Volbloed heteroman doet bekentenis : Vorige week stond ik tussen een twintigtal zwetende mannen te dansen op "Let's get loud" van de stoeipoep J.Lo.
En er is nog meer. Alle mannen hadden onveranderlijk een brosgeschoren kletskop en een ringbaardje. Uitgenomen misschien één dan, die wel iets langer haar had, maar die was dan weer slechtziend dus dat telt niet. Hij was tenandere ook geen homo, in tegenstelling tot al die andere tondeuzesnoeiers in voetbalbroek en t-shirt. En ik stond daar dan tussen. Step step cha-cha-cha en sliiiiiide.
Step step cha-cha-cha en sliiiiiide. Het springkonijn vooraan deed er alles aan om de sfeer erin te houden : hij moedigde ons aan, danste zichzelf een hartaderbreuk, zette het gebeuk nog wat luider (Turn it up turn it up-aaah ) en ging ongelooflijk uit de bol in vier talen. Want zo ben ik wel, als ik dan toch verplicht word tot ritmisch beenplooien dan moet dat minstens in internationaal kader. Aldus stond ik daar te sjeken tussen wapperende Hollanders, zeer onhippe Fransen, een verloren gevlogen Zwitser (waar halen ze zo iemand vandaan ? (uit Zwitserland)) en bolbuikige Belgenmoppen.
Dance on your feet, get down to the beat. Feel it! Ik krijg spontaan opvliegers als ik er nog maar aan terugdenk.
En denk maar niet dat het een verfijnd schouwspel was, een ballet van gestileerde lichamen in een iriserend palet van kracht en soeplesse. Mijn oor. Het geheel had de elegantie van een driepotig nijlpaard op een trampoline. Meteen weer een mythe doorbroken : homo's kunnen dus helemaal niet dansen. En ik kan getuigen. Alleen dan die ene vanvoor met dat microfoontje aan zijn oor, die wel ja, maar al de rest? Het was huilen met de leren pet op. Die met de Freddy Mercury-snor is bij een slide zelfs los door het decor gegaan.
Nu ja, veel recht van spreken heb ik ook niet, na goed een kwartier (als het al zoveel was) gaf ik de brui aan Maarten en ging bij mijn lief zitten op een bankje achter in de sportzaal. Zij was er ook ja, het was trouwens door haar dat ik hier verzeild raakte. Zij kon niet dansen (Knie kapot. Zegt ze.) en zat het hele zootje mij incluis uit te lachen vanuit de achtergrond.
Maar de Bruce Willissen gingen door tot het bittere eind van het cassetje een uurtje later.
En daarna met zijn allen douchen. Jeij. Ik zweette niet meer, dus voor mij was het niet nodig (Nee hoor, hoeft niet, neen neen, daarbij ik heb toch geen handdoeken bij, ja da's heel vriendelijk maar neen, bedankt ik ga thuis wel in bad, lukt wel, kijk kijk, o, mijn vriendin! Zoenzoenzoen! ).
Fris gewassen en hun broske geföhnd zaten ze daarna allemaal op een terrasje in de zon, met een kopje koffie en een stuk chocoladecake, grappend en grollend. Toffe peren, die gasten. Daarna vertrokken ze nog als degustiefje naar een nachtclub(*), maar daar hebben wij vriendelijk voor bedankt.
Een namiddag waaiemsi-ei'en in de bear-homosubscene was leuk en eens iets anders, maar een nacht hoefde daar niet direct bij. We konden trouwens niet. We moesten die avond nog naar een fuif in het plaatselijke oudemannekeshuis. Zo zijn wij.
Drie weken daarvoor :
Zeg, Moosje, Krulzapjes peter heeft zopas gebeld. Hij heeft zijn diploma lesgever aerobic-dance behaald en geeft samen met zijn vriend als verjaardagsfeestje een initiatiecursus. Daar doen we aan mee hé?! Ja hè ? Ja ? Ja!
(*) Ik had eerst getikt 'nichtclub'