Een afwisselende daag die nog niet ten einde is. Vandaag belde ik gezellig met Robert die op de laatste dag van het jaar jarig is. In mijn gebed bedacht ik hoe symbolisch het kan zijn dat ik hem toewens dat hij goed eindigt. het is niet zo moeilijk om goed te beginnen maar des te belangrijker dat we goed eindigen in het leven. Ook dit jaar wil ik goed eindigen. In de rust van de dag ging ik wat foto's inplakken en besefte weer eens wat een rijk mens ik ben. Rijk door vriendschappen en bovenal door het kennen van de Here Jezus. Ik heb net geld om te eten maar mocht toch geld lenen om alvast een kaartje te kopen voor een geweldig concert in juni van casting crowns. Ëén keer per jaar naar een concert is wel heel erg tof! Vanmiddag ging ik op theevisite, haar nieuwe huisje bekijken. Ze heeft het allemaal heel snel en goed opgeknapt. We kregen een gesprek over een soort van familieruzie die heel onhandig en wat traumatisch is ontstaan. Ik dacht ook na over wat nou echt mijn genademomenten waren dit jaar. Genade is krijgen wat we niet verdienen. Zij stuurde een kaartje naar haar tante die gemene dingen had gezegd om toch contact te maken, te laten weten dat er nog een open deur is. Ik heb zoveel genade momenten. Ik leef voortdurend van genade, want zoals een kennis schreef:' Er komt zo weinig goeds uit onszelf. God zegt in Zijn woord dat alles ijdelheid is als het niet uit de Helige Geest is". Vanmiddag ook, ging ik niet toch met een zelfvoldaan gevoel van huis omdat ik zo goed met haar had gepraat zogenaamd zoveel weet van het leven?. Ik was met een dienstbare vriendin naar Lelystad gereden om een prachtig wollen kleed te kopen van aardige mensen. Ik genoot van hun welkom het niet dure prachtige kleed en had daar meer oog voor dan te denken aan of ik hun iets van God kon vertellen. En op de terugweg, in het informatiecentrum waren leuke afgeprijsde schaaltjes en bekers. Ik wou er één voor mijn behulpzame vriendin kopen maar toen ik die geweldige beschuitbus zag, kocht ik toch die voor mezelf en liet haar kadootje zitten. Zij kocht een dure gevulde koek voor mij en reed me als een koningin langs de winkeltjes in Ermelo, terwijl het buiten heel mistig was. Meestal ga ik lopen maar haar gebaar raakte me. Het even toegeven aan het eigenlijk wel moe zijn en best fijn om er langs heen gereden te worden. Ik werd gediend en ik ontving het. Ik besefte pas later wat een stille zachte manier van liefhebben dit is, van spreken; dienen. Ik ben opgevoed met kadootjes geven en soms voel ik me daardoor bekneld. Alsof ik steeds mijn liefde moet bewijzen met weer een cadeautje. En als ik iets heel moois zie, iets wat ik echt mooi vind, dan wil ik het soms graag hebben. Zo is dat. Allemaal zaken van het hart waaruit je vaak weer teleurgesteld tevoorschijn komt als mens. Je bent minder heilig dan je dacht of wil zijn. Ik ben zeer begenadigd dit jaar opnieuw in gevende mensen om me heen. Steeds weer werd er voorzien in wat ik nodig had. Een grasmaaier, heel goedkoop, mét trimmer, allebei van Wolf. Twee prachtige perzische kleden. Een heerlijke vakantie in een fijn huisje op Terschelling. Een prachtig kerstpakket. Gekregen wollen handschoenen en een treffer van donkeroranje velours gordijnen voor de slaapkamer en fantastische oranje voor de schuur en zolder. een gift zodat ik foto's kon bestellen en fotoboekjes kon maken als cadeau. Ik ben maar zwak. Met eerste kerstdag lag ik enorm uitgeput in het logeerbed in een stille kamer bij te komen, want ik was nogal uitgeput naar de uitnodiging gegaan. Zo zijn wij mensen; trots, hebzuchtig, eerzuchtig, overmoedig. Noem maar op. En dan leven we van genade. Van een God die steeds weer klaarstaat voor een nieuw fris begin. Die zegt: "Het oude is voorbij, het nieuwe is begonnen." De oude mens Olga is voorbij en de nieuwe Olga in Christus is aan zet. De liefde begint bij God eindigt er ook want hij het begin en het eind en Hij is liefde. Dus als ik terug kijk op het oude jaar zie ik alleen maar genade, heel veel genade. Gekregen wat ik zelf niet heb of kan verdienen. En dat geef je dan maar door. Shalom in het nieuwe jaar, schuil in Jezus liefde, daar zijn we veilig en bemind .
Het is elk jaar dat je leven mag weer een sport hoe je deze keer de weken voor kerstmis doorkomt; vind ik. Dit jaar doe ik dapper mee met kaarten en ik heb het merendeel van mijn lijstje al afgestreept; zit op de bus! Nog iets van 10 of 12 te gaan. Net luister ik een whattsapp af van een naar huis reizende vriendin, die met afgematte stem vertelt hoe blij ze zal zijn als het weer januari is. Ze is total loss, moe en blij als ze weer thuis zal zijn. "Ja, ik heb een hekel aan deze tijd van het jaar, aan de ene kant is het wel speciaal maar ook wel weer druk, Jaap die komt, de kinderen komen, moet toch weer werken met kerst, ben blij als het weer januari is. " Brenda van de gehandicapten groep vraagt ook wat of ik doe met kerst. "Ik doe niks" zegt ze."Ik ga op de bank in mijn pyjama niets doen. Geen kerstboom niets." Ik voel me plots nog weer een hele Jan met al mijn plannen. Het is een soort marathon vind ik van dingen die je graag gebeurd wil hebben. ( jaar afronden, mensen dingen zeggen, de dagen leuk ingevuld hebben en wat cadeautjes geven) Mijn inmiddels ook wat blutte vriendin appt over twee gratis concerten waar we heen kunnen en hoe ze misschien bij die tweede optie wel alleen naar binnen schiet, om zo prikkelvrij mogelijk te genieten. Ik heb wat kaarsen gekocht als cadeau, twee voor één en lippenstift, twee voor één en voorzie zo ook mezelf voor het nodige. Nu nog een bloemetje voor moeders. Ook dit jaar rolt er weer een planning uit wat me past. Ik ben heerlijk uitgenodigd bij een rustig echtpaar, die ook niet aan kerst doen, om te eten, overdag. Ik zie er erg naar uit. Verder heb ik mezelf en de buurman uitgenodigd op de thee bij een Iraans gezin, wat me ook erg gezellig lijkt, en ik ga een meditatieve stiltewandeling doen op de ochtend van tweede kerstdag. Stilte en rust; twee heerlijke ingrediënten. Één iemand zag het ook zitten; de wandeling, dus dat wordt een zeer klein groepsgebeuren. Sinterklaas hebben we gehad, met ongeplande cadeaus, wat hapsnap gedichten en een stevige christelijke film. Op naar de hoofdmaaltijd: KERST, en dan nog als toetje het oudejaar. Ik heb de film weer gezien, over de oorsprong van kerst, sinterklaas, de paashaas en zelfs Valentijn en zo zit alles bij mij in de boycot. Voelde me zelfs ontrouw toen ik twee sinterklaasrolletjespapier kocht waar die mijter opstond. Het is laveren tussen alles door. Inmiddels ben ik aardig goed in mijn ogen gewoon wat dicht doen voor alle ballen en glitters. Ik zie het amper. En toch sijpelt het speciale door je waas heen en geniet ik daar ook van. Ik wil er ook van genieten. Het is een speciale tijd, ook al gaat de oorsprong terug naar Nimrod, Baäl, ja, ja, afgoderij. Net een vriend aan de lijn die op instorten staat in de druk van alle gebeurtenissen en ik zelf ben ook zo vet over mijn grens gegaan met helpen behangen en hier in huis teveel tegelijk aanpakken dat mijn schouder en arm voortdurend pijnlijk steken en ik, na twee oogingrepen ook, nu echt mezelf wat meer rust gun. Jezus staat op mijn kerstkaarten. Iemand heeft hem geschilderd en het plaatje is als een oase. Wat een heerlijke man; rustig, sterk, zacht en zonder zonde. Alles is in Hem te vinden. Ik heb mezelf weer teruggevonden in dat ik een evangeliste ben en geniet ervan de plaatjes rond te delen. Het is een boeiende tijd. Ik heb nieuw vinyl gelegd in de keuken en de wc vloer is vernieuwd met zelf uitgezochte oranje Spaanse tegels. Nu heb ik grotendeels het oude vinyl in de bijkeuken gelegd en heb een erg mooi wollen kleed op het oog voor zolder. Jezus was het zand aan het glad strijken en legde er stoeptegels in. Dat beeld had iemand voor mij. God is bezig aan mijn fundering en ik leg vloeren, hmf, mooi toeval. Ik hervind mezelf weer maar dat niet alleen. Ik merk dat nog meer ontdekken wie ik ben een nieuw anker in me legt en me steviger maakt. Er zijn inmiddels steeds meer woorden en inzichten aan gegeven en er is een tijd van rouw voorbij gegaan. Rouw om wat niet kon zijn en om hoe dingen zijn gegaan. Ik mag verder gaan met wie ik ben en wat ik heb. Vandaag was ik zo blij aan het wandelen met een cliënte; heerlijk om buiten te zijn en erna ging ik wat piano spelen en zomaar met de mensen zijn. Het voelde zo volwaardig en niets minder dan dat ik een baan heb. Dit is wat ik nu kan geven en kan doen en ik ben er blij mee. Mijn oranje gordijnen hangen te drogen en de verfpotten staan te wachten. Maar eerst dit jaar mooi afmaken, met in de diepte gegroeide vriendschappen en nieuwe gezichten. Met goed gekozen cadeaus en heerlijk tijd voor een boek op de bank. Shalom, ook voor jou en kom niet om in het kerstgeweld. Vermijd de vleespotten van Egypte en herontdek de groene salades van.. de groenteboer.
Geschokt ben ik. Ik ben aan het collecteren voor het Leger des Heils. Ik vind het een hele eer om als 'heilssoldaat' op pad te gaan. Het is een erg goede manier om je buurt beter te leren kennen: achter elke voordeur gaat een eigen wereld schuil en de verlorenheid ervan greep me aan. Slechts één straat achter mijn straat zijn de meeste huisjes van hun tuin beroofd. Overal liggen lelijke stenen of wat mooiere stenen, maar veelal ook grijs grind. Enorm verwaarloosde tuinen. Een bosje uitgedroogd verwilderd gras, wat dorre takken. Het is stunning hoe weinig mensen er aan doen om hun huis er aantrekkelijk uit te laten zien. Er zijn zelfs een paar huizen zonder bel. Ik zocht en zocht; tasttte de deurposten af met mijn rose tinsulate handschoen, maar nee, geen bel. Herhaaldelijk tref ik stickers met waarschuwingen. Kom niet met geloofsovertuigingen, niet kopen aan de deur, hier zijn huisdieren. Één huis overtrof alles, er was een bordje met wel acht dingen erop die men niet wou hebben aan de deur en onderaan stond uiteindelijk: GEBRUIK MIJN BEL NIET! Dat is duidelijk! Ik heb de wens gerespecteerd en ging een deurtje verder. Tjonge, wat een werelden. Mooiere huizen waar iemand houtblokken op het vuur gooit maar niet open doet. Moslims die bijna allemaal wat geven. Christenen die geven. Een kleine man met een enorm uitgeleefde trap waar de vloerbedekking als rafels nog over de treden ligt met donkerbruin houten trapwerk. Zo triest. Ik denk me in dat ik God ben die aanbel en al deze verschillende mensen reageren met of een raam opendoen en nee schudden, of niet eens open doen of wel met plezier geven. Ik vind het zelf ook wel eens lastig; collecte. Want je moet in erg snelle tijd beslissen of je iets wilt geven. Je moet het niet voor de ander doen. Daarom heb ik ook alle respect voor mensen die zeggen dat ze geen kleingeld hebben of niet willen. Mijn openingszin is: "Ik collecteer voor het leger des heils. Wilt u er iets voor geven?" Hoe kunnen wij deze mensen bereiken met Gods licht? Elke ontmoeting benader ik anders en ik geniet van mijn evangeliste zijn. Ik heb pas weer ontdekt dat ik dat ben doordat ik een andere evangelist ontmoette met wie ik een enorme klik had. Wat me raakt is de werkelijkheid van zoveel deuren waar mensen achter wonen die Hem niet willen,of de weg niet zien en dat daar zoveel verlorenheid in zit. Zoveel. Wat me ook raakt is dat God het ziet, dat ene moment dat je wel 10 cent pakt en het erin stopt. Twee moslimkindjes straalden toen ze hun centjes erin stopten en mij hun fietsen lieten zien. Een andere vrouw stapte voluit in de deuropening met haar dochter en keek me uitnodigend aan, lachend dat ze geen geld had. Het gaf niet, we hadden contact. De mensen die wel opendoen geven moed om door te gaan. Dat zal voor Vader ook zo zijn. Als wij die ene tussen de honderd zijn die wel contact wil geeft dat Hem wellicht ook kracht. En hoe onvanzelfsprekend zijn mijn mooi geverfde deurposten, leuke tuin en verlichting. Ikke wel..
Ik denk dat het Corrie Ten Boom geweest is die vertelde over alle draden kris kras door elkaar in je leven, en dat het kan lijken op een chaos. Maar op een dag draait God het borduurwerk om en zie je iets prachtigs wat of Hij geweven heeft. Vandaag voelt het alsof ik soms al een voorkijkje krijg van de achterkant van mijn chaotische borduurwerk. Ik keek een film over een vrouw die columns schrijft vanuit de rijkdom van haar persoon, maar met een gebroken leven ook achter zich en nog steeds in de maak. Ik leer en leer van vriendinnen die anders zijn, om meer cognitief te zijn. Tegen mijn gevoel in kan ik een heleboel feiten achter elkaar zeggen en een erg feitelijk gesprek hebben. Voor mij voelt het als een warme kamer zonder open haard en een glas wijn. Ja, het is warm. Ja, er is een bank en ja, ik kan zitten, maar er is geen sfeer, geen charme, nothing smooth going on. Maar goed, het helpt me en het is functioneel in deze wereld van woorden en feiten ook. Mijn voorkeur gaat uit naar een dimensie achter de feiten. Een weten zonder woorden. Maar woorden zijn nodig, ik weet het. Hoe vreemd is het, als je van schrijven houdt en van taal, dat je eigenlijk houdt van een wereld zonder woorden. Of liever gezegd van een wereld waarin de woorden er wel zijn maar ze niet meer gezegd hoeven worden. Ik leer om duidelijker Olga te zijn en beter te communiceren met de wereld om me heen. Iedereen is weer anders en beleeft/pakt het leven aan op een eigen manier. Ik leer meer analytisch denken en stap voor stap beschrijven van de één en de ander remt me voortdurend af door steeds alles nog zuiverder te omschrijven en nog meer door te vragen. Oef, het is een rekkende ervaring die me soms tergt. Als ik het voel of weet, dan gáán we er toch voor? Dan is het toch goed? Voelen en weten aan de hand van een leven van indrukken en gezien en geleerd hebben. Ik zag de film en er was een vrouw die op een rots zat bij de zee. Ze zat er alleen, tijd te hebben om te zijn en na te denken en ik herken mezelf er zo in. Je eigen grond vinden op de plek waar jij oplaadt en contact kan maken met jezelf en met God van waaruit jij het leven leeft op jouw manier die anders mag zijn dan die van de ander. Thuis komen bij jezelf maakt dat je wat te geven hebt aan de wereld. Er kan soms en half leven voor nodig zijn om jezelf te vinden nadat je talloze keren hebt gereisd naar de wereld van de ander en er dingen van hebt meegenomen. Ik kon me soms zó in iemand verliezen dat ik merkte dat ik dingen net zo kon zeggen als die ander. Dezelfde toonval en zelfde manier. Deze film ging over een vrouw van middelbare leeftijd die samenwoont met haar kat en positie inneemt. Haar eigen toon heeft en niet in zee ging met een televisiemaker met de kans haar baan te verliezen. het lijkt zo gewoon, maar wat een rijkdom om eindelijk een eigen persoon te zijn. Wat wil de vijand ons niet laten meekleuren allemaal met elkaar en eenheidsworsten van ons maken. Ja, we botsen! Ja, het is soms vermoeiend en rekkend om elkaar steeds tegen te komen en toch weer anders te denken of doen. Ik vraag me af hoe of dat zal zijn met je eigen man of vrouw dus. Hoe eigen zal die zijn en hoe anders zul je altijd blijven samen terwijl je elke dag elkaar weer ziet? En hoe houd je dat anders zijn goed vol? Hoe voorkom je dat je ongezond samensmelt? En hoeveel kan het van je vragen om steeds weer positie te kiezen maar ook wat een vreugde om een eigen persoon te zijn. Soms besef ik ineens die vrijheid, als ik in mijn jas en sjaal de deur uitga en besef dat ik totaal vrij ben om aan te trekken wat of ik wil. Wat een leuke vrijheid! God ziet er ook naar uit dat wij ons ontwikkelen en meer en meer kiezen wie we willen zijn. Hij heeft ons origineel gemaakt met een grote vrijheid. Niet om te zondigen maar om te zijn wie we zijn. En dan hebben we het beste te geven aan een wereld die snakt naar originele kleur.
