Ik ben Leus Frankie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Joggerke.
Ik ben een man en woon in Herenthout (Belgie) en mijn beroep is arbeider.
Ik ben geboren op 17/07/1962 en ben nu dus 63 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen/marathon.
getrouwd met Carine Cautaerts (hardloopster)
twee zonen Jorgi en Kenney
(hardlopers)
Vandaag een duurloop van 7.510 meter gelopen in 0:33:18, hsm 118. Een eerste testje na een al bij al positieve diagnose van de osteopaat. Het word in grote lijnen, alle grote spiergroepen rekken en strekken, voor en na de training, en tussendoor ook nog eens de strechoefeningen. Het is een disbalans of onevenwicht tussen de verschillende spiergroepen. Die uiteindelijk een geheel synchronish en dynamisch geheel moeten vormen. De L4 in de onderrug zat ook vast en is weer losgemaakt, een hele boterham. Hij had nog nooit zo'n stijve sportmens gezien, zeer moeilijk te kraken. Na de wedstijden een warm bad met zeezout, zou de verzuring in de spieren, beter wegnemen, en zo ook het herstel bevorderen. Ook aan de loophouding moet gewerkt worden, schouders iets meer achter uit. Het hoofd zo recht mogelijk proberen houden, het bekken kantelen, rechte rug. Geen schrik hebben wat meer variatie in de training te steken, niets laten vastlopen. Bij een zeer trage duurloop juist voor het einde een paar steigeringen doen. Gelukkig moet ik dat niet allemaal tesamen veranderen, maar wel plannen. Aan de loopschoenen word voorlopig niet geraakt, neutraal met gelhakjes in, om de druk op de kuiten en achillespezen te verminderen. Na vandaag, nog drie dagen platte rust, onstekingsremmer en spierontspanner, Dat vanaf de middag, de spierontspanner zou mede moeten zorgen dat de opgestapelde verzuring in de grote spiergroepen verdwijnd, dit samen met het stretchen en de massages. Vandaag tijden de half uur durende test had ik het gevoel dat het al beter ging dan voor Torhout. Het zal de eerste weken nog wel op en af gaan, dus mag ik voorlopig niet tot het uiterste gaan.
ergometer.
Het is van moeten, de eerste rustdag sinds lang, de pijn aan de rechterdij en bil was niet te harden. Ook de buikspieren hebben weer last van de overbelasting, dus naar de huisarts om advies. Een ontstekingsremmer en een spierontspanner, en een ganse week niet gaan werken. Morgen voor een eerste kinesitherapiebeurt bij een osteopaat in Lier, en dan weet ik meer. Het worden dus al zeker drie dagen zonder loopactiviteiten en veel rust, daarna zien we wel. De bil en heup, is al sinds Stein dat ik daar last van heb, de buikspieren al twee weken. Maar een korte rustperiode kan zeker geen kwaad na 248 dagen zonder rustdag.
Ik moet alweer de snelheid laten zakken voor opkomende buikkrampen, het zal niet lang duren voor de volgende saniataire stop. Stilletjes aan geraak ik einde raad kilometer 30 in (2:11:34), gelukkig staan Carine, Peggy, Albert, Paul, Christelle, En alle andere supporters aan te moedigen, de bondscoach loopt het korte stukje dat toegelaten is tijdens de bevoorrading mee. Probeert zoveel mogelijk goede raad mee te geven, blijven eten en drinken, als de krampen weg zijn proberen versnellen. Het hoofd recht houden, en niet meer aan de eintijd denken, maar zoveel mogelijk leren in mijn debuut en niet opgeven. Ook de vrijwilligers en de begeleiders, doen meer dan hun duit in het zakje, en proberen alles in goede banen te leiden. Kilometer 33 (2:29:39) En mijn derde sanitaire stop, een van vijf minuten, de twijfels om het tot een goed einde te brengen nemen toe. Gelukkig valt de grootste pijn weg na deze enorme ontlasting, en kan ik het tempo weer eens optrekken naar 13 km/uur. Het 36 kilometerpunt (2:43:06) hoewel de maag serieus pijn doet laait de hoop even op, zolang die krampen maar wegblijven. Eten en drinken blijf ik tegen beter weten in doen, de maag is lam gelegd door de imodium, maar we blijven hopen.
Kilometer 39 (2:57:56), ik lig dus al ruim 3500 meter achter op het geplande schema, dat ik al een poosje laten varen heb. Toch blijf het wat door het hoofd spoken, maar ik pijs me gelukkig dat ik weer 13 km/uur haal, en blijf focussen. De marathon en einde van de tweede ronde kom ik door in 3:10:46, officieel een 2 minuten later, de garmin heeft 42.780 aan. Ik beslis nog een ronde te lopen en te zien wat het heeft, men mag niet elk jaar voor de nationale kleuren lopen. Kilometer 45 (3:26:30) met de laatste kilometer nog een sanitaire stop na nog zwaardere krampen, die alsmaar langer duren. Het begint een echte calvarie-tocht te worden, ik moet het verstand op nul zetten en de pijn verbijten, overleven in een woord. De coach Ivan spreekt me moed in en probeert zoveel mogelijk goede raad mee te geven, alles buiten opgeven bedenk ik. Iets later hoor ik dat een van onze speerpunten opgegeven heeft, Marc Papanikitas, de reden weet ik niet, ik leef mee. Marc doet er alles aan, hij is een supertalent, toch lijkt het de laatste drie jaar mentaal moeilijk, de knop om te draaien als het minder gaat. Ik hoop van harte dat Marc deze nieuwe tegenslag te boven komt, en dat hij kan genieten van het lopen, zonder het moeten presteren.
Kilometer 50 (3:58:19) uiteindelijk nog een redelijke tijd, als je een vlak schema aan zou kunnen houden, maar dat is niet het geval. De entourage van de nationale ploeg en de supporters doen me de pijn verbijten, hoewel ik zeker weet dat dit een ongezonde situatie is. Ondertussen met twee imodiums, en nog altijd regelmatig zware buikkrampen, zuigen de energie uit mijn lijf, ik verkramp volledig. Wat doet een atleet doorgaan, wetende dat hij een risico neemt op uitdroging, niet wetende of hij zal kunnen finishen. Hopen dat de mensen hem zeggen stop ermee, maar diep in het binnenste zelf niet willen opgeven, doorgaan tegen beter weten in. Kilometer 60 in (4:56:27) de sanitaire stops volgen elkaar sneller op, het is niet altijd prijs, hoewel het gevoel er is te moeten plassen, lukt het niet, de eerste tekenen van uitdroging, ook de uitgedroogde mond en verzuurde adem laten weinigs goed voorspellen. Ondertussen zijn er nog twee ploegmakkers uit de wedstrijd moeten stappen, Lucien Taelman en Walter Bouwen. Toch waag ik het er op om nog een rondje te lopen, en drink zoveel ik kan binnen houden, ik waag nog een laatste poging om te versnellen, en begin zowaar de ene atleet na de andere te passeren, ik word euforisch en blijf doortrekken, kilometer 75 in (6:14:20) nog 25 te gaan.
Ik word bevoorrechte getuige van het gevecht voor de podium plaatsen, de Japanner Miyazato heeft amper 20 seconden voorsprong. De tweede is een Zweed, Jonas Buud, en lijkt me iets frisser te zitten, maar schijn bedriegt en Yasukazu Miyazato loopt verder uit. De derde is de uittredende wereldkampioen Giorgio Calcaterra, ik kan je verzekeren ook die mannen voelen de pijn, dat zie je. Het euforisch moment is bijna over, de krampen komen weer op, ik vind niet direkt een plaats om mijn behoefte te doen. Mijn tempo zakt en de atleten die ik het laaste half uur voorbij ben gegaan lopen me weer voorbij, zeer frustrerend. De verlossing komt bij een kleine boomgaard, maar het komt in drie keren en ik ben door de voorraad wc-papier heen. Nog maar eens red de natuur een mens uit nood, maar ik ben mentaal volledig gekraakt, kilometer 90 in (7:57:55). Ondertussen is het dageraad de vogels beginnen te kwetteren de hanen te kraaien, het is zalig rustig, en pijnlijk tegelijk. De atleten passeren me mondjesmaat, en we hebben de kracht niet meer elkaar te groeten laat staan aan te moedigen. Alles in mijn lichaam doet pijn, ik voel de volledige leegte en toch beweeg ik nog voorwaarts, wat me drijft, de finish.
Toch zijn er nog atleten die me passeren in stijl, loopsters die kunnen doseren, de heerlijke geur van versgebakken brood. De verwarring in het hoofd, het feit dat ik niet heb opgegeven, de prachtige ochtendgloren, de overwonnen pijn, alles drijft me voor uit. Mijn forerunner heeft 100 kilometer aan maar ik ben nog 2 kilometer van de aankomst, de zoveelste hevige buikkramp steekt de kop op. Mijn plan om in stijl te finishen, valt daarmlee in duigen, ik kan niet meer versnellen, de cafe's zijn dicht, ik kan niet naar de w.c. Het word hoog tijd te finishen, de druk word zeer hoog, aan de finish stta Jan Vandendriessche, Ivan Hostens en Andre Mingneau. Ze hebben nog een laatste aanmoedeging in huis, maar de gelukkigste van alleman is mijn vrouw Carine, zeis fier dat ik het gehaald heb. De eerste vraag die ik stel waar zijn de dichtst bijzijnde toiletten, en ik kom nog net op tijd, of was het net te laat?
De hartslag goed in het oog houden, om zeker niet boven de 135 hsm te gaan, sluit ik aan bij marathonlopers die voor 2:55:00 op de marathon gaan, een mooi groepje vormt zich met daarin twee japanse 100 kilometer lopers. Verder een zestal marathonlopers en Paul Beckers een begrip op ultraloop gebied in belgie, en ooit van wereldniveau. Hij heeft ongeveer dezelfde ambitie en wedstrijdtactiek vijf uur aan dit tempo doorgaan en hopen zo goed mogelijk, te finishen, waarbij het verval er in de laatste twee uur zo goed als mogelijk word beperkt.Richting start komen we nog veel bekenden van de marathon tegen, en de tijd vliegt zo voorbij. De start zal zo het grote minpunt worden aan deze organisatie, we moeten met zijn allen nog 100 meter achteruit. Zo raken de meeste lopers van de diverse Nationale ploegen ver achteraan ingesloten, en als sardienen in blik. Dit terwijl er normaal een apart vak moest voorzien zijn voor de deelnemers aan het Wereldkampioenschap 100 km. Marc Papanikitas die vlak naast mij staat en enkele Russen en Canadezen spreken hun ongeloof uit, nooit meegemaakt.
De meeste atleten die met een GPS gebaseerd uurwerk lopen steken hun hand de hoogte in, verbinding weggevallen. Zo kunnen jullie zich wat voorstellen, hoe dicht we tegen elkander gepropt waren, eigenlijk onvoorstelbaar. De laatste minuut voor de start, gaat in op de tonen van,Vangelis, Chariots of fire een echt kippevelmoment. Het aftellen begint tien, negen, acht, zeven, zes,vijf, vier, drie, twee, een, het startschot weerklinkt, de wedstrijd schiet in gang. T'is te zeggen aan wandeltempo dan gaatjes zoeken waar we in kunnen duiken om toch wat tempo te ontwikkelen. Na goed een kilometer geraak ik bij Wouter en Gino, om de eerste drie kilometer af te malen, dat was het plan. Maar de benen voelen super aan, en er is geen houden aan ik muis er van onder en loop mijn eigen tempo 4:10/km. De eerste drie km in (0:12:24) zijn eigenlijk iets te hard, maar dramatisch is het zeker niet, de benen voeln super aan. In dit groepje kunnen we ons verschuilen als we tegenwind hebben, groot genoeg, maar niet te groot, zo is het goed. De eerste drankpost neem ik druivesuiker en water, ik ga proberen iets meer te drinken als bij een marathon.
Kilometer zes (0:25:11), het gaat uitstekend en ik heb alles goed onder controle, kom niet op kop van het groepje. De kilometers gaan vlot voorbij, af en toe een babbeltje met Paul, kilometer negen (0:37:51) lekker vlot. het parkoer is licht glooiend, soms een kort strookje vals plat, maar nooit te lang, ideaal om het ritme te houden. In de bewoonde zones staat er veel volk te supporteren, km 12 in (0:50:15) alles gaat zeer goed, geen pijntjes. Bij kilometer 15 (1:02:14) begint de maag licht te verkrampen, ik geraak niet in paniek en probeer via ademhaling de pijn te verzachten, het gaat wat op en af, doch kan er geen luchtje vanaf om de druk te verminderen. Kilometer 18 (1:14:38), de benen zijn goed maar ik zoek een plaats voor een sanitaire stop, ik vraag het aan de mensen onderweg, de derde aan wie ik het vraag, nodigd me mee binnen, hij moet wel zijn sleutels zoeken, om de deur te openen. Ik verlies hier exact 3:20, maar de darmen zijn leeg (hoop ik) en het groepje met Wouter en Gino loopt 200 meter voor me uit. Dus ik loop het gat iets te snel dicht met de groep, maar de benen voelen super, ondanks de ongemakken met de maag.
Kilometer 21 (1:30:22) het gaat er rustig aan toe de hartslag zakt zelf onder de130 slagen per minuut, nog op schema. Wouter en Gino zijn wel verbaast me te zien aansluiten, maar Wouter doet zijn werk voortreffelijk Gino afzetten. Plots roept Gino, dat Wouter mee een plaspauze moet nemen, ik voel de druk in de darmen weerkomen. Zoek langs de baan een barmhartig iemand waar ik een sanitaire stop kan plegen, verscheidene pogingen mislukken. Tot er een duo langs de kant staat de jongste zegt direkt oké, de oudere twijfelt, ik maak aanstalten om weer door te lopen. De jongere man kan de oudere overhalen, weer is de voordeur op slot, de toilet bevind zich achteraan het huis. De krampen blijven, ik beslis een imodium in te pakken, om zo de maag en darmwerking stil te leggen. Meer dan drie minuten gaan voorbij voor ik weer kan lopen, ik draai de knop om en ga voor een sub acht uur tijd. Kilometer24 (1:46:05) het verkrampt gevoel is er nog steeds, maar de imodium doet zijn werk, en ik maak weer tempo. De benen voelen na deze tweede sanitaire stop toch al iets minder aan, kilometer 27 in (1:58:27), de laatste aan 14 km/uur.
De laatste uren voor de wedstrijd en voorstelling van de Belgische ploeg.
Vrijdagmiddag 13:45 vertrekken Carine en ik richting Torhout, Carine word mijn begeleider. Van de nationale ploeg uit krijgen we kamer met ontbijt en voor 20 restaurantcheque toebedeeld. Dus rijden we eerst naar domein Groen hove, een manege met verscheidene kamers voor jeugdvakantie's. Waar enkele polen en nedrelanders en tjechen gelogeert zijn, een ruime kamer met zeven bedden, voor ons tweeen. Even naar de stallen en de wei van de talrijke paarden gaan zien, Carine is een echte paarden-liefhebster. Nog even wat rusten op de vers bedekte bedden, en daarna een paar cakes binnenspelen, vier uur voor de wedstrijd. Ook goed wat water drinken, tot een uur voor de wedstrijd, een voorbereiding als voor een marathon. Daarna gaan we richting Torhout, de wagen laten we voor de brandweerkazerne, waar we binnen 2 uur verzamelen. Nu zoeken we nog een terrasje in de zon op om nog wat te genieten, en de sfeer van de wedstrijdvoorbereidingen opsnuiven. Het is een drukte van jewelste, Andre Mingneau probeert alles zo goed mogelijk te combineren, te delegeren.
Het is 18:00, tijd om ons naar de kazerne te begeven, en verdere kennismaking met de nationale selectie en omkadering. Marc Papanikitas is de eerste ploegmakker die ik tegenkom, messcherp en in topconditie, een van de pijlers voor de Belgen. Binnen in de bar van de kazerne is het al redelijk druk, de voltallige vrouwenploeg, Anke Morreels, Dora Vandewaetere, en Conny Braeckman, zitten al in wedstrijdkledij, hun wedstrijdplannen te smeden, en elkaar mentaal steunen. Lucien Taelman een certitude en de meest ervaren ultra-atleet van Belgie, Met meer dan 100 ultra's op zijn naam. Tel daarbij nog 120 marathons, waarvan de meeste onder de 2:50:00 gelopen heeft, en jullie verstaan wat ik bedoel. Gino Casiers is een van de andere klasbakken, maar heeft dit seizoen een iewat moeilijk jaar achter de rug. Hij legt de lat ook altijd hoog, maar kan een paar dagen na een mindere prestatie, zich toch weer opladen voor het volgende doel. Gert Mertens is iemand die zich door en door goed kent, en zal nooit ver van zijn doel stranden, hij is maniakaal bezig. Mentaal ijzersterk, en ondanks deze kwaliteiten, toch ook een beetje twijfelaar, als het op kleine details aankomt.
Walter Bouwen is voor mij de minder bekende atleet, hoewel we maar een dorp van mekaar wonen, rustige jongen. Zijn resultaten en verwezelijkingen op sportief gebied kan ik dan ook minder goed inschatten, maar het is een doorzetter. De avonturier en de natuurmens-loper Wouter Hamelinck is hier in hoedanigheid van luxe haas voor de sub-3 uur lopers. Hij zal drie ronden lang hazen, binnen drie weken ligt zijn groot doel het W.K. Trail in Serre Chevalier (winaar transaharienne 2008). De laatste die binnenkomt is Pieter Vermeersch, winnaar van de nacht van West-Vlaanderen 2008 in 6:55:22. Hij is samen met Marc Papanikitas het speerpunt van de Belgische ploeg, een zelfbewuste en zelfzekere atleet. De drank en eetposten worden nog eens overlopen en de talrijke helpers aan de bevoorrading verzamelen de dranken. Noteren voor elke atleet de voorkeuren, ze hebben een belangrijke taak in soms heel moeilijke omstandigheden. Een van de allerbelangrijkste schakel in deze zware onderneming om de atleten bij te sturen en moreel te ondersteunen, is de bondcoach en tevens een van de beste ulralopers die Belgie kent, Ivan Hostens, ervaren en moreel en tactisch ijzersterk.
Nu alle atleten in wedstrijdkledij staan en de laatste ontlastingen (?) van de baan zijn, begint de spanning ten top te stijgen. Zelf moet ik al beroep doen op de motard van de belgische ploeg, ook het centraal punt van de communicatie en ondersteuning tussen de verschillende bevoorradings-posten Cedric De Proot, mijn armbandje met druivesuiker ligt nog in de wagen en Carine heeft de sleutel, maar is al op weg naar de bevoorradings-post, Cedric lost het probleem zo op. Zo zijn er tal van schakels in de organisatie die het ons gemakkelijk moeten maken, zodat we alleen moeten instaan voor de wel-is-waar moeilijke sportieve prestatie en onze energie in het lopen kunnen steken. Nog twintig minuten voor de start van het wereld- Europeen- Belgish- en Vlaams kampioenschap 100 kilometer. In gedachten overloop ik nog even mijn eigen wedstrijd tactiek, eerst bij Wouter en Gino geraken na de start. Dan het tempo aanvoelen de eerste drie kilometer, en dan mijn eigen tempo lopen, met maximaal 135 hartslagen per minuut.
Deze avond het WK100km in de Nacht van Vlaanderen De 30ste editie van de Nacht van Vlaanderen is dit jaar ook gastheer voor het WK/EK 100km. Uiteraard staat er ook een vrij ruime Belgische delegatie aan de start, hoog tijd om eventjes hun verwachtingen en kansen in te schatten.Pieter Vermeesch wordt als winnaar van de vorige editie onmiddellijk een top-10 plaats toebedeeld op dit WK/EK. Met een tijd van 6u55 lijkt dit ook geen overdreven ambitie ook al kon de naar Londen uitgeweken westvlaming zich wel een betere voorbereiding dromen. een hardnekkige Bakerscyste zorgde ervoor dat Pieter niet naar behoren kon trainen van eind oktober 2008 tot begin april 2009. Hij liep wel en 2u31 op de Londen marathon maar zat hierbij toch ruim onder zijn PR. Niettemin staat hij let stip genoteerd en zien we hem nét de top-10 binnensluipen met een tijd die de 6u50 moet benaderen. Marc Papanikitas is vorig jaar op verzoek van zijn voormalige coach Jan Vdd veranderd van trainer. Onder leiding van Ed Van Beel werd er deze keer eerst aandacht besteed aan de snellere trainingsfase waarna pas de langere tot heel lange duurlopen aan bod kwamen, zoals enkele weken terug zelfs een 80km lange duurloop. Hij beperkte zich tot wedstrijden maar won toch de 60km van Texel. Een tijd van net onder de 7uren moet er voor Marc altijd in zitten, waarom zou het hem uiteindelijk deze keer niet lukken? Zeker wanneer hij en Pieter gedurende de eerste wedstrijdhelft de handen in elkaar kunnen en willen slaan mogen we van dit kopduo iets moois verwachten. GinoCasier liep vorig jaar onder leiding van Jan Vdd zijn eerste sub 7u30 en komt in Torhout met gematigde ambities aan de start. Ook hij moest naar een andere coach uitkijken en kon bij Marc Vanderlinden terecht. Zijn seizoen had nog geen uitschieters zodat het een beetje afwachten is wat het deze Nacht zal worden. In principe kan sub 7u20 ook al zou een benadering van zijn PR al een sterke prestatie zijn. Wouter Hamelinck, in volle voorbereiding voor het WK Trail in Frankrijk, komt Gino hierbij een handje toesteken als luxe-haas/helper gedurende de eerste 2- 3 ronden.Frankie Leus lijkt ietwat de vreemde eend in de bijt maar met een net-niet-80km op de teller in de 6uren van Stein kunnen/mogen we hem mogelijks ook wel een sub 7u45 chrono toebedelen, en dan komt hij al aardig dicht in de buurt van Gino. LucienTaelman zal vrijwel zeker finishen, dat zijn we van hem gewoon. In principe de ideale gangmaker voor een Gert Mertens, Frankie Leus en waarom niet ook een Walter Bouwen. Lucien zijn eerste seizoenshelft verliep niet bepaald vlekkeloos, maar daar zal die hondenbeet (Egypte) er wel voor iets tussen gezeten hebben. Ondertussen moet hij zeker al terug in staat zijn om tussen de 7u30 en 7u45 te finishen.Ook GertMertens kan normaliter rond die 7u45 grens lopen, het is echter zeer de vraag hoe de familiale omstandigheden (zijn vader is zwaar ziek) zijn prestatie zullen beïnvloeden. WalterBouwen mikt op een sub 8u chrono waarmee hij zijn betere prestatie op de 100km sterk zou benaderen.Geen Ivan Hostens of Marc Vanderlinden deze keer. Ivan is deze keer ad-interim coach waarmee hij zowel André als Jan heel wat helpt terwijl Marc Vanderlinden eend rietal weken erug nog het slachtoffer was van een hersentrombose. Ondertussen is hij wel al voldoende gerecupereerd om deze avond al toeschouwers zijn companen aan te moedigen.Connie Braekman neemt haar rol als kopvrouw vd Belgische ploeg au serieus en gaat voor een sub-9h chrono, waarmee ze haar PR met dik een half uur zou verbeteren. Dora Vandewaetere en Anke Morreel mogen we allebei na ongeveer 9u30-45 terug aan de aankomstlijn verwachten.De vraag blijft echter: mogen we morgenochtend een nieuw ultralooptalent begroeten in België? Vorig jaar wist bv. niemand nog hoe goed Connie Braekman wel was, kan er ook dit jaar een soortgelijke verrassing uit de mouw komen?Antwoord binnen 24 uren
Gisteren omstreeks 15:00 vertrokken richting Torhout, na een vlotte rit aangekomen om 16:30. Tijd zat om op verkenning te gaan en de verschillende locatie's te vekennen, sportcentrum De Mast. Verder het cultureel centrum de Brouckere en de plaatselijke brandweerkazerne waar de Belgische ploeg samen komt. Daarna blijft nog ruim de tijd over, om te genieten van een terrasje in het zonnetjeen een ice-tea. En de overige nationale delegatie's gadeslaan, de altijd drukdoende italianen, de eenzame roemeen. De in vakantie stemming zijnde Mexicanen, de al gefocuste spanjaarden, de hippe aussie's. Ook de altijd sterke Amerikanen met allerhande gadgets, voor de supporters, de fotograferende Jappen. De geheimzinnige Russen, de joviale Canadezen en ga zo maar door, een bont allegaartje. Maar de tijd vliegt zo voorbij, bij het observeren van al die culturen en rassen, fascinerend. De meeste doen nog vlug aan wat carbo-loading, ondanks de tengere lichaamsbouw, spelen ze heel wat binnen;
Omsteeks 18:00 begeven we ons richting, de plaatselijke brandweer-kazerne, meer bepaalt de bar. De kennismakking met de andere ploegleden kan beginnen, Gert Mertens, Gino Casiers en Lucien Taelman, kennen we uiteraard al goed van de diverse marathons, Walter Bouwen iets minder al hoewel uit de buurt (Itegem). Pieter Vermeersch, Marc Papanikitas en Wouter Hamelinck zijn niet aanwezig voor de vlaggenparade. Bij de Vrouwen zijn Anke Moreels, Conny Braekman en Dora Vandewaetere van de partij. Ook de Coach Ivan Hostens is aanwezig en deelt de wedstrijdkledij uit, en bespreekt de technische details. Tal van begeleiders en helpers zijn al ter plekken, terwijl Andre mingneau en jan Vandendriessche De andere delegatie's begeleiden en voorthelpen.
Om 19:00 begeven we ons richting cultureel centrum, van waar uit de vlaggenparade start richting grote markt. Groot is onze verbazing als we ternauwernood als laatste kunnen aansluiten, zonder vlag en vlaggendrager. Er word heel wat afgelachen voor zoveel organisatorisch talent, nog andere atleten komen aansluiten. Juist voor we het podium opmoeten voor de voorstelling van de ploegen, krijgen we de Belgische vlag in ons bezit. Ondertussen heeft de batterij van mijn fototoestel al lang de pijp aan maarten gegeven, ggen foto's van de vlaggenparade dus. Hopelijk krijg ik er nog een paar te pakken van de plaatselijke fotografen, als aandenken van dit memorabel moment. Daarna volgt nog een pastapartij in de sporthal van De Mast, om verder te verbroederen en sterke verhalen uit te wisselen..
Vandaag een losloopje van 8.150 meter gelopen in 0:39:44, hsm 109. Al wat teken van beterschap in verband met de vermoeidheid, een hele opluchting. Ik heb nog 34 uren om verder te herstellen en de nodige frisheid weer te vinden. De buikspieren, achillespees, voetpezen en knien voelden ook weer wat beter. Als alles positief blijft evolueren zal ik er moeten staan, voor mijn eerste honderd kilometer. Het klinkt nog altijd indukwekkend in de oren, een honderd kilommeter lopen. Rond 15:00 vertrekken we richting Torhout voor de openingsceremonie, morgenvroeg een verslag.
Vandaag een dag voor de wedstrijd in Torhout, is er vanavond een druk programma. Om 17:00 begint de technical meeting, overzicht van de regelmenten enz... Rond 18:30 krijgen we onze wedstrijdkledij overhandigd, en kleden we ons om. De openingsceremonie vind plaats omstreeks 19:30, met een vlaggenparade. Om 20:30 is er de pasta-party en de verdere verbroedering tussen de atleten. Vrijdag om 20:00 stipt start de wedstrijd op de grote markt in Torhout. Er word een ronde van 22.926 meter en vier ronden van 19.268 meter gelopen. Zaterdag om 15:00 volgt de prijzuitreiking en de sluitingsceremonie en zit alles er op. De updates van de wedstrijd worden om het uur verslagen op de volgende link:
Op dezelfde site van de Intenational Association of Ultrarunners vind je ook alle informatie.
Vandaag een trage duurloop van 10.100 meter gelopen in 0:50:07, hsm 111. Het was warm en er stond een stevige zuiderwind, niet gemakkelijk om te lopen. De benen waren iet minder pijnlijk dan gisteren, maar de hartslag lag hoger. Twee dagen verlof en dat gaat goed doen aan de benen, niet gans de dag recht moeten staan. Morgenvroeg nog een rustig losloopje, en dan is het tot vrijdagavond 20:00 rust.
Vandaag een trage duurloop van 10.500 meter gelopen in 0:50:31, hsm 112. De benen willen niet echt mee, de warmte, de wind, ik weet niet wat er scheelt. Maar ik voel me over vermoeid, geen fut, gelukkig heb ik nog drie dagen. Pijn in de heup, de buikspieren en de voetpezen, ook de kuiten knagen. Straks wat volta-patch plakken op de verschillende plaatsen en hopen dat alles in orde komt. Morgen staat er een 10 kilometer op het programa de hartslag moet onder de 120 blijven.
Drie dagen tot B.K. , E.K. , W.K 100 km in Torhout.
Nog drie dagen tot de 100 kilometer in Torhout, een fysieke en gemoedstoestand. De benen doen zowat overal pijn, is het de spanning dat zijn werk al begint te doen? De buikspieren, achillespezen, aductoren, bilspier, knieen en beide voetpezen. Het kan bijna niet anders of het is de schrik tekort te komen, die dat gevoel heeft. Dit heeft direkt de gemoedstoestand weer, het geloof in eigen kunnen is wat geslonken. Gelukkig kan ik ook snel de knop omdraaien, als het moment er is, ook niet altijd!
Vandaag een trage duurloop van 12.000 meter gelopen in 0:57:00, hsm 111. Met deze summiere gegevens moet ik het stellen, zonder de Forrunner 305. Ik werd deze morgend afgezet op het werk om erna 12 km naar huis te lopen. Mijn mp3 speler vergeten, maar erger vond ik, mijn forerunner en hartslagmeter. De buikspieren ware iets beter dan gisteren, de snelheid lag da ook een stuk lager. Buiten de wedstrijd van vrijdag, meegerekend, word dit de langste training van de week. Alles wat laten herstellen, en zo fris mogelijk aan de start verschijnen.
