Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een trage duurloop van 12.080 meter gelopen in 0:56:49, hsm 117. Het was weer in een verzengende hitte te doen, gelukkig een briesje. Moeilijk begin maar het ging vlotter bij het vorderen van de kilometers. Toch een redelijk hoge hartslag, gezien de geleverde arbeid. Morgen een kortere training, zeer weinig tijd deze week.
Vandaag een interval 15.000 gelopen in 0:57:46, hsm 132. Het was 10 maal 1000 meter snel, met 10 maal 500 meter normaal tussen. Zeer moeilijk in te schatten met de zware benen, ten gevolge van de warmte. Ook de lange trage duurloop van gisteren zat nog in de benen. De temperaturen die de garmin weerheeft is van het meetstation in schaffen. In de Kempen lag de temperatuur tussen de 30° en de 33° Celsius. In de helft van de training even een drankpauze genomen, het was nodig. De laatste duizend vol uit proberen lopen met verzuurde benen. Van donderdag tot zaterdag rustige korte trainingen, om wat te herstellen. Als de temperatuur onder de 25° zakt tegen zondag loop ik de Genkerrun, een halve marathon.
Vandaag een lange trage duurloop van 30.450 meter gelopen in 2:33:09, hsm 119. Het was bloedheet vandaag en de hartslag liep al snel op, dus nog trager lopen. Na de vroege gedaan te hebben, gaat de training altijd wat minder goed. Dus zeker met zo'n temperaturen, water mee maar direkt werd het water te warm. Toch kleine slokjes gedronken, om niet uit te drogen, thuis aangekomen, het opzet zwembadje in om de lichaamstemperatuur naar beneden te krijgen.
Vandaag een wedstrijd gelopen in Westerlo, 20 km in 1:15:43, een teleurstellende tijd. Maar ik mag niet teveel willen acht dagen na de 100 km in de nacht van West-Vlaanderen. Het beste was er af na tien kilometer en dan was het zwaar de resterende negen kilometer. Niet het minst door de zwoele temperaturen, waar door je de de frisheid uit de benen voelt vloeien. Ook onze Jorgi had het zwaar tijdens zijn 4.100 meter in 0:16:44, goed voor een 13de plaats. Er waren ook weinig deelnemers op de 20 kilometer, die gewonnen werd door Maarten van der Donck.
20km: stratenloop door alle deelgemeenten van Westerlo 8km - 4km: bosloop rond het socio-cultureel centrum kfc Oosterzonen. Rondes van 4km. 500m: voor kinderen vanaf 10 jaar. 100m: voor de allerkleinsten
Dit jaar kunnen ook handbikers deelnemen aan de 20km. Meer details, zie website: 20kmwesterlo.be
opbrengst van deze jogging/stratenloop wordt geschonken aan kankerfonds vzw Sofhea. De 20km maakt eveneens deel uit van het nieuwe joggingscriterium van Westerlo, zie westerlo.be.
Vandaag gaan we nog eens een wedstrijdje meepikken, de 20 km van Westerlo. Jorgi loopt er de vier kilometer, Carine en Kenney passen voor de wedstrijden. Ik loop natuurlijk de langste afstand, maar kan moeilijk inschatten wat de benen, waard zijn een goede week na de 100 kilometer.
Vandaag een recuperatieloop van 13.700 meter gelopen in 1:08:22, hsm 107. Een zeer rustige training vandaag, aangezien ik morgen een wedstrijd heb. De benen voelden wel niet echt super aan, maar ook niet vermoeid. Het zal nooit een supergevoel zijn voor mij, aan dit tempo, maar dat hoeft niet. Om nog eens terug te komen op het V.K. en B.K. Masters 45, 100 kilometer. Ondanks de calvarietocht toch nog brons gehaald in beide kampioenschappen.
Vandaag een trage duurloop van 15.460 meter gelopen in 1:14:56, hsm 115. De benen waren wat loom vandaag, daar zal de warmte voor iets tussen zitten. Gelopen op de asphalt, meestal in de volle zon, gelukkig stond er een voelbaar briesje. Het was de bedoeling de hartslag iets lager te houden, maar dat lukte niet. De lichaamstemperatuur regelen kost al heel wat energie, bij deze temperaturen. Het zal deze week mijnminste trainingsweek, van dit jaar worden, tot nu toe. Normaal een week na mijn eerste 100 kilometer wedstrijd te hebben gelopen. Hoewel ik niet echt de indruk heb, een 100 km wedstrijd te hebben gelopen. Daarvoor was de eindtijd één uur en 30 minuten te traag, voor mijn doen. Maar ooit doe ik er een lap van af, dat zweer ik.
Vandaag een trage duurloop van 12.350 meter gelopen in 0:57:25, hsm 117. De bilspier was goed gemasserd en gestretcht, evenals de kuiten en quadriceps. Eigenlijk zoals het hoort te zijn, maar een mens heeft al zo weinig tijd. Het stretchen is meestal het eerste wat er bij inschiet, niet doen dus!!! Het was lekker warm, en de benen voelden wat zwaar aan, ondanks de weinige km deze week. Toch nog een redelijk tempo kunnen ontwikkelen en d hartslag bleef binnen de perken. Straks weer drie uurtjes platte rust na de pijnstiller en de spierontspanner. Het werk dat op me wacht, zal nog even moeten wachten.
Vandaag een tempoloop van juist een uur goed voor 15.400 meter, hsm 136. Daarna direkt naar de kiné om alles weer los te wrikken en beter te zien waar het zit. Die diverse knooppunten, die los moeten komen en waar de verzuring vast zit. Al wat beter gelet op de loopstijl, de schouders achteruit trekken, de kin omhoog. Ook de bekken kantelen om een rechtere rug te bekomen tijdens het lopen. Echt een grote paslengte maken lukte nog niet echt vandaag, gezien de zware 100 km. Deze namiddag wel platte rust gehouden, met af en toe de spieren stretchen. Toch al bij al tevreden over de training van vandaag, alleen zou ik erna minder last willen hebben.
Vandaag een duurloop van 7.510 meter gelopen in 0:33:18, hsm 118. Een eerste testje na een al bij al positieve diagnose van de osteopaat. Het word in grote lijnen, alle grote spiergroepen rekken en strekken, voor en na de training, en tussendoor ook nog eens de strechoefeningen. Het is een disbalans of onevenwicht tussen de verschillende spiergroepen. Die uiteindelijk een geheel synchronish en dynamisch geheel moeten vormen. De L4 in de onderrug zat ook vast en is weer losgemaakt, een hele boterham. Hij had nog nooit zo'n stijve sportmens gezien, zeer moeilijk te kraken. Na de wedstijden een warm bad met zeezout, zou de verzuring in de spieren, beter wegnemen, en zo ook het herstel bevorderen. Ook aan de loophouding moet gewerkt worden, schouders iets meer achter uit. Het hoofd zo recht mogelijk proberen houden, het bekken kantelen, rechte rug. Geen schrik hebben wat meer variatie in de training te steken, niets laten vastlopen. Bij een zeer trage duurloop juist voor het einde een paar steigeringen doen. Gelukkig moet ik dat niet allemaal tesamen veranderen, maar wel plannen. Aan de loopschoenen word voorlopig niet geraakt, neutraal met gelhakjes in, om de druk op de kuiten en achillespezen te verminderen. Na vandaag, nog drie dagen platte rust, onstekingsremmer en spierontspanner, Dat vanaf de middag, de spierontspanner zou mede moeten zorgen dat de opgestapelde verzuring in de grote spiergroepen verdwijnd, dit samen met het stretchen en de massages. Vandaag tijden de half uur durende test had ik het gevoel dat het al beter ging dan voor Torhout. Het zal de eerste weken nog wel op en af gaan, dus mag ik voorlopig niet tot het uiterste gaan.
ergometer.
Het is van moeten, de eerste rustdag sinds lang, de pijn aan de rechterdij en bil was niet te harden. Ook de buikspieren hebben weer last van de overbelasting, dus naar de huisarts om advies. Een ontstekingsremmer en een spierontspanner, en een ganse week niet gaan werken. Morgen voor een eerste kinesitherapiebeurt bij een osteopaat in Lier, en dan weet ik meer. Het worden dus al zeker drie dagen zonder loopactiviteiten en veel rust, daarna zien we wel. De bil en heup, is al sinds Stein dat ik daar last van heb, de buikspieren al twee weken. Maar een korte rustperiode kan zeker geen kwaad na 248 dagen zonder rustdag.
Ik moet alweer de snelheid laten zakken voor opkomende buikkrampen, het zal niet lang duren voor de volgende saniataire stop. Stilletjes aan geraak ik einde raad kilometer 30 in (2:11:34), gelukkig staan Carine, Peggy, Albert, Paul, Christelle, En alle andere supporters aan te moedigen, de bondscoach loopt het korte stukje dat toegelaten is tijdens de bevoorrading mee. Probeert zoveel mogelijk goede raad mee te geven, blijven eten en drinken, als de krampen weg zijn proberen versnellen. Het hoofd recht houden, en niet meer aan de eintijd denken, maar zoveel mogelijk leren in mijn debuut en niet opgeven. Ook de vrijwilligers en de begeleiders, doen meer dan hun duit in het zakje, en proberen alles in goede banen te leiden. Kilometer 33 (2:29:39) En mijn derde sanitaire stop, een van vijf minuten, de twijfels om het tot een goed einde te brengen nemen toe. Gelukkig valt de grootste pijn weg na deze enorme ontlasting, en kan ik het tempo weer eens optrekken naar 13 km/uur. Het 36 kilometerpunt (2:43:06) hoewel de maag serieus pijn doet laait de hoop even op, zolang die krampen maar wegblijven. Eten en drinken blijf ik tegen beter weten in doen, de maag is lam gelegd door de imodium, maar we blijven hopen.
Kilometer 39 (2:57:56), ik lig dus al ruim 3500 meter achter op het geplande schema, dat ik al een poosje laten varen heb. Toch blijf het wat door het hoofd spoken, maar ik pijs me gelukkig dat ik weer 13 km/uur haal, en blijf focussen. De marathon en einde van de tweede ronde kom ik door in 3:10:46, officieel een 2 minuten later, de garmin heeft 42.780 aan. Ik beslis nog een ronde te lopen en te zien wat het heeft, men mag niet elk jaar voor de nationale kleuren lopen. Kilometer 45 (3:26:30) met de laatste kilometer nog een sanitaire stop na nog zwaardere krampen, die alsmaar langer duren. Het begint een echte calvarie-tocht te worden, ik moet het verstand op nul zetten en de pijn verbijten, overleven in een woord. De coach Ivan spreekt me moed in en probeert zoveel mogelijk goede raad mee te geven, alles buiten opgeven bedenk ik. Iets later hoor ik dat een van onze speerpunten opgegeven heeft, Marc Papanikitas, de reden weet ik niet, ik leef mee. Marc doet er alles aan, hij is een supertalent, toch lijkt het de laatste drie jaar mentaal moeilijk, de knop om te draaien als het minder gaat. Ik hoop van harte dat Marc deze nieuwe tegenslag te boven komt, en dat hij kan genieten van het lopen, zonder het moeten presteren.
Kilometer 50 (3:58:19) uiteindelijk nog een redelijke tijd, als je een vlak schema aan zou kunnen houden, maar dat is niet het geval. De entourage van de nationale ploeg en de supporters doen me de pijn verbijten, hoewel ik zeker weet dat dit een ongezonde situatie is. Ondertussen met twee imodiums, en nog altijd regelmatig zware buikkrampen, zuigen de energie uit mijn lijf, ik verkramp volledig. Wat doet een atleet doorgaan, wetende dat hij een risico neemt op uitdroging, niet wetende of hij zal kunnen finishen. Hopen dat de mensen hem zeggen stop ermee, maar diep in het binnenste zelf niet willen opgeven, doorgaan tegen beter weten in. Kilometer 60 in (4:56:27) de sanitaire stops volgen elkaar sneller op, het is niet altijd prijs, hoewel het gevoel er is te moeten plassen, lukt het niet, de eerste tekenen van uitdroging, ook de uitgedroogde mond en verzuurde adem laten weinigs goed voorspellen. Ondertussen zijn er nog twee ploegmakkers uit de wedstrijd moeten stappen, Lucien Taelman en Walter Bouwen. Toch waag ik het er op om nog een rondje te lopen, en drink zoveel ik kan binnen houden, ik waag nog een laatste poging om te versnellen, en begin zowaar de ene atleet na de andere te passeren, ik word euforisch en blijf doortrekken, kilometer 75 in (6:14:20) nog 25 te gaan.
Ik word bevoorrechte getuige van het gevecht voor de podium plaatsen, de Japanner Miyazato heeft amper 20 seconden voorsprong. De tweede is een Zweed, Jonas Buud, en lijkt me iets frisser te zitten, maar schijn bedriegt en Yasukazu Miyazato loopt verder uit. De derde is de uittredende wereldkampioen Giorgio Calcaterra, ik kan je verzekeren ook die mannen voelen de pijn, dat zie je. Het euforisch moment is bijna over, de krampen komen weer op, ik vind niet direkt een plaats om mijn behoefte te doen. Mijn tempo zakt en de atleten die ik het laaste half uur voorbij ben gegaan lopen me weer voorbij, zeer frustrerend. De verlossing komt bij een kleine boomgaard, maar het komt in drie keren en ik ben door de voorraad wc-papier heen. Nog maar eens red de natuur een mens uit nood, maar ik ben mentaal volledig gekraakt, kilometer 90 in (7:57:55). Ondertussen is het dageraad de vogels beginnen te kwetteren de hanen te kraaien, het is zalig rustig, en pijnlijk tegelijk. De atleten passeren me mondjesmaat, en we hebben de kracht niet meer elkaar te groeten laat staan aan te moedigen. Alles in mijn lichaam doet pijn, ik voel de volledige leegte en toch beweeg ik nog voorwaarts, wat me drijft, de finish.
Toch zijn er nog atleten die me passeren in stijl, loopsters die kunnen doseren, de heerlijke geur van versgebakken brood. De verwarring in het hoofd, het feit dat ik niet heb opgegeven, de prachtige ochtendgloren, de overwonnen pijn, alles drijft me voor uit. Mijn forerunner heeft 100 kilometer aan maar ik ben nog 2 kilometer van de aankomst, de zoveelste hevige buikkramp steekt de kop op. Mijn plan om in stijl te finishen, valt daarmlee in duigen, ik kan niet meer versnellen, de cafe's zijn dicht, ik kan niet naar de w.c. Het word hoog tijd te finishen, de druk word zeer hoog, aan de finish stta Jan Vandendriessche, Ivan Hostens en Andre Mingneau. Ze hebben nog een laatste aanmoedeging in huis, maar de gelukkigste van alleman is mijn vrouw Carine, zeis fier dat ik het gehaald heb. De eerste vraag die ik stel waar zijn de dichtst bijzijnde toiletten, en ik kom nog net op tijd, of was het net te laat?
