Vanochtend stond ik op met behoorlijke spierpijn! met name in mijn linkerbeen heb ik een spier verrekt denk ik, toen ik gisteren euforisch in de nieuwe balletzaal stond met uitzicht op herfstige bomen en een nieuw gegraven gracht hier in Veenendaal. Ik wou het gewoon weer eens proberen; proeflesje moderne dans. Daar stond ik tussen de 16, 17 jarigen. De lerares had nog wel hoop voor me en zag dat ik - gedanst had, maar ikzelf voelde mijn lijf protesteren bij het voortdurend op de grond en weer omhoog en zwaar leunen op mijn gehurkte benen of dragende armen. Hoe dan ook, het was toch heeeel erg leuk er weer eens te staan en wat zou ik wat dat betreft graag nog echt mee kunnen doen. Maar ik vond het al zo dapper van mezelf dat ik me er onbevreesd instortte. Maar vandaag voelt alles stram van plots gebruikte spieren en misschien wat geforceerd. Rare - in de overgang- vrouwenfratsels of gewoon een legitiem proberen? In mijn tas was een balletrokje belandt van de kindergroep na of voor onze les en die ging ik terug brengen want ik was toch in de buurt om mijn nek te laten kraken. Maar toen de fysiomeneer niet kwam en ik voor een tweede whatt's app wou gaan naar wat vrienden, zag ik in mijn agenda dat ik op het verkeerde adres was. Een spurt naar de andere locatie maakte dat ik nog in recordtempo drie keer gekraakt kon worden, wat, vind ik best wonderlijk, geen pijn doet. Hij doet dat met het grootste gemak terwijl de radio aanstaat en hij bijna een deuntje meezingt. Dat geeft me wel vertrouwen. Hij is er relaxed onder. Hij draait er zijn hand niet voor om, maar ook wel weer dus. Snel weer terug door de regen, het rokje afgegeven en nog aardbeitjes gekocht in oktober. Kan allemaal tegenwoordig. Pannekoeken met aardbeien zijn best lekker hoewel de sojamelk toch minder goed krokant bakt dan gewone melk. Maar we blijven gezond volhouden. Soesje de poes til ik van het bed, waar ze drie maand niet meer op mocht, maar inmiddels weer gewoon slaapt en stop haar regelrecht in haar mandje. Naar de dierenarts. Tandsteen weghalen. Het is onverwachts alweer anderhalf jaar geleden dat ze voor 't laatst behandeld is en al mijn pogingen met een spray en gel voor de tandjes zijn slechts een verliezend gevecht met Soes gebleken. Dus dik dokken voor de -vet- die trouwens een heel erg leuke vrouw is aan wie ik Soesje met alle gemak toevertrouw. Met het ophalen legt de assistente me uit hoe of ik het tandenpoetsen dik een jaar geleden had moeten aanpakken; in een veel rustiger tempo! Dus er is nog een kleine kans dat het gaat lukken. Ik wist niet dat je een kat zo moest respecteren en echt wachten totdat ze het okay vindt. Niet gedacht dat een kat dat ooit okay kan gaan vinden dus de iets hardere aanpak leek mij de enige optie. Maar dat werkt natuurlijk niet. Dus vanaf nu; veel meer respect voor deze koningin op donzen dekbedden met zakken van het beste voer. Thuis word ik uitgenodigd voor een maaltijd van gebakken piepers en vis maar ik ben zoo moe eigenlijk dat ik niet eens enthousiast reageer. Later vind ik dit beschamend van mezelf en bedenk wat een leuk initiatief dit is. Ik ga nog wat winter/zomerkleren omruilen in de kast, neem wat mee voor vriendin die ook kleding wegdoet en neem gelijk wat appels voor haar mee. Als ik nog net tijd heb om heen en weer naar haar huis te sjezen en daar ook wat kleren van haar te bekijken die ik eventueel mag hebben, plus haar kamer waar in geklust wordt, vergeet ik de tas goed toe te lichten en ga op mijn tuinklompen de auto weer in, precies op tijd terug voor het buurmannen etentje. We eten de vette piepers en de flinke, wat lauwe lekkerbek van de viskar om de hoek met een glas sinas, wat ik nooit neem en ik vertel nog een bijbelverhaal me bedenkend, weer eens, dat zij eigenlijk christelijker zijn dan ik. In wat ze voor me doen, snap je, maar zo schijnt het vaak te werken in mijn leven. Thuis krijg ik een whatt's app van vriendin die een leuke tas vindt met appels en ze bij mij aan de deur komt hangen.. Haar telefoon heeft ze thuis. "De appels waren voor jou", sms ik terug, want zo gaan tegenwoordig alle contacten. We sms'en en appen in plaats van elkaar echt te zien of spreken, wat ik soms echt niet normaal meer vind maar ondertussen ook aan mee doe. Zelfs hele belangrijke berichten geven we zo door. We leven digitaal, met textjes. Dan staat ze ineens voor de deur met de tas. Ze had nog een pot augurken laten vallen en haar plan voor een bijbelstudieavond lukte niet meer omdat er van alles anders was gebeurd en moest gebeuren. We discussiëren over mijn trap, crème verven of mooi oranjig rood, wat helaas niet terug komt in het blauwige gordijn met lichtgroengeel en lila en met veel grappen en leuks fietst ze weer weg. "We zijn geen leuk chaotisch stel", zegt ze,als reactie op mijn woorden, "maar het is enkel our way of living, full of planned and unplanned surprises for others but just especially for ourselves without judgment en ontmoet met a good feeling of humor. ( haar woorden). Surely the world needs this sort of talent!!" Wat een leuke afsluiter van deze misschien wat saaie verhalende column. Maar ik ben ook gewoon een beetje moe. Toedeloe.
We stappen samen door de regen in het alleen gelaten bos. Alle zondagmiddagwandelaars zitten thuis, achter de thee. Ze steekt haar rood met witte paraplu op en laat me inhaken. Haar rode krullen dansen om haar open, sproeterige gezicht. Ik houd van haar. Haar voeten zitten in blauwe instapschoenen en ze zet ze vrolijk neer; de ene iets naar buiten. Ze voelt als een een gezellige, gezonde, Holllandse huisvrouw in haar donkerblauwe jurk met bloemen. Echter onder al deze gewone Hollandse vrouwelijkheid zit een hart dat alle kanten opspringt voor meer passie voor God, overgave en een vurig verlangen te wandelen met Hem en geleid te worden door heilige Geest. We spreken over al deze dingen terwijl zij mijn lippen stift met een niet zo opvallende lippenstift en we in het bijna natte gras een bekertje thee drinken met een stukje chocola. Ze houdt me vast met liefdevolle armen in een verzoenende hug op het bospad bij de schaapskudde terwijl ik mijn volle hart laat leeglopen van vastgehouden verdriet en vollopen met haar liefde en natte tranen huil op haar schouder. Zoveel zielepijn die opbotst tegen muren van onbegrip en onmacht, bakken van ontgoocheling en vragen. Ik onderga de kracht van liefde en blij kijken we elkaar aan, ik door tranen heen, allebei rechtop. Allebei wie we zijn. Vriendinnen door de kou, door de storm, door de warme regen. Ik houd van haar.
De knusse dorpsslagerij aan het plein met het medicijnvrije en buitengrazende vlees.. Inmiddels is het een vertrouwd gevoel er binnen te stappen. Ik weet waar alles ligt; de hamburgers, kipschnitzels en het speciale gehakt. De kiprollades en plakjes worst op de toonbank. Maar wat het extra intiem maakt en persoonlijk is - zij-. Vanaf het begin dat ik er kom heb ik een klik met haar. Ze is zacht en bescheiden, wat stil en haast verlegen. Maar ook mooi en echt en van een geweldige schoonheid van binnen. Als een zachte waterstroom die me fluistert van vredige bronnen en me uitnodigt in heilzame binnenkamers van stilte en geluk. Als we elkaar ontmoeten, zij achter de toonbank en ik ervoor, gebeurt er iets. Ik word ook verlegen en houd ook ineens van wegkruipen en stil en rustig zijn en het is alsof ik met een deel van mij erg thuiskom. Alsof we plots samen zijn; twee vriendinnetjes in een achterkamer of op een rustig plein, die elkaar zonder woorden begrijpen. Ik praat net zo zacht als zij en voel me geborgen en klein. De slager staat wat verderop te werken en voelt beschermend en liefdevol naar zijn medewerkster. Ik voel me door hen beiden geliefd en dat ze zich over mij ontfermen. Ik krijg stempels op mijn klantenkaart en soms een plakje worst. Ze kijkt me aan met zachte ogen door haar grote brillenglazen heen. Ik weet dat ze Vader kent en bij Hem hoort.Onze zachtheid raakt elkaar en versmelt. Ik wens ze vaak shalom als ik geregeld op vrijdag mijn vlees haal voor het begin van de sjabbat. Met een verwarmd hart, maar ook alsof er allerlei lichtjes in zijn gedwarreld stap ik weemoedig weer naar buiten. Als watten en kussens deze zachte ontmoeting in een van warmte doortrokken slagerij. Takes away all my defenses. Leaves me as a child. Maakt me altijd een stukje heler, moediger en blijer. Oh, the mysteries of Godly love.
Gisteren was ik voor 't eerst bij een echte dokter. Zo heb ik dat ervaren.
Niet een dokter die vraagt wat ik heb, mij aankijkt en vraagt wat of ik nu van hem/haar verwacht en vervolgens als een trekautomaat met een pilletje komt.
In tien minuten. Geen tijd voor een oorzaak zoeken en alleen beperkt tot de geweldige wereld van wat chemische pillen.
Gisteren was ik bij een vrouwelijke arts, die huisarts is én ortho-moleculair arts. Ze is enorm slim, leeft dicht bij/met God, vol levenservaring, liefdevol, kunstzinnig,
misschien wat perfectionistisch, zeer integer en toegewijd. In haar gezellige, warme maar ook zakelijke kamer vol boeken en ook wat gezelligs, mag ik plaats nemen op de zalige relax fauteuil.
Die heeft ze niet zomaar, nee, die heeft ze omdat meer patiënten, zoals ik, hondsmoe zijn, brak en in zo'n intensief gesprek en onderzoek zo'n heerlijke stoel heel goed kunnen gebruiken.
Ze heeft zelfs een wachtkamer met een bed, waar mensen op kunnen bijkomen; ervoor of erna. Wat een begrip en respect. Wat liefdevol.
Wat een verschil met een huisarts die weigert langs te komen als je echt uitgeput bent en angstig en er op staat dat je naar de praktijk komt terwijl je in een emmer naast je bed plast
omdat de trap af naar de wc al teveel is.
We hadden het over mijn schildklier en mijn niet-slapen. Op een groot bord tekent ze mijn levenslijn en we markeren verschillende gebeurtenissen.
Ze vertelt van alles inhoudelijks, haast een soort scheikundeles, over hoe de thyrax werkt, waarom dokters dat geven en wat voor stofjes en processen daar bij komen kijken.
Ze vraagt vragen over mijn slapen, mijn bio ritme. Vraagt hoe of mijn temperatuur gedurende de hele dag is om te zien of er een goed bio ritme is. Ze vraagt naar emotionele en psychische factoren.
Ze vraagt naar ander welbevinden; mijn ontlasting, beweegpatroon en voeding. Ik laat haar ook alles zien wat of ik slik aan vitamines en gezondheidsdingen.
Ze weegt me, neemt mijn bloeddruk, die fantastisch is, en doet dan een een scan met een heel bijzonder apparaat. Ik doe mijn blote voeten en blote handen op metalen platen en ben met draadjes op mijn voorhoofd verbonden aan een computer. Als ik tril legt ze uit hoe of dat komt.
Voortdurend geeft ze adequate, inhoudelijke informatie over mijn lichaam, over stofjes, organen en processen in begrijpelijke taal. Ik zit met een kopje kruidenthee en kussen
in mijn nek het één en ander op te schrijven. Dan is er de uitslag van de scan. Ik kleed me aan en samen bekijken we alle resultaten. Het is zeer uitgebreid.Het gaat over wat er wel
en niet aan vitamines en stoffen in mijn lichaam aanwezig is, mijn vetgehalte, wat er te zien is in de weefsels en wat voor indruk de organen maken. Er is veel goed nieuws, wat verrassend is
en heerlijk om te weten. Maar ook is er iets echt niet in orde, qua immuunsysteem en te heftige werking van een orgaan. Dit is toch zorgelijk.
Ik ben erg moe en vind het veel om te behappen. De volgende keer praten we erover door als zij, als arts, alle gegevens heeft geordend en wijze adviezen hoopt te kunnen geven, wat
past bij mijn situatie. Voor nu in ieder geval het advies dat ik beter maar drie keer per dag kan eten in plaats van heel vaak en een knuffel omdat ik het heel goed doe .(We zijn ook
vrienden) Een banaan mee voor onderweg en thuis gauw naar bed met een lekkere kop thee en middagmaal. Ik moest er wel van huilen. Zoveel echte aandacht.
Eindelijk iemand die meer weet dan ik; ja sorry hoor, ik vind: een échte dokter.
Het was zomaar uit de lucht komen vallen! Een uitnodiging voor een balfolkfestival in de Doelen, met veel Keltische dans en muziek. Daar lust Olga wel pap van. Zonder geld en met heel weinig energie ging ik er heen. In vrede. Het voelde goed; een cadeautje voor mij. Na een fijne, perfect aansluitende treinreis, loop ik over de zonnige sjieke straattegels van het vernieuwde Rotterdam. De zilveren torens blinken me tegemoet. Ik heb mijn earphones in van mijn telefoon met muziek, en niets kan me deren. Ik draai rondjes en dans zomaar op straat. In de Doelen is het een weldaad om te zijn. De fijne zalen, vloerbedekking, de rust, duidelijkheid, luxe, gezellige standjes met hapjes en cd's. Overal zijn vrolijke muziekmensen in kleurige kleding. Vrolijke rokken in allerlei patronen, gekleurde sjaals en echte dansjurken. Een beetje flower powerachtig. De hele sfeer is een soort van balfolkbubblewereld waarin het kwaad van de wereld buiten de deuren is gebleven. Ik heb een programmaboekje en kan van concert naar concert gaan. Het is geweldig. Ik kies voor een leuke band met Ierse dans. Erna effe een bakje thee en dan splitsen Adriaan en ik ons en ga ik naar een Welshe harpiste. Ik leg mijn voeten op de vrije stoel voor me, spreid mijn sjaal over mijn benen en voel me alsof er iemand lullaby's voor me zingt. Ze staat in een olijfkleurige jurk met donkergele magrietbloemen erop bij haar harp en zingt vanuit rust en stilte terwijl een hippe jongen met een electrische gitaar haar af en toe aanvult met wat gitaarspel en/ of zang. Het is een perfect samenspel in zo'n rust en zo gedurfd. Soms is het gewoon stil en hoor je alleen haar zuivere stem. Het is alsof je bij haar in Wales bij de koeien staat, met een harp in het veld. Ze speelt ook nog piano. Ook al zo intens mooi. Ik val bijna in slaap en alles voelt als één grote warme blanket om me heen. Doordrenkt van zoveel moois sta ik weer buiten in de foyer waar weer een heerlijk bandje staat te spelen. Achter het bandje staan tafeltjes en is een brede vensterbank. De grote ramen geven uitzicht op Rottterdam. Een zalige plek. Adriaan en ik hadden een verdieping lager afgesproken maar ik wil hier niet meer weg. Ik nuttig mijn meegebrachte muesli met water en ga er dan gewoon bij liggen; op de verwarmde vensterbank. Iedereen is zacht en aardig. Ik zie wat stellen met elkaar dansen op de kwaliteitsmuziek van het bandje. Balfolkmuziek, net wat drukker dan net met de harpiste. Ik geniet van de outfits van al deze creatieve mensen en zie steeds muzikanten met hun instrumenten voorbij komen.Langzaam kleurt de lucht roze en gaat de zon onder. Zometeen weer een concert. Ik leg mijn tas en sjaal op twee stoelen om ze te reserveren voor deze Ierse beroemdheid en geniet met Adriaan van een heel bijzondere stem, maar vooral ook van de omringende musici met geweldige percussie, viool en gitaar. Ik hoef niets te doen, alleen maar zitten in mijn wijde lange rok en me laten omvatten door het pluche van de Doelenstoelen. Na deze verwennerij kijk ik nog bij de cd's, mag er één hebben van Adriaan, van de harpiste, voel me licht in mijn hoofd en ga de frisse lucht weer in. Het was genoeg. Weer een perfect aansluitende treinreis en na een hapje bij Julia's op het station ben ik volkomen verzadigd en draai anderhalf uur later mijn voordeursleutel weer in het slot. What a day!
Vroeger stond ik nog wel eens achter een microfoon te zingen, in een dienst. Best stoer en leuk om te doen. Vandaag de dag heb ik een andere audience. Ik ging wandelen met Evelien, in de rolstoel. Ze zat lekker ingepakt met haar magere beentjes en we kwamen zomaar bij de zorgboerderij terecht waar een aardige meneer een geitje van vijf dagen oud tegen haar hand duwde. Genieten. Tijdens het wandelen en hupsen met de wagen over straatkeien, een bruggetje en stoepjes op en af zing ik voor haar. Ik zing zelfgemaakte liedjes in allerlei toonsoorten, langgerekt, hoog en laag. Een beetje gek en een beetje mooi. Ik zing liedjes van Jezus en van hopsasa. Ik zing wat oud-Hollandse liedjes of zomaar geluiden. Onderwijl buk ik naar haar over en maak het geluid zacht of hard, streel haar wang. Laat haar gezicht zich koesteren in de zon en masseer haar hoofdhuid en haren. Ik zie haar lachen, kijken en zich verwonderen. Ik zie haar schateren of stil luisteren met gefronste wenkbrauwen. Ik zie haar pret hebben en meegenieten van ons gek doen. Niets is te gek voor ons samen in de buitenlucht. Alleen de wilgen en crocussen kunnen ons horen.We zoefen zig zaggend, en ietwat heen en weer hupsend, voorzichtig langs de tennisbaan weer naar de groep. I love my new audience!
