Hey, George, can I get you a beer ? Vroeg ik hem. White wine please, zei hij. Ik bestelde voor hem een jonge Pouillac en voor mij een biertje.
Ben je speciaal naar België gekomen ? Neen, ik ben, laat ik zeggen, op doorreis, morgen vertrek ik naar Dubai. We praatten wat over de extreme luxe van de hotels in het oliestaatje (een hotel in de vorm van een stemvork, een hotel met zeven sterren,...). By the way, George, congratulations with your Bafta-award. Thanks a lot.
Toen kwamen twee lichtelijk verhitte vrouwen naar ons toe en vroegen of ze op de foto mochten met George. Dat mocht, eentje kreeg zelfs een kus van hem. Ik voelde me overbodig en begreep dat het tijd was om me naar het dessertbuffet te begeven. See you later, Mr. Clooney ! Yeah, bye bye, see ya, mate.
We werden verwacht om 15uur op het personeelsfeest. Op de planning stonden eerst wat presentaties, de overhandiging van een aantal prijzen en daarna het avondfeest : een buffet en aansluitend dansgelegenheid. Het thema van de avond was Hollywood en de Oscars. Themafeestjes het is niet mijn ding. Al helemaal niet als het themapersoneelsfeestjes zijn. Maar a man has to do what a man has to do. Dus ik diepte mijn sjiekste pak uit de kast, ik had nog ergens een glitterhemd liggen (en het paste nog, zie je wel dat ik niet zoveel verdikt ben !) en slingerde een knaloranje das rond mijn nek. Hollywood lag aan mijn voeten.
Ze lieten ons plaatsnemen in een grote hangar, voor de gelegenheid omgebouwd tot filmzaal. Ik was goed op tijd en kon zo de collegas zien binnenkomen. De mannen in driedelig pak, een enkeling had zich in een smoking gewurmd. De dames in avondkledij, zonder uitzondering op hoge hakken, met glimmende blote ruggen. Hier en daar was er zelfs een wulpse heup of een décolleté te ontdekken. Ik begon mijn mening over themafeestjes te herzien.
Een uurtje of zo later, al het schoons was binnen, werden de lichten gedoofd en de show kon beginnen. De ene directeur kwam wat winstcijfers presenteren, de andere kwam zeggen dat de kosten moesten gereduceerd worden, je kent dat wel, the usual crap. Op het einde van de show werden een aantal werknemers in de bloemetjes gezet. Ze kregen een Oscar overhandigd door een wereldberoemde ster, werd ons beloofd. En daar stond hij dan, onzen George. (Ik mag ondertussen George zeggen tegen den Clooney). Een groot gegil in de zaal. De mannen keken verbaasd om zich heen, zoveel lawaai voor een grijsaard van bijna vijftig ? Maar de dames waren niet te houden. De acteur deed wat van hem verwacht werd en dat was dus het hele podium afdweilen en alle vrouwelijk schoon kussen. Acteurs hebben een hondenstiel maar iemand moet het doen, natuurlijk. Nu ik erover nadenk, alle genomineerde werknemers waren van het vrouwelijke geslacht. Eentje zelfs heel erg. Jaja, ze weten hun zaakjes wel goed te plannen bij ons.
Om de mannen ook hun verzetje te geven, werd de show afgesloten met nog een dansnummertje geplukt uit de Moulin Rouge, ons gebracht door een zevental meiden die opgetrokken waren uit vooral benen. Twee hadden ook hele mooie snoetjes.
En toen werden we losgelaten op het buffet. Tussen de hoofdschotel en het dessert konden we wat rondlopen. Ik kuierde onopvallend naar de bar. (Altijd kuier ik naar de bar, het moet iets met magnetisme te maken hebben, maar wat weet ik nog niet precies). En daar stond Mr. Clooney heel eenzaam te wezen. Zou ik of zou ik niet ? Nu ja, waarom niet, hij is er tenslotte voor betaald. En zo heb ik gisterenavond dus aan de bar gehangen met George Clooney. Een toffe peer, moet ik zeggen.
Een uur of vier later, toen menig collega last begon te krijgen van de felle zwaartekracht, ving ik op van de directie secretaresse dat het waarschijnlijk niet Clooney zou geweest zijn, maar een look-a-like. Nog wat later, hier en daar had er al eentje het gevecht met de zwaartekracht volledig opgegeven, hoorde ik de financieel directeur zeggen dat de echte Clooney niet te betalen was. De beroemde acteur zou dus niet zichzelf zijn maar een acteur. Ik geef het toe, ik kon toen ook even niet meer volgen.
Deze morgen heb ik eventjes gegoogled en ik ben op een zekere Andy Smart gevallen uit Essex (UK) die bekend staat als de beste George Clooney-kloon. Ik vond al dat mijn Clooney een nogal zwaar Engels accent had voor een Amerikaan.
Bedot jawel, maar och, mijn vrouwelijke collegas hebben er een foto van henzelf met George Clooney aan overgehouden, de bakvisjes onder hen een vochtig slipje en ik, wel ik heb er een stukje aan overgehouden. Iedereen tevreden.
(op de foto zie je de nep Clooney)
04-02-2006, 20:38 geschreven door Hill
|