemaal niets...
Zoon twee had zijn eerste examen hèt moment voor mij om zijn kamer eens een poetsbeurt te geven en terwijl ik toch bezig was besloot het hele bovenverdiep en de trap erbij te nemen. Het ging me zeker niet rap genoeg want ik besloot de kortste weg naar beneden te nemen.Dooreen gemiste trede struikelde ik over het snoer van de stofzuiger en belande ik met de stofzuiger onder mij beneden op de vloer. Ik was een beetje dizzy omdat mijn hoofd de grond raakte en sommige plekken zwollen meteen op. na een half uurtje rust en ijspakkingen voelde er niets gebroken aan en zette ik mijn werk voort.
Het lezen van dit boek nam behoorlijk wat tijd in beslag. Niet omdat het zo dik was of omdat ik het zo heel erg druk heb, maar omdat het mij niet zo zeer boeide. De plot was vrij doorzichtig en van in het begin weet je dat het niet zo goed zal aflopen. Bovendien zie je bij sommige dialogen zo de "opgestoken vinger" van de goedbedoelde waarschuwingen. En als ik zoiets niet mag doen in de cursus literaire creatie zou een bekend auteur dit ook niet al te vaak mogen. Als je echt niets anders meer te lezen hebt in huis, kan je het misschien overwegen. Maar eerlijk: een goed tijdschrift is dan misschien een beter alternatief.
Kunnen ook erg filosofisch en gul zijn. Zo kreeg ik tijdens het kaartjes knippen gratis deze definitie aangereikt: "Elegantie is met een minimum aan inspanning een maximum effect bereiken". Voilà, dat wou ik even delen.
Jongste moet elke week een filmrolletje volschieten met dagboekfoto's. Omdat zijn dagen doordeweeks er elke week hetzelfde uitzien is het allemaal niet erg origineel meer en bedenken we nu in het weekend waar we naar toe kunnen gaan voor de shoots. En zo liepen we gisteren mee in de stille mars in Gent erg indrukwekkend voor zoon. Nadien gingen we naar Ronse omdat vandaag de oude verpleegstersschool onder de sloophamer ging en er prachtige graffiti werken te zien zijn. Wat vervelend dat ik vergat de digitale camera mee te nemen zelfs onze gsm's hadden we niet mee, zoon gelukkig wel zijn IPod zo konden we ze toch nog vastleggen zoon moet immers met de analoge camera en zwart-wit rolletjes zijn dagboekfoto's maken.
Papa die meezingt, mama die stofzuigt de tv die te luid staat, de buurman die besluit zijn huis verder af te werken, de storm die de luiken laat klepperen. Elke afleiding is er één teveel voor zoon twee die boven zijn boeken zwoegt.
Liggen op mijn nachttafel klaar ter ontdekking: -Drakentovenaar - An Janssens -Het geheim van Ji - Pierre Grimbert -Duizend schitterende zonnen - Khaled Hosseini -The hand of Fatima - Ildefonso Falcones. Dat wordt dus steeds een moeilijke keuze: breien of lezen
Is al weer volop ingezet. Na Driekoningen braken we de kerstboom af en ruimden we alle kerstspulletjes op. Jongste zit al weer een weekje op school en de oudsten zijn hard aan het studeren. De tijd vliegt voorbij dus niet vergeten ook lekker te genieten dat staat zeker ook op mijn goede voornemenslijstje
