09-01-2006, 19:34 geschreven door Hill

Nu ik er eventjes bij stilsta : zicht op een koe en op Bob Marley : het zouden in het vervolg wel eens heel ‘laidback’-e tekstjes kunnen worden... 

08-01-2006, 19:31 geschreven door Hill

Terwijl ik dit neerschrijf word ik aangestaard door een koeienoog. Vanuit mijn rechterooghoek dan weer zie ik een dood idool van mij : The late Bob Marley. Dat terwijl ik gisteren nog met een scheef oog werd aangekeken door een gorilla, die naast een wereldkaart hing te grijnzen.

Ik heb vannamiddag dan ook enige reorganisatie in mijn appartementje aangebracht. Mijn bibliotheek is verhuisd naar de grotere slaapkamer en mijn computer is dan weer verhuisd naar de bibliotheek (de kleine slaapkamer) die nu niet meer bibliotheek heet maar bureau. Het strijkkot wat vroeger dus ook bibliotheek heette is nu de grote slaapkamer geworden, die nu slaapbibliotheek heet en het smoorkot wat ook het strijkkot was is gebleven waar het was maar heet nu bureau. Kunnen jullie nog volgen ?  Ik alleszins niet.

Vanwaar die veranderingen na vijf jaar relatieve rust ? Het is allemaal begonnen met een gesprekje met een business analiste op het werk. Na een vergadering over de “linken tussen de backoffice van AGF-LIF en de CRM-frontapplicatie James via de IFSA-services en de CCIL-layer” – man, heb ik eventjes een interessante job zeg :-p  - kwamen we terecht op hoe de eindejaarsevaluaties geweest waren. En vandaar kwamen we terecht op slaapkamers. Geen idee hoe die ‘link’ ontstaan is, maar het zal misschien wel iets te maken gehad hebben met, hoe zal ik het proper formuleren, de niet onaardige fysiek van de business analiste in kwestie. Toen ik zei dat mijn PC in de slaapkamer stond omdat ik die absoluut niet in de leefruimte wil, vroeg zij me waarom ik die niet in mijn kleinere slaapkamer zette. Een PC naast je bed is toch ook niet aangenaam, en dan al dat stof. Ik praatte me eruit met te zeggen dat ik die kleinere slaapkamer voor andere doeleinden gebruikte maar ik kon mezelf niet overtuigen. Thuisgekomen ben ik beginnen nadenken hoe die PC eigenlijk in die slaapkamer geraakt is.

Ik moest teruggaan naar de oorspronkelijke verhuis, ondertussen vijf jaar geleden. En tot mijn verbazing stelde ik vast dat de PC in de slaapkamer staat omdat hij daar in het begin toevallig terechtgekomen is. De kleine slaapkamer deed eerst dienst als tijdelijk rommelkot tot de kleerkast geleverd werd. Na de levering van de meubels is die tijdelijke situatie zomaar bestendigd en ik had er nooit meer bij stilgestaan.
Vandaag heb ik dus een en ander verschoven, met als resultaat dat ik nu word aangestaard door een grasmachine met zwiepstaart. Ik ben eigenlijk benieuwd of dat invloed zal hebben op de stijl van volgende stukjes. Het zal toch minstens invloed gehad hebben op één stukje. Hetgene je nu gelezen hebt en dan vooral op de titel  : Mmmmeueueuhhh !  

08-01-2006, 19:30 geschreven door Hill

07-01-2006, 23:38 geschreven door Hill

05-01-2006, 18:38 geschreven door Hill

Het wordt stilletjesaan een traditie. Met vier, vijf vrienden vier ik oudejaarsavond heel rustig bij één van ons thuis.
Dit keer was het bij de voedselinspecteur. Jawel, ik heb een voedselinspecteur in mijn vriendenkring. Maar ik kan je verzekeren, het is geen pretje met zo iemand aan tafel te zitten. De zalm wordt plots een heel stuk minder appetijtelijk. En het vlees. En de groenten. En de wijn, het bier, zelfs het water. En het fruit en het dessert. Gelukkig kan hij zelf met zoveel smaak eten dat je op slag vergeet wat hij allemaal verteld heeft. Het was dus te doen bij Björn dit jaar. Björn had zelf, samen zijn spitsbroeder Bruno, de organisatie voor zich genomen. Normaal doen hun eega’s dit, maar wegens allerlei bevallingen namen de venten het dit jaar over. In de datum konden ze zich al niet teveel vergissen, dus dat zat wel snor. Toen ik in de vroege namiddag Bruno belde om te vragen wanneer ik verwacht werd, bleek dit om halfzes te zijn. Nu, ik ken ondertussen mijn pappenheimers en ik wou wel eens dubbelchecken. En inderdaad, volgens Björn mocht ik afkomen vanaf acht uur. Na veel vijven en zessen besloten we gedrieën dat ik werd geacht te vieren vanaf zeven uur. Hèhè.

De avond werd op gang geschoten met een champagnekurk en de toostjes werden opgediend. Uit ervaring hebben we geleerd dat we best een traiteur laten komen. Dat spaart ons meteen een paar uur hectisch winkelwerk en niemand hoeft de avond te missen door de hele tijd in de keuken bezig te zijn. Alleen voor de drank moeten we zelf zorgen. Maar daarvoor hebben we een kenner in ons gezelschap. Jammer genoeg blijkt dat hij die kennis vooral uit boeken moet gehaald hebben en veel minder uit de praktijk : het kiezen van een passende wijn is geen probleem, maar de fles effectief openkrijgen, ho maar. Het begon al bij de eerste fles. Een relaas in drie zinnen : De kurkentrekker wordt op de kurk geplaatst. De hendeltjes worden naar beneden geplooid. De kurkentrekker springt uit elkaar...
Ik heb gewoon vreselijke vrienden.

Daarbij bleek dan nog dat het de enige kurkentrekker in huis was. Dit vroeg dus om een reparatie. En dan komt de mecanicien weer boven in zo’n ingenieur. Op die momenten zie je in hun ogen een soort van koortsige opflakkering en dan zijn ze niet meer te houden. Ze zijn in trance. Hier was het precies zo. Werktuigen werden aangesleept. Een schroevendraaier, een breekmes, een schaar. Pas met behulp van een engelse sleutel en een papegaaiebektang én drie kwartier puzzel- maar vooral veel klopwerk, konden we ons eerste glas wijn drinken. Met als resultaat dat de wijn veel gelijkenissen vertoonde met glühwijn want hij was drie kwartier gechambreerd in de handen van Bruno. Ondertussen hadden we ons voorgerecht, de zalm van hierboven, opgediend met een heerlijk bieslooksausje, al achter de kiezen. Afgezien van het knoeiwerk met de wijn, werd het toch nog een aangenaam diner. Het dreigde nog eventjes uit de hand te lopen bij het serveren van de aardappelnootjes. De eerste lichting bleken inderdaad nootjes te zijn : donkerbruin en alleen te openen met een notenkraker. Gewoon de frietpot uit het oog verloren, jaja dat gebeurt wel eens. Vooral bij Björn dan. Het dessert daarna was een overheerlijk trio van appeltaart, chocoladetaart en dan nog iets met drank erin. (dank je wel Fanny, het was ongelooflijk lekker gebak !).

Tegen half twaalf waren we meer dan verzadigd. (D’er moet daar van mij nog ergens een afgesprongen broeksknoop liggen.) Dat was dus net op tijd om de voorbereidingen voor het vuurwerk aan te vatten. Daarvoor gaan we dan achter het huis de wijdse velden in. Deze keer leek dat niet zo’n goed idee. Als je geen rubberen laarzen tot onder je oksels kon dragen, verzoop je gewoon in de modder. Een duikerspak ware misschien nóg interessanter geweest. Of van die tennisraketten aan je schoenen, zoals sneeuwlopers in strips altijd aan hebben. Rubberlaarzen, duikerspak noch tennisrakketten waren voorhanden. Of toch maar van elks eentje. Zie je ons olijke trio zo al rondhotsen ? Uit arren moede zijn we dan maar ergens op een afgelegen, iet of wat geasfalteerd, pleintje verderop in wijk gaan staan. Om stipt 23u56 hebben we de eerste pijl afgeschoten. Björns klok stond vier minuten voor (hebben we gemerkt toen om 00u04 overal vuurwerk begon te knallen). Door de felle rukwinden kregen we wel heel vreemde figuren, maar we hebben geen ongelukken veroorzaakt. Of het moet dat afgebrand tuinhuisje zijn, maar laat ze maar bewijzen dat wij dat geweest zijn. Onze vuurpijlen zijn niet te traceren want heimelijk gekocht in Frankrijk.

We hebben de avond afgesloten met een spelletje Cluedo. (Dat is een bordspel waarin je op zoek gaat naar de dader van een moord.) Het spelletje werd gewonnen door onze inspecteur van de federale politie. Allicht. Met zo iemand aan tafel moet je natuurlijk geen Cluedo spelen. Tegen halverdrie hebben we dan onze bedstee opgezocht.

Het was een rustige, maar heel aangename avond. Meer moet dat niet zijn.  

04-01-2006, 18:30 geschreven door Hill

Al van halfzeven was ik op, om tegen acht uur in Oostende te geraken, want dat was het uur dat afgesproken was. Afgesproken waarschijnlijk op een warme woensdagnamiddag in de zon, humpfff.
We waren met vijf : twee ooms die er altijd zijn -hoe ze het doen ik weet het niet-, een schoonbroer van de verhuizende, de verhuizende zelf -een neef van mij dus- en ikke. Vijf, dat klinkt als ruimschoots voldoende maar het klinkt beter dan het is. De verhuizende had een spierverrekking en kon niet heffen, de schoonbroer van, was net genezen van een hernia en recupereerde bovendien van een kater, en de ooms worden ook een dagje ouder. Maar ze zijn er altijd en overal bij, dat moet je ze nageven. Gelukkig waren er nog Jean-Pierre en Freddy van de verhuisfirma zelf, twee potige mannenmenschen, eentje met een spanwijdte van 1m50, de andere had een lengte van 1m50. The Dynamic Duo.

Petten werden opgezet, sjaals voorgebonden, handen warmgeblazen. Op de aanwijzingen van Freddy, die in het appartement stond en, eerlijk is eerlijk, alleen zoveel werk verzette als de rest samen, en met de richtlijnen van Jean-Pierre die de lift bediende en alles in de vrachtwagen stapelde, vloog het werk vooruit. Goed anderhalf uur later waren de laatste meubels uit het appartement weggehaald. Tijd voor een deugddoende pint. En hier begon de organisatorische nachtmerrie. In heel het appartement was geen enkele pint te vinden, want alles was verhuisd, frigo incluis. Een cafeetje moesten we ook niet doen, het was ondertussen nog geen tien uur én 31 december. Geen enkele café-uitbater die het in zijn hoofd haalde om dan open te doen. Van pure miserie heb ik mij dan maar op het toilet gezet, om een kakje te placeren. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om voor het lossen te controleren of er WC-papier was. Wat dacht je, natuurlijk niet neen, dat was verhuisd, en bevond zich ondertussen ergens ter hoogte van Diksmuide in een  vrachtwagen op de N35. Shit.

Er zat dus niet anders op, dan met lege keel en volle darmen verder te sjezen naar Staden waar alles weer uitgeladen moest worden. Ook dat ging wonderwel vlotjes, uitgenomen toen ik met mijn hand klem raakte tussen de lattenbodem van een bed. Hoe je daar in godsnaam klem in kunt raken, je wilt het niet weten, geloof me maar, ik kan dat.

Ginder kon de inwendige mens wel versterkt worden weliswaar met wittekes, maar op den duur is een mens niet meer zo kritisch. Ondertussen was mijn stoelgang ook verzorgd en tegen dat het goed middag was zat ik al in bad, haartjes nat, om toch een beetje proper voor de dag te komen op oudejaarsavond.
Oudejaarsavond, nog zo’n organisatorische ramp.    

03-01-2006, 18:11 geschreven door Hill

Waarom luistert nooit iemand als ik iets zeg ? Waarom luister zelfs  ik nooit naar mezelf ? Ik had het nog zo gezegd in een vorige post : twintig centimeter sneeuw en alles staat stil. Maar wat doe ik ?  Uitgerekend dan neem ik de trein van Antwerpen naar de Far-West van Kortrijk.

Zaterdagmorgen om 7u werd ik al verwacht in de verre Vlaanders en om op een zaterdagmorgen de trein te nemen van 5uur, dat vond ik een beetje overdreven. Dus toog ik met mijn tandenborstel, scheermachine en slaapzak al op vrijdagavond naar het station.

Als ik er aankom, staat de trein al nerveus te dampen, maar hij vertrekt pas met een kwartiertje vertraging. De machinist wil de achterstand echter zo spoedig mogelijk goedmaken en aan TGV-snelheid raast de trein door Berchem, Sint-Niklaas tot in Lokeren. Het ijswater op de stroomdraden zorgt voor een hallucinant spektakel : stel je een nachtelijk sneeuwlandschap voor, voortdurend uit de duisternis geflashed door groenblauwe vonken uit de electrische bovenleiding. Daar kan geen LSD-trip tegenop ! Een geweldig zicht.

In een mum van tijd staan we in Lokeren.

En we blijven staan in Lokeren...

Een kwartier, twee kwartier, drie kwartier... Behoorlijk vlug volgt de diagnose : trein bevrozen. Geen enkele trein kan Gent in of uit, net omwille van die bevroren bovenleidingen. En daar sta je dan.

Het eerste kwartier blijft de treinbegeleider omroepen dat naar een oplossing wordt gezocht. Ik doe het voorstel om de bovenleiding te ontdooien met behulp van eigengemaakte fakkels (een fakkel maken kan toch zo moeilijk niet zijn, wat creatief zijn met een paraplu en een rol WC-papier), maar mijn oplossing wordt genegeerd. Dan probeer je al eens actief mee te denken !

Eventjes later laat de kaartjesknipper zijn sneeuwgijzelaars weten, dat, als we een luchtje willen scheppen, we toch o zo voorzichtig moeten zijn bij het afstappen, de trappen en de perronsjsjs zijn sjsjsjpekglab. Aan zijn merkwaardige uitspraak van ‘perrons spekglad’ te horen, moet hij hoogstwaarschijnlijk zelf ook al op zijn sjokkedeizen zijn gestekt. Als hij wat later zijn rode neus laat zien, versterkt dat alleen maar mijn vermoedens.  

Nog een kwartiertje later komt hij met zijn oplossing : de treinreizigers met bestemming Kortrijk kunnen overstappen in een ander treintje. Dat moet evenwel eerst nog over Dendermonde en Brussel, maar we zouden toch ter bestemming geraken. Da’s toch al dat, denk ik, terwijl ik mijn slaapzak opnieuw oprol. (Voor de zekerheid was ik al begonnen met mijn tent op te slaan in de middengang.)

Bij die mededeling gebeurt dan iets moois. De reizigers laten hun ware aard zien, de maskers vallen af, hun eigen karakter schemert door : sommigen beginnen te vloeken en nerveus rond te hippen, anderen vinden de situatie dolkomisch, een derde houdt het hoofd koel (en knalt slippend een vuilnisbak omver), een vierde groep kijkt uiterst bezorgd. Maar eenmaal gezeten, daalt over de groep een soort van gelatenheid neder : we zitten allemaal in hetzelfde coupeetje en we moeten erdoor. Elk probeert voor zich het beste ervan te maken. Een heel oud rimpeldoosje haalt haar breiwerk boven, de nerveuze roker in maatpak zijn laptop. Wat verderop zit een pokdalige jongeling cool te wezen in een wit trainingspak met een lichtgrijze walkman op zijn kop. Zijn hoofdtelefoon is zo groot dat je er zonder problemen pannekoeken in kan bakken. Maar grote kwaliteit kan het toch niet zijn, tot twee banken verder kan iedereen meegenieten van zijn ‘oemkh oemkh oemkh oemkh‘. Wat daar dan weer een voordeel van is, is dat je hem kunt uitlachen in zijn gezicht terwijl hij je toch niet hoort. Al veel plezier mee gehad. En de reizigers naast mij ook eigenlijk.

Op de bank net voor mij tenslotte, proberen twee tienermeisjes in slaap te raken. Ze liggen in elkaar verstrengeld zoals alleen dertienjarige meisjes dat kunnen. Lief liggen lief te zijn.

Na een verder probleemloze rit kom ik na achttien (!) kwartier treintrip om 23u30 aan te Wervik. (Wervik, da’s een dorpje met stadspretenties ergens neergegooid halverwege Kortrijk en Ieper.) Vandaar is het dan nog een kwartiertje evenwichtsoefeningen op de openbare ijspiste tot bij een tante van mij, waar ik om overnachting aanklop : het kerstverhaal een week na datum. Gelukkig is er in deze herberg wel plaats voor mij. Ongelukkig genoeg dan weer is er weinig herberg in deze plaats.

Maar ik klaag niet, een warm bed was meer dan voldoende na mijn survival. Onmiddellijk word ik opgenomen in de armen van Morfeus. Om er tien minuten later weer uit te donderen. Daarom deze oproep aan neef Daan :

Beste neef Daan, als je dit leest : er is iets gruwelijks mis met je matrassenbodem, hij ligt scheef en de vering is kapot ! Doe daar iets aan ! Een mens zou erin verongelukken.

Maar alles goed, zonder vrieswonden maar met kleine slaapoogjes, kon ik de volgende dag om 7uur op mijn afspraak zijn. Maar dat is weer een ander verhaal.          

02-01-2006, 19:28 geschreven door Hill

Dear God
door XTC

 

Uit de LP "Skylarking" van 1986

 

 

 

Dear God,

hope you got the letter                           and
I pray you can make it better                             down here
I don't mean a big reduction in the price of beer
But all the people that you made in your image
See them starving on their feet
'Cause they don't get enough to eat                    from
            God
            I can't believe in you

 

 

Dear God,

sorry to disturb you                                but
I feel that I should be heard loud and clear
We all need a big reduction in the amount of tears
And all the people that you made in your image
See them fighting in the street
'Cause they can't make opinions meet about
            God
            I can't believe in you

 

 

Did you make disease
                        and the diamond blue?
Did you make mankind

after we made you?
           

And the Devil too!

 

 

 

Dear God,

don't know if you've noticed                  but
Your name is on a lot of quotes in this book
And us crazy humans wrote it, you should take a look
And all the people that you made in your image
Still believing that junk is true
Well I know it ain't, and so do you,

     dear God
         

I can't believe in
            I don't believe in

 

I won't believe in

                                  

                                   heaven and hell
No saints, no sinners, no devil as well
No pearly gates, no thorny crown
You're always letting us humans down
The wars you bring, the babes you drown
Those lost at sea and never found
And it's the same the whole world 'round
The hurt I see helps to compound
That Father, Son and Holy Ghost
Is just somebody's unholy hoax
And if you're up there you'd perceive
That my heart's here upon my sleeve

If there's one thing I don't believe in

It’s you

 

Dear God
 

31-12-2005, 00:00 geschreven door Hill

Sneeuw heeft iets rustgevends. Sneeuw geeft iets rustgevends.

Tien centimeter sneeuw en de wereld begint te haperen. Twintig centimeter sneeuw en de wereld valt stil. Eerst proberen een aantal moedigen het nog, al slippend met de wagen, maar weldra heeft iedereen het door, hier is geen doorkomen aan, binnen is het beter dan buiten. En de wereld staat stil, de wereld wordt stil.

Als je goed luistert, kun je zelfs het dakgebinte horen kraken, hoelang was dat al niet geleden ?  

Als je goed luistert kun je zelfs de stilte horen.

30-12-2005, 18:23 geschreven door Hill

29-12-2005, 17:21 geschreven door Hill

Natte neusjes onder meisjeskrullen

Rode wangen met een winterblos

Strakjes choco en wat wafels smullen

Na de wand’ling door het bos

Pomponmutsjes in een capuchon

Lachen kraaien naar de zon

Blinkend’ oogjes en een snottebel

Kinderstemmen, klaar en hel

Floeren keeltjes in een warme sjaal

Wollen want in vaders hand

Sneeuwpretlaarsjes, veel kabaal

Joepie, joepie ! Winter in het land !

28-12-2005, 17:30 geschreven door Hill

28-12-2005, 00:00 geschreven door Hill

Sommige mensen hebben een natuurlijk uitstraling : ze stappen een feestje binnen en meteen staan ze in het middelpunt van de belangstelling. Ze zijn daarom niet knapper dan een ander, maar ze hebben hét. Volgens de tv zou dat nu X-factor heten, maar eigenlijk heet dat in het schoon Vlaams gewoon uitstraling. Ik heb dat ook een beetje, ‘uitstraling’. Hoewel, bij mij kan het beter omschreven worden als ‘radiatie’. Als ik ergens binnenkom, valt meteen een niet te snijden verveling, planten verwelken op slag, gasten beginnen spontaan te geeuwen, het behang wordt plots verbazend interessant, kortom ik heb zoveel X-factor als een gevriesdroogd zeemvel.

Maar, beste dames en heren, ik heb wel plenty radiatie, jawel! Als ik in de buurt kom van een computer begint die onmiddellijk memory dumps te genereren, CD spelers gaan loos en schieten hun schijfjes in het rond, printers lopen vast of erger nog, zijn niet meer te stoppen. TL-buizen gaan onverwijld over in stroboscoop. Voor een dag of vier is dat wel leuk, maar ik kan je garanderen, na een tiental jaar begint dat toch te vervelen. Vooral als je op een Informatica-afdeling werkt.

Vandaag had ik het weer. Ik wou stiekempjes iets copiëren voor persoonlijk gebruik, 3 keer 4 bladzijden (dat jullie niet denken dat ik hier het bedrijf til voor gigantische bedragen, zij tillen mij voor meer aan overuren, maar dat laatste tussen “( )”).

Nu moet je weten dat wij op het werk een knoert van een copymachine hebben. Dat ding is 1m23 hoog en 1m48 breed (ik héb het nagemeten), het kan copiëren, dienen als printer, als fax, je kunt er naartoe mailen, het kan nieten, vouwen en als de interface naar de koffiemachine geïnstalleerd zou worden, kun je er je wensen naartoe faxen en je bakkie troost wordt zo naar je bureau gespoten. Heerlijk dingetje. Als er iets fout loopt bij het copiëren bijvoorbeeld, dan wordt op een kleurendisplay grafisch precies aangegeven wat er schort, op welke plaats het papier vastzit, welke deur je eerst moet openen om het te vinden enzovoorts. Heel handig, een kind kan de was doen.

Ik legde deze namiddag mijn originelen op de glasplaat en drukte op de groene startknop. Yvonne begon meteen te pruttelen (ik noem de copymachine Yvonne, naar een oude tante van mij, die kon ook zo pruttelen). Probleem was wel dat Yvonne bleef pruttelen. Op het schermpje flikkerden acht rode ‘problem area’s’. Acht ! Na een kwartier allerlei schuiven en lades opentrekken, had ik vijf probleemgevallen opgelost. Voor de laaste drie moest ik een wederom groene knop verdraaien die zich achteraan bevond. Op zich niet zo’n probleem, ware het niet dat we pas Kerstmis achter de rug hebben. Bij het vooroverbuigen tastend naar die knop moet ik eventjes teveel spanning gezet hebben zodat de ritssluiting van mijn broek besloot om andere oorden op te zoeken : kerstkilo’s en yoga gaan niet samen, vond ze. Katching ! en daar stond ik dan. Gelukkig is er niet veel volk aanwezig tussen kerst en nieuwjaar, dus ik kwam er nog goed mee weg tot Steven me plots vroeg wat ik nu weer voorhad. (Steven is onze bedrijfshomo, dus ik werd wel eventjes achterdochtig, als die een open rits ziet.) Gewoon, ritssluiting kapot, niets ergs hoor. Maar hij wees naar mijn mouw. Daar waar vanmorgen nog een vlekkeloze witte hemdsmouw zat, bevond zich nu iets dat het best leek op een schoenpoetsvodje : helemaal verfrommeld en vol zwarte vegen. Ik moet eventjes de toner geraakt hebben.

Als ik nu nog vertel dat ik daarna een koffie over mijn broek gekregen heb en de lift heb laten blokkeren geloven jullie me helemaal niet meer.

Al die gasten met hun X-factor, ze mogen hem houden.

27-12-2005, 20:35 geschreven door Hill

Gisterenavond heb ik lamsfilet klaargemaakt. Da’s heel lekker en als je zo’n elektrische grill hebt is dat in een wip klaar. Je hoeft alleen maar het stukje vlees goed in te wrijven met een teentje look. Dat nootje look verstop je dan in in een inkerving in het vlees, zodat ook binnenin het lam doordrongen wordt van dat aroma. Langs beide kanten laten grillen tot het vlees vanbinnen mooi roze is en klaar. Heerlijk.

Een bijkomend fenomeen bij het versnijden van look is dat je vingers ook naar look ruiken. Hetzelfde heb ik met ajuin of sinaasappelen. Je mag je handen wassen met wat je maar wilt, Sunlight, Mr Proper, Vim, van die industriële schuurzeep met stukjes beton erin. Niets helpt, alleen misschien onderdompelen in benzine, een lucifer ertegen en laten uitbranden. Maar dan ruiken je handen weer naar benzine en sta je even ver. Stinken zul je !

Maar eigenlijk vind ik dat wel aangenaam. Ik ruik graag ajuin, sinaasappel en, als het bij mezelf is, look. Niet uit de bek natuurlijk, maar een subtiel geurvleugje op de vingers. Waar je ook gaat, gedurende twee dagen heb je nog het plezier bij je van een goede maaltijd. Op de tram, op het werk, op de fiets. Niet dat ik daar als een ajuinjunk aan mijn handen zit te sabbelen natuurlijk. Neen, meestal ben ik het ook helemaal vergeten. Maar plots, bij het prutsen aan mijn neus (ik zei prutsen aan mijn neus, dat is dus niet peuteren in mijn neus !), ruik ik weer de vage zweem van bvb sinaasappel en in die split second komt weer de lekkere fruitsalade of de lamsgigôt terug in mijn gedachten. Voor die seconde ben ik weer even heel gelukkig. Het leven kan simpel zijn.

Of ik ben simpel, dat kan ook.   

24-12-2005, 15:24 geschreven door Hill

23-12-2005, 22:17 geschreven door Hill

Maandagavond, als ik omstreeks tien uur mijn bedstee wil instappen, bedenk ik dat ik de vuilnisbak nog moet buitenzetten. En ik zou ook best nog een paar overschrijvingen doen, nu ik eraan denk. Eentje ervan is mijn aandeel in de kerstcadeaus voor mijn ouders. Mijn zus is een natuurtalent in het bedenken van gepaste geschenken en ik besteed dit dan ook gaarne uit. De bank is rechttegenover mijn voordeur, dus ik twijfel even of ik niet gewoon een jas over mijn pijama zou trekken en vlugjes over en weer zou sprinten. Niet zo’n zinnig idee want het is nu niet echt weer om in flanellen kostuum een wandelingetje te doen. Ik zou er zo uitrillen van de kou. Voor de omstaanders is dat misschien een boeiend beeld, maar daar heb ik dan weer geen boodschap aan. Trouwens het regent. Ik trek dus mijn schoenen aan zonder me om sokken te bekommeren, ik schiet vlug in een versleten trui en doe mijn ‘dit-kan-nu-echt-niet-meer-maar-hij-zit-zo-lekker’ jeansbroek aan. Op vijf minuutjes ben ik heen en terug en dan kan ik opnieuw in mijn pijama. Ik hobbel naar beneden met de vuilniszak in mijn rechterhand en de overschrijvingsformuliertjes in de andere. De vuilniszak wordt netjes gestapeld tussen zijn broertjes en ik vertrek slaperig naar de bank.

Halverwege de weg begint mijn onderbewustzijn toch iets gewaar te worden : Waarom is de straat zo verlaten ? Wat doet die politiecombi hier ? En die andere VIJF ! En alles is hier afgeplakt ! O jee, wat is hier nu weer aan de hand ? Ondertussen ben ik bij de bank, ik doe mijn overschrijving en bekijk alles eventjes vanop afstand. Inderdaad, de helft van de straat is afgeplakt met wit-oranje linten en het krioelt er van de pakkemannen. Ik slenter tot bij een dienstdoende politieagent die lichtelijk paars kleurt als hij mij ziet afkomen. Of ik aub niet achter het lint zou willen blijven, zie ik dan niet dat alles is afgesloten ! Dat zag ik inderdaad, meneer de agent, maar daarstraks had ik dat niet gezien, het spijt me, of ik nu aub mijn huisje weer zou binnenmogen ? Neen meneer, ik doe alleen mijn werk, als je daar nu doorloopt bestaat er kans dat je de zone contamineert... Ik vond het raadzamer te verzwijgen dat ik ze daarstraks al eens volledig doorkruist had.

Alles goed en wel, maar daar stond ik dan, op twintig meter van mijn appartement, samen met nog een  paar onfortuinlijke buren die rond een uur of tien hun hond uitgelaten hadden, een pintje waren gaan drinken of de pechvogels die laat moesten werken. Wat doe je dan ? Met een stuk of vier zijn we het cafeetje op de hoek binnengestapt. Daar was het tenminste niet bitterkoud en de uitbaatster is een Braziliaanse met een brilletje. Dus.

Tegen halftwaalf kregen we bericht van de politie dat het parket zijn werk gedaan had en we opnieuw onze woonst binnen mochten.

Was ik even blij dat ik toch niet in pijama naar de bank was gelopen.           

22-12-2005, 23:25 geschreven door Hill

Bij het verlaten van het station, dreef een zoetige geur me tegemoet : oliebollen ! De omstandigheden waren er ideaal voor : bitterkoud, al donker met veel sfeerlichtjes, en ’s middags alleen een broodje gegeten. Een kwartminuut later stond ik te wachten op mijn zakje. Voor mij was eerst nog een dokwerker aan de beurt. Althans hij zag eruit zoals ik denk dat een dokwerker eruit ziet : een vleesgeworden rotsblok van 1m80 groot en zeker zo breed. Hij had een metaalgrijze hangsnor met gelige roestvlekken onder neus en boven de kin, om hem heen een stevige bierlucht. Aan zijn wateroogjes te zien had hij net genoeg op.

Je zal het altijd hebben, zo’n types moeten in mij steevast de ideale gesprekspartner zien. En ja hoor. Hij begon meteen een verward discours waarin hij nooitvermoede verbanden probeerde te leggen tussen de winterkoude en de al dan niet stiptheid van de trein, ondertussen kwistig zijn dranklucht in mijn gezicht walmend (ik dacht Jupiler, met een hint van Palm te herkennen). Gelukkig bakt dat vlug, negen oliebollen, en algauw moest hij dus zijn uiteenzetting staken.

Pakt ze maar goed in, want ik moet er nog mee naar Berchem !, riep hij naar de oliebollenschepper. Ga je ze hier dan niet opeten ?, vroeg ik hem. Neen, antwoordde hij. Ik moet dat niet hebben, oliebollen. Van de geur alleen al word ik kotsmisselijk. Maar mijn vrouw is daar zot van en ik wil haar graag verrassen...

Dat vind ik nu mooi, zie.

21-12-2005, 17:30 geschreven door Hill

Een tweetal weken terug was ik nog eens uitgenodigd op een feestje. Een vriendin was verhuisd en ik mocht mee aan ‘housewarming’ doen. Dat heet zo omdat je met heel veel in een kleine ruimte opeen gepakt staat en het er al gauw heel heet wordt. Om die reden ook organiseren ze dat meestal in de winter, dat scheelt al gauw enkele tientallen euro’s aan stookolie. Ze had ons gevraagd om ons te verkleden in het thema “jaren 80”. Het erge was dat ik daarvoor niet eens naar de karnavalswinkel moest, een zoektocht in de onderste regionen van mijn kleerkast volstond. Alleen nog eventjes mijn borsthaar bijföhnen en klaar was Kees. Met mijn vest met gevulde schouders, mijn TopGun-zonnebril, mijn rood petje achterstevoren op mijn kop en mijn witte sportsokken was ik vestimentair door en door eighties.

En over die witte sportsokken wou ik het nu eens hebben. Van halverwege tachtig tot halverwege negentig droeg iedere student en driekwart van de mannen witte sportsokken, met zo’n zwart-rood streepje vanboven. Niemand stelde zich daar vragen bij, niemand had daar problemen mee. Overal zag je ze : op het werk, op school, op televisie (ik heb nog een conférence gezien van Toon Hermans in smoking met witte sportsokken). Begin jaren negentig groeide hiertegen stilletjesaan verzet. Eerst sluipend langzaam. Bij een kostuum doe je toch geen witte sportkousen aan, neen dat sprak voor zich, natuurlijk niet. Daarna ging het iets verder. Onder een jeans tot daar aan toe, maar toch zeker niet onder een bruine broek. Zit ook iets in ja. Maar een jeans met witte sportsokken kan toch ook niet ? Alleen als je witte sportschoenen draagt. Okee da’s waar. En zo brokkelde het imperium van de witte sportsok af tot ze volledig verbannen werd uit het straatbeeld. Wou je halverwege de jaren negentig nog een witte sportsok zien, dan moest je al kijken naar Martina Hingis in het tennis. En eerlijk gezegd, die had andere troeven dan haar sportsokjes. Heden ten dage is zelfs in het tennis, dat laatste witte sokken-bastion, de sportkous aan een niet te stuiten neergang bezig. Ze is nu vervangen door van die witte kattevoetjes, die de schoen niet eens ontstijgen. (Nu eerlijk is eerlijk, heel erg vind ik dat niet, hoe meer been zichtbaar, hoe liever. Leve het vrouwenbeen !)

Maar toch, het stemt mij een beetje droef. De witte sportsok, hét symbool van de jaren tachtig is zo goed als uitgestorven. Laten we hier toch even stil bij staan.

Ik heb dit stukje geschreven met witte sportsokken aan in mijn open sandalen. Alleen die bloemen vallen steeds uit mijn haar.

20-12-2005, 19:51 geschreven door Hill

De enige echte !

19-12-2005, 18:38 geschreven door Hill