Ze stond een beetje scheef, leunend tegen een marmeren bijzettafeltje, halverwege het magazijn. Het magazijn stond volgestouwd met spulletjes die het prima zouden doen in een vroege Hitchcockfilm over een landhuis eind negentiende eeuw : plafondhoge kasten met groene ruitjes gezet in donker, bijna zwart hout, monumentale notarisbureaus, vuil-tinnen goden vastgevezen op spekstenen sokkels, olifantentanden met koperen sluiting als drinkhoorns uit de Pfalz, opgezette schildpadden en een houten paspop zonder armen noch benen, hoofdloos ook, op kapstokvoet. Die paspop zou later, tegen het einde van de film, het decor vormen van een huiveringwekkende scène gefilmd in clair-obscur.
De kast trok meteen onze aandacht, waarom was niet duidelijk, misschien wel net omdat ze scheef stond. Ze kreeg iets droevigs, dat haar statigheid ondermijnde. Iets droevigs dat in onze eetkamer wel eens tot een charmante toets kon verworden. We kochten ze. De loensende kleerkast staat nu schattig te wezen in onze eetkamer. Zo zijn wij.
Alleen is een kleerkast te schabbenarm om als servieskast dienst te doen. Een plooimeter werd geleend, vreselijk plastiekerige dikke zwarte lijm in een drukpistool eveneens, en de planken kochten we zelf in de plaatselijke Gamma.
Het was een zondagnamiddag in oktober, dé ideale dag voor klusjes. Ik schoot in een versleten spijkerbroek, lijmpistool losjes aan de broeksband. Ook het T-shirt leek nergens meer op, te stevig om als stofvod te verknippen, maar te verschoten om ooit nog aan te trekken. (Oudste dochter : Waaw, wat een leuk T-shirt! - ik leer het nooit).
Ik had een theorietje uitgedacht zodat ik met een minimum aan meetstreepjes en latgefriemel de schabben waterpas erin kon hangen. Ik zal geen moeite doen om het uit te leggen, ik snap het zelf nauwelijks. Het eerste schab kwam erin te zitten en het zat meteen scheef. Het was geen hoek van 45 graden, maar toch wel bijna. In de waterpas erbovenop bleek het luchtbelletje nochtans parmantig tussen de twee streepjes te dobberen. Hoe kan dat nu? Het antwoord was even simpel als ontnuchterend. Mijn hoofd stond scheef. Het schab stond wel recht, alleen de rest van de kast was schuin. Maar dat wisten we toen we ze kochten. Alles onder controle dus. Héhé. Mijn plannetje werkte, alleen had de lijm een halfuur tot driekwartier droogtijd nodig. De middag bestond aldus uit : vier steunpunten lijmen. Aflevering van 'In de Gloria' bekijken, schab plaatsen en opnieuw vier blokjes kleven. Konden we dan niet alle blokjes tegelijk kleven? Neen. En ik schreef het al eerder, mijn systeempje valt niet uit te verklaren.
Na vier uur was de kast schabklaar alleen... Jullie, ja jullie, die menen mij te kennen! Schaam jullie ! Jullie allemaal, zonder uitzondering ! Geef maar toe, jaja, geef maar toe, dat jullie hier nu verwachtten dat er iets ongelooflijks verkeerds zou lopen, dat mijn legendarische onhandigheid zijn humoristisch hoogtepunt zou bereiken in dit bravourestukje, dat het onderlinge guerilla-gevecht tussen mijn twee linkerhanden dit opus magnus der schabbenkunst zou herleiden tot een versplinterde stapel aanmaakhoutjes voor de open haard.
Ik moet jullie teleurstellen! Mijn onhandigheid is inderdaad niet meer dan een legende, zorgvuldig persoonlijk door mijzelve gecultiveerd : ingezaaid, begoten en bemest, daarna zelfs bewierookt, en dit alleen als erectie van een versterkte Vaubangordel ter bescherming mijner zeer acute en somtijds bedreigde luiwammesheid.
Valt dit nogal eens tegen, jullie, nietwaar? Ha!
alleen... de linkerkastdeur kan niet goed meer dicht, en bompa's waterpas plakt zo.
08-11-2007, 14:26 geschreven door Hill
|