Bosvruchten. Daar smaakte het naar. Bosvruchten met achterin een toets van vanille. Krokant van structuur, knisperend zelfs, maar daarna smeuïg, als smeltend roomijs. Onverwacht. Onvermoed. Nooit geproefd. Een delicatesse van eigen bodem.
De namiddag was slopend geweest, een aaneenschakeling van onweders, zeer plaatselijk boven mijn pc'tje. Wat kunnen collega's toch rotkopppen hebben. Tegen vijven hield ik het voor bekeken en ik fietste de avond tegemoet, opgelucht en vooruitdromend naar het avondeten. Het toetje stond al vast, dat wist ik, dat had ik zien blinken gisteren al in de ijskast : roomijs met een sausje erover.
Naarmate ik thuis naderde, werd ik opgewekter. Het zonnetje scheen al wulps genoeg om zonder jas te kunnen fietsen, maar mankeerde nog de D-cup van de beach bimbo zodat het draaglijk bleef. (Waar blijf ik het halen ?) Precies goed dus. Zo goed zelfs dat ik er een airke bij floot. Steeds luider tot ik mezelf betrapte op luidkeels meezingen. Ik voelde me zelfs zo goed dat ik er niet eens mee ophield. Ik ben ne vent, ne vent van Gent. Ik swingswangswongde mezelf haast de gracht in. Ik ben ne man, ne man die alles kan ! Woo-hoo-hoo!
Op dat eigenste moment kwam Koen me keihard tegemoet vliegen, aan vierendertig per uur, de kop naar beneden. Koen was een plaatselijke nozem, kickend op snelheid en alle raad van zijn ouders negerend, maar over de doden niets dan goeds.
Koen kwam dus in volle vaart aangevlogen en laat hij nu net mijn wijdopengesperde keelgat binnensjezen. Anderhalve seconde later en Koen Kever was niet meer.
Bosvruchten. Daar smaakte hij naar. Bosvruchten met achterin een toets van vanille. Krokant van structuur, knisperend zelfs, maar daarna smeuïg, als smeltend roomijs. Onverwacht. Onvermoed. Nooit geproefd. Een delicatesse van eigen bodem.
Morgen leg ik dezelfde weg af. Ter hoogte van de Zandstraat 34 zal ik weer met open mond en uit volle borst een Vlaamse schlager ten berde brengen. Maar het zal niet iets van Jimmy B. zijn.
15-04-2007, 21:58 geschreven door Hill
|
