Tegen dolenthoesiaste tienerdochters is geen kruit opgewassen. (Of moet dat kruid zijn?). We moesten eruit, willen of niet. Dochterlief had ondertussen de kat in ons bed gedropt met de gezwollen tepels naar omhoog ( Kijk maar kijk maar!) en dat beest had in die houding net genoeg tong om mijn neus te likken.

 

Streepje was dus zwanger. Net nu. Je zal het zien, zo gaat het altijd : je hebt een commmunie voor te bereiden, je vervangt twee collega's op het werk, na je uren rijd je dan nog van de ene sollicitatie naar de andere, als je nog een uurtje of twee over hebt, probeer je te slapen en daarbovenop gaat de kat doodleuk zwanger zijn te wezen.

Algauw viel er niet meer naast te kijken : Streepje kreeg nestdrang. Terwijl ze vroeger heelder nachten kon rondzwerven, bleek ze nu vooral geïnteresseerd in wasmanden, sokkenlades en rondslingerend karton. Maar veruit haar meest favoriete plekje bleek een rieten opbergmand onder de open haard. Op oneven dagen dan toch. De rest van de week verkoos ze een stuk geribbeld karton waar ooit de pingpongtafel bescherming in vond. Telkens ze mij zag, liep ze klagend rond het mandje of ging ze ostentatief op het karton liggen. Tot ik het karton in de mand drapeerde over een rood dekentje (dan zie je de bloedvlekken niet zo). Terstond ging ze in de mand liggen en smeet ze me handkusjes toe. Trots als een kater toonde ik mijn vriendin wat ik voor mekaar had gekregen en verklaarde : zie je wel, ik spreek poes! Ondertussen zijn we vier weken verder en de volledige Zapfamilie en vrienden lachen mij er nog altijd mee uit.

Ik spreek trouwens niet alleen poes, maar ook op koeien oefen ik een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit. Ik hoef maar naast een bekoeide weide te gaan staan en het verzamelde v komt op mij toe gelopen. In een vorig leven moet ik een prijsstier geweest zijn, de Don Juan onder de Holstein-Friesen. Of ik was een uit de kluiten gewassen vliegenvanger, want muggen trek ik ook aan. Maar dat laatste tussen haakjes.

 

Verleden zaterdag was het dan zover. Op klaarlichte dag, tijdens het ontbijt (dus rond een uur of halftwee in de namiddag) hoorden we gepiep in het mandje : twee babypoesjes, klein en lelijk, als twee uitgerokken mollenjongen. Eentje bleek doodgeboren, het andere werd zorgvuldig door mamapoes schoongelikt. Een uurtje later kon ze er nog eentje extra schoonlikken. En de volgende dag kwam er nog een kitten, maar ook dat overleefde de bevalling niet.

Ondertussen zijn we een viertal dagen verder en het olijke duo begint stilletjesaan op poes te lijken. Schattig zijn ze al, alleen zijn ze nog meer rechthoekig dan rond. Aan het tempo dat ze drinken, zal dat vermoedelijk gauw verholpen zijn.

 

Twee nieuwe katjes, die moet je natuurlijk ook een naam geven. Nu de kinderen bij hun vader logeerden zag ik mijn kans schoon. Over hun eigen hersenspinsels bij de benoeming van de andere poezen, ben ik maar matig te spreken. De oudste heet Poes (okee, dat is nog te doen), de rosse killer (verorbert dagelijks een vogeltje of twee, met als extraatje bijtijds een onoplettende duif of een kraakverse eekhoorn), wel die killerkat luistert (nauwelijks) naar de naam Whoppy. Hoewel, ze heeft wel iets van een Big Whopper, groot, vet en oranje. De jongste kat, de trotse moeder, heet godbetert Streepje. Moest ik zo heten, ik schaamde mij een pijama. Dat moest dus beter kunnen.

Het karakter van de moeder indachtig deed ik het volgende voorstel : de linkse Thunderstruck en de rechtse Ballbreaker. De Zapclan stelde onmiddellijk hun veto. Ik probeerde nog even met Acey en Deacy? , maar ze waren niet te vermurwen.

Daarenboven de kittens zouden we toch niet houden, en daarennogmeerboven, waarom die beesten een naam geven ; katten luisteren toch niet. Dus tot nader order heten ze de linkse en de rechtse. En als ze verkruipen van plaats, wel dan wisselen ze ook van naam. Lekker makkelijk. Veel meer dan eten en slapen doen die beestjes toch niet.

Tenzij dan piepen.

 

Piepen dat die kunnen. Precies een duet van slecht geoliede tramstellen van voor den expo nog. Iepiepiep. Hoorndul word je ervan. Iepiepiep. En het ergste is, de mama neemt dat irritante gekriep gewoon over. Terwijl ze vroeger heel stoer simpelweg een krab over je been gaf als zij vond dat ze eten nodig had, dan draait ze nu complexe patronen rond je kuiten tot struikelens toe en dan blaast ze in je oor: piep piep piep. Zij het een octaafje lager dan haar werpsels. Pieppieppiep.

En het ergste is nog dat ik dat allemaal versta. Ik zei het al : Ik spreek poes.

Piep!