Het zijn trieste dagen voor een treinreiziger. Het is ijzig koud op de perrons, iedere trein komt steevast vijf minuten te laat, en de koffieautomaten doen het niet.

Ook het landschap deelt mee in die tristesse. Uitgebluste bomen in wakke weiden. Zelfs het gras is grauw. Daarenboven is het om 19uur allang donker.

Toch probeerde ik naar buiten te kijken om nog iets herkenbaars te vinden, maar het enige wat ik kon zien was de reflectie van het interieur in de trein. En in die reflectie zag ik haar. Zag ik Het.

Halfineengedoken in een hoekje zat zij daar, vermoeid van verschillende opeenvolgende treinritten. Haar valies, een veel te grote grijze reiskoffer van Delsey, stond voor haar, tussen de zetels in. Om toch nog enigszins comfortabel te liggen had ze één been gestrekt over de koffer. Eén been maar, maar wat voor een been !

Het been stak in een gemsleren laarsje dat sierlijkheid aan elegantie paarde. (Ik schrijf hier wel gemsleren, maar ik weet absoluut niet hoe gemsleer eruit moet zien.) Het was alleszins een zwarte lederen laars tot net boven de kuit, met een soort van zachtvilten huidje erover, eindigend op een wel zeer opwindende stilettohak. Boven de laars uit gleden prachtige donkerbruine panties, die de zwarte spieren zeer mooi accentueerden. Zwarte spieren inderdaad, want de bezitster van het been was een Afrikaanse jongedame. Vanuit het laarsje kon je heel voorzichtig de contouren van het been volgen, over het zenzuele heuveltje van de de perfect gesculpteerde knie naar het sportief gespierde dijbeen. Het verdween onder een ribfluwelen rokje en vandaar nam de verbeelding het over. Ineens werd het warmer in de trein. Ik had een onbelemmerd zicht op de diamanten jongedame want alleen de middengang zat tussen ons in. De ogen had ze gesloten. Wat mij betrof, mocht de trein Antwerpen binnenlopen met veertien dagen vertraging. 

In Gent echter kwam de treinconducteur langs. Treinbegeleider heet dat ondertussen. Waar de kaartjesknipper vroeger de trein resoluut naar zijn eindbestemming leidde, heeft hij het in de nieuwe terminologie opgegeven, en laat hij de trein maar zelf aanmodderen. Hij gaat hem alleen even begeleiden in zijn kruistocht naar het einde, zoals een cliniclown een terminale patiënt begeleidt. Maar deze was een goede hier. Toen de zwarte dame de treinbegeleider hoorde aankomen, wipte ze meteen haar gestrekte been terug naast het andere, uit schrik een standje te krijgen. De kaartjesknipper had het wel gemerkt, maar verzekerde de schone dat dit best mocht in de trein zolang ze haar vurrukkullukke laarsjes maar niet op de zetel legde. De ebbenhouten schoonheid parelde hem haar allerliefste glimlach toe en vleide zich opnieuw in de kussens. Dit keer met beide benen gekruist over de koffer. Grrrrrr.

De rest van de reis moet ik jullie schuldig blijven. Toen ze eventjes opstond om haar kousen te ajusteren ben ik in katzwijm gevallen. Toen de treinbegeleider me in Antwerpen-Centraal wakkerkneep was ze verdwenen.

21-01-2006, 22:41 geschreven door Hill

Deze morgen stond ik op om 8u25. Dan heb ik precies 35 minuten de tijd om op mijn werk te geraken. Scheren, wassen, kleden en de lift naar beneden (naar omhoog zou écht wel belachelijk zijn), dat lukt net in 26 minuten. Resten er mij dan nog negen minuten om op het werk te geraken, wat ruimschoots voldoende is. Het is zes en een halve minuut lopen, gemiddeld 30 seconden voor het rode licht staan en dan nog 120 seconden marge. Een makkie, ik heb nog scherpere tijden neergezet.  

Deze morgen loop ik dus omstreeks 8u55 gezwind richting afbeulhok, als er naar mij gezwaaid wordt vanuit een Jeep met Duitse nummerplaten. Ik zwaai vrolijk terug en wil verder lopen, maar de Duitse snor doet mij teken dat hij mij wil spreken. Ik nader behoedzaam de 4x4. Het is een oude Toyota Landcruiser, gespoten in legergroen. Een héééle oude Landcruiser. Het enige dat hem belet uit elkaar te vallen is de aangekoekte modder.

De Snor gebaart naar mij met een soort van stafkaart. Könnten Sie mich sagen wo die Italianenstrasse ist, bitte ? Dat kunte ich inderdass sagen, aber wou ik dat wel ? Kijk meneer is heel vriendelijk, maar het blijft natuurlijk wel een Duitser in een legervoertuig. Ik werp tersluiks even een blik op zijn kaart en kan hem vertellen dat zijn Italianenstrasse de eerste straat rechts is en dan een eindje rechtdoor. De Duitser dankt mir en verdwijnt al knalpottend richting eerste straat rechts.

Rampspoed, o rampspoed, ondertussen is natuurlijk mijn Just-in-Time planning volledig in de war. Ik been mij doorheen de wegenwerken en zou het net, net halen als ik tegen een duif loop. Het beest is waarschijnlijk nog meer geschrokken dan ikzelf, maar dit laatste oponthoud (28 seconden) doet me de das om. Om 9u01 schuift mijn badge door de kaartlezer. Dju toch.

Toch verdwijnt de ontgoocheling algauw als ik bedenk dat ik mijn vaderland weeral eens gered heb van de Duitsers.

Ik had de Snor en zijn kompaan niet naar de Italiëlei gestuurd, maar wel naar de Ring richting Holland.
Tschüss ! Tot nooit meer weerziens !

19-01-2006, 19:12 geschreven door Hill

Die blik in haar ogen zal ik niet gauw vergeten. Een gebroken spiegel van angst en opluchting, maar ook van schrik en groot geluk.

Toen wreef mama eventjes haar voorhoofd tegen dat van Eefje. Dochtertje gaf mama een kus en Eefjes ogen straalden weer van liefde. Net daarvoor had de cassière omgeroepen dat kleine Eef op haar moeder wachtte aan de kassa.

In drie seconden spiegelde de volledige leefwereld van de kleuter door haar helblauwe ogen.

18-01-2006, 19:41 geschreven door Hill

Vannacht, vooraleer in slaap te soezelen, keek ik vanuit mijn bed nog even naar de volle maan.
Mijn eerste gedachte was, zouden er, op dit eigenste moment, nog andere mensen in de stad naar de volle maan kijken ?

Mijn tweede gedachte was, waar is in godsnaam mijn dak naartoe ?

17-01-2006, 18:53 geschreven door Hill

Over de middag ga ik vaak wandelen. Wat dwalen door de stad of wat kuieren langs het Stadspark, een zeldzame keer de Zoo binnenlopen.

Deze keer loop ik een beetje doelloos door de straten achter het station en plots valt mijn oog op het volgende.

Bij de kapper langs de overkant van de straat zit een jongeman, ik schat hem vooraan in de twintig, met een te klein jeansvestje aan, een spannende broek in camoeflagekaki en legerbottines. Zijn schedel is helemaal kaalgeschoren, je kunt precies zien tot waar zijn haar vroeger kwam, want dat stuk van zijn kop is akelig wit. En dan komt het mooie : de kapper houdt hem een spiegel voor en de nieuwbakken skinhead bewondert zijn kapselloze kop. Dat vond ik van zo’n surrealisme getuigen dat ik onmiddellijk begon verder te denken.

Wat wou die kapper eigenlijk tonen met die spiegel ?  Of het kapsel (hier net de afwezigheid van kapsel) wel aan de eisen van de klant voldeed ? En hoe kan een kale kop nu niet aan de aan de wensen van de vrager voldoen ? En wat als die skinhead nu eens zei, neen, ik ben niet akkoord, geef me mijn geld terug ?

Wat dacht die skinhead eigenlijk te zien toen hij zichzelf goedkeurend in de spiegel bekeek en knikte van, het is allemaal dik in orde ? Toch niets anders dan een pletskop?

En waarom stap je in ’s hemelsnaam een kapsalon binnen als je je kop wil kaalscheren, dat kun je toch veel goedkoper zelf met een tondeuze ? Ga je dan iedere drie-vier dagen naar de kapper om de bijgegegroeide stoppeltjes te maaien ?

Op sommige dagen kan ik de wereld echt niet meer volgen. Maar dikwijls zijn dat de dagen die ik met de glimlach doorkom.

16-01-2006, 19:31 geschreven door Hill