hij lag vanmorgen stijfjes op de bodem van de kooi. Ik zag het toen ik ons kleine beertje aan het verversen was. Ons parkietje was niet meer. Zijn mannetje zat op het stokje wat stilletjes voor zich uit te kijken. Zielig. Even een tweestrijd, vertel ik het de kinderen of niet ? Alle opvoedkundige boeken schreeuwen van ja. Zodus, enige tijd later werd het huis gevuld met traantjes en groot verdriet. Papa mocht om half acht 's morgens, in de gietende regen, het arme beestje begraven, bij de 7 hamsters en de kat ( het beest zou het moeten weten !). Nu zit papaparkiet tegen zichzelf te kwetteren. Wie zal je nu zo lekker krauwen in je nekje ? Wie zal nu voor jou alle etensbakjes naar de vaantjes helpen ? Wie zal nu met jou grootse ontsanppingsplannen beramen ? Waarschijnlijk het spiegeltje dat ik binnenkort bij je hang. Kan je nog een beetje kijken naar het parkietje aan de overkant.Doe hem zeker de groetjes... Sabine
