Joepie, het kon toch doorgaan! Met een compleet gratis toegangsbewijs reisde ik veilig met de trein en de bus naar Thermen Soesterberg. Een dagje baden in de luxe van warme bubbels en creatief bedachte sauna's. Het wegzakken tot mijn hoofd in erg warm chloorwater met uitzicht op de besneeuwde bomen was een weldadige ervaring. Oh, ik houd van warme baden! En dan de ruime zwembaden waar je in schemerlicht doorheen zoeft met een soepel voelend lichaam wat als een dolfijn kan draaien in het zachte water. Ik houd van die beweeglijkheid. De rustruimte was een paradijs. Iemand heeft erg goed over deze inrichting nagedacht en al wat ik hoefde te doen was het weldadig in me opnemen en me laten wegzakken in alle comfort, zachtheid en rust. Er waren een serie met olijfgroen beklede éénpersoons waterbedden, verwarmd, met een wit badlaken erop gespreid en een prachtige, wollig aanvoelende plaid erop, ook in olijfgroen met beige en iets goudachtigs erdoor geweven. Het houtwerk was wit geverfd en tussen de bedden in waren hier en daar een serie berkenstammen in witte houten blokken aangebracht met ruimte ertussen. Ik houd van berkenstammen! Op het plafond waren rieten matten vakkundig aangebracht, op een manier dat het iets golfde, tussen de witte houten tussenstukken. Er was een volledige stilte en de grote ramen boden uitzicht op het besneeuwde bos. De donkere stammen met aan één kant een sneeuwlaag, de kruinen en dan de sneeuwlucht erboven; het was magnifiek. Ik kon niet lekkerder liggen met mijn bijbel naast me en rechts een posterwand met een prachtige mistige bos -foto in groene en geelgroene kleuren. Wat een harmonie! Ik sliep een beetje en las een paar psalmen. De reis kostte me eigenlijk al mijn budget maar rond vier uur, voelde ik dat ik toch wat nodig had om te gebruiken. Als je het restaurant in wou moest je je handdoek buiten laten, in de garderobe zeg maar. Aangezien ik alleen was, deze dag, liep ik alleen in mijn badpak en duster het restaurant binnen. Overal waren zitjes, kerstbomen met ballen en overal zaten tweetallen. Ik ging maar ergens zitten, bij een wel gezellig lijkend stel die mondaine bladen lazen in hun mooie dusters. De prijzen logen er niet om! Ik had een niet te duur soepje willen nemen voor wat zout en vulling, maar dit kon ik niet betalen. Zucht, dan maar een warme chocolademelk. Dat vult ook, en die ene chocomelk moest het dan maar helemaal zijn. De serveerster liep rond en nam her en der bestellingen op. Naast mij zat een stel, ook in mooie dusters, elkaar wat te knuffelen en van een wijntje met chippies te genieten. Een tortillachipje voor 6, 95 of zoiets. De mensen rechts van mijn kerstboom vroegen om een deken en werden bediend. De serveerster zei iets schattigs als dat je daar altijd wel mee zou kunnen blijven knuffelen; met de olijfgroene plaid, passend bij de roomwitte banken. Ik voelde me zo kaal. Ik was binnen komen lopen met alleen mezelf, mijn badpak en duster. Er waren geen andere leesbladen meer beschikbaar en ik had alleen een warme chocolademelk. Het was een gek gevoel. Ik zat er terwijl de mensen rechts van me hun koffie leeg dronken met de warme plaid over hun benen en links, snackten ze van de chippies en streelden elkaars lijf. Ik kreeg spontaan zin in het leven van de serveerster. Ik bedoel dat ik me als het ware aan haar kant schaarde omdat dat veel minder saai leek dan deze verveelde ontvangende kant van een in comfort gehulde bank. Ik was er gauw klaar mee. Wat kan de rijke wereld in een paar tellen je al vervelen terwijl het zoveel lijkt te beloven. De chocolademelk was gelukkig erg lekker, voor drie euro vijf en twintig zónder slagroom en ik ging nog voor een laatste rondje voordat het tijd was om snel te douchen en hups weer met de bus terug. Weer het gewone leven in, maar de warme badenrust neem ik met me mee.
Ik ben weer thuis van een bezoekje. Het was een hele omreis, via Driebergen meerijden met mijn - domineevriendin- die eerst bij had gelogeerd,naar onze -zendelingvriendin- in Kampen. Ze is alweer een poosje terug uit China; onze - zendelingvriendin-, samen met haar geadopteerde zoontje. Ik sliep onder het ietwat schuine dak van haar jaren 30-achtige gezellige woning in Kampen- Zuid terwijl we tot na twaalven aan het feesten waren geweest met toastjes, wijn, chips, verhalen en gebeden, taart en drinken. Het was een oergezellig samen zijn, maar ook een - nieuw - samen zijn. In de zeven jaren dat ze weg was zijn we allemaal veranderd. Ik merkte vandaag de vruchten van verandering. Vruchten van verandering zoals veel meer eigenheid kunnen vasthouden, naast haar, en rustig kunnen -zijn- temidden van al haar familie en wat buren. Dit terwijl ik vroeger nog ineens kon wegzakken in een moeras van wie ben ik nou, schaamte en angst. Blij met verandering, dank aan God voor verandering, maar ook nog het wachten op al lang gehoopte veranderingen. Wachten op een tijd dat er een man is die met mij mee naar boven loopt 's avonds laat, in plaats van een superlieve vriendin in haar gekleurde duster meekwebbelend tegen de poes. Ik ervoer de metamorfose van ander leven dat door mijn huis heenstroomt , zelfs zodanig dat ik mijn hele huis als een ander huis beleef, gewoon doordat je met zijn tweeën gaat slapen. Doordat ik het huis deel wordt het huis- huis- en niet meer mijn gesprekspartner zonder echte stem. De ruimte waar ik tegen mezelf pratend doorheen loop. Het huis krijgt een andere functie... Terug weer thuis denk ik nog dankend over alles na. In mijn proces van accepteren van wie ik ben en tot waar ik ben gekomen als mens, is er veel meer rust gekomen en zijn er schimmen van schaamte en schuld verjaagd. Het is niet makkelijk om geen succesverhaal te hebben over werkervaring of een gezin. Wie ben je als mens? En dan ook nog alleen. Maar ik mag er zijn. Ik draag met me mee wat ik heb doorleefd, door pijn heen. Soms roep ik het uit naar God om de tergende tijd soms van nog weer alleen wonen en zijn. Maar ik bedacht net dat Hij vast mee voelt met mijn pijn maar het ook opbrengt in Zijn liefde en in Zijn geloof in mij om te wachten op het juiste moment totdat hij mij kan geven wat Hij heeft voorbereid. Ik hoop dat het zo is en ik niet uit angst of een andere reden iets afhoud. We dragen het wachten ook mee met elkaar. Wachten is geen nutteloze tijd. Het vormt ons. In maart stonden we met ons drieën op de stoep van haar nieuwe huisje waar toen nog de oude bewoners woonden met het bord : -Te Koop- in de tuin. We kregen een rondleiding en de bewoners bleken christen en alles leek haast te mooi om waar te zijn. Iemand kocht dit huis speciaal voor Hannah zodat zij het nu kan huren. En nu, kwamen we aangetuft door de donkere novemberavond en stapten op de drempel van haar verjaardag binnen in haar nieuwe huis! Wonderlijk! Blij liepen we samen alle vertrekken door en bewonderden alle details en nieuwe aankopen. Ik vond het gewoon gek om in datzelfde huis op de grond te zitten met mijn pantoffels aan en dat ik nu bij Hannah thuis was. In de dingen die we graag willen, wachten we samen, het verlangen proevend van wat hopelijk nog komt, net als die sinterklaasavond als kind, waar eindelijk alle kadootjes uitgepakt gaan worden en de tijd van wachten voorbij is. Het geloof van vrienden om je heen, die mee verwachten in Gods goedheid voor jou en je omringen met warmte, gebeden, lekkers en allerlei verhalen over wat God heeft gedaan werkt als een stuwende kracht om door te gaan in het gewone dagelijkse, weer verder met alles, maar toch... Eens op een dag, pakken we de kadootjes uit.. En ondertussen is er ook zoveel feest ;)
Ik krijg niet gauw genoeg er van; kijken naar mijn nieuwe poes. Ze is zo schattig, donzig zacht, speels met een spits kopje, grote oogjes en een warm soepel lijfje. Aan alles is te merken dat ze goed gehecht en veilig is opgegroeid op de boerderij. Ze is niet getraumatiseerd, zat bij haar eerste binnenkomst in het mandje, met nog wat hooi van de boerderij, gewoon rustig om heen zich heen te kijken... De volgende dag zat ze al gezellig erbij; op de bank. En inmiddels kent ze mij. Ze kent mijn stem en bewegingen en weet dat ze bij mij moet zijn voor eten en als er wat is. Gisteren gaf ik haar een zakje whiskas uit de koude bijkeuken. Ik had het niet lang genoeg laten opwarmen. Ik zat op de bank en ineens begon Myou keihard te mauwen. Ik hoorde gelijk dat ze om hulp riep en rende naar haar toe. Het arme ding maakte voor 't eerst mee dat ze ging overgeven. Ze begreep er niets van en de whiskas golfde weer uit haar bekje terug op de vloer. Ik streelde haar en stelde haar gerust. De onschuld van Myou raakt me. Haar -gezond -reageren. Ze ervaart iets in haar lijfje en schreeuwt gelijk om hulp. Er zit niets tussen. Ze is volkomen transparant en vertrouwt op mijn hulp en nabijheid. Het raakt mij omdat er bij mij wel vaak zoveel tussen zit. Wat heb ik niet een leven lang opgebouwd aan ervaringen waardoor je eerst aftast, of verbergt of het er anders uit laat komen. Wat ben ik vertrouwd met manipulatie, met vervormingen. Maar gelukkig ken ik ook het echte. Myou is geheel onbedorven onschuld. Als ik niet met haar kan spelen gaat ze zelf spelen, ik mag haar oppakken en kroelen vind ze spinnend lekker!! Lief Myoutje, breng jouw transparantie in mijn huis en wees een spiegeltje die alle muizenissen verjaagt..
Ik ben gezwicht! Na ongeveer zeven maanden zonder poes vond ik de vrijheid niet meer opwegen tegen poezenpootjes dor mijn huis en miauwgeluidjes. De verleiding werd helemaal onweerstaanbaar na de zwijmelfilm:"Kedi". Een prachtig gefilmde kattenfilm, over straatkatten in Istanbul. Verschillende kattenpersoonlijkheden werden gevolgd en op aandoenlijke manier in beeld gebracht. En dan die stoere Turkse zeebonken van mannen in schipperstruien en met wilde haren; helemaal voor de bijl gingen ze voor een nestje kittens of een ander karakteristiek beest. Vele katten kwamen in beeld. Ééntje was geadopteerd door een Traiterie; een delicatessenzaak. Hij bedelde niet om eten maar kreeg de duurste hapjes geserveerd vanuit het restaurant. De beste kaas, en wat rosbief. Hij krabbelde met zijn pootjes tegen het raam totdat hij eten kreeg. Katten zijn meesterlijke wezens. De dag na de film keek ik op marktplaats en mijn oog viel op een klein ondeugend schatje. Ze ligt nu naast me, tegen de laptop aan gevleid en mijn bovenbeen. Ahh, ze is zooo lief!! Ze heeft haar eerste half jaar doorgebracht op een gezellige Lunterse ouderwetse boerderij. Ze mocht vrij rondlopen op het erf en was goeie maatjes met de hond, kat en de konijnen. De boerin haalde haar uit de hooikist en ik was gelijk weg van haar. Ze is een bonte mix van een lapje en een syferse. Ze heeft een spits kopje en is nog zo klein! Ik heb haar Myou genoemd. Mijn stille huis heeft een huisgenootje erbij en ik ben zo blij. Haar zachte poezelijfje tegen mijn wang en haar spinnesnorretjes en myoumiauwtjes. Ze ontdekt alles en wordt steeds ondeugender. Nageltjes in de bank.. Maar ze is zo makkelijk. Ze eet alles op en was met een paar daagjes al thuis in mijn huis en nu kent ze me al. Myoutje, ik ben voor je gegaan. Welkom in mijn bestaan!
Ik sta in het zwembad. Het is volle bak! We zijn wel met zo'n vijf en dertig 55 plussers in het warme water, aan het bewegen. Ik kijk om me heen en vind het grappig. Het valt me op hoe kwetsbaar we zijn met ons lichaam. Als mensen ouder zijn gaan de armen veelal krom omhoog en de tenen komen niet makkelijk meer boven water met een zijwaartse zwaai. Het verbroedert. Wat me raakt is het verschil tussen onze capaciteiten met onze geest in tegenstelling tot ons lichaam. Mensen zijn tot zoveel in staat. We kunnen gebouwen ontwerpen, machines maken, kunstwerken, boeken schrijven, filosofieën bedenken, bruggen bouwen, landbouwprojecten vorm geven enzovoort maar ons oudere lijf in het warme water moet rustig bewegen omdat het anders een blessure krijgt. De benen gaan in looppas en alles wordt met mate getraind. Tussendoor zitten we tegen de krachtige massagestralen, die op de bekende spierknoopplekken hun werk doen. We hebben een lichaam, maar zijn gemaakt als wezens voor de eeuwigheid met enorme capaciteiten. "Dit is maar een jasje", zei een kennis van mij over haar lichaam. Ons wezenlijke ik heeft een veel groter bereik en is voor iets veel langdurigers bestemd. Voor nu zie ik kromme armen en benen heen en weer zwaaien. We moeten het allemaal wat beweeglijk houden en gespierd, en ons kwetsbare 'jasje' loopt kouwelijk na de warme douches naar een kleedhok om laagjes kleding aan te trekken. Wat heeft het allemaal veel voorzichtige zorg nodig, alle plekjes en uiteinden. "Wij hebben deze schat in aarden vaten", staat er in de bijbel. Ik vind het wonderlijk. Ons lichaam is zo uiterst ingenieus gemaakt en toch kan een paar armen in de lucht gooien op een gegeven moment best een prestatie worden. Een aarden vat is zo breekbaar. Ik kan me voorstellen dat mensen de kracht die zij van binnen voelen ook met hun lichaam willen uiten en waaghalsdingen doen als met sleehonden over de ijsvlakten lange afstanden afleggen, of kayakken op wilde rivieren, diepzeeduiken of turnen op de balk. Maar spotten met aardewerk kun je niet. Onze benen breken, onze vingers krakken. Dus overal voor zorgen en hups de armen en benen in hun belachelijke eenvoud blijven bewegen van links naar rechts en even uitstrekken en op spanning brengen. Het moet allemaal nog wat jaartjes mee.
Mijn vriendin G, is naar het noorden vertrokken. Ze is daar zowaar als domina bevestigd in een grote PKN gemeente. Het was een hele gebeurtenis. Misschien wel duizend mensen in het grote kerkgebouw en veel rijen voor de gasten; waaronder ik. We hadden ons allemaal mooi aangekleed voor het feest en werden zeer gastvrij onthaald met koffie en na afloop zalige kleine oranjekoekgebakjes met slagroom en een tekst erop. Het was een zorgvuldig voorbereid gebeuren met veel feestelijkheid en één en al welkom. Ik ken haar niet zozeer als predikant maar privé. Wat zij bij mij achterlaat is bijvoorbeeld hoe of ze met zichzelf omgaat als we samen zijn. Met zichzelf en met mij. Ze laat zich niet opjagen maar checkt steeds of aan alle behoeftes is voldaan. Heb je lekkere sokken aan voor de wandeling? Een warm genoege jas? Wel of geen handschoenen aan? Toch nog een legging onder de broek voor de kou? Wil je je koffie met nog iets meer melk? Ze handelt alles zorgvuldig af. Als we op pad gaan zijn we van alles voorzien en klaar voor de trip. Haar respect voor mijn en haar behoeftes en de tijd die ze neemt om daar goed voor te zorgen spreekt van liefde en zorg. Het vertelt hoe kostbaar ik ben en de moeite waard. Het voelt wat onwennig maar ook prettig. Ze is ook hoog sensitief en bij haar mag ook elk detail er toe doen. We genieten samen van geuren of kleuren. Van de kleur in de lucht of de temperatuur. Van diep rode herfstbladeren of de zon over de uiterwaarden. Van een prachtig oud huis of haar luid knorrende poes. Van een heerlijke maaltijd of een diepe gedachte. Van samen diep nadenken of voluit lang lachen. Ze communiceert nog meer, in haar -zorgen voor-. Ze geeft ook waarde aan het nu. De waarde van waar je nu bent in de tijd waar je nu bent. Haar hart is op dat moment niet bezig met een verlangen naar vroeger of naar toekomst, zoals het mijne wel vaak kan afdwalen. maar ze neemt het nu als een kostbaar stukje tijd wat compleet gevuld wordt door wat er op dat moment zich in afspeelt. Vriendin G. neemt dit mee naar haar nieuwe geloofsgemeenschap waar ze mag gaan herderen. Mensen meenemen in de rust en heelheid om van daaruit met kracht het leven tegemoet te gaan. Haar bronnen zijn in God door levenservaring en training. Wat bijzonder dat je zo fijngevoelig en zacht, met zoveel behoefte aan detail en zorg, toegerust bent om een groot werkveld te hebben. Ik draag haar voorbeeld met me mee.
Ik was er door aangedaan; de rouwkaart voor haar begrafenis. Ze was mijn bijzondere, oude, joodse vriendin uit de kerk waar of ik eerst heen ging. We hadden altijd bijzondere gesprekken, waarin zij zonder dat ik veel zei, met een soort van openbaring wist in te spreken in mijn leven. Ze verraste me vaak, door aan de ene kant haar enorme bemoediging, energie en riem onder het hart en tegelijk kon ze ook ineens een stuk waarheid in je gezicht smijten. Ze was fel en energiek met haar enorm fragiele lijf waar ze maar mee tobde en tobde. Ze was intelligent en boeiend, spraakzaam en bijzonder. Ze had me stukjes van haar leven verteld die me een beeld gaven van een zeer imponerend iemand. Goed gelovig had ik alle informatie die ze mij gaf over haar leven en persoon voor waar aangenomen. Tegelijk schemerde er ook een andere realiteit door van eenzaamheid en niet blij met haar plekje in het tehuis voor ouderen. Ik vond het stiekem wel bijzonder dat deze zeer ontwikkelde vrouw een klein stukje vriendschap met mij aanging. Soms zaten we buiten, op de houten banken van de evangelische hogeschool. We hadden dan allebei onze benen aan de buitenkant bungelen en ik voelde hoe of we elkaar ontmoetten in iets van - kind zijn-. ik vroeg me altijd af wat of zij nou meegemaakt zou hebben. Ze was een felle dame, met heel verrassende reacties en kanten, die als het aan haar lag best wel eens had willen preken denk ik. Ze gaf de gemeenschap kleur met haar outgoing nature, haar geen blad voor de mond nemen en hoe ze allerlei mensen benaderde en zichzelf daarin gaf. Maar vandaag, op deze prachtige herfstdag rijd ik naar Amersfoort voor haar begrafenis. Op het hek staat: Maranatha, de Heer kome en dat vind ik mooi. Er staat een klein groepje mensen en al gauw begroeten en bevragen we elkaar over mijn vriendin. De in de realiteit staande familieleden vertellen dat het allemaal niet waar was wat ze vertelde, maar gefantaseerd! Een schokje gaat door me heen, maar ook een glimlach. Ze is me er niets minder om. Ik heb ook mijn fantasieën gehad over wie ik was, dus ik weet drommels goed hoe of dat is. Maar ze volhouden tot je sterft is wel wat anders. Maar we weten niet wat bewust was of wat door verwarring kwam. God weet het. Ze wou een sobere begrafenis maar gelukkig heeft haar broer toch voor een prachtig bloemstuk gezorgd. De leugens over haar - zijn-, haar leven, worden snel uitgewisseld onder elkaar en de kleine groep mensen voelt als heel dichtbij en vertrouwd. Het geeft een band. Het feit dat zij dit nodig had of ons wou laten geloven, en dat het nu aan het licht is gekomen heeft iets ontwapenends waardoor wij juist maar gewoon zijn wie we zijn. Ik kan me zo goed voorstellen dat ze boven met een glimlach is verwelkomd. Het is wel jammer dat we moesten zoeken naar de waarheid over wie ze wél was, om haar daarom alsnog te eren. Gelukkig kon iedereen mijns inziens wel die werkelijkheid alsnog met een zonnetje naar voren halen. We staan met drankjes bij elkaar en ik deel twee leuke foto's van ineens een heel andere vrouw. Mijn beeld is totaal gewijzigd; alsof je een enorme draai aan je cameralens hebt gegeven. De nieuwe persoon, die het is geworden, is minder 'beroemd', waarschijnlijk geen dikke vriendin met Jip Wijngaarden, die ik dacht eventueel nog te treffen, maar wel een aandoenlijke levenslustige vriendin die volop geleefd heeft en uitgedeeld. Alleen een beetje óver de top...
Ik ben gezwicht! Na ongeveer zeven maanden zonder poes vond ik de vrijheid niet meer opwegen tegen poezenpootjes dor mijn huis en miauwgeluidjes. De verleiding werd helemaal onweerstaanbaar na de zwijmelfilm:"Kedi". Een prachtig gefilmde kattenfilm, over straatkatten in Istanbul. Verschillende kattenpersoonlijkheden werden gevolgd en op aandoenlijke manier in beeld gebracht. En dan die stoere Turkse zeebonken van mannen in schipperstruien en met wilde haren; helemaal voor de bijl gingen ze voor een nestje kittens of een ander karakteristiek beest. Vele katten kwamen in beeld. Ééntje was geadopteerd door een Traiterie; een delicatessenzaak. Hij bedelde niet om eten maar kreeg de duurste hapjes geserveerd vanuit het restaurant. De beste kaas, en wat rosbief. Hij krabbelde met zijn pootjes tegen het raam totdat hij eten kreeg. Katten zijn meesterlijke wezens. De dag na de film keek ik op marktplaats en mijn oog viel op een klein ondeugend schatje. Ze ligt nu naast me, tegen de laptop aan gevleid en mijn bovenbeen. Ahh, ze is zooo lief!! Ze heeft haar eerste half jaar doorgebracht op een gezellige Lunterse ouderwetse boerderij. Ze mocht vrij rondlopen op het erf en was goeie maatjes met de hond, kat en de konijnen. De boerin haalde haar uit de hooikist en ik was gelijk weg van haar. Ze is een bonte mix van een lapje en een syferse. Ze heeft een spits kopje en is nog zo klein! Ik heb haar Myou genoemd. Mijn stille huis heeft een huisgenootje erbij en ik ben zo blij. Haar zachte poezelijfje tegen mijn wang en haar spinnesnorretjes en myoumiauwtjes. Ze ontdekt alles en wordt steeds ondeugender. Nageltjes in de bank.. "Smile"){kind=icon}
