If the future isn't bright, at least it will be colourful
15-10-2006
Verkassen
Zondagavond, om half elf, de wereld ligt in zijn luie zetel voor het TV-toestel. Ik betrap mezelf erop dat ik over de reling geleund sta, starend in het zwarte drab dat Schelde heet. Er is geen rimpeltje in het wateroppervlak. Hoe kom ik hier nu weer ? Automatische piloot. Ik moet hier weg. Maar waarheen ? Weg. Verkassen moet ik, verkassen uit mezelf. Weg.
Een halve dag vakantie en nu al sombere gedachten. Nog eenentwintig dagen te gaan. Dat belooft.
15-10-2006, 23:09 geschreven door Hill
14-10-2006
Overwerk
Hij had alles klaargezet voor morgen zaterdag : de test-PCs stonden klaar, de nieuwe computerprogramma's waren geïnstalleerd, hij had de personeelsdienst verwittigd dat drie personen zouden overwerken, en hij had zich voorgenomen om te zorgen voor boterkoeken. Om de zaterdagochtendklus aangenamer te maken. En om zijn populariteit bij het personeel wat op te vijzelen. Gerda moest ook komen en dat vond hij eigenlijk best wel een lekker stuk, en je weet nooit, alle beetjes helpen.
Tevreden klapte hij zijn valiesje dicht, wilde het afsluiten en... Verdoemme de sleutels ! Hij was vergeten om een sleutel te vragen aan de receptioniste. Hij schoot naar haar bureau, maar helaas. Jeanine was al naar huis. Wat nu ? Morgenochtend kwamen drie mensen overwerken en ze zouden niet eens binnenkunnen. Misschien, met veel geluk, de chef ?
De chef was er inderdaad ook nog. - Christophe, ik heb een probleempje voor morgenochtend... - Mmmm. - Heb jij soms nog een reservesleutel van het gebouw, ik ben vergeten om die af te halen aan de receptie en nu is Jeanine al weg en... - Neen. - ? - Neen, ik heb geen sleutel. - Ai. - Maar dat is geen probleem, Jeanine bewaart die sleutels in haar kast. - Ja, maar ik heb al geprobeerd, die is dicht. - Niet panikeren, daar valt een mouw aan te passen, als je de kast schuin houdt kun je de deuren gemakkelijk forceren zonder ze te beschadigen en zo krijg je de kast toch open. Wacht ik kom meehelpen.
De kast in kwestie was een manshoge dubbele archiefkast, antracietgrijs, met twee schuifdeuren. Ze namen beiden de kast vast, elk aan één kant, en op een 'vanna ien vanna twie vanna drei' kantelden ze de kast. Ow ow voorzichtjes, voorzichtjes. Ik kan ze niet meer houden, pas op, verdomme. Met een enorme klap valt de kast, front vooruit, op de grond. Na de eerste schrik, niemand gewond ?, blijkt ook de kast niet beschadigd.
Alleen, wat zat er in die kast ? Alleen bureaubenodigdheden, kladblokken, van die gele plakbriefjes (post-it's, ja die bedoel ik), en onderaan twee laptops. Maar die zijn niet van hoog gevallen, dat zal wel geen probleem zijn. Komaan, we moeten die weer recht krijgen. Na veel gesleur (dju toch, het is niet dat ze zwaar is, maar je hebt er geen pak aan hé. Ja en mijn handen glijden altijd weg) slagen ze erin het monster overeind te krijgen. -Zeg, Chistophe, we zijn niet goed bezig, jongen. Die kast moest niet terug overeind staan, maar halfgekanteld, om de deuren open te krijgen. - Ja, maar we kunnen ze niet houden als ze gekanteld staat. - Rogeeke ! - Hoe ? - Klein Rogeeke. Van de onderhoudsdienst, die is vast nog in het gebouw, die kan meehelpen. Wij kantelen de kast, hij houdt ze tegen, forceert de deur, haalt de sleutels eruit en wij kunnen ons concentreren op het gekanteld houden van de kast. - Dan gaan we mogen oppassen, we zullen ze zeker niet mogen laten vallen, zie dat hij eronder zit. Het is al geen te groten. Zoek jij Rogeeke ?
De verdiepingen worden afgelopen en Rogeeke wordt opgepikt vanachter zijn kopje koffie in de refter. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om Rogeeke te doen begrijpen wat ze willen, maar na een kwartiertje trek, duw en sleurwerk is de kast open. Vanbinnen is het een puinhoop. Alles warrelt er door elkaar. Lege kaften liggen over kladblokken, textmarkers (fluostiften in het vlaams) liggen tussen de nietjesmachines en waar de vulpotloden hoorden liggen nu twee opengebroken verpakkingen paperclips. Gelukkig ligt de sleutel er ook tussen. Het kost de mannen een klein uur om de kast weer ongeveer in zijn huidige toestand te brengen.
En dan valt Rogeeke zijn frank. Maar mannen toch, jullie zochten naar een sleutel ? Had dat dan gezegd. Ik heb er toch altijd één bij me, hoe zou ik anders de gebouwen kunnen afsluiten hier ?
14-10-2006, 22:38 geschreven door Hill
13-10-2006
Snookeren op vrijdag
Wat U onthouden werd op het WK snooker :
13-10-2006, 21:15 geschreven door Hill
12-10-2006
Tussen drama en humor
Na een dagje en een nachtje stressen begin ik er de lol van in te zien. Om het met Kamagurka te zeggen : Het ruikt hier naar onzin. Snif Snif, heerlijk.
Laten we vandaag eens een serieus stukje schrijven. Eentje zonder overdrijvingen, volledig chronologisch, niets dan feiten, gewoon om alles op een rijtje te zetten :
We schrijven juni 2006 : Ons project en team wordt geroemd als één van de twee pijlers van de redding van de volledige afdeling Verzekeringen Leven (= de rendabele helft van ons bedrijf). Bloemetjes en champagne zijn ons deel. Hippip Hoi. We schrijven juli 2006 : het succes indachtig, wordt de analyse gestart om de afdeling Niet-Leven polissen ook onder te brengen in ons project.
Begin augustus beslist de directie om het project af te schieten wegens te duur. Wij panikeren niet, wij kennen onze pappenheimers, en er zitten nog een drietal andere grote projecten in de pipe-line. We zijn nu eenmaal populair. Begin september wordt ons niet-leven project weer hoogste prioriteit omdat het op heel korte termijn grote winsten veroorzaakt. Ziedetwel, denken we, en we slaan een high five !
Half september wordt het project toch bevroren want het past niet in de algemene strategie. Ontgoocheling alom. Eind september, onze teamleider wordt gevraagd om ons project voor te stellen op het directiecomité Inc (worldwide) als hét voorbeeld van een innovatief, kostenbesparend project.
En nu wordt het spannender, de tijdsspannes verkleinen, whoe-hoe... Verleden week maandag : directie Niet-Leven beslist om ons project zeker uit te voeren. Verleden week dinsdag : directie België beslist project NIET uit te voeren. Zonder reden. Verleden week donderdag : alle projecten en nevenprojecten voor ons team voor 2007 worden bevroren wegens besparingen (cost cutting). Ook verleden week donderdag : een nieuw project, met lage prioriteit dat niet ingepland stond blijkt het directiecomité dan wel weer te kunnen bekoren en krijgt allerhoogste topprioriteit.
Tot zover de strategie en nu de humor :
Woensdagavond 11 oktober rond de middag, onze teammanager Jan 'was made an offer he couldn't refuse'. Of jij neemt die promotie (?) aan of je vliegt eruit. Woensdagnamiddag neemt Jan contact met mij op en waarschuwt mij van de situatie, hij probeert er onder uit te komen. Play it cool. Donderdagmorgen 12 oktober : Jan heeft de promotie toch moeten aannemen. Resultaat is wel dat het team implodeert, in stukken wordt gehakt en niet meer zal bestaan vanaf nu (!) maandag. Donderdagnamiddag : vergaderen over verdere uitwerking en releasedatum van topprioriteit projectje. We laten hen maar in de waan, zij weten niet dat wij eigenlijk niet meer bestaan... Donderdagavond 12 oktober : bij afsluiten van het projectenbudget blijkt in 2006 een overschot te zijn van 900.000 EUR. Beschikbaar, goedgekeurd en onmiddellijk opvraagbaar en inzetbaar... (Het budget nodig voor Niet-Leven is 500.000 EUR.) Vrijdag 13 oktober, jawel : Deze jongen heeft een aantal meetings met mogelijke geïnteresseerden in een Project Change Manager met niet onaardige kennis van Informatica, specialisatie CRM-pakketten, levensverzekeringen en mensenkennis. Zaterdag en zondag : Overwerk projectteam.
Maandag 16 oktober : mijn verlof gaat in...
Soms is het leven zo absurd, dat je er weer de lol van inziet. Als ik bovenstaande op een rijtje zie, kan ik er eigenlijk best wel om gniffelen.
En voor de beste kijkbuiskinderen die met mij meeleven : Ik had het nooit gedacht, maar ik ben momenteel aan het ontstressen met een Duvel in de hand (typt niet gemakkelijk, maar ik word er handiger in) en zoutje nootjes naast de PC.
Leve de flexibiliteit.
12-10-2006, 19:28 geschreven door Hill
11-10-2006
Teveel werkwoorden
Een dag met een teveel aan informatie, een dag met teveel gedachten, een dag met teveel werkwoorden.
Hij zit in de zetel, en haalt een sigaar boven. Een echte, een handgerolde Cohiba Exquisito, uit El Laguito, Cuba. Eentje zonder taxbandje. Hij neemt hem tussen de vingers en snuift het aroma op. Hij drukt hem even aan. Het dekblad veert mee, de sigaar is gezond. Met een vlijmscherp mesje knipt hij het uiteinde eraf. Hij zuigt aan de vrijgemaakte opening, twee keer (droog roken), en neemt de voorsmaak in zich op, kruidig, het cederhout van het kistje smaakt nog door, maar zal dra plaatsmaken voor het zoetige van het dekblad.
Alle tijd nemend, met preciese bewegingen strijkt hij een lucifer aan. Hij belicht de sigaar en draait die teder tussen de vingers. Langzaam, het lijkt een eeuwigheid te duren, vat de sigaar vuur, hij zachtjes puffend, blauwe rookwolkjes hoestend, tot een oranje cirkeltje het uiteinde verlicht. De blauwe rook kringelt zich, eerst aarzelend, daarna welbewust, in het kaarslicht omhoog en vermengt zich, met de waterverzadigde grijze wolken die de mond blaast. De rook proeven en ruiken.
De CD verwarmt, Ascenseur pour l'Echafaud van Miles Davis, de trompet in sourdine kringelt met de rook mee, mee omhoog en dempt, deemstert weg tegen het plafond.
Op de salontafel staat, naast de asbak, een portoglaasje, met daarin een neusje blended Schotse whisky. Geen single malt, die zou toch maar gedood worden door de Cohiba, dat zou zonde zijn, maar een stevige geturfde, die weerwerk biedt aan de zware zwarte zoetige sigaar. Het kelkglaasje bewaart de aroma's in zijn buikje en geeft die bij nippen vrij in een boeket van hout, honing en toch nog de compacte grondsmaak, die smakelijk accordeert met het colorado maduro van de Cohiba mélange. Naast de whisky staat op het salontafeltje ook nog een Italiaanse espresso, dampend, klaar voor na het roken, het nagenieten. Mokka, met een chocolaatje ernaast.
Miles Davis, de soundtrack bij een regenachtige herstavond, kleurt de avond oker, neen amber. De flikkerende kaarsen werpen aangename schaduwen op de dichtgetrokken gordijnen. Hij sluit de ogen en laat zich meeslepen door zijn zintuigen, de werkelijkheid dromend.
Hij is een echte levensgenieter, zeggen ze. Hij is een Bourgondiër, zeggen ze. Hij weet wat goed is, hij weet het goede leven te appreciëren. Zeggen ze.
Hij zegt niets, zit alleen in zijn zetel, en staart in de kaars. Met troebele ogen.
10-10-2006, 23:54 geschreven door Hill
09-10-2006
Als een keizer
Deze avond ben ik terechtgekomen in een pizzeria. Hoe gaat dat, je ontmoet een vriend, drinkt een pint, drinkt nog een pint, drinkt nóg een pint, je beseft dat je thuis alleen maar een grote pot zure yoghurt in de koelkast staan hebt én dat de winkels ondertussen dicht zijn. Dan kan pizza een oplossing bieden.
We vonden een Italiaantje, weggedoken in een hoekje onder de kathedraal. Een pizzeria met vreemde aanblik, eigenlijk. Ze wouden er alles aan doen om de Italiaanse sfeer op te roepen, maar echt geslaagd ?, neen. Olijfgroene obers, die je aanspraken met een Siciliaans accent, kaarten van Italië en een levensgroot portret van Marlon Brando als The Godfather aan de muur. Okee, de Godfather was een heel goede film, maar Vito Corleone blijft toch hét symbool van de Siciliaanse maffia, met zijn geschiedenis van corruptie, eer en bloederige afrekeningen. Ik blijf het merkwaardig vinden. Stel je voor dat wij, om het Belgische karakter van de frituur te benadrukken een borstbeeld neerzetten van Marc Dutroux.
Kortom, La Dolce Vita, het wilde niet echt lukken. Vooral omdat het restaurant doorsneden werd door een monumentale trap. Zo eentje die je kent uit de danszalen in de films over Sissi, waar dan duizenden koppeltjes in crinoline jurken en hoge boorden een walsje oemtata oemtata oemtata ta'en. Een gigantische trap, onverenigbaar met een pizzeriaatje in een achterafstraatje.
We bestelden. De Calzone kwam, en ging, de fles vino rosso kwam en ging en toen moest ik pissen. Ik sprak zo'n olijf aan, en hij wees naar de trap. Met een knoert van een Antwerps accent maakte hij me duidelijk dat ik die trap op moest. Ik schreed naar boven als een koning. Als een koning, wat zeg ik, als een keizer. Zelden werd zo geschreden in een doodgewone pizzeria als ik vanavond.
De pissijnen waren in zwart marmer, stijlvol. Lange Willy deed zijn ding, werd deskundig afgedrupt en teruggestopt. Handen wassen met paarse lavendelzeep, afdrogen aan de gordijnen (papieren handdoeken waren nergens te vinden) en ik verheugde mij al op het terugschrijden naar de eetzaal. Ik sloeg de deur van de toiletten achter me dicht. 'Sloeg' inderdaad, ik had de zwaarte van de deur nog niet matig onderschat.
Met een knalrode kop daalde ik de trap af, terwijl twintig paar ogen me aanstaarden met een blik van : Zo, die is wezen schijten...
Koning, keizer, admiraal, Popla gebruiken ze allemaal.
