Toen ik zondag zo op het terras zat, keek ik naar de kinderen op de speeltuin. En dan hoorde ik terug in mijn gedachten: "mama, kijk naar mij", "mama, kom, schommelen". Ik zie me nog duwen en kijken of ze niet van de glijbaan valt. Ze worden zo vlug groot. En ja, ik weet, dat is normaal en ik zou het niet anders willen. Maar toch. Waar blijft de tijd?