If the future isn't bright, at least it will be colourful
12-11-2006
Gesmolten romantiek
Kaarsrechte sfeerlamp met koffie overgoten zacht als was smelt ze
12-11-2006, 21:05 geschreven door Hill
11-11-2006
Tuning op Zaterdag
Modern talking
11-11-2006, 00:17 geschreven door Hill
10-11-2006
Groen op rood
Meneer, bent u dat die zo lekt ? Ze kwam het vragen met haar allerverlegenste glimlachje.
De meneer in kwestie was aan het genieten van een goed glas bier, maar vooral van de blinkende ogen van zijn tafelpartner. Een uurtje geleden nog hadden ze samen gezeewierd in een Thais restaurantje in de Grote Pieter Potstraat (Ilha Formosa, een aanrader voor de vegetariërs. Zijn jullie dan vegetariërs ? Moet dat dan, neen, maar soms staat ons groentenniveau zo laag, dat we dit alleen maar op peil kunnen houden door extra bladgroen in te slaan, onder de vorm van zeewier of spinazie. Vegetarisch eten kan daarbij een oplossing zijn.) Daarna wou zij nog iets drinken en nu rondden ze af in het Patersvaetje, een donkerbruin cafeetje onder de kathedraal. Ze zaten op de mezzanine, de halfopen eerste verdieping, hij dronk een Tuborg, zij warme chocolade.
En nu stond de serveuze dan, een grappig ding, gekleed in eighthies stijl, voor hun neus, te vragen of meneer soms lekte. Ja, er drupt een vreemd goedje vanuit de mezzanine naar beneden het café in, en het lijkt te komen van de plaats waar U zit, meneer. Hij volgt haar blik en kleurt al even rood als haar truitje. Hij ziet zijn rugzakje staan in een plas, die sneller groter wordt. Excuseer dat zal mijn thermoskan wezen. Met veel te vlugge stuntelige handen probeert hij de situatie recht te zetten en hij plaatst zijn druppend rugzakje op tafel. Onder de geamuseerde blik van zijn tafelgenote, diept hij er een blikken thermoskan uit, waar het deksel van opengeschoven is. Hij stottert zich vast in verontschuldigingen, en haalt ook nog twee doorweekte mattetaartjes boven, twee lege kopjes, een handdoek, een chocopotje,... alles donkerbruinkoffiebevlekt. We hadden toch gezegd dat we nog een wandelingetje langs het water zouden maken, en ik dacht, het zal koud zijn, en toen dacht ik maar, op een bankje, ik zou misschien voor een hartversterkertje kunnen zorgen, maar de thermos was niet goed toe, en dan wou, ik bedoel zou... Wel. Neenneen, ik... Nou ja.
De sukkelaar geraakt niet meer uit zijn woorden. Het is plots tachtig graden in het café, zweet parelt op zijn rode kop. Heb jij dat ook als je je wil verantwoorden, je het alleen maar erger maakt?, probeert hij nog. Samen kijken ze over de reling naar de vloerverdieping waar een litertje koffie, een hele plas, ligt, een laatste scheut druppelt nog naar beneden. In een poging nog iets te redden, veegt hij de tafel schoon met zijn handdoek en al doende veegt hij meteen zijn sjaal van tafel, die pardoes in de plas valt. Oh neen. Maar zij ligt alweer dubbelgevouwen van het lachen. Steek die toch in je mouw die sjerp, giechelt ze. Hij rolt de mouw van zijn trui naar beneden, en wil daar die volledige sjerp inproppen, bemerkt het onmogelijke van de situatie, kijkt haar vragend aan, In de mouw van je jas ! Zij komt niet meer bij.
En hij lacht dan ook maar mee. Groen op rood.
10-11-2006, 23:21 geschreven door Hill
08-11-2006
Vloeibaar nirvana
Okee, ik geef het toe. Het was een ietsiepietsie laat gisterenavond. (Sedert wanneer sluiten de cafés in Antwerpen trouwens om 3u30 ? Is dat nu een uur, we waren nog lang niet uitgetetterd !) En ik ontken niet dat ik eigenlijk al oververmoeid was toen ik vertrok (ik zal eventjes op bed liggen, eventjes maar, ogen dicht, ogen terug open, waaaah, veertig minuten weg !). Ik wil zelfs nog eerlijk toegeven dat ik daarna nog een uurtje of drie heb liggen draaien in mijn bed. Teveel koffie gedronken, meneer, ik leer het nooit. (Ik twijfel er trouwens sterk aan of ik beter zou geslapen hebben zonder die koffie.) Maar dan nog, dan nog is dit geen reden om me zo ellendig te voelen deze morgen.
Verdikkeme zeg. Tegen kwart na acht begonnen mijn oogleden al naar beneden te zakken. En toen was ik nog niet eens aangekleed. Het werd toch nog tien uur. Tien uur dus, op normale werkdagen is dit het moment waarop performante Hill routineus zijn derde kopje drab naar binnen giet, vandaag echter zat ik op dat onzalige uur al aan zes espresso's (of drie dubbele zo je wil). Het hielp maar matig. Sabine die tegenover mij zat, was afwisselend een schilderijtje van Seurat, een verwrongen Braque, en het laatste kwartier zelfs een groene Rothko. Achteraf bleek dat ze om kwart voor tien al naar een vergadering was en ik zat te staren op de reuzenficus achter haar, maar dat doet hier nu eens niets terzake.
Wel dat ik mijn zevende shot van de dag nodig had. Ik duwde mij omhoog aan de leuningen van mijn bureaustoel en met een laatste krachtinspanning, strompelde ik naar de koffieautomaat. Die het niet meer deed. Kapot. Het water is opgebruikt, het water is opgebruikt, stond er in rode LEDS op de schermpje. Dat ding is verdorie aangesloten op de waterleiding, het water is opgebruikt, hoe komen ze erbij. Ja, ik had al veel koffie binnengekapt, maar dat de Antwerpse Waterwerken door mijn toedoen verzanden, dat leek me een tikkeltje overdreven.
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want mijn lichaam snurkte om koffie. Zou de automaat op het negende (eentje hoger) al werken ? De verdieping was onlangs gerenoveerd (likje verf, nieuw tapijt, valse plafonds (het leek nergens op). Er stonden nog geen bureaus, maar misschien was de koffieautomaat wel al aangesloten.) Drie kwartier later, was ik de trap naar de hogere verdieping opgeraakt. Ja, koffie ! Ik deed een vreugdedans. Inwendig dan. Ik was fysiek nauwelijks nog in staat om adem te halen.
Espresso, met suiker en melk, sterktegraad drie bolletjes, pruttel pruttel, piep klaar, een nipje van het bekertje doen, het er opnieuw onder zetten, en dan nog eens drukken, pruttel pruttel piep. Twee komma drie espresso in één bekertje. Dit was vloeibaar nirvana.
En dus liet ik mijn bekertje vallen. Of toch bijna. Het gleed gewoon uit mijn hand (ik had de force niet meer, het bekertje glipte domweg uit mijn hand). Maar dat was gerekend zonder Reflex-Hill !
In Matrix-slo-mo valt het bekertje naar beneden, de koffie gutst over de rand. In een laatste poging de schade te beperken, draait Hill zijn elastische lichaam een kwartslag en buigt zijn knie. Het bekertje bevriest in de lucht, de camera omcirkelt de koffiegolf. Hill recht zijn been, schoenpunt gestrekt. Camera belicht scene uit alle hoeken. Slomo houdt op, het bekertje valt en Hill... geeft het een schop. Ik geef het gewoon een schop ! Waarom doe ik dat nu ? De koffie spat alle kanten op.
Dag spikplinternieuwe vloerbedekking. Aie. Het volgende kwartier heb ik op handen en knieën gezeten, met groene papieren handdoekjes de vlekken zoveel mogelijk proberen weg te deppen met een mengsel van warm water (voor de thee) en ware doodsverachting. Het gevolg was dat de vloer even smerig was als daarvoor en ik helemaal gekraakt. Ik heb de lift genomen naar beneden. Waar ik de mecanicien tegenkwam die onze koffiezet net hersteld had.
08-11-2006, 21:42 geschreven door Hill
06-11-2006
Daarom dus
Ik moest langer presenteren dan verwacht. Ik had succes. Ik moest socializen. Ik geraakte niet weg. Ik miste mijn beloofde lift. Ik liep de zaal af. Ik viel tientallen mensen lastig. Ik vond een nieuwe lift.
Hij zou me wel voeren. Hij zou me afzetten aan het station. Hij zou tot Mechelen rijden. Hij viel twee keer stil op de parking. Hij reed de verkeerde snelweg op. Hij miste de afrit. Hij reed naar Zaventem. Hij zou daar omkeren. Hij miste Zaventem-Centrum. Hij reed naar de luchthaven. Hij keerde op de parking van de luchthaven. Hij viel nog eens stil. Hij reed één afrit te vroeg af. Hij was nochtans niet zat. Hij zette me af in Mechelen. Hij kende daar de streek. Hij zei dat toch.
Ik miste de rechtstreekse trein. Ik nam de boemel. Ik stopte in Mechelen. Ik stopte in Mechelen-Nekkerspoel. Ik stopte in Sint-Katelijne-Waver, in Duffel, in Kontich, in Hove. Ik stopte in Mortsel-Oude God, ik stopte in Morstel-Deurnsesteenweg. Ik stopte in Antwerpen-Berchem en ik stopte in Antwerpen-Centraal. Ik vloekte de blink van mijn schoenen. Ik duwde de voordeur van mijn appartementje open om 23u04. Ik moet morgen fris zijn.
Daarom. Daarom dus staat hier geen tekstje vandaag.