Cor is niet meer hier. Hij is vorige week zaterdagochtend naar de hemel gegaan.
Er is een soort gat gevallen in de straat en in de bekende routine van schuifelende voetstappen die zijn komst aankondigen en een hand op de deurklink. De warmte van Cor en zijn niet oordelende aanwezigheid die al blij was met een paar woorden, een handdruk, een omhelzing, je even zien.Er was veel belangstelling voor zijn begrafenis en allerlei mensen zochten hem op in zijn laatste dagen.
Mensen die hetzelfde voelden. De 'inborst' van Cor die te voelen was, al maakte hij maar een paar hoofdbewegingen. Je was welkom.
Geregeld belde hij mensen op en zei dan allereerst: "ik houd van je". Daar was hij niet zuinig mee en hij kon het snel zeggen.
Bij mij zit er nogal eens wat tussen.. Lieve Cor. Ik stond aan je graf terwijl je kist hartstikke ver de grond in werd getakeld.. Zo ver weg. Ik had een handvol rode bloemblaadjes en stond tussen mijn lieve vriendinnen in maar ik kon de blaadjes niet los laten. Ik kon jou niet loslaten.
Eerst huilen. Pijn kwam naar boven, gewoon pijn en verdriet. Gemis. In de kluwen van het leven, van al het ingewikkelds, vele woorden, trauma's en onverwerkt zeer. In de drukte van bezig zijn, dingen maken, bedenken en doorleven was jij gewoon aanwezig.
Ik ging soms op een rare manier met je om. Dan zette ik je gewoon op een stoel bij mijn tafel, gaf je een kop thee en ging door met iets maken.
We luisterden muziek of niet en ik gaf je een speeltje om met de kat te spelen. Je deelde in mijn leven, in waar ik blij van werd of waar ik van baalde. En ik deelde in het jouwe. Er was ook veel wat ik niet met je kon delen. Geen dure discussies, geen stapels informatie of associaties maar wel deelde je in de meest echte kern en je kon een hele wereld samenvatten met een gebaar, een zucht of een enkel woord.
Soms irriteerde me dat ook, alsof je zoveel weghaalde dat het andere eromheen bijna geen waarde meer had. Maar ik kon er al snel weer om glimlachen. Mensen schuren elkaar. Ik kon helemaal zat worden van al je hè, s... Hè.., niet eens: "Wat zeg je Olga?" Maar we konden tegen een stootje en dan riep ik een paar keer hard: HÈ!, en dat gaf weer lucht. Mijn oude buurman Cor, mijn vriend en broer die altijd voor me klaar stond en echt blij werd van een boodschap voor me doen. Je haalde mijn speciale geitenmelk en yoghurt met rechtsdraaiend melkzuur via extra groot geschreven handschriftbriefjes. Je bracht wekelijks een bloemetje voor me mee; steevast op vrijdag; ROZEN VAN DE ALDI!
Het was vaak een zoeken ook voor mezelf naar goede grenzen. Zoeken naar genoeg eigen ruimte voor mijn dingen, vrienden, leven. Het was zoals het was en niet alles was zonder fout of gebrek. Ik was er vast eens niet terwijl je mij nodig had en soms was ik er niet diep genoeg in de zin van dat ik het even niet 'had' om meer te geven of voelen van jouw nood. Wat heb je veel gegeven aan mensen om je heen die dat konden ontvangen Cor en wat was je trouw en gevoelig naar God. Je wilde niet dat er dingen tussen zaten. Tussen jou en mensen en tussen jou en Hem. Je kon excuus komen maken voor dat je niet had terug gewuifd of een beetje barse toon had gehad. Dan vroeg je al om vergeving en wie had jou al die dingen geleerd? Tot mijn schaamte haast kan ik zeggen dat je een redelijk zelf studied christen was. Weet je, ik liet het ook maar vaak voor wat het was. We leefden het leven en tussendoor was er vanzelf groei of een keer wat uitleg. In veel dingen was je een voorbeeld. In het geven. Je trok graag je portemonnee. Het was alsof je hem het liefste om kiepte voor mij. Voor mij, voor goede doelen. Geld gaf je het liefste weg. Je bezittingen waren weinig. Je leefde zo sober, met één boek; de bijbel en later een dagboekje, je kleding en alle kaarten die je gekregen had als schatten in een doos.
Toen ik hier net woonde, kwam je al snel om de hoek kijken met een opmerking over de struik bij de voordeur. Toen ik de conifeer eruit wou hebben, was het Cor, die als oudste van de drie buurmannen stond te scheppen. Jij zette al je krachten in om de struik los te krijgen.
We lagen samen op onze knieën om van natuurstenen een paadje te maken. Je had eindeloos geduld met precieze Olga die met de waterpas alles nauwkeurig na mat en niet gauw tevreden was. Ach ja, een bult herinneringen. Toen ik zo ziek was en niet kon lopen, kon jij aan één oog niet zien, maar ik ging bij je achterop en zei: 'links', en 'rechts', en je zette me af bij Anneke waar ik op bed ging liggen.
Je kwam altijd bij me kijken als ik ziek was en had de gave om te troosten.
Het is like the end of an era. Jouw tijd zit erop. We zagen het al een hele tijd aankomen en God heeft je voorbereid. Je zag de engelen al voor de ramen. Onze laatste rit was een gaaf cadeau. Op een prachtige zonnige decemberzaterdagmorgen reden we over de brug naar Rhenen en dan over de dijk naar Opheusden. We hadden prachtig uitzicht over de uiterwaarden en het was alsof God dit alles als een schilderij speciaal voor jou had neergelegd deze dag. Het wuivende riet, het gele gras, de koeien en paarden. de rivier in de zon en de schattige huisjes langs de dijk. We gingen niet zomaar ergens koffie drinken maar kozen gezellige bakkerij van Toor uit in Rhenen. Daar zaten we tussen de mensen waar jij gelijk vooral van een paar kleine kinderen genoot. Die kleintjes maakten jou extra blij. Ik dacht wel eens; zou Cor niet eigenlijk kinderwerk hebben moeten doen bij de crèche? Bezoek van Sahel en Reza met de kids maakten jou helemaal gelukkig of van Ilona, Judah en Jonathan. Je had je schatten op de juiste plek en ik vind het zóó mega tof dat jij nu onwijs aan het genieten bent daarboven zonder mankementen, in al je glorie van hoe Vader jou altijd bedoeld hebt en dat eindelijk alle liefde kan binnenkomen waar je je hele leven naar gesnakt hebt. En terecht. want we zijn bedoeld om liefde te ontvangen. En jij hebt kunnen geven, terwijl je nog zoveel nodig had om te ontvangen. Het is wennen Cor. Het is het eind van een periode, op de rand van 2019 en er gaat een nieuwe tijd aanbreken voor mij. Een andere tijd. Maar het zaad wat jij gezaaid hebt in mijn hart, in elk bezoek van schuifelde eendestapvoeten, van voeten die naar buiten wijzen, dat zaad dat groeit op en brengt leven voort. Dank je wel voor jouw erfenis in mijn leven. Shalom.
Dit jaar ga ik de winter, de decembermaand, de kerst, dat heidense feest met een erbij geplakt christelijk hoogtepunt, volop tegemoet. Kom maar op! Ik zeg nee tegen een winterdepressie. Ik laat de kerstmannen en ballen met glitter snel van mijn blikveld afglijden in een onduidelijke mist en kies voor de positieve kant van alles.
Het is tóch feestelijk, al die extra's in december. De roomboter amandelkransen, de glühwein, de warme chocolademelk met slagroom, de zelfgemaakte kaartjes met nog net effe een diep en zinnig woord...
Zaterdag waagde ik me zelfs in een mega intratuingebeuren. Na jarenlang ontwijken dook ik onder in een tevoorschijn getoverd winters landschap. Een schitterende grote sneeuwman met allemaal sprankelende lichtjes eromheen en blauwe streepjes op een heel groot doek.
Een nagemaakt soort Oostenrijks pistelandschap met glühwein tentjes en skiërs, nepsneeuw en een kabelbaan. Een kerkje met poppetjes erin.
Het oer hollandse ijstafereel, met nagemaakt ijs, riet, warme chocomelktentjes, schaatsfiguurtjes, een molen; dat deed me wel wat.
De enorme berg kerstballen en lampjes hield ik wat op hoog sensitieve afstand. Het zoeken naar een geschikt kerststukje leverde niet echt wat op. Het leek allemaal zo matig, zo gewoon wat takjes groen en een kaars.
Mensen lopen met karren vanaf de volle parkeerplaats af en aan. In een zoektocht naar sfeer, gezelligheid, verwondering en vertedering lijkt deze namaakwereld dit allemaal te kunnen geven. We nemen een glimp van het echte met ons mee naar huis.
Het echte is mijns inziens bijvoorbeeld, hoe we elkaar opbouwende opmerkingen toewerpen als we met mooie jurken en broches ons verdringen in de keuken, omdat moeders vanwege haar voeten niet het ritje naar het sfeervolle restaurantje buiten kan maken. Het echte is Jezus in je vlees laten snijden als je niet de woorden krijgt die je altijd zo graag had willen hebben en de ander met ogen van meedogen aankijken en het niet meer van hem of haar verwachten. Het echte is een zalige wandeling maken in een striemende herfstregen met tussendoor toch wat stukken droog terwijl je fantastische foto's kan maken van de loodgrijze regenlucht afgewisseld met koppen schuim op zee, juist door de stormachtige wind. In plaats van een zonovergoten skipiste. Het echte is een kind dat uit de hemel kwam voor een kapotte, vieze wereld waar het al snel als vluchteling moest vluchten om niet vermoord te worden. Het echte is de Zoon van God die al snel, aan het begin van Zijn bediening, de synagoges uit werd gegooid en bij de mensen thuis het goede nieuws moest vertellen.
Het echte is mijn vriendin die zonder enige twijfel haar kind zijn overgeefsel in haar handen opvangt als hij door een hoest de boel er uit gooit. Het echte is de knerpende, verse, pas gevallen sneeuw onder je eigen voeten horen knerpen, als er tóch nog, ook deze winter, in óns kikkerlandje 's avonds sneeuw valt en inderdaad de hele wereld andere decibellen uitademt. Iets waar we allemaal naar verlangen, iets wat ons ergens verenigt in een kerstfeest van over de hele wereld met een mens eigen verlangen naar heelheid, vrede, shalom, verbondenheid en witte schoonheid. Het is allemaal te krijgen, te vinden.
Niet in een kar bij de intratuin. Het is de weg naar het kind. Dat wonderlijke kind, die ene perfecte die een ieder bemint.
Wens je veel echtheid, op je pad en door jou heen. Shalom.
Ik was op een conferentie vanwege een gratis toegangskaart. Het was overweldigend. We werden ondergedompeld in preken, preek na preek na preek. Levensverhalen en wonderen, gebeden en krachtige aanbidding.
De mannen op het podium zijn mannen met een doordrenkt leven met God. Ze hebben talloze ervaringen met Hem, zelfs iemand gered door de dood heen en ze delen uit van Zijn kracht en goedheid waar ze ook maar komen. Ze staan op het podium in gewone casual kleding met een baard en een stevig postuur of in een spencer. Ze schamen zich niet voor de Allerhoogste. Ze zijn dat punt helemaal voorbij. Vrijmoedig delen ze over de werkelijkheid van wie er in ons woont en hoe wij gebied in kunnen nemen van de vijand door gezondheid te bevelen in de autoriteit van Hem. Ze delen van hun eigen dieptepunten en falen, zwakheden en ongehoorzaamheden, maar ook van Zijn successen, Zijn glorie, simpel doordat ze beschikbaar zijn.
Ik proef autoriteit in hun vanwege hun toewijding aan de Allerhoogste. De preken zijn doorspekt met verhalen waardoor principes langer blijven hangen en als levende schilderijen in onze ziel achter blijven. Dan is er het verhaal van een ontmoeting in een vliegtuig waar de spreker eerste klas in zit vanwege zijn vele vlieguren. Er zit een joodse mevrouw naast hem en, wat vaak gebeurt, omdat hij er niet echt uitziet als iemand die normaal eerste klas reist, vraagt ze wat of hij doet voor zijn werk. Ze maken kennis. "Hai, mijn naam is Marcie.". Hai, mijn naam is Robbie".
Het treft me. Het is alsof van twee volwassenen die al van alles hebben opgebouwd in hun leven zomaar niets anders overblijft dan heel eenvoudig je naam zeggen.
In die ene zin:"Hi, my name is Robby", en hoe hij het zei en er bij stond, proef ik zijn hele geestelijk gesteldheid. Hij is niet de spreker. Hij is niet een bedienaar. Hij is niet de man met de vele vlieguren en het eerste klasticket. Hij is Robby. Hij voegt er niets aan toe en zij ook niet en het voelt alsdat ze twee kinderen zijn die elkaar ontmoeten op school en zeggen hoe ze heten. Er volgt een heel spectaculair verhaal waarin zij als joodse vrouw die niets met God te maken wil hebben, geconfronteerd wordt met Robby die via God weet dat zij heel veel pijn heeft in haar bovenste, uít stekende ruggewervels en haar vraagt of hij voor haar mag bidden dat die rug geneest zodat Jezus kan laten zien hoeveel Hij van haar houdt en hoe graag Hij een relatie met haar wil. Als zij dat uiteindelijk wil, toelaat, verdwijnt de pijn en na twee keer bidden is de pijn van een 10 naar een nul gegaan.
Het verhaal vervolgt en vervolgt met allerlei andere mensen in het vliegtuig die ook een ontmoeting met Jezus krijgen via Robbie, en na een lange vliegreis en veel tumult geeft Marcie zich helemaal aan het eind gewonnen en zegt ze : "I'm ín!" Ook zij laat Jezus in haar hart.
Wat ik zo mooi vond is het allereerste begin: "Hi, I'm Robby, Hi, I'm Marcie.". Twee mensen die zich laten zien, laten kennen in hun meest ware onopgesmukte identiteit. Gewoon simpel je naam, zonder pretenties. Zou dat niet een waarachtig goed uitgangspunt zijn voor elk volgend wonder?
Ik mocht mee op vakantie naar Terschelling! Een soort bonusweek, na de hittemarathon vrijwilligerswerkweek van new wine waar ik wel drie weken van moest herstellen. We gingen met vier volwassenen en twee kinderen in een zalig huisje op een prachtige plek!
Het was vandaar niet ver fietsen naar zee en ook niet ver naar de supermarkt. Midden op het eiland, een beetje naar de noordkant.
De kids zijn 2 en een half en 3 en een half jaar oud en de hele dag door, vanaf het vroege wakker worden tot en met het uiteindelijk naar bed gaan staan hun behoeftes en grenzen redelijk centraal in alles wat we plannen en doen. Natuurlijk is er ook ruimte af en toe voor een volwassen gesprek, maar veel van onze tijd passen we aan op de kids. We gaan naar speeltuinen en zetten een kindercd op, de ruimte is ingericht zodat zij lekker kunnen spelen. Ik ben dit niet gewend, omdat ik niet samenleef met kinderen. Ik vond het best wel een oefening en een ervaring om zoveel van je volwassen gedrag en behoeftes aan de kant te zetten en je te bewegen op hun niveau. Er is als het ware een zee van woorden die niet gesproken kunnen worden. Ik dacht eraan hoe dit misschien voor God ook zo is. Dat Hij in Zijn onmetelijke wijsheid en verstand, in al Zijn kunnen en Zijn ook zoveel van Zichzelf als het ware weghoudt en neerdaalt. Dat Hij zich aanpast aan ons niveau en filmpjes opzet die wij kunnen snappen en rekening houdt met onze bedtijden en behoeftes. Hij kan niet met ons overleggen over het maken van een nieuw sterrenstelsel of het scheppen van de nieuwe aarde en wat voor kleuren Hij wil toevoegen. En toch kiest Hij er voortdurend voor om af te dalen naar ons niveau. Tegelijk zit er in ons iets verborgen, een mogelijkheid, een Geest die zich kan openen voor Degene die alles bedacht heeft, die onmetelijk is in Zijn verstand, kracht, kennis, rijkdom, wijsheid en noem maar op. Hoe meer we opgroeien en willen leren, des te meer kunnen we delen in alle schatten die in Hem verborgen liggen.Wat een vreugde wederzijds als die capaciteit groeit, lijkt mij. Maar voor nu zie ik drie volwassenen die alsmaar kiezen om neer te dalen naar het niveau van het kind en terwijl ik meedoe merk ik dat de aandacht van jezelf afgaat, je bezorgdheden en de spinnewebben in je hoofd oplossen en liefde en leven gaat stromen door je ogen, je armen en je hart.
Het is een beweging tegen jezelf in die uiteindelijk juist leven aan je terug geeft. Maar zou God ook een drie - eenheid zijn zodat Hij 's avonds nog eens dingen echt goed kan doorpraten en zonder remmingen gedachtes kan delen, ideeën spuien, brainstormen, lachen en bijkomen op Zijn MEGA niveau, terwijl wij in onze bedden liggen met verzadigde en tegelijk hongerende harten want, ik geloof,diep in ons allemaal weten we; ER IS ZOVEEL MEER!
