If the future isn't bright, at least it will be colourful
21-10-2006
Mijn persoonlijk kriebeltje
Het kriebelde in mijn oor. Diep langs de binnenkant. Ik had nog geprobeerd om het weg te krijgen met mijn pink, maar het zat te diep. Al bij al vond ik het eigenlijk wel geinig, zo'n kriebeltje in je oorschelp. Op de gekste momenten begon het daar te jeuken. Voor een ongeïnteresseerd publiek leg je de voordelen uit van een nieuw soort rapportagetool en plots - jihahaha, oe-oe-oe-oe, om daarna met bariton, excuseert collega's, binnenpretje- is dat kriebeltje daar. Mijn persoonlijk kriebeltje. Iets om te koesteren.
Maar na een dag of vier amusement begon het me toch te vervelen, trouwens het begon pijn te doen ook. Dat beestje of dat wormpje of wat het ook was, mocht er nu toch stilletjesaan uit. Wie weet begon dat beest zich daar te amuseren en godbetert eitjes te leggen. En die broeden uit tot piepkleine rupsjes, die zich een weg banen doorheen mijn trommelvlies, bongo spelen op mijn aambeeld en zich een eustachiusgang vreten naar mijn hersenen. Om daar te ontpoppen tot vlinders. Van vlinders in mijn buik, word ik al helemaal zenuwachtig, laat staan vlinders in mijn hoofd. Je bent zo nerveus, Hill, is er iets ? De mot in de kop, kerel, de mot in de kop.
Ik dus naar de dokter getorten. Bel en kom binnen, stond er. Ik belde en ging binnen. Toen besefte ik dat ik in de fout was gegaan. Woensdagnamiddag, o neen, de wachtkamer zou natuurlijk vol zitten met zieke kinderen. Ik kom om mezelf te debuggen en ik vertrek met windpokken, kinkhoest, mazelen en een koortsblaasje. Het bleek nog mee te vallen, twee mannen vóór mij, allebei dertigers. Tiens... Nu ja, mij goed. Het was er nogal doods en ik wou wat kleur in de kamer steken. Ik begon met een grapje tegen de roltrui die dichtst bij me zat. Een grom was mijn deel. Ontgoocheld verdiepte ik me dan maar in de kastelen van Emmanuel de Savoye, de lieven van prince Albert de Monaco en de opwaaiende rok van één of andere prinses van sla-me-dood-als-ik-het-nog-weet.
Algauw was ik aan de beurt. Mijn arts (bestaat daar een vrouwelijke variant van ? Artsin, artseres ? Doctreuse, doctrice ? Geneesvrouw ?) is een kruising tussen tante Kaat en een overjaarse hippie. Ze doet maar, beter dat dan een dokter die je voor een kuch pillen voorschrijft. Of ze dus eens in mijn oor kon piepen. Dat kon.
Haar diagnose was vlug gemaakt : Een oorprop. Wat ? vroeg ik. Een oorprop herhaalde ze iets luider. Ze had mijn flauwe grapje niet door. Ze vulde een grote kan met heet water, ik mocht een niervormig bekken tegen mijn oor schuiven (aha, daarvoor dient dat ding !) en ze kwam op de proppen (oewaah, jeu de mots : op de "proppen". Excuseert, ik heb teveel koffie gedronken. Pardon), met een reuzeklisteerspuit. In plastiek. Eerst peuterde ze nog wat met een haaknaaldje in mijn oor. Vreemd zei ze, het is een wit oorpropje. Mijn hersenen draaiden op volle toeren : een wit oorpropje ? Wat kon dat nu weer zijn ? Wat heb ik in mijn oren gestopt de laatste week. Ik mis het gummetje aan mijn potlood, zou dat het zijn ? Toch een netenei, een gefossileerde larve ? Heb ik misschien niet alle cocaïnebolletjes verwijderd na mijn trip naar Amsterdam (cocaïnebolletjes, trip, moehahaha. ik moet echt af van die speed. Nogmaals mijn excuses.).
Mijn arts zoog haar spuit vol, en spoot het water in mijn oor. Twee keer, drie keer en de vierde keer kwam er inderdaad een oorpropje vrij. Vreemd, zei ze, het is niet wit. Jahoor, dat heb ik weer, net die ene kleurenblinde dokter van Antwerpen. Pfft. Maak jij soms je oren schoon ? wou ze weten. Wat was dat nu voor een vraag ? Natuurlijk doe ik dat ! Met zo'n plastieken lichtblauw stokje met van die witte watjes aan de uiteinden en dan pruts ik zowat aan de binnenkant en ik... Nooit doen ! toeterde ze in mijn oregaatje. Het oor is een zelfreinigend orgaan, daar moet je vooral vanaf blijven. Okee, okee, ik zal het nooit meer doen, beloofde ik beteuterd.
Ik betaalde en ging naar huis, denkend aan een pointe voor dit verhaal.
21-10-2006, 10:34 geschreven door Hill
20-10-2006
Eindelijk 'touche' op vrijdag !
We'll continue this at my place...
20-10-2006, 23:38 geschreven door Hill
19-10-2006
Halloweenfuif
Plannen voor dit w-e ? Ja, ik ga zaterdagnacht acht uur in de regen in een modderig maïsveld zitten...
Je moet dringend naar het toilet, maar het is net zo spannend in je boek, dat je het nog even uitstelt, nog heel even, nog eventjes en dan kan je niet meer houden, je sprint naar het toilet, net op tijd. Opgelucht resideren op je porseleinen troon. Haaaah. En je bedenkt, ik had evengoed direct kunnen gaan en mijn boek meenemen. Eigenlijk wel ja.
Maar daar zit je dan mens te wezen, en tirelitiet, tirelitiet, de GSM. Dju. De voordelen van alleen wonen, ik ga hier niet over uitwijden. Ik neem op. Goede vriend Butchamon. Of ik zaterdag iets te doen heb, er is een Halloweenfuif in de buurt (op 100 km van mijn voordeur, maar kom) en we zouden kunnen gaan, Dup'n komt ook mee. Mja, waarom niet eigenlijk. Een nachtje pinten drinken tussen witgekalkte jonge deernes met zwarte lipstick op en wijde zwarte kapmantels, langsbinnen met rood fluweel bekleed. Dit kon wel eens een prikkelend feestje worden. Ok, ik kom.
Nog iets, vraagt hij, heb jij geen griezelmuziek liggen in je discotheek. Ik heb inderdaad wel wat muziek liggen die je zo onder een horrorfilm kunt monteren : GGFH, Lab Report, Controlled Bleeding, David Lynch,...). Neem maar mee dan, om sfeer te creëren. Dat begreep ik niet, waarom moest ík de sfeer creëren, mijn tijd als platenruiter ligt al een eeuwigheid achter de rug (het dateert inderdaad nog van vorige eeuw, van het vorig millenium zelfs). Butchamon komt aarzelend over de boeg. Het blijkt niet echt een fuif te zijn, maar eerder een nachtelijke zoektocht door de velden. Met vier groepen van twintig kinderen. Moet ik dan gids spelen of zo ? Mijn manco aan oriëntatievermogen is bij de heer Butchamon toch meer dan bekend, dacht ik. Draai mij drie keer rond mijn as en ik weet niet meer waar boven of onder is. Niet dat ik dat erg vind, in een vorig leven was ik dwaallicht, maar dat laatste tussen "( )". Ik had het weer verkeerd begrepen. Niet begeleiden, dat was niet de bedoeling, maar ze wouden die mannekes en meisjes een paar keer goed laten schrikken, het was tenslotte Halloween. Niet te erg natuurlijk, het blijven kinderen, maar je verdekt opstellen in een maïsveld en dan boeoeoe doen, te voorschijn springen en er eentje vastpakken en optillen, er wat heen en weer mee lopen, terug neer zetten, en me weer terugtrekken in mijn schuilplaats in de maïs. (Is er trouwens nog maïs op deze tijd van het jaar bedenk ik me plots ? Hij moet niet denken dat ik me zal ingraven in open veld, het is in de West-Vlaanders, de kans is niet gering dat ik een obus opgraaf...). Wij zullen je wel schminken en donkere kleren geven. Je doet het toch, hé, we hebben mensen te weinig.
Ik geef toe, het is eens iets anders. Hij bedankt me en aan de andere kant van de lijn hoor ik een soort van dondervlaag, stortvlaag neerkomen. Regent het bij jullie, nu ? Neen hoor, ik zat op het toilet en ik trek nu door. Dat treft, ik ook, en om mijn bewering kracht bij te zetten trek ik ook door.
Synchroon parallelkakken, ook dit kan ik afvinken van mijn lijstje : Dingen te doen vooraleer te sterven. Het schiet lekker op zo.
19-10-2006, 22:15 geschreven door Hill
18-10-2006
Een nieuwe job ? (II)
De mail was nog geen minuut vetrokken of mijn GSM begon te piepen : Mijn huidige baas. Hij was kwaad...
- Maar Hilleke, Hilleke, Hilleke toch, wat heb je nu gedaan ? Kon jij mij niet eerst gebeld hebben voor je die mail verstuurde ? Je maakt de verkeerde keuze ! Jan klinkt niet alleen korzelig, maar ook wanhopig zelfs. Ik krijg er haast medelijden mee. - Waarom ga je ons team nu verlaten ? - Het team bestaat niet meer, Jan. - Maar de directie gaat dat nooit pikken, je bent de enige die de James-applicatie nog volledig kent. Dat kun je toch niet maken. Dat is de slechtste keuze voor het bedrijf. - Nou, ik kon toch ook naar een andere verzekeraar, KBC zoekt veel volk en... - Maar neen je begrijpt het niet, ik ben al vier dagen aan het lobby'en om die applicatie te redden (oeps) en het zal me lukken ook, jij wordt manager en je krijgt een teampje onder je, eerst eentje en daarna bij de volgende projecten komen er bij, jij zou mijn functie overnemen en je krijgt een barema-verhoging en veel macht want jij wordt aanzien als de referentie,...
Zo ratelt hij nog even door. Ik droom weg. Jan is een zeer goede baas geweest. Hij heeft ook de huidige problemen opgedrongen gekregen en hij probeert het beste voor zijn voormalige teamleden uit te zoeken. We hebben heel veel meegemaakt samen. Veel in dit bedrijf heb ik aan hem te danken, maar... ik mag toch ook eens kiezen voor zekerheid, kiezen voor mezelf, mijn eigen leventje uitstippelen toch ?
- Jan, onderbreek ik hem voorzichtig, ik heb wel al gekozen voor het andere team nu. En ik denk niet dat jij betere vooruitzichten kan bieden. Opslag ? Maar Jan toch, jij weet toch ook wel dat ik het daar niet voor doe ? - Ja maar... - Kijk, mijn beste, ik heb hier naast mij een volledig uitgeschreven planning liggen van het nieuwe team, tot 2011 zit hun projectenkalender volgepropt en kan ik verder evolueren, ik heb een veel maatschappijbreder zicht, én toffe collega's. - Het is dat niet, Hill, ik was ook zo iets aan het creëren voor jou. - Maar zonder toekomstperspectieven. - Je laat ons in de steek, Hill. Niet op mijn sentiment spelen, kerel, daar kan ik niet tegen. Echt niet, ik ben daar hoogst gevoelig aan, dus moet ik me wat harder opstellen, anders breek ik zelf : - Beste Jan, het directiecomité heeft beslist om ons team af te schaffen, ze hebben jou weggepromoveerd en nu zou ik hén in de steek laten... Dat ze hun plan trekken, ze mogen het zelf oplossen. - Mja, het probleem is dat ik donderdag mijn voorstelling moet maken op het DC hoe ik de continuïteit zou voorzien, jij speelde daar een cruciale rol in, dit zullen ze niet pikken. Dit krijgen jij én ik keihard terug. - Had het me dan laten weten... - Zou je nog terugkeren, als ze je vragen, zou je nog veranderen van gedacht? Plots ben ik weer onmisbaar, plots weer, altijd als ik wegga ben ik onmisbaar, verdomme toch, nooit als ik er zit. - Laat ze maar opbieden, ik wacht op eentegenvoorstel... Hij is ontdaan, echt ontdaan, de schat. Maar hij is een dag te laat. - Laat donderdag maar weten wat hun tegenvoorstel is...
Ik leg de telefoon neer, en met gemengde gevoelens stap ik in de lift, naar huis. Ik was tenslotte met verlof, ja het is toch waar, ik was met verlof en ik zat daar op het werk, verdorie toch, dat ze mij met rust laten. Ik dop mijn eigen boontjes wel. Ik probeerde mijn eigen op te laden, de hardere gevoelens naar boven te krijgen en niet teveel te denken aan ongelukkige Jan. Ik stap de lift uit en botst zowat op Sabina, iemand waar ik veel voor gewerkt heb en nog steeds doe, een heerlijke dame. Pas vandaag heeft ze het nieuws vernomen dat ons team niet meer zal bestaan. Ze houdt me tegen en begint erover. - Maar dat is verschrikkelijk nieuws, wat moeten wij nu doen ? Dat kan toch zomaar niet ? Alles wordt geblokkeerd, wat moeten wij nu. Jij gaat toch blijven hé, wij hebben jou echt wel nodig. O, neen, Sabina, doe dit niet. Ik kan hier echt niet tegen. Ik scheep haar af en bij het buitenkomen strompel ik over de handtas van de secretaresse van de onderdirecteur. Ik ben er niet helemaal bij vandaag. Sorry Belinda, probeer ik onhandig. - O, Hill, blij dat ik je zie. - Ik ben ook blij dat ik jou zie Belinda. Het is een schatje, van Vietnamese ouders denk ik, maar wel met sproetjes. Ze neemt mijn arm vast en trekt mij met zich mee. - Zeg Hill, we hebben het net op de vergadering met alle ketendirecteurs nog besproken. Vreselijk nieuws hé. - Ja, het was even schrikken ja. - Iedereen was hoogst enthousiast over jou. Jij blijft bij ons hé, alsjeblieft ? Ze trekt haar spleetoogjes wijd open en kijkt me strak in de ogen.
Ik kan wel huilen...
18-10-2006, 19:36 geschreven door Hill
17-10-2006
Een nieuwe job ? (I)
Vrijdag al hing hij aan de telefoon, de Frank. Ja, hij had gehoord dat ons team opgeheven werd en hij had nog een paar plaatsjes over, of ik niet eens... Natuurlijk wel, voor Frank wil ik dat graag doen.
In een vorig leven als computerprogrammainelkaarknutselaar hebben wij nog samen gewerkt, hij was toen ook al mijn chef, en ik herinnerde me hem als een heel aimabele baas : competent en vriendelijk. Frank is toen voor een ander project gaan werken en ik kreeg een nieuwe chef. Een cheffin deze keer, ons aller Ilse, ook een schat. Soms heeft een mens echt geluk met zijn oversten. Nu ja, elk gaat zijn weg en veel had ik niet meer aan Frank gedacht tot vrijdag zijn telefoontje.
Dezelfde dag nog maakten we tijd vrij voor elkaar. Hij begon zijn vacature te verkopen en het was een schitterende gelegenheid, niet alleen qua jobinhoud (perfect match met mijn ratjetoe aan kennis) maar ook op het vlak van collega's zou het een meevaller zijn. Mijn grootste tegenspeler, waarmee ik het meest zou moeten werken is : taratataaa, die ene geflipte neef die ik in een zwak momentje ooit het bedrijf heb binnengeloodst. En die heeft als baas taratataaa : Ilse, die prachtige cheffin. Soms moet het zo lopen. En pas op we zijn geen klein bedrijfje, in de Antwerpse zetel werken ik dacht een goede 1100 man-vrouw.
Ik bedankte de man voor zijn prachtig traktaat, en merkte op dat het een geweldige job was. Maar ik voegde er fijntjes aan toe, maar ja, dat kan niet anders, want jij wil precies mij in je team, dus natuurlijk zal je alles perfect voorstellen. Laat me er even over nadenken. Hij stuiterde een beetje ongemakkelijk rond op zijn stoel (het was een draaistoel en net niet donderde hij op zijn sjokkedeizen). Bel me terug als je een beslissing hebt genomen, gaf hij me nog mee. Als je meer informatie wil, bel me gerust, of waarom niet, spreek eens af met Bonny. Zij is het die je gaat vervangen. Een mens kan nooit genoeg weten, dus ik maakte een afspraak. Voor deze namiddag dus.
Bonny bleek een ja, toch wel knappe vrouw te zijn van net dertig. Donker, halflang haar en hazelnoten als ogen. We dronken een koffietje, we spraken over koetjes en de kalfjes, aftasten weet je wel, en daarna vertelde ze dat ze van het bedrijf vertrok omdat ze haar man wou vergezellen naar de VS. Hij had daar een topfunctie gekregen voor twee jaar en zij zou mee gaan. Een laatste avontuurtje voor ze aan kinderen begonnen. Over haar huidige functie vertelde ze vol vuur. Ze beschreef haar verantwoordelijkheden, haar dagdagelijkse bezigheden, haar collega's ook. Bij iedere zin gloeiden haar ogen op als kooltjes. Dit was een vrouw die zielsveel van haar werk en haar collega's hield, geen twijfel mogelijk.
Ik wist genoeg : een job, perfect voor mij geknipt (althans, dat vermoed ik toch), toffe collega's, een aangename chef, een heerlijk warrige maar zeer competente tegenspeelster en die neef, nou ja, die nam ik er dan maar bij. Het zal vreemd worden : werkvergaderingen over databanken, verzekeringsproducten, boekhoudkundige regels in het plat, maar dan ook zeer plat West-Vlaams : - Zeg mantje, ei o e ké gekeekn vo die analyse? - Ba nink, vint, da wo toh mo teehn noste mong ? - Doetndoe, teehn n vichtienstn! - Aong, pardong wi...
Terug op mijn plaats schreef ik volgend mailtje naar de personeelsdienst, met in copie mijn huidige chef (weggepromoveerd), mijn toekomstige chef, Frank, Bonny en in den duik (bcc) mijn neef :
Isabel,
Ik heb de knoop doorgehakt. Na een voorstelling van het team PCM F&R door Frank, en een gedetailleerde samenvatting van de functie-inhoud van en door Bonny, heb ik besloten dat dit voor mij een logische stap mag worden. Wat mij betreft mag je de mutatie-procedure op gang trekken.
Met vriendelijke groeten, Hill McGraw CRM Commercial Applications Project James
De mail was nog geen minuut vetrokken of mijn GSM begon te piepen : Mijn huidige baas. Hij was kwaad... (vervolg morgen)
17-10-2006, 21:07 geschreven door Hill
16-10-2006
Bellen blazen
Het was vandaag taraaaah : Lenteschoonmaak. Yup, in oktober ja. Ik probeer tussen elke lenteschoonmaak zo'n jaar en twee maanden te schuiven. Dat verschil merk je niet echt en na zes jaar heb ik een schoonmaak uitgespaard. Ziezo. Ik vind het wel knap gevonden van mezelf. De hele dag ben ik in de weer geweest met emmers en dweils, stofdoeken en -zuigers, het hele gamma. Als een tevreden man zat ik deze avond in de zetel, met een glaasje wijn, het restje van gisterenavond.
Ik keek in het glas en daar was hij weer, die sombere bui van gisteren, die als een zwarte, zware mist neerdaalde. Neen, Hill, niet laten gebeuren, naar buiten, jij ! Ik slenterde door de straten en keek wat rond. De Seefhoek, ook niet direct de meest opbeurende buurt om door te lopen, dacht ik nog, maar dit was dan een vergissing. Het was een zachte oktoberavond en de straten waren nog vol leven. Groentenwinkeltjes waren nog open, nightshops en phoneshops draaiden op volle toeren, overal stonden groepjes besnorde mannen te kletsen. In de talrijke dranklokaaltjes zaten diezelfde snorren te kaarten, of zaten gehoofddoekte dames waterpijp te roken. Mooi om zien.
Voor een heel ranzige pitabar stond een meisje, een kindje van -ach, misschien twaalf, dertien ? Borstjes had ze nog niet, wel een snor. Jammer eigenlijk, want het was een mooi meisje. Een meisje-meisje, helemaal in het roze. Een roze piamabroek aan, roze sleffertjes, een T-shirt, met daarop een roze olifant, en een roze diadeem in het haar. In haar handen een -jawel- roze kokertje. Ze draaide het open, en aan het dopje zat een staafje met een ringetje. Voorzichtjes, heel zoetjes zachtjes humde ze een liedje en tergelijkertijd blies ze belletjes. De belletjes droegen niet ver, maar net lang genoeg om het licht van de oranje straatverlichting te weerkaatsen : oranje olie-achtige kronkels vermengd met het groenigblauwe van de zeep. Ze humde nog een eindje door, voor haar alleen.
Toen kwam een witte sportwagen langs, met open raampje. De stereo stond hard, geen r&b of hiphop, maar een Spaans gitaartje. En ik kende dat gitaartje, het was... het was, ja, Romeo & Juliet van Dire Straits. Maanden niet meer gehoord dat nummer en nu, totaal onverwachts, hier.
Juliet, when we made love you used to cry You said I love you like the stars above I'll love you till I die There's a place for us, you know the movie song When you gonna realise it was just that the time was wrong, Juliet ?
Avond geslaagd. De mist verdwijnt er niet door, maar ik ben toch al weer een heel stuk vrolijker.
