Voor mijn werk moet ik vaak bellen met call centers. Voor de perverse geesten onder jullie, een call center is niet wat jullie denken, er komen maar bitter weinig hijgende dames aan te pas. Een call center is eerder een soort van telefonische helpdesk. Je weet wel, daar waar je van Belgacom naartoe moet bellen als je telefoon defect is. Humpf.

Vandaag was het weer zo. Ik bel naar de afdeling HRM (lees personeelsdienst). Ik krijg natuurlijk geen mens, maar een dictievriendelijke computer aan de lijn. Of ik morgenochtend zou willen terugbellen. De dienst neemt geen telefoon op in de namiddag. Als u een dringend probleem hebt, dan kunt u een mailtje sturen naar de mailbox van HRM. Einde telefoongesprek. Nu, ik klaag niet, dit is duidelijk. Niet aangenaam, maar wel duidelijk.
Als ik even later bel naar Het Service Center Non-Life (jawel, met vijf hoofdletters, ze denken van hunzelf ook dat ze goddelijk zijn), dan krijg ik geen mens, ook geen computer, maar een bandje aan de lijn. Hill belt met een CD-speler. Hoe droevig. En weet je welke CD ze hebben opstaan ? The Wall van Pink Floyd, met daarin volgende tekstflard :

Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?

Hey you, out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you, with you ear against the wall
Waiting for someone to call out

De sarcasten. Pffff. Dan denk je okee, laat Pink Floyd maar komen, ik luister wel eventjes naar het muziekje terwijl ik werk, The Wall is tenslotte een monument, maar om de minuut wordt het nummertje onderbroken door dezelfde dictielerares van bij HRM, met haar stopzinnetje. Al onze lijnen zijn bezet, gelieve nog éééventjes te wachten. Met de nadruk op ‘eventjes’. Al hun lijnen zijn bezet. Ik durf er mijn iPod onder verwedden dat de helft van de dienst naar zijn eigen bandje zit te bellen, in de hoop zo hun muziekkennis wat op te vijzelen.

Neen, het call center van ING Bank is dan eerlijker. Daar krijg je, (tiens weer iets van Pink Floyd), de geldwolven-hit Money te horen.  Die komen er tenminste rond voor uit, denk ik dan. Of ze zijn de schaamte al voorbij, dat kan ook. Maar al bij al da’s toch al een stuk aangenamer dan de helpdesk informatica waar de-vier-jaargetijdenmuzak uit de hoorn komt geslijmd. Vertolkt ergens door de C-ploeg van James Last. Gruwel, o gruwel. Je kunt achteraf de hoorn niet eens neerleggen. Hij plakt aan je oor van de suikerzoeten vioolriedeltjes. De definitie van 'viool' (houten kist die men met de daarvoor bestemde stok probeert door te zagen), was nooit beter van toepassing dan hier.

Alleen mijn tandarts kan daar nog tegenop. Toen ik een aantal jaar geleden in de martelstoel zat, slaagde Mr. Sarcastic erin om de grootste hit van Culture Club af te spelen : Do you really want to hurt me... Ik ben toen weggelopen. Ondertussen heb ik ook een andere tandarts. Eentje zonder radio.

31-01-2006, 17:28 geschreven door Hill

Deze middag. Een bankje op de Ossenmarkt in het zonnetje. Een stukje rijsttaart. Een vleugje marihuana van de bank naast mij. Is this Love van Bob Marley op de walkman. De ogen dicht.
Heel eventjes vakantie.

30-01-2006, 20:46 geschreven door Hill

Na de finale van het WK veldrijden gevolgd te hebben, op de radio, met het obligate taartje en de vele potten koffie, voelde ik het kriebelen om nog wat rond te dwalen in de stad. De zon stond lekker laag, wat een mooie schijn gaf aan de rode daken. Uit de zon was het bijtend koud, maar langs de zonbeschenen kant van de straten was het heerlijk toeven. Ik was nog maar net buiten toen ik mijn zus aan de overkant van de straat bemerkte. Toen ze binnen kusafstand kwam, zag ik dat het niet mijn zus was maar Ilse Beyers, van Dag Allemaal. Dus zus, tegen de zon in, lijk jij sprekend op de hoofdredactrice van de Dag Allemaal. Dat was me eigenlijk nog nooit opgevallen.  

Goed, ik had weer mijn BV van de dag gescoord. Deze week heb ik al veel punten behaald met BV-spotting. Maandag stond Kris Debruyne te shoppen in de Match en Koen Crucke wandelde donderdag langs de leien. Hadden we nu nog het spelletje lopen –spot je favoriete BV- dan was deze week zeker voor mij geweest.

Een tijdje terug speelde ik dit spelletje met een vriend van mij. Hij woonde toen in Leuven en ik al in Antwerpen. Meestal zagen we elkaar op vrijdagavond ergens in de Westhoek en dan vergeleken we onze ontmoetingen. Die, die de meeste punten gescoord had, won, de andere betaalde de eerste pint. Kinderachtig spelletje misschien, maar we hebben er heroïsche discussies over gehouden. Voornamelijk over de waarde van de BV. Sam Gooris of Cary Goossens dat was maar één punt, geen discussie mogelijk. Iemand als Kris Debruyne of Bram Vermeulen was toch al gauw twee punten waard.

Ook de plaats waar je iemand ontmoette kon zijn puntenaantal doen stijgen. Robbe De Hert op zijn fiets in short was maar één punt, met Robbe De Hert in de frituur was twee punten waard. Andrea Croonenberghs was er twee waard, Andrea Croonenberghs met snotneusje twee en een half. Omdat je nu eenmaal zelden een presentatrice ziet met een snotneus.

De grootste discussies vielen echter bij het quoteren van BVs die niet zo heel erg BV waren, maar toch veel respect verdienden. Ik zeg maar iets, hoeveel punten scoort een gesprek aan de toog met de accordeonist van Bram Vermeulen ? Ook over Walter Van Beirendonck was ooit veel discussie. Dat was vroeger mijn buurman, dus met die kon ik vlotjes scoren. Toen ik op een avond mijn –ik geef het toe- compleet not done trainingspak aangetrokken had om te gaan joggen in het Stadspark (ik ben diep in mijn binnenste, weinigen geloven dit, echt wel sportief), kwam ik hem tegen. Hij bekeek mij van top tot teen, en staarde mij wel een minuut lang na. In zijn volgende collectie stond het felle, kleurrijke trainingspak-achtige kostuum centraal. Volgens mij was dit een vijf waard (game-set-match), maar we zijn het er nooit over eens geworden.

Ondertussen zijn we met het spelletje opgehouden. Ik zie die vriend niet zo vaak meer en hij is ondertussen verhuisd naar een dorpje ergens tegen de Waalse grens. Als daar al iemand met BV gehalte rondloopt is het een verkeerd gereden tapijtboer die komt dineren in één of ander restaurantje in de buurt. En die scoren heel laag.

Trouwens, ik heb die vriend ooit eens volledig knock-out gespeeld, toen Wouter Deprez doorbrak op televisie. Die heeft nog in mijn klas gezeten en samen met nog twee anderen hebben we jarenlang het volledige ledenbestand uitgemaakt van de Grote Hamerspelclub.

Die vriend is dat nooit te boven gekomen.

29-01-2006, 18:38 geschreven door Hill

Metershoge metalen palen, zover het oog reiken kan.

Gigantische naalden zijn het, in symmetrische vormen opgesteld, nu eens in rijen twee aan twee, dan weer in konsentrische sirkels. Ze staan er roerloos bij, alleen hun ogen draaien langzaam mee, beloeren, bespieden het Oppervlak. Hun buizenkonstrukties stevig verankerd in beton of asfalt, met gele en witte strepen beschilderd, de asfalt wordt hier bedoeld. Met gele en witte strepen beschilderd, als betrof het hier een wirwar van autostrades, meer nog het is een wirwar van autostrades, een ongezien kluwen van snelwegen, snelwegen als knooppunt. Zenuwknoop van teer beschaafd vlak.

De volgebitumeerde Opper-vlakte ligt beplast met benzine en andere oliederivaten, vloeiend lopend uit wrakken van autoos, kapotgereden blik, [gekrasjte machinaties].

Onophoudelijk scheuren wagens aan en af, duizelingwekkende snelheden halend. Tot ze met schril metaalschrapen op tegenliggers knallen, een paal raken. Kilometers ver worden blikstukken weggekatapulteerd, onderweg anderen rakend, een kettingproses op gang brengend : multiplikatief krasjen. (Verkeerd ! Exponensieel krasjen, maar geen mens kan het schelen.) Eens tot stilstand worden ze obstakel, zijn ze tot wrak gedoemd. Mogen ze roesten in vrede. De wrakkenkarkassen worden niet weggetakeld, neen, het is zelfmoord je in dat verkeer te willen begeven ! Zelfs pantservoertuigen hebben geen schijn van kans, integendeel, zij vergroten de chaos, de ongevallen want onaangepaste snelheid !

De ogen van de staalpalen echter registreren. Bij het bemerken van enige onregelmatigheid in de vloei keren de kameraas, want dat zijn het tenslotte gesofistikeerde kameraas met de allergeavanseerdste snufjes, zich naar het ongeval. Auw-tostrades - de humor is te snijden. Maar het doet geen zeer, zeer zeker niet. De wagens zijn onbevrouwd zijn onbemand. Het is veel te gevaarlijk je nog in dat angstpunt te willen begeven. Daarom, robotten besturen de wagens. Krasjtestdommepoppen. Metalen stootkussens als kilometervreters. Met een lage stoombootstoot toeten de palen (het zijn zog. Sprekende Kameraas) het gevaar de weg uit.

Dit is het land van de Rijders.   

28-01-2006, 19:47 geschreven door Hill

Technologie is een schoon ding. Maar niet elke technologie staat al op punt. Over de microchipologie en het wiel geen kwaad woord, maar aan vertaalmachines schort toch nog één en ander.

Zoals jullie wellicht gemerkt hebben, heb ik gisteren een brief gepubliceerd met hier en daar wat Zweedse uitdrukkingen. Nu is mijn Zweeds niet meer zo vloeiend als het ooit geweest is. (Jaren geleden was ik vast van plan om een Volvo te kopen. Om de gebruiksaanwijzing te kunnen snappen wou ik Zweeds kennen. Zovele jaren later heb ik ontdekt dat die handleidingen ook in het Nederlands verkrijgbaar zijn en rijd ik met de fiets. Mijn kennis van de Scandinavische taal is sindsdien enorm achteruit gegaan.)
Omdat ik mijn vertaalcapaciteiten niet meer vertrouwde, ben ik dus op zoek gegaan naar een vertaalmachine op het internet. Gewoon die paar zinnetjes intikken in het Engels en die tool zet ze om in het Zweeds. Dat ging wonderwel zeer vlot, maar ergens vond ik dat gegenereerde Zweeds wel verdacht. Ik besloot de proef op de som te nemen en de vertaling naar het Nederlands te vragen. Gewoon op het prentje klikken om te zien wat dat prulprogramma ervan gemaakt heeft.

Het is ermee geëindigd dat ik naar de kelder ben gegaan om daar mijn oude grammatica Zweeds en woordenboek weer op te graven. Lernout & Hauspie waren er nog niet helemaal. Of helemaal niet, zo je wil.

26-01-2006, 00:00 geschreven door Hill

Kära läsara,

Välkomna till Chokladälgen.

Bij het nakijken van de statistieken heb ik gemerkt dat ik één Zweedse fan tel. U surft via bredbandsbolaget.se en dat vind ik nu eens interessant. Ik heb er geen idee van hoe U op Chocolatemoose terecht bent gekomen. Voor de site is geen enkele reclame gemaakt, ze is nergens geregistreerd en voor zo ver ik weet zijn er zo goed als geen linken met andere sites te vinden. U moet al een hele krak zijn om er iets van terug te vinden via Google. Het idee van onbereikbaarheid schenkt toch een zekere geborgenheid aan dit uithoekje van het www.

Dat U, ondanks dit alles, vanuit het hoge Noorden toch op deze site bent aanbeland, wijst op een ijzeren vastberadenheid en betonnen volhardendheid. Daar houden wij wel van. Uit de miljoenen sites die opspringen bij het intikken van Chocolatemoose blijven doorklikken tot U op deze webstek terecht komt, dit verdient zonder meer een bloemetje.

Kom je gerust warmen in ons hoekje, ik gooi nog een blokje bij op het haardvuur en maak een extra kopje chocolademelk. Geneer je niet, trap je schoenen maar uit. Wees niet bevreesd omdat je enkel Zweeds spreekt en ons niet begrijpt. Velen in onze gezellige kamer spreken Westvlaams, die begrijpt ook niemand. Je zal er je onmiddellijk thuis bij voelen.

Alleen weten we niet hoe we je kunnen herkennen, schone Zweedse. Als U een Scandinavische blondine bent met gletsjerwater ogen, stuur gerust een mailtje om eens af te spreken. Bent U eerder van het donkere type met halflange krullen, stuur dan zeker een mailtje. U zal het zich niet beklagen.
 
Till senare !

Hill, din lille bjorn.

25-01-2006, 18:09 geschreven door Hill

Ze staat klaar. De blik op oneindig. Iedere spier gebald. Elke pees gespannen. Het vel trekt strak. Adrenaline bruist. Wachten. Het sein. Het moet gebeuren - Groen licht !

Zij spurt vooruit. Niemand kan volgen. Zij haalt het ? Nog dertig meter. Twintig. Tien.
Dan springt het licht weer op rood. Het stopmannetje.

Het is menselijk niet mogelijk om de Antwerpse leien te dwarsen in één keer.

(en het is een mooi excuus om hier nog een fotootje van Kim Gevaert te plaatsen)

24-01-2006, 18:34 geschreven door Hill

Hij snuffelde wat aan de vuilnisbak en hief toen zijn pootje. Toen bedacht hij zich en deed een kakje. Zijn bazinnetje zocht in haar veel te grote zwarte handtas naar een stukje keukenpapier en veegde daarmee poedels achterste proper. Ze diepte een plastic zakje van de Match uit de handtas en stopte het WC-papiertje daarin. Daarna boog ze uiterst moeizaam om het drolletje op te rapen met het zakje. Minutenlang leek het te duren. Na de opkuis, schuifelde het bejaarde dametje naar de vuilnisbak en deponeerde het zakje erin.

De Duitser herder, grijsbruin met hier en daar een kale plek, blafte agressief naar de poedel en probeerde zich los te rukken van zijn riem. Zijn baas, een jonge man halverwege twintig met een petje op, moest zich schrap zetten, maar riep de hond niets toe. Pas toen de poedel met het dametje om de hoek verdwenen was, kalmeerde de scheper. Hij snoof even aan dezelfde vuilnisbak. Ook hij ontlastte zich.

Het ligt er nog.

23-01-2006, 18:44 geschreven door Hill

Het zijn trieste dagen voor een treinreiziger. Het is ijzig koud op de perrons, iedere trein komt steevast vijf minuten te laat, en de koffieautomaten doen het niet.

Ook het landschap deelt mee in die tristesse. Uitgebluste bomen in wakke weiden. Zelfs het gras is grauw. Daarenboven is het om 19uur allang donker.

Toch probeerde ik naar buiten te kijken om nog iets herkenbaars te vinden, maar het enige wat ik kon zien was de reflectie van het interieur in de trein. En in die reflectie zag ik haar. Zag ik Het.

Halfineengedoken in een hoekje zat zij daar, vermoeid van verschillende opeenvolgende treinritten. Haar valies, een veel te grote grijze reiskoffer van Delsey, stond voor haar, tussen de zetels in. Om toch nog enigszins comfortabel te liggen had ze één been gestrekt over de koffer. Eén been maar, maar wat voor een been !

Het been stak in een gemsleren laarsje dat sierlijkheid aan elegantie paarde. (Ik schrijf hier wel gemsleren, maar ik weet absoluut niet hoe gemsleer eruit moet zien.) Het was alleszins een zwarte lederen laars tot net boven de kuit, met een soort van zachtvilten huidje erover, eindigend op een wel zeer opwindende stilettohak. Boven de laars uit gleden prachtige donkerbruine panties, die de zwarte spieren zeer mooi accentueerden. Zwarte spieren inderdaad, want de bezitster van het been was een Afrikaanse jongedame. Vanuit het laarsje kon je heel voorzichtig de contouren van het been volgen, over het zenzuele heuveltje van de de perfect gesculpteerde knie naar het sportief gespierde dijbeen. Het verdween onder een ribfluwelen rokje en vandaar nam de verbeelding het over. Ineens werd het warmer in de trein. Ik had een onbelemmerd zicht op de diamanten jongedame want alleen de middengang zat tussen ons in. De ogen had ze gesloten. Wat mij betrof, mocht de trein Antwerpen binnenlopen met veertien dagen vertraging. 

In Gent echter kwam de treinconducteur langs. Treinbegeleider heet dat ondertussen. Waar de kaartjesknipper vroeger de trein resoluut naar zijn eindbestemming leidde, heeft hij het in de nieuwe terminologie opgegeven, en laat hij de trein maar zelf aanmodderen. Hij gaat hem alleen even begeleiden in zijn kruistocht naar het einde, zoals een cliniclown een terminale patiënt begeleidt. Maar deze was een goede hier. Toen de zwarte dame de treinbegeleider hoorde aankomen, wipte ze meteen haar gestrekte been terug naast het andere, uit schrik een standje te krijgen. De kaartjesknipper had het wel gemerkt, maar verzekerde de schone dat dit best mocht in de trein zolang ze haar vurrukkullukke laarsjes maar niet op de zetel legde. De ebbenhouten schoonheid parelde hem haar allerliefste glimlach toe en vleide zich opnieuw in de kussens. Dit keer met beide benen gekruist over de koffer. Grrrrrr.

De rest van de reis moet ik jullie schuldig blijven. Toen ze eventjes opstond om haar kousen te ajusteren ben ik in katzwijm gevallen. Toen de treinbegeleider me in Antwerpen-Centraal wakkerkneep was ze verdwenen.

21-01-2006, 22:41 geschreven door Hill

Deze morgen stond ik op om 8u25. Dan heb ik precies 35 minuten de tijd om op mijn werk te geraken. Scheren, wassen, kleden en de lift naar beneden (naar omhoog zou écht wel belachelijk zijn), dat lukt net in 26 minuten. Resten er mij dan nog negen minuten om op het werk te geraken, wat ruimschoots voldoende is. Het is zes en een halve minuut lopen, gemiddeld 30 seconden voor het rode licht staan en dan nog 120 seconden marge. Een makkie, ik heb nog scherpere tijden neergezet.  

Deze morgen loop ik dus omstreeks 8u55 gezwind richting afbeulhok, als er naar mij gezwaaid wordt vanuit een Jeep met Duitse nummerplaten. Ik zwaai vrolijk terug en wil verder lopen, maar de Duitse snor doet mij teken dat hij mij wil spreken. Ik nader behoedzaam de 4x4. Het is een oude Toyota Landcruiser, gespoten in legergroen. Een héééle oude Landcruiser. Het enige dat hem belet uit elkaar te vallen is de aangekoekte modder.

De Snor gebaart naar mij met een soort van stafkaart. Könnten Sie mich sagen wo die Italianenstrasse ist, bitte ? Dat kunte ich inderdass sagen, aber wou ik dat wel ? Kijk meneer is heel vriendelijk, maar het blijft natuurlijk wel een Duitser in een legervoertuig. Ik werp tersluiks even een blik op zijn kaart en kan hem vertellen dat zijn Italianenstrasse de eerste straat rechts is en dan een eindje rechtdoor. De Duitser dankt mir en verdwijnt al knalpottend richting eerste straat rechts.

Rampspoed, o rampspoed, ondertussen is natuurlijk mijn Just-in-Time planning volledig in de war. Ik been mij doorheen de wegenwerken en zou het net, net halen als ik tegen een duif loop. Het beest is waarschijnlijk nog meer geschrokken dan ikzelf, maar dit laatste oponthoud (28 seconden) doet me de das om. Om 9u01 schuift mijn badge door de kaartlezer. Dju toch.

Toch verdwijnt de ontgoocheling algauw als ik bedenk dat ik mijn vaderland weeral eens gered heb van de Duitsers.

Ik had de Snor en zijn kompaan niet naar de Italiëlei gestuurd, maar wel naar de Ring richting Holland.
Tschüss ! Tot nooit meer weerziens !

19-01-2006, 19:12 geschreven door Hill

Die blik in haar ogen zal ik niet gauw vergeten. Een gebroken spiegel van angst en opluchting, maar ook van schrik en groot geluk.

Toen wreef mama eventjes haar voorhoofd tegen dat van Eefje. Dochtertje gaf mama een kus en Eefjes ogen straalden weer van liefde. Net daarvoor had de cassière omgeroepen dat kleine Eef op haar moeder wachtte aan de kassa.

In drie seconden spiegelde de volledige leefwereld van de kleuter door haar helblauwe ogen.

18-01-2006, 19:41 geschreven door Hill

Vannacht, vooraleer in slaap te soezelen, keek ik vanuit mijn bed nog even naar de volle maan.
Mijn eerste gedachte was, zouden er, op dit eigenste moment, nog andere mensen in de stad naar de volle maan kijken ?

Mijn tweede gedachte was, waar is in godsnaam mijn dak naartoe ?

17-01-2006, 18:53 geschreven door Hill

Over de middag ga ik vaak wandelen. Wat dwalen door de stad of wat kuieren langs het Stadspark, een zeldzame keer de Zoo binnenlopen.

Deze keer loop ik een beetje doelloos door de straten achter het station en plots valt mijn oog op het volgende.

Bij de kapper langs de overkant van de straat zit een jongeman, ik schat hem vooraan in de twintig, met een te klein jeansvestje aan, een spannende broek in camoeflagekaki en legerbottines. Zijn schedel is helemaal kaalgeschoren, je kunt precies zien tot waar zijn haar vroeger kwam, want dat stuk van zijn kop is akelig wit. En dan komt het mooie : de kapper houdt hem een spiegel voor en de nieuwbakken skinhead bewondert zijn kapselloze kop. Dat vond ik van zo’n surrealisme getuigen dat ik onmiddellijk begon verder te denken.

Wat wou die kapper eigenlijk tonen met die spiegel ?  Of het kapsel (hier net de afwezigheid van kapsel) wel aan de eisen van de klant voldeed ? En hoe kan een kale kop nu niet aan de aan de wensen van de vrager voldoen ? En wat als die skinhead nu eens zei, neen, ik ben niet akkoord, geef me mijn geld terug ?

Wat dacht die skinhead eigenlijk te zien toen hij zichzelf goedkeurend in de spiegel bekeek en knikte van, het is allemaal dik in orde ? Toch niets anders dan een pletskop?

En waarom stap je in ’s hemelsnaam een kapsalon binnen als je je kop wil kaalscheren, dat kun je toch veel goedkoper zelf met een tondeuze ? Ga je dan iedere drie-vier dagen naar de kapper om de bijgegegroeide stoppeltjes te maaien ?

Op sommige dagen kan ik de wereld echt niet meer volgen. Maar dikwijls zijn dat de dagen die ik met de glimlach doorkom.

16-01-2006, 19:31 geschreven door Hill

Wonen op een appartement, het heeft zijn voor- en zijn nadelen.

Eén van de grote voordelen is dat het klein is. En als het klein is moet je zuinig omspringen met de ruimte. Je kan het je niet permitteren om veel snuisterijtjes te kopen. Om te beginnen kun je ze al nergens kwijt. Als je dan een plekje gevonden hebt, dan staat daar meestal al iets anders en dat moet dan weer verplaatst worden en omdat er geen plaats is moet je dan weer iets anders verplaatsen en dat moet... enfin je snapt het plaatje. Geen snuisterijen en dus ook geen overbodige rommel in huis.

Er zijn nog veel andere voordelen aan wonen op de achtste verdieping. Het duurt bijvoorbeeld wel een tijdje voor je beneden bent. Appartementsliftjes genereren maar matige g-krachten bij hun acceleratie. Ook hun kruissnelheid getuigt van weinig beroepsernst. In de tijd, om van de achtste verdieping naar het gelijkvloers te reizen,  kan je ’s morgens, heel rustig, je veters strikken, je jas dichtknopen, je haar in de plooi strijken en je tanden poetsen. Met dat laatste een beetje oppassen, en het schuim niet naast de assenbak mikken. Anders klaagt de kuisvrouw weer dat de vloermat zo plakt. Omgekeerd duurt het ook een tijdje voor je weer boven bent. Wat de gastheer bij onaangekondigd bezoek ruimschoots de tijd laat om het appartementje nog eens uitgebreid te stofzuigen en de ramen te lappen.

Aan wonen op een appartement zijn natuurlijk ook nadelen verbonden. Als je op verplaatsing al een tijdje dringend naar het toilet moet en je eindelijk thuis komt, kunnen acht verdiepingen verdomd lang duren. Ben je dan eindelijk boven, moet je nog die drie sloten openpeuteren. Binnengekomen struikel je ook nog eens over die vaas die je gekregen hebt voor Kerstmis en waar je nog geen plaats voor vond en daarom tijdelijk in de gang staat.

Een ander nadeel is de geluidsoverlast. Ik bedoel hiermee niet de lawaaierige stereo van linkerbuur of de nu-al-drie-jaar-durende verbouwingswerken van de onderbuurvrouw. Dat zijn de stadsgeluiden, als je daar niet tegen kunt, had je maar geen appartement moeten kopen. Op het platteland moet je ook niet gaan klagen over de grasmachine van de buurman of over die roetekoeiende kopkakkers van bosduiven. Neen, ik heb het hier over de wekker van mijn bovenbuur. De hoogste bovenbuur,  Jahwe, de onvatbare. Dat die mens ook een optrekje moet hebben, daar wil ik gerust inkomen. Dat in iedere stadswijk een kerk staat, kom, dat wil ik ook nog door de vingers zien, sommige rijkaards laten het nu eenmaal graag breed hangen. Maar dat in elk van die gebedshuizen klokken moeten hangen in de toren, daar kan ik niet bij. Dat die dingen zoveel beieren als ze willen op zaterdagavond, maar op zondagmorgen ?

Je ligt een uur of vijf in bed, je bent net in je diepste slaap en Badeng ! daar zijn die duivelse kerkklokken voor de Hoogmis van tienen. Je zou ervan gaan vloeken, verdomme ! Je zou toch denken dat in deze eeuw van verlichting en desecularisatie deze traditie stilletjesaan afgeschaft mag worden. Een traditie moet behouden worden, zegt U ? Jaja, slavernij is ook een traditie geweest. Komaan zeg, het is toch waar. Hoeveel mensen zitten heden ten dage nog in de kerk. En verantwoordt dat dat er zoveel anderen voor uit hun bed geklepperd moeten worden ? Ik dacht het niet. Wanneer gaat de kerk eens wat moderniseren : om tien voor tien een SMS’je naar hun doelgroep en schaf die klokken gewoon af. Er moet maar een vermoeden van minaret opduiken in een woonwijk of kilogrammen petities worden afgeleverd om die moedzin niet toe te laten. Wel, de katholieke kerk doet dit al 2000 jaar, doe dáár eens iets aan.

Nu zitten er hier een aantal lezers te denken van, haha die Hill kan nogal overdrijven. Wel beste sympathisanten, jullie wonen niet op de achtste verdieping ter hoogte van de galmgaten van de Sint-Antoniuskerk. De Sint-Antoniuskerk, die maar één klok heeft. Beng... beng... beng. Op feestdagen bengbengbeng, dezelfde noot, alleen dubbel zo snel.

Het ergste is dat je er niets tegen kunt beginnen. Een moedige medebuur heeft hiervoor ooit een proces aangespannen tegen God. Hij werd op slag doof. Toen ik hem vroeg of hij het hierbij ging laten, zei hij : dat zullen we nog wel zién. Maar dat werd ook niets...

Beste pastoor, kunnen we niet voor een tussenoplossing gaan ? De kerk in het midden houden en om 10 voor 10 in de plaats van die kleppertuigen een reggaeplaat spelen ? God is Great van Alpha Blondy bvb ? Ja ?  Aub, please, ik bid U.

15-01-2006, 18:44 geschreven door Hill

Als een poes in de zon, rekte ze zich uit. Maar nog was ze net te klein. Ze ging op de tippen van haar tenen staan, haar vingers ui-terst gestrekt. Het T-shirt spande rond haar borsten en wipte daarna uit haar broek. Eventjes kon je d’er navel zien.

Ze probeerde nog een keer, haar vingers kriewelden langs de fles, maar net toen wankelde ze achterover. Haar blonde staartje streelde haar nek. Nog een allerlaatste poging met een sprongetje. Hebbes ! Met rode wangen van de inspanning en een lach op haar snoetje, reikte ze me het flesje Aquarius aan. Dat zal het zijn ?
Ik denk dat ik morgen weer een flesje Aquarius vraag.


Update : Okee okee, het was geen flesje Aquarius, dat is niet eens te krijgen in de Panos. (Ik kan me ook niet voorstellen dat ook maar één iemand nu nog Aquarius drinkt). Het schattige smossmeerstertje voerde haar acrobatie uit omdat ze een broodzak van de bovenste plank wou halen. Maar dan kon ik het werkwoord kriewelen niet gebruiken. Aan een broodzak wordt niet gekrieweld. Vandaar.
Hmmm, schattige smossmeerstertje. Moet je eens proberen tien keer vlug na elkaar te zeggen.

13-01-2006, 00:00 geschreven door Hill

Carolientje heeft een bootje

En daarmee kan ze overal komen

In de mooiste van haar dromen

Carolientje.

Knight Rider, a shadowy flight into the dangerous world of a man who does not exist. Michael Knight, a young loner on a crusade to champion the cause of the innocent, the powerless, the helpless in a world of criminals who operate above the law.

Hier zie hmhm, Polycarpus Tack alias Pol de matroos. Zijn codenaam is Waterman en zijn beroep euh... nou ja ook detective.

Efficiënt en discreet,
wordt de waarheid compleet
Want al is't mysterie nog zo groot,
Merlina legt de waarheid bloot.

In 1972, a crack commando unit was sent to prison by a military court for a crime they didn’t commit. These men promptly escaped from a maximum security stockade to the Los Angeles underground.
Today still wanted by the government, they survive as soldiers of fortune. If you have a problem, if no-one else can help you and you can find them, maybe you can hire : The A-team.



Ik wil niet ouder worden !

12-01-2006, 18:14 geschreven door Hill

Een paar dagen geleden was mijn vroegere vriendin nog eens in het land. Momenteel woont ze een goede duizend kilometer oostwaarts diep in de duitse jungle, dus we zien elkaar zo vaak niet meer. We zijn naar Oostende geweest, een koffietje wezen drinken, wat wandelen langs het strand, een beetje bijpraten.
Het doet raar. Bij iemand waarmee je zo close geweest bent, toch telkens weer even aftasten wat de gevoeligheden zijn, het gesprek komt iedere keer net iets moeilijker op gang dan de vorige keer. Een beetje angstig afwachten of het nog zal klikken nu onze wegen steeds verder uit elkaar gaan liggen.

Gelukkig is dat na een kwartiertje, twintig minuten over, maar toch, het doet je weer even nadenken over liefde en vriendschap.

Hoe lang is het nu geleden, misschien anderhalf jaar en je begint al voor de hand liggende details te vergeten, terwijl je andere dingetjes nog helemaal vooraan in je geheugen hebt zitten. Het voelt vreemd aan.

Ik was vergeten hoe mooi ze is als ze lacht.    

11-01-2006, 18:59 geschreven door Hill

De bedoeling was dat jullie hier deze avond een mooi stukje kregen over liefde en vriendschap, een stukje over de grotere levensvragen.

Mijn wireless router heeft daar echter anders over beslist. Vanavond, zomaar, for no particular reason, besloot de rotzak er de brui aan te geven. Het ding is de laatste dagen weer zo stabiel als een zwakzinnige H3O-verbinding met druipneus. Wireless, laat me niet lachen. Dat machien is verbonden met een kabel naar het stopcontact, verbonden met een kabel naar de telefoonaansluiting en ik durf te wedden dat er langsbinnen ook nog een kilometer of vier koperdraad zit. Wireless, dank je de koekoek. Het enige dat hij moet overbruggen is een meter of zes lucht en één muur. Eén muur maar, en nog is het voor meneer te veel.

Niets hielp om hem weer aan de praat te krijgen : ik heb het handboekje erbij genomen, er vriendelijk tegen gepraat, hem heel voorzichtigjes afgestoft, eventjes gesimoniseerd, vervloekt, de roeter van de roe gegeven (mijn WC-borstel heeft al goede diensten bewezen), maar neen hoor. Het enige dat ik opgeschoten ben is dat er nu een deuk inzit, en hij ruikt ook nog naar WC-ontstopper. Bah bah bah.

Dus beste mensen, als jullie mailtjes niet onmiddellijk beantwoord worden, schiet niet op de pianist, schiet op die gadverdammese router.

En ja, ge moogt nog eens op het afbeeldinkje klikken.

Tot één dezer in een krankzinnigengesticht bij u in de buurt.

Update : Van pure miserie ben ik dan maar een wandelingetje gaan maken naar de haven. Ik heb nog eventjes getwijfeld of ik me niet voor een passerende boot zou gooien, maar ik heb het maar gelaten. Ik vat zo al gemakkelijk genoeg kou. Toen ik zopas terugkwam bleek dat scharminkel zomaar weer te werken. Ik haat electro.    

10-01-2006, 23:04 geschreven door Hill

09-01-2006, 19:34 geschreven door Hill

Nu ik er eventjes bij stilsta : zicht op een koe en op Bob Marley : het zouden in het vervolg wel eens heel ‘laidback’-e tekstjes kunnen worden... 

08-01-2006, 19:31 geschreven door Hill