11-02-2006, 00:00 geschreven door Hill

Over de middag ga ik graag wandelen. Eventjes een frisse neus halen, eventjes de batterijtjes weer opladen en dan kan ik er weer tegenaan. Meestal dwaal ik dan een stukje door de stad. In de zomer eet ik mijn broodje op in het stadspark of ik waai eens binnen in de Zoo. Deze keer werd het de Zoo.

De Zoo in de regen, deze keer zelfs de Zoo in de smeltsneeuw, het is een apart zicht. Veel dieren zitten natuurlijk binnen, zeker tijdens de week. Alleen de harde jongens blijven over. Geen frele flamingo of luie leeuw te bespeuren, wel veel wintervogels : eenden, kluten, lepelaars en natuurlijk de pretpinguins. Maar ook present zijn de ezeltjes en de kameel. De kameel ! Geef toe zo’n beest valt toch niet te verzinnen !

Men neme : het lijf van een wollige koe, men plaatst er op iedere hoek een tafelpoot onder, die onderaan uitlopen op van die berenpantoffels uit de kortingsbakken van de Match. Men gaat naar Jeff Hoeyberghs, koopt er een vijftal kilo liposuctieafval en boetseert er een bochel mee, die men op het lijf monteert. Dan nog een opgeblazen zwanehals met de meest dwaze kop denkbaar erop geschroefd en je hebt een dromedaris. Als de Jeff in form was, kun je er nog een bultje bijzetten en dan heb je een kameel. Het schip der woestijn, en dat beest staat me hier aan te gapen, in de sneeuw godbetert.

Terwijl ik tracht mijn broodje naar binnen te werken, krijgt dat beest ook eten. Ongeveer het zelfde brood van hieruit te zien. En hij begint te kauwen. Menslief, kan zo’n beest kauwen. Malende bewegingen van links naar rechts. Hij legt zijn onderkaark zowat naast zijn bovenkaak en dan maar schuiven, zijn grote onderlip slabbert heen en weer, daarbij telkens opnieuw zijn vier voorste tandjes blootlatend. Hij heeft mij al de hele tijd in de smiezen, en kijkt mij onverstoorbaar aan. Kauwend en telkens zijn onderlip in die brede grijns trekkend. Hij kijkt mij het brood uit de mond. Ik word er altijd lastig van als mensen me op de vingers kijken. Zeker als ik aan het eten ben. Wel, op de vingers gekeken worden door een kameel da’s nog eens zoveel erger. En die Bult blijft maar grijnzen. En kauwen. Klotekemel (lees klotekémel). Ik word hier bloednerveus van, zo kan ik echt niet verder eten. Ik verlaat mijn afdakje om door de gietende ijsregen naar een ander afdakje te lopen. Achter mij hoor ik een Hiha-hiha-hiha. Ook de ezel heeft er plezier in.
Pestkoppen.

09-02-2006, 19:09 geschreven door Hill

Vandaag was het weer complimentjesdag.

Gelukkig heeft dat niets te maken met secretaressendag of andere valentijnen. Vreselijke uitvindingen vind ik dat. Verplicht vrolijk zijn met zijn allen, ik kan er niet goed tegen. Eén keer een verjaardag of een valentijn vergeten en je hebt een week beeld maar geen klank. En die misser sleep je dan jaren met je mee, dit kan daar toch de bedoeling niet van geweest zijn. (de bedoeling is commercie, ik weet dat ook wel, maar nu eventjes niet). Ik ken nogal wat mannen die al rond eind januari nerveus rondlopen omdat ze die onzalige 14 februari weer al eens in de fout vrezen te gaan. Om het te zeggen met Marlon Brando in Apocalypse now : The horror, the horror...

Dan liever complimentjesdag, een eigen uitvinding. Het is niet op een vaste dag, het is niet om de zoveel dagen, het is gewoon een dag lukraak gekozen, ergens om de drieëneenhalve week. Om de 25 dagen laat ik een pop-up’je verschijnen in mijn agenda en dat is dan het sein voor een nieuwe complimentjesdag. Complimentjesdag, dat is een dag -het woord zegt het zelf- waarop ik complimentjes geef, niet meer, niet minder.   

Voor mijn werk kom ik met veel verschillende mensen in aanraking, waarvan ik informatie nodig heb of die me links en rechts verder kunnen helpen. Doorgaans bedank je de mensen dan of je stuurt hun een mailtje ondertekend met het machinale met vriendelijke groeten. (ik weiger dat ook standaard boven mijn handtekening in te stellen, ik wil dat persé altijd zelf intikken, uit respect voor mijn bestemmeling. Niet dat dat ooit iemand ziet,  maar kom, het is het gedacht dat telt). In het beste geval zeg je al eens merci. Terwijl het toch zo hartverwarmend is als iemand eens bij je stilstaat en je zegt, met volle overtuiging : Wel, Anja, dat heb je heel goed gedaan. Of Bram, jong, d’er moesten d’er meer zijn als jij, merci hé. Of nog : Zeg Sabine, wist je dat je een schatje zijt ?

Het is zo simpel, zo gemakkelijk om dat te doen. Maar meestal doe je het niet. Te druk te druk te druk bezig. Of het is maar hun werk dat ze doen. Op complimentjesdag probeer ik daar op te letten, door wat ik te vaak vergeet, ook gewoon te zeggen.
Als Sabine of Anja dan eventjes bloost en zegt, merci, dan ben ik heel content.
Als Bram dat zegt, heb ik dat wel minder...

08-02-2006, 18:50 geschreven door Hill

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,

Ierekewierekepierekewiet.

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,
Niezen, 't en doet toch zukken deugd ! 

Om verdere misverstanden en felicitaties allerhande te vermijden, heb ik het vorige tekstje een beetje gewijzigd.
Mensen toch, ge moet niet allemaal geloven wat ik hier schrijf hoor !

07-02-2006, 22:03 geschreven door Hill

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,

Ierekewierekepierekewiet.

Ieveranst kittelt een heel kleen blomtje,
en 't en doet toch zukken deugd !

07-02-2006, 18:09 geschreven door Hill

07-02-2006, 18:08 geschreven door Hill

Maandag is lichtblauw. Lichtblauw met een vermoeden van schapenwolkjes.

Dinsdag is gelig, van koper bijna. Naar de avond toe oker, met een streepje oranje erdoor, alsof hij nog even moeite doet zich te warmen aan een zonsondergang.

Woensdag is groen, grasgroen in de morgen, dondergroen in de namiddag. In de morgen een groene heuvelrug met berggeitjes erop. In de namiddag, het volle groen van een pasgemaaide weide.

Donderdag is blauw, edel koningsblauw. Het blauw van een bergmeer op zijn diepste punt. Het blauw van inkt uit een hele dure pen.

Vrijdag is oranje, heel erg oranje, goud omrand. De glans van het week-end in zich dragend.

Zaterdag is vuurhouten teak. Warmbruin, dooraderd met herfsttinten in een ondergaande zon. Je proeft het fruit erdoor.
Zondag is hel. Wit bijna, met een vleugje geel 's morgens. In de namiddag verwatert het geel. Het wit verzilvert, krijgt een blikken glans. Tegen vijf uur in de namiddag is de zondag volledig metaalgrijs. Om tegen de avond op te glanzen als duur gelakt zwart.

06-02-2006, 22:06 geschreven door Hill