Het verlaten stadspark op een vrijdagnamiddag.
Ik was in een jolige bui. Mijn neef was in een jolige bui. We dolden met liedjes en liedjesteksten. We dachten terug aan allerlei persiflages op Vlaamse klassiekers en zongen, eerst met gedempte stem, daarna bijna uit volle borst : Zeven kanjers van frambozen (zeven anjers, zeven rozen), Daar is de postbode, daar is den John (daar is de lente, daar is de zon), O.C.M.W. (Y.M.C.A), Sifilis, wij willen sifilis, wij zijn van niks nie vies, wij willen sifilis A-ja-ja ! (Aangebrand, de soep is aangebrand).
Dat niveau dus. We waren volop op toeren aan het komen (Sifilis !), tot neef teken deed van, ssshhht, daar zit iemand op een bank. Rijkelijk laat.

Je komt je collega's tegen op de zotste plaatsen...

09-04-2006, 00:00 geschreven door Hill

De stamgasten van Hotel Chocolate Moose hebben wellicht al gemerkt dat op vrijdagavond geen nieuw tekstje verschijnt.
De Moose Towers zijn op vrijdagavond namelijk gesloten. Zo kan de uitbater wat uitrusten van de afgelopen week. Waarvan hij dan moe is, vraagt U ? Kijk, als je de vrijdagavond niet moe bent, dan heb je tijdens de week niet genoeg gewerkt. Zo simpel is dat.
Maar als troost én omdat vrijdag visdag is dit fotootje van een chagrijnige goudvis.

Ik groet U allen en tot morgen.

Hill McGraw

07-04-2006, 19:48 geschreven door Hill

Aprilse grillen, we hebben er de laatste tijd al wel een paar gehad. Het is middag, je ziet een stralend zonnetje, je lift naar beneden en... het hagelt. Deze week, dinsdag, wilde ik over de middag een frisse neus halen. De hemel zag er aanlokkelijk blauw uit en het zonnetje prikkelde mijn ogen. Ik slenterde wat rond in de koekenstad. Straatje in straatje uit zonder welbepaald doel. Tot de hemel plotsklaps verduisterde en er minuscule sneeuwvlokjes uit dwarrelden. Babysneeuwvlokjes. Ik vond dat wel geinig. Het duurde maar even, misschien een halve minuut, niet veel langer tot de sneeuwwolk was uitgesmolten en het zonnetje er weer door kwam. Meteen nogal fel eigenlijk.
Op dat moment zag ik rechts voor mij het OCMW van Antwerpen (één van de). Uit de poort kwam er een jonge vrouw gewandeld, ik schatte haar 24-25, met een baby op de arm. Ze huilden. Beiden.
Door de voorbije sneeuw waarschijnlijk, schoot mij plots het nummertje "In the Ghetto" van Elvis Presley door de geest.
 
As the snow flies
On a cold and gray chicago mornin’
A poor little baby child is born
In the ghetto
And his mama cries
’cause if there’s one thing that she don’t need
It’s another hungry mouth to feed
In the ghetto
(...)

Dit beeld stond plotsklaps voor mij. De jonge moeder, met huilende baby op de arm, komt het OCMW-gebouw buiten. Is ze haar uitkering kwijtgeraakt, kwam ze een voorschot vragen, kan ze aan haar schuldafbetalingsplan niet voldoen ? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat dit de grootsteedse tristesse is. Het leven zoals het is en wij het nooit te zien krijgen.
Ik loop haar voorbij en merk dan pas dat ze helemaal niet huilt. Haar gezicht is alleen maar verwrongen in een zware frons. Tegen de zon, die zo fel schijnt.

Misschien heb ik wel net een tikkeltje te veel fantasie.

06-04-2006, 18:44 geschreven door Hill

Herinneren jullie je het mannetje nog van anderhalve week geleden ?  Dat mannetje dat daar helemaal alleen in dat flatgebouw zat in Antwerpen ?  Neen ? Hoe hardvochtig van jullie !

Wel, het zit daar weer, in het schemerdonker, tussen 150 blauwflikkerende PC-schermen. Alleen is nu nog het koffieapparaat kapot ook (ERROR 3061 : Temperatuur te laag). Boehoe, de hele wereld is tegen mij.
Wat het mannetje daar doet ?  Ochottekes, het speelt. Het speelt met het elastiekje dat rond zijn broodje zat vanmiddag.

Kom in de informatica, zeiden ze, boeiende job. Word system analyst, software engineer,... (ik weet niet eens meer welke blitse titel ik nu weer heb). Informatica het neusje van de zalm! Jahoor. Ik vraag me af hoeveel weken van mijn leven ik al gespendeerd heb aan het kijken naar een zandloper. Of aan het gapen naar zo'n blauwe balk die tergend traag, blokje per blokje naar zijn einde sukkelt.
Meer nog, ik heb zelf nog van die blauwe balkjes in elkaar gestoken. En hei, bij mij was het geen Microsoft-balk die redelijk vlotjes opschiet tot aan het laatste blokje om daar dan, al zijn kruit verschoten, blijft bokken.
Neen neen, mijn balkje ging gestadig vooruit tot aan het bittere einde. En als het daar aangekomen was, begon het gewoon opnieuw.
De gebruikers van mijn toepassing konden dit maar matig appreciëren, maar ik persoonlijk vond het wel lollig. Hèhèhè.

05-04-2006, 21:22 geschreven door Hill

04-04-2006, 18:29 geschreven door Hill

Ik kwam het koffiehokje uit, net iets te geweldig en botste prompt op Sylvie, een collega. We verontschuldigen elkaar voor onze lompheid, keken in elkaars ogen en een vonk sprong over. Waaw, Hill heeft touche ! Nope, helemaal niet. Hill is weer electrisch geladen, ja.

Als het droog en koud is, durf ik nog wel eens te vonken. Ik trek mijn trui uit en het knettert als een brandend sparrenbos. Wel meer mensen hebben daar last van. Alleen, ik natuurlijk weer net iets meer. Heeft iets te maken met mijn denderende X-factor vermoed ik (zie ook tekstje van 27/12/2005).

De moeilijke periode begint begin december en loopt tot halverwege februari. Daarna wordt het te vochtig of te warm, en verdwijnen die electrostatische neigingen. Alleen ben ik nu al aan het knetteren van september. En het blijft maar duren. Ik weet niet wat ik nu weer gegeten heb.
Als ik de metalen trapleuning durf aan te raken krijg ik een schok. Als ik de deur durf te openen door de klink te gebruiken (en daar dient dat ding tenslotte voor) tzzzieieieietttt, wip ik een meter omhoog. Het is zover gekomen dat ik altijd achter de rug van een collega probeer binnen te glippen. Als het echt niet anders kan, wikkel ik eerst een zakdoek rond de klink. Gelukkig heb ik geen snotvalling, anders (de collega's : Hè, plakt die deur weer zo...).
Zelfs in de lift heb ik er last van. Een verdieping kiezen en vlam, een stroomstoot door mijn vingerkootjes. Een geweldig zicht voor de collega's, maar ik kan het maar matig appreciëren. Aangenaam is anders. Een paar maanden terug, en ik verzin dit niet, zagen collega's een blauwe vlam overspringen tussen mij en Bert (da's ook zo'n electrisch geladen gast).

Verleden week donderdag dan, werd ik bij de arbeidsgeneesheer geroepen. De dag ervoor had ik op een vergadering onze projectleider, Wim, een hand gegeven. Ze mochten hem prompt afvoeren met een hartstilstand. Hij heeft nogal vochtige handen, moet je weten.
De arbeidsgeneesvrouw, een dokteres, we hebben een nieuwe, maar het is geen jonge, tommetoch, voerde allerlei routine-onderzoeken op mij uit : Hartslag meten (aanwezig, walstempo : oemkaka oemkaka), reflexen testen (met zo'n hamertje, pataat op mijn knie, recht op die electrische pees daar, dit doet ze geen twee keer meer), met de longluisteraar (ik schrijf stetoskoop altijd verkeerd) heen en weer wrijven, mijn borsthaar in de war brengen (ik had er verdorie een half uur mee in de krullers gezeten de zondag daarvoor).
Nu goed, ik knetterde en vonkte erop los. Telkens ze me aanraakte met dat stethoos-je weet wel- wipte ze een decimeter of twee omhoog. Ik zag haar rood worden van inspanning en aan haar pretoogjes te zien ook van plezier. Ze begon ook wat harder te ademen.
Lap, ziet dat aan, speelde ik nog een beetje vibrator voor dat madammeke.
Toen ik haar daarop wees, werd ze nog roder, naar het paarse toe. 'k Had het mens kwaad gekregen, precies.
Je mag je opmerkingen voor jezelf houden riep ze.

Heb je al een idee wat ik heb, probeerde ik nog voorzichtig. Ja, zei ze, je ben knettergek...

03-04-2006, 19:30 geschreven door Hill