We zaten aan het middagmaal in de keuken. Vanuit het keukenraam zagen we plots onze Belle voorbij wandelen. Met een rozerode in plaats van een witte vacht. En vol kwijl. Ze zag er ook heel timide en aangeslagen uit. Mijn man lokte haar binnen met zachte stem. Voorzichtig gingen we op zoek naar de bron van het bloed. We vonden echter niets. Voor een grondiger check-up gingen we toch maar naar de veearts. Hij bevestigde wat we dachten: het bloed was niet van haar. Wat er gebeurd is zullen we nooit zeker weten. De beste gissing van de veearts is dat ze in de muil van een hond heeft gezeten en zich vrijgevochten heeft. De aanvaller heeft daar wellicht een kwetsuur aan over gehouden. De veearts adviseerde ons haar enkele dagen binnen te houden in observatie. Ze riskeert kleine wondjes te hebben die kunnen ontsteken en leiden tot abcessen. Vannacht sliep poeslief echter rustig en vandaag vroeg ze al om buiten te lopen. Pech, beste poes, nog minstens één dag binnen blijven. De baasjes moeten nog bekomen van de schrik.