Gisteren ging ik naar de cinema. Dit zinnetje uit een hit van Raymond beschrijft goed wat we deden. Dochterlief en een vriendinnetje gingen naar de avant-première van "Catching fire" en manlief en ik gingen naar "Het vonnis". De jeugd keerde superenthousiast en wij keerden onder de indruk terug. Wat Het Vonnis betreft: de eerste tien minuten van de film was het muisstil in onze zaal, al beweert mijn man dat ik op een bepaald ogenblik gegild heb van de schrik. Waarna hij deed alsof hij mij niet kende. De vertolkingen in Het Vonnis waren super, de verfilming sober en krachtig, de pleidooien van de advocaten zeer geloofwaardig. En net zoals bijna iedereen blijf ik zitten met de vraag: wat zou ik doen als jurylid?
