O gij vijver, gij modderpoel des verderfs, kweekbak voor muggelarves en broeihaard van bacteriën, gij simili maquette vol oersoep, brakke katalysator der schepping, verdroog ter plaatse en verdwijn uit de hedendaagse schepping! Verdwijn, zeg ik U. Verdwijn!

Mijn lief heeft een vijver. Althans schuinvooraan in de hof ligt iets wat voor een vijver zou kunnen doorgaan. Verleden week ontdekt. Ikke. Jaha. Bij het weghakken van een metershoge en metersdikke bamboehaag stootte ik op die plek. Groen en moerassig was ze, kleverig als konfituur en met een miljard zoemende zweefbeesten.
Zo jungle was het dat je er op elk moment een brontosauraus verwachtte,  die met logge, wiegende pas naar het zwembad van de buren schuifelde, zich ginder tegen het tuinhuis aanschurkte en vandaar naar de achterliggende bossen slentert.
Waar water verwacht wordt drijft een drassige drab, meer moeras dan vijver.
Als ik haar op mijn ontdekking attent maak, dan klinkt het kwasi terloops : O, de vijver, heb je hem gevonden? Schoon hé, zo'n ongerept brokje natuur.

Ik spuw vier muggen uit, maar doe er verder het zwijgen toe. Een verbeten, ja zelfs grimmige trek speelt om mijn mond. Hill hier zal dat varkentje wel even wassen. Hill gaat van deze vijver een subtropisch zwemparadijs maken. Aqualibi, eat your heart out!

 

Ik sommeerde de vriendin :

- Heb je een schepnet? Sir, yes sir! Waar ligt het schepnet? Sir, op de bodem van de vijver, sir!

- Hmhm ok. Euh. Heb je een vijverpomp? Sir yes sir! Waar ligt de vijverpomp? Sir, op de bodem van de vijver, sir, ge-explodeerd, sir. Steekvlam tot boven de vijver, sir.

- Yupyupyup, sterk, zeer sterk. Mijn lief slaagt erin haar vijver eigenhandig in de fik te steken, waarom niet. Lach , ja lach, maar ik, ik  zit ermee.
- Heb je van-die-rubberen-botten-tot-net-onder-de-oksels-en-met-bretelsluiting-die-alle-zeevissers-uit-de-cartoons-dragen-hoewel-dat-belachelijk-is-op-zee ? Aye aye sir!
- En waar liggen die (ik durfde het haast al niet meer te vragen) ? In het tuinhuis, sir.
 

Ha, alleen dus een schepnet en een pompje nog te kopen. Een ommetje naar de Gamma en het Aquariaat, en op de gazon lag een spliksplinternieuw visnetje te glimmen, met ernaast een waterpomp, met ingebouwd fonteinsnufje. Heerlijk dat.

De laarzen vond ik inderdaad in het tuinhuisje. Maat 42. Van de ex-man. Zou het dan toch echt waar zijn, dat je uit de grootte van de voeten kunt opmaken...? Ik wurmde mijn achtenveertig in de kajtchoe-botten, en waggelde als een brontosaurus met logge, wiegende pas naar ons tuinmoeras.
Ik ploensjde in de drab en reikte naar mijn schepnet.

 

En nu pas zag ik hem! Naast het vijvertje, tussen de lisdodden keek ik in de lege oogkassen van een afgekloven reiger kop. De rest van het lichaam lag rottend verderop. Dit stinkt. Dacht ik nog. 

Als het beest, dat dit voor mekaar gekregen heeft, in die vijver zit, en het kan met één beet een reigernekje doorscheuren dan kan dat beest met een vijftal beten en nekslagen mijn been er zo afknauwen. Och och, ik ben hier niet graag. 
 
Maar we zitten nu in dat water, daarbij, dat beest heeft waarschijnljk zopas gegeten (getuige het nog warme kattenlijk, op de bamboestam gespietst), laten we er maar vanuit gaan dat we relatief seef zitten.

Ik koterde even met mijn schepnetje in de modderbodem, maar besefte algauw dat dit geen zin had. Wadend, tot aan mijn dijen in het water, schepte ik met volle armen de rottende lisdodde, muntstruikjes, bamboe,... uit de vijver, de salamanders (zwarte met gele stippen), kikkers (groene, gele), de padden (bruine, oranje) negerend die zich vastzogen aan mijn gezicht, en heelder plukken haar afhapten.

 

In mijn opruimactie, stootte ik ook geregeld op iets hards. Ik haalde bloempotten boven, stukken PVC-buis, golfballetjes, een aftrekkertje, een emmer, het schepnet, een niet-ontplofte obus uit 1916 -Vi vil vin ze var, Made in Zermanie, 1916- stond erop, de wel-ontplofte waterpomp, bakstenen, een wasmachine, vier vaten 'toxic waste' (drie zwarte driehoekjes met de punten naar elkaar toe, op een oranje achtergrond), een LP van Salim Seghers en een ticket voor België-Holland 1978.

 

De vijver was zo goed als schoon nu, alleen het stukje onder het terras moest nog nagekeken worden, en daarna de pomp, met fonteintje!, geïnstalleerd. Nog hoogstens een kwartiertje werk en de vijver was weer kijkensklaar.
Ik krabde met de achterkant van het schepnet, nog wat mosselen los van het terras en stootte toen op iets gladdigs, glibberig enigszins, maar ook vaagweg sponzig, zoals een overrijpe meloen dat kan zijn. Wat het was, kon ik niet meteen zien in het troebele water maar het moest een veertigtal centimeter lang zijn, net iets dikker dan een arm. Ik kreeg het niet onmiddellijk losgewrikt, het zat klem tussen twee spijlen aan de onderkant van het terras. Tot het plotsklaps losscheurde. Ik verloor net niet mijn evenwicht, ik kon me nauwelijks recht houden door een klein boompje vast te grabbelen.
Ik keek naar mijn vangst.

In mijn handen lag een nauwelijks nog menselijk onderbeen, weggevreten, van binnenuit leek het wel. Alle huid was nog intact, je kon zelfs de haren nog zien tussen de gezwollen aders door. Daar waar de voet begon, zat een blauwe wollen sok, met daaromheen een witte Nike-sportschoen. Maat 42.

 

Trillend als een seismograaf, sprong ik uit de vijver en kotste mijn ziel uit over de rottende reiger. Ik strompelde naar het tuinhuisje en trapte de rubber laarzen uit.

In al mijn ellende hoorde ik de tuinhuisdeur niet openkraken. Tot plots een vertrouwde stem : En ? Al klaar ?
Mijn lief keek me in mijn lijkbleke aangezicht.
Ja, klaar, trilde ik, en zonder meer verdween ik langs haar heen, het tuinhuis uit. Ik voelde hoe ze mij nakeek. Haar spottende, boosaardige blik, met ogen als twee zwartglanzende mestkevertjes, priemde in mijn rug.