Ook geluk zit soms in een klein hoekje en komt onverwachts piepen.

Doorstoofd en met rode kop, val je afgepeigerd een cafeetje binnen. Omdat je niet onmiddellijk Tuborg ziet staan op de kaart bestel je een gewoon pintje.
De dienster, een gezellig mollige rosse, maakt echter een foutje in de bestelling en in plaats van een pintje serveert ze... een Tuborg.

Soms moet het echt niet meer zijn.
En als ik er dan nog bij vertel dat haar ogen net zo helder groen waren als de letters op het flesje, wel, u begrijpt, ik was een tevreden burger.
.
(ik verwacht nu eigenlijk wel min of meer dat Carlsberg Breweries mij een bakje of twee opstuurt. Takk Takk.)

11-06-2006, 22:00 geschreven door Hill

Ik heb gisterenavond de frigo uitgekuist. Het was weer eens hoog tijd : de zalmfilet schoot kuit in de preisoep en de tomaten waren vloeibaar. Ik heb ook nog iets groenbruins gevonden met haar op, dat leek te leven en de mosterd was blauw.
Restjes, hoe gaat dat allemaal. Je hebt zin in kriekenconfituur, je koopt een potje, de volgende morgen smeer je je boterhammetjes ermee, hmmm dat smaakt. De volgende dag is er geen brood en dat stukje kaas moest zowieszo dringend op. De dag daar dan weer na, heb je geen tijd om te ontbijten want je moet op een onchristelijk uur vergaderen in de hoofdstad en op dag vier ben je vergeten dat je in je ijskast nog een potje konfituur staan hebt. Tot je het terugvindt achter een bussel prei, vier weken daarna. Bij het opendraaien ontploft het potje in je gezicht. Weer een nieuwsoortig gistschimmel ontdekt. Ik heb al meer gedaan voor de fauna in flora in dit land dan Greenpeace en het WWF tesamen.

Het stoort mij eigenlijk wel. Toen ik klein was is me ingestampt dat ik altijd mijn bordje moest leeg eten. En ik kan er nog steeds niet goed tegen van eten weg te gooien. Maar als -laat ik eens een 5 eurowoord gebruiken- single (vreselijk woord, het doet me altijd denken aan van die bekraste 45-toeren plaatjes met daarop stevast een hit van Nana Mouskouri, gratis bijgekregen bij een volle tank benzine : Ce disque a été offert par ES-SO) heb je gewoon veel afval.
Een vlootje braadboter, 500 gram, maar daar zie je nooit de bodem van. Vijfhonderd gram bakboter krijg ik nooit op, ik bak dan nog voornamelijk met olijfolie. Maar je kunt moeilijk béchamelsaus maken op basis van eerste persing. Ik heb het nog geprobeerd hoor, maar overtuigend was het toch niet.
Als je de einddatum van die boter ziet naderen, en je ziet al een ranzig randje probeer je nog vlug een aantal goed vettige taarten te bakken, met lekker veel boter in. Maar daarvoor heb je eieren nodig en dan ligt er gegarandeerd weer een ei te blinken in de ijskast. En zo blijf je bezig natuurlijk. Het is vechten tegen de bierkaai.

Ik was er eigenlijk toe gekomen om mijn ijskast schoon te maken omdat het zo onzeggelijk warm is de laatste dagen. Ik dacht terwijl ik dat doe, overleef ik misschien de avond toch nog.
En het kwam ook een beetje doordat ik opnieuw mijn hooikoortsmedicijnen opgedolven heb : Expiration Date 11/2003. Ik ben als single zelfs niet genoeg ziek om goed te zijn.

10-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

09-06-2006, 00:00 geschreven door Hill

08-06-2006, 21:24 geschreven door Hill

Het is wonderlijk hoeveel je bijleert door op een andere afdeling te werken. Vooral uit de alledaagse handelingen van de nieuwe collega's kun je veel opsteken.

Zo heb ik het nut hervonden van de dasspeld. Jawel, al sedert een week of twee draag ik weer dassen. Ik heb daar nooit iets tegen gehad trouwens, meer nog in de winter is een das aangenaam warm rond de nek. Maar een das is nu eenmaal onverenigbaar met een "job in de computers". Een das vloekt daar. Een goede informaticus is per definitie sjofel gekleed. Een kapotte jeans is geen statement maar een levensstijl. En een hemd is voor snobs ; echte IT'ers doen het in T-shirts van Superman of van één of ander computermerk (met een stickertje op de mouwen : Intel inside). Eén keer heb ik een das gedragen op IT, één keer, en de tweede dag werd ik prompt bij de directeur geroepen. Waarom ik aan het solliciteren was, en of het bij ons misschien niet goed genoeg was voor meneer. Dat was meteen mijn laatste dasdag op IT.

En nu mag het weer. De weinige keren dat ik nog een das droeg was tijdens optredens met onze harmonie. Af en toe toeter ik mee in een harmonietje en het uniform daar bestaat uit een donkerblauwe broek en jas, een hemd van onbestemde kleur, gebroken beige, en een das in iets wat het midden houdt tussen purper en bordeau. En die das pin ik dan zorgvuldig vast met een dasspeld (ik heb er eentje in de vorm van een klarinet. Gelukkig speel ik geen kerkorgel, het zou nogal belachelijk geweest zijn). En die dasspeld doet zijn werk om de das op zijn plaats te houden als het weer eens verschrikkelijk waait tijdens een taptoe.
Dat die speld ook haar nut kon hebben binnenshuis was me helemaal ontschoten.

Tot vrijdag dus. Ik was naar het toilet gegaan, waste mijn handen en keek nog vluchtig in de spiegel. Ow, wat een bakkes, was me dat even schrikken, en daar ! een grijs haar bovenop mijn kop. Kom nou, bovenop mijn kop, langs de zijkanten ok, maar nu al bovenop mijn kop ook. Ik buig me naar de spiegel toe en vind er op slag nog vier-vijf. Tsjongejonge. Waar zijn die plots vandaan gekomen ? Nu ik mijn smoel van dichtbij bekijk, vind ik ook nog een puistje naast mijn neus. Getverderrie. En pas dan merk ik dat mijn plastron in de wastafel hangt. Met de uiterste punt nipt hij nog net in het restschuim, achtergebleven na het handenwassen. Beige das met een boeket aan dwarse bruine en oranje strepen, met lichtblauwe hint. Uitlopend op schuimende natte punt. Het hàd erger gekund, hij had bijvoorbeeld ook in de soep kunnen hangen.
En nu ik erover nadenk, misschien was dat ook wel zo, ik heb er alleszins geen acht op geslagen. Misschien liep ik al de hele namiddag rond met een stuk prei-sliert op mijn das. Ja, Pol inderdaad, dat is de mode nu hé, driedimensionale opdruk op de plastron, hmm hmm, ja dat lijkt alleen maar een pretstengel, jaja, maar dat is le grand chic in Parijs. Het is een echte Hugo Moss...  
 
Zo zie je maar, een mens leert enorm veel bij door eens van lucht te veranderen. Maar teveel de verkeerde dingen, naar mijn goesting.

07-06-2006, 20:48 geschreven door Hill

06-06-2006, 20:29 geschreven door Hill

Daar is de lente, daar is de zon !
Na weken (eigenlijk hooguit tien dagen) regenachtig weer komt de zon erdoor. Eindelijk, verzucht de massa. Heerlijk heerlijk, al is het dan vooral omdat nu al die zagemensen eindelijk stoppen met emmeren over hoe slecht het weer wel is. D'er is weinig zo vervelend als dagelijks, op de tram, op het werk, op de radio zelfs mensen te moeten aanhoren die beweren depressief te zijn omdat er eens een vochtige wolk een week blijft hangen. Nu mogen ze stoppen met zagen. Alleen daarom al is de zon welkom.

Deze middag heb ik het appartementje eens volledig verlucht. Alle ramen tegen elkaar opengezet zodat alle muizenissen goed konden wegwaaien. Het ruikt nu lekker fris bij mij en het huis zit vol lentebloesem.
Waaraan ik natuurlijk allergisch moet zijn, zodat ik al de hele namiddag zit te snotteren, en te niezen. Met tranende ogen probeer ik een boek te lezen en vooral, vooral niet te denken aan die rothooikoorts. Ik heb het dit jaar al bij al nog lang volgehouden. Barstende koppijn krijg ik ervan, ik moet ook de neiging onderdrukken om uit pure frustratie met allerlei dingen te gaan gooien. Volgens mij moet dat dan ook gooikoorts heten. Bah.
Ik zal morgen eens langslopen bij de apotheker, wat stijfsel bestellen om in mijn neus te gieten.
Hooikoorts is toch ook het beste bewijs dat de mens voor 70 procent uit water bestaat. Ik ben verdorie zo lek als een visnet. Menslief wat heb ik een waterhoofd.

De zomer, het is iets moois. Maar als het aan mij ligt mogen ze het jaar gerust fastforwarden naar eind september. En daar drie maanden de pauzetoets ingedrukt houden. 

05-06-2006, 21:20 geschreven door Hill