We waren op de terugweg van school.
Mijn dochter nam nog vlug een "muiletrekker", een zeer zure snoep in de vorm van een bol.
Plots hoorde ik gekuch en "mama, dat doet pijn".
"Meisje, gaat het?" "Nee"
Op zo'n moment staat je hart stil.
Ik kon niet zomaar stoppen maar een eindje verder parkeerde ik dan toch min of meer legaal.
Ik sleurde dochterlief mee naar de overkant van de straat en adviseerde dringend: "Probeer over te geven".
Helaas is dat iets wat mijn dochter niet graag doet en ook nu lukte het niet.
Ik wist dat er ergens in de buurt een dokterspraktijk was en omdat mijn dochter er nu toch wel heel erg slecht uitzag (tranende ogen, mama het doet pijn, moeilijke ademhaling) ben ik met haar naar binnengestapt. Weliswaar een gynaecoloog, maar dokter is dokter.
De receptioniste zag dat dochterlief nog ademde en haalde de dokter dus niet uit zijn raadplegingen. Wel belde ze naar een huisarts niet al te ver uit de buurt en gaf ze wat water te drinken.
De huisarts had gelukkig spreekuur, dus wij daar naar toe. Een onbekende dokter want ik riskeerde het niet om eerst nog een tiental km naar onze huisarts te rijden.
Helaas waren we slechts als derde aan de beurt. Maar omdat mijn dochter nog steeds weende en verkondigde "het doet zo'n pijn" en zichtbaar trilde van de shok, kregen de anderen medelijden en mochten we voorgaan. Waarvoor ik hen met mijn liefste glimlach dankte. De huisarts stelde mij meteen gerust: ze zal niet stikken, maar bevestigde wel dat blijkbaar de slokdarm beschadigd was en dat de pijn daarvandaan kwam. Veel water drinken en een siroop met verdovende eigenschappen zouden soelaas brengen.
Wij dus rechtstreeks naar de apotheek.
Helaas, op het moment dat we voor de deur stonden ging het licht uit. Half zeven. Sluitingsuur.
Besluiteloos bleven we staan. Toen kreeg de apotheker ons in het oog. Mopperend kwam hij opendoen. "Ja, je moet eens stoppen nietwaar".
Maar toen zag hij mijn dochter. Helemaal betraand en nog steeds klagend over pijn. Plots werd hij vriendelijk "Mensen laten afzien, dat kan ik niet. Als het echt erg is, mag je altijd op de deur bonken". Dochterlief kon onmiddellijk een lepeltje siroop nemen en ik bedankte hem heel hartelijk. Thuisgekomen kroop dochterlief onmiddellijk in bed met een boek, kwestie van haar aandacht ergens anders op te kunnen focussen
Het heeft dan toch nog enkele uren geduurd eer het een beetje beter ging.
Momenteel is de ergste pijn wel weg, al merken we wel aan haar stem dat het leed nog niet definitief geleden is. Het zal moeten slijten.
Het was serieus schrikken, maar het lichtpuntje in deze ganse situatie is wel dat ik leerde dat er nog steeds vriendelijke, behulpzame mensen bestaan.
Marijke
|
