Het is alweer ff geleden dat ik nog iets van me liet horen. De loopstop heb ik 3 weken volgehouden, daarna ben ik rustig aan beginnen opbouwen. Nu zit ik aan gemiddeld 40 km per week in een rustig tempo. De 'zeurende' pijn aan de voet is zo goed als volledig weg, maar het krakend geluid is er nog steeds. Het gebruik van m'n inlegzooltjes ben ik geleidelijk aan't afbouwen. De buikspieren (links) lijken wel volledig terug hersteld, da's toch al iets. De rugpijn valt mee, maar toch zit daar nog steeds ergens een zenuw gekneld. De psoas is volledig verstijfd (verkort), dagelijks meerdere malen rekken met veel pijn als gevolg en zelfs voelbaar is via de quadriceps tot aan de rechterknie. Qua planning voor de rest van het jaar kan ik kort zijn, geen voornemens en hopen op een zo spoedig mogelijk herstel. Man man, miserie miserie!
Het lichaam doet nog steeds niet wat ik wil, om gek van te worden. Vooral die voet en de zeurende pubis (aanhechting buikspieren) blijven protesteren. Ik weet niet wat ik nog meer kan doen, alleen volledige (loop)rust heb ik nog niet geprobeerd. Hoelang ik ga rusten? Ik weet het zelf niet, één week, één maand of een half jaar, wie zal het zeggen, maar op deze manier kan het echt niet verder, die voet kraakt nog steeds bij elke pas die ik zet. Voorlopig zal ik de conditie en m'n gewicht al fietsend of zwemmend onderhouden. Ook de stabilisatie en andere versterkende oefeningen zal ik blijven uitvoeren.
Weer geen wedstrijd voor mij dit weekend, sinds enkele dagen sukkel ik met een verkoudheid. Donderdag tijdens m'n training geraakte ik amper vooruit, m'n intervallen waren 22sec trager dan 2 weken geleden en de hartslag 10 slagen hoger, toen wist ik het al. Het beloofde nochthans een fijn weekend te worden, we hadden een weekendje aan zee geboekt, om zondag in Knokke de 10K mee te lopen. Gisteren de reservatie afgebeld, en op zoek naar een ander weekend aan zee met één of andere wedstrijd daar. Barbara loopt zondag in Tongeren mee, misschien loop ik ook rustig mee maar ik denk het niet want m'n voet doet ook weer behoorlijk pijn. Een extra rustweek inlassen lijkt me op dit moment verstandiger en zo blijf ik dus maar op de sukkel.
Gisteren omstreeks 11u, namen m'n vriendin en ik de trein richting Antwerpen om er onze eerste wedstrijd van het jaar te lopen. Via een kennis mochten we, net als vorig jaar, ons daar omkleden in een hotel vlak aan't station. Om 13u30 namen we de metro richting linkeroever waar de start van de Antwerp 10 Miles gegeven werd. Eerst nog ff langs de inschrijvingstent en onze spullen opbergen. De start werd gegeven om 15u30, dus nog tijd zat voor een sanitaire stop en een korte opwarming. De benen voelden heel goed, de kuiten waren net op tijd terug soepel. Afgelopen week had ik wat overdreven met oefeningen voor de voetblessure, waardoor deze tot vrijdag echt wel superstijf waren. Enige minpunt bij de opwarming, alweer steken in de zij. (buikspieren?) Om 15u begaf ik me in het startvak van 1u05' tot 1u20', een lager startnummer had ik niet omdat ik er vorig jaar de 5 km liep. Drie minuten na't startschot passeerde ik de startlijn, maar ik moet zeggen dat het heel goed meeviel. Op enkele keren na, kon ik al zigzaggend vrij goed in m'n tempo komen. De km's vlogen voorbij, voor ik het goed en wel besefte waren we al halfweg, ik passeer hier in 31'40" en het liep zeer vlot, zonder het minste pijntje aan voet of waar dan ook, alleen die lichte steken in de zij, waren sinds de opwarming niet meer weggegaan. Pas bij de passage over de Meir (km10), begon ik het de eerste keer ietwat lastiger te krijgen maar nog steeds liep het vrij goed en kon ik het tempo goed vasthouden en liep ik van groepje naar groepje. Bij het ingaan van de Waaslandtunnel, op goed 3 km van de aankomst, besloot ik er een lap op te geven, mezelf eens testen hoeveel ik er nog op had zitten. De eerste 500m van die tunnel liep ik bergaf misschien wel 3'20"/km, maar halfweg deze tunnel, waar het terug omhoog gaat en er toch wat zuurstofgebrek is, krijg ik plots serieus fel steken in de zij. Noodgedwongen moet ik het tempo terug laten zakken tot boven de 4'/km. Eens terug uit de tunnel verdwijnen de steken en zo kan ik de laatste km toch nog uitlopen aan een behoorlijk tempo. Ik finish uiteindelijk in een netto-tijd van 1u02'50" als 171ste van de bijna 15000 deelnemers. Ook Barbara was heel content met haar 1u36'. Zeer tevreden nemen we de metro terug richting hotel waar we nog een uurke nagenietend in de sauna blijven liggen. Volgend jaar zien ze me daar zeker weer terug, deze organisatie was tot in de puntjes ok, maar dat mag ook wel voor deze prijs. Vandaag bij het uitlopen waren er bijna geen pijntjes en de steken in de zij waren ook weg. Als alles goed blijft gaan, loop ik binnen 2 weken in Tongeren misschien ook wel de 10 Miles.
Zo, de eerste wedstrijdinschrijving van dit jaar is een feit. Gisteren schreef ik me in voor de Antwerp 10 Miles, een vrij ongewone afstand voor mij, maar ik zie het als een eerste test, om te kijken hoe het lichaam reageert. Een vlotte duurloop ga ik ervan maken, een stevig tempo maar zeker nog niet voluit. Dat zal ook moeilijk gaan, want ik mag pas vanuit 1000ste positie starten, misschien maar goed ook. Het doel is een laag startnummer voor volgend jaar te versieren, waar ik me dan eens volledig wil geven over 16 km. Zoals jullie al kunnen zien aan m'n trainingsweken, wil ik dit jaar overstappen naar de wat langere afstanden met voornamelijk 10 km-wedstrijden en mogelijk zelfs een halve marathon, als het lichaam meewil natuurlijk. En tot zover het goede nieuws. Want dat lichaam doet nog steeds niet wat ik verlang. Als je naar m'n trainingen kijkt, zou je denken dat ik terug op de goede weg ben maar niet dus. Nog steeds loopt het bijzonder stroef met pijntjes overal. De voet, buikspieren, knie, rug en heup zijn zelden pijnloos. Het enige waar ik tevreden over ben is de basisconditie, die is uitstekend, de ademhaling speelt me nog nauwelijks parten. Ik heb de 'pijngrens' nu een lat hoger gelegd en zolang ik kan lopen, ga ik hier dus niet teveel over zeuren. Loop ik vroeg of laat toch een stressfractuur op, dan is het maar zo.
