...
- En toen ben ik zelfs naar een hypnotiseur geweest.
- Allez gij?
- Jaja, echt waar. 't Was hier een beetje verder, langs de grote baan. Hij was een hele lange magere, beetje een uitgeteerde vent. Kettingroker ook, heel zijne living zat onder den doemp.
Het was dan nog zo'n living uit de jaren vijftig, ge kent dat wel. Zo'n heel kneuterige jaren vijftig living, vol met postuurkes en vazekes. Overal op de zetels van die gehaakte kleedjes en alle kleuren waren sepia en bruin.
- En hij ontving jou in die living?
- Ja, ik moest gaan liggen op de sofa in zijn living, en vandaar kon ik kijken naar het plafond. En aan dat plafond dan hing een heel klein spiegeltje, ge zag het begot bijna niet, een spiegeltje aan een koordje. En ik moest kijken naar dat spiegeltje.
- En dan vielt ge in slaap zeker?
- Neen neen, dat was maar het begin. Ik moest mij concentreren op het licht in dat spiegeltje en toen begon hij te spreken met zo'n stille stem: Je ogen worden zwaar, je oogleden worden, je bent moe, ge kent dat wel, just gelijk in de films.
- Allez, en gij zijt gehypnotiseerd geraakt zeker?
- Awel dat was raar. De eerste keer niet, ik ben de hele tijd wakker gebleven en hij maar voort doen, je voeten worden loom, je benen worden loom, maar de derde of de vierde keer moest hij maar tot tien tellen en met de vingers knippen en ik wist van niets meer.
- Moh!?
- Jaja, raar hé. En ondertussen zat hij maar te zeggen van: Cola is slecht, Cola is slecht. Je ziet de taarten wel liggen, maar je vindt ze niet lekker. Een roomsoes is allemaal vet, bah, je bent vies van vet... Enzovoorts.
- En heeft het geholpen, zijt ge dan vermagerd?
- Bwof, een kilo of zeven. Na acht sessies heeft de vent kanker gekregen en viel 't em dood.
Nog nooit zoveel taart gegeten als aan de koffietafel bij zijn begrafenis.

...