Hill, ben jij sterk ? Jij bent echt sterk hé ?

Terwijl ze het me vraagt, kijkt ze me recht in de ogen. Ik moet even knipperen tegen zoveel bewondering en dan vraagt ze het me opnieuw : Hill, ben jij sterk ?

Het is een mooie vrouw, met donkere ogen onder warrige krullen. Ze kijkt me aan en houdt haar hoofdje verleidelijk schuin. Ik weet wat er zal volgen en denk koortsachtig na. Antwoord ik naar waarheid of stel ik haar teleur? De gevolgen zijn niet minnetjes. Waarschijnlijk een verwrongen pijnlijke rug morgenochtend, maar die ogen. Die ogen !

Ja, ik ben sterk, antwoord ik haar. En meteen gooit ze zich in mijn armen. Ik hou haar handen stevig vast, en zij gaat zitten op mijn voeten. Daarna trek ik haar omhoog en zij duwt zich af tegen mijn schenen en klautert als een lenig aapje helemaal tot boven. Running up that Hill zong Kate Bush, ze moest eens weten.
Als ze ter hoogte van mijn navel is, geef ik haar een zetje met mijn heup en ze vliegt met haar achtentwintig kilo tot op mijn schouders. Heerlijk vindt ze het. De volgende opdracht is dan om haar één of twee keer - oew, wat doe ik nu !!!- bijna te laten vallen en der daarna in de zetel te gooien. En geweldig dat ze dat vindt, die kleine Krulzap.
Alleen... Krulzapje maakt behoorlijk wat lawaai, waar het jongste zapje dan meteen op afkomt.
En dan begint alles weer overnieuw. Zapje de jongere is van nature al minder flexibeler en is ook stukken struiser gebouwd. Die gooi je niet zomaar met een heupzwaai in je schouders. Ik voel mijn rug protesteren en zelfs zachtjes kraken (dat dient daarvoor, daarom heet het kraakbeen!), maar die kleine blijft maar joelen. Tot ik ook haar in de zetel heb gepleurd. En grappig dat dat is.

Er zijn vier jonge zapjes. En dat waren de twee kleinste.
D'er is zelfs ook nog grote zap.

11-01-2007, 20:09 geschreven door Hill

Beste lichtbaktuurders,

Mijn vriendin zegt dat ik teveel over seks schrijf. Dat ik de laatste tijd over niets anders meer schrijf. Als ik al schrijf. Dat de mensen daar geen zaken mee hebben. Dat de mensen dat niet gaarne lezen. De mensen gaan denken dat wij niets anders doen hele dagen. Wij zijn geen platte seksmaniakken, wij. Integendeel, wij zijn zeer gesofitis... gesofistici... gesofiseerd... Jeweetwel.

Welaan dan, geen seks, maar wel dit : ik heb een nieuwe fiets gekocht. Hoppa, als dat geen statement is. 
Ik zat er al langer over te dubben en dit weekeinde heb ik de kogel door de synagoge geschoten. Voortaan worden mijn verplaatsingen van doening naar nering en terug een heel stuk eenvoudiger.

Voorheen bestonden die uit een race tegen de klok van de stationschef per slippende remloze auto, een gezapige boemel naar de Middenstatie en vandaar een nog gezapiger getingel naar de Singel, metro- en tramgewijs. O ja, en als afsluiter een stevige stapwandeling. 

Nu wordt dit gereduceerd tot een fietstochtje doorheen bos en hei (nou ja), een snellere-maar-toch-nog-enigszins-te-veel-boemel-naar-mijn-goesting, afgesloten met een kuitenwarmend en zitvlakmasserend dokkertochtje over Antwerpens betere kasseistroken rijwielgewijs, eindigend in de parkeergarage van het kantoor.
Fiets-trein-fiets dat klinkt als trein-tram-bus-dag, maar ook als 'vouwfietsje' en dat heb ik dan maar gekocht. Zeg trouwens nooit plooifietsje tegen een vouwfiets. Zeg ook nooit mini-fietsje tegen een vouwfiets. Zwijg zelfs over vouwfiets. Mijn aankoop heet : compact-fiets! Dé compact-fiets, jeuj. Wat eigenlijk niet meer is dan een minifiets die je kunt opvouwen door je dubbel te plooien op zoek naar de hendeltjes en pedaaltjes.

Sedert zaterdag twaalf uur dertig ben ik dus de trotse bezitter van een opvouwbare antilope met draaibel. Geinig fietsje is het wel. Koddig kleine wieltjes, smal stuur en duizelingwekkend hoge zadelstang. Precies een aap op een stokje. Maar het rijdt als een volwassen fiets. Wat zeg ik : het is een waar scheurijzer. Je hoeft niet eens te trappen, dat doet het fietsje voor jou. Het kan lezen en schrijven dat ding. Moest je het een euro geven, het haalde volautomatisch de gazet.

Die eerste morgen denderde ik dus aan eenenzestig per uur naar het station, dat doet geen sportwagen me na op dat parkoers. Asfalt, kasseitjes, trottoir, bladeren, takken, spoorwegbielsen, alles. Door mijn luchtverplaatsing waaiden bomen omver, braken takken doormidden, blies ik tegenliggers van hun sokken. Ik was precies in vorm. Ik fietste niet meer, ik vloog.
En eventjes later zelfs letterlijk. Een metertje of zo. Over mijn smalle stuurtje, mijn koddig kleine wieltjes en met mijn duizelingwekkende hoge zadelstang achter me aan. Ik zie me nog denken : Kijk daar een natte spoorwegbiels, hoe leuk! En drie seconden daarna scharrel ik mijn voorlichtje, mijn fietslot, en mijn rennersego bij mekaar op de natte straatstenen. Het was niet zo erg. Enkel de enkel, wat schaafwonden op de handpalmen en een gekneusde knie. Een echte koereur heeft meer nodig om van slag te geraken.
De rest van de reis bestond uit het likken van mijn wonden dus daar ga ik maar in fast forward overheen.

's Avonds sta ik alweer te popelen om naar huis te vlieden op mijn springbok. De enkel doet het weer, de handpalm is lekker stoer rood, en de knie, ach ja, die knie, ik heb er toch twee.       
Ik spring op mijn fiets. Bomen waaien omver, takken breken doormidden, fietsers worden van hun sokken geblazen en aan drie per uur probeer ik tegen de mini-orkaan (compact-storm) op te boksen. Aan drie per uur ook rij ik de spoorweg over. Kijk een gladde spoorwegbiels, met wat bloed eraan, hoe leuk!
En ik knal weer tegen de straatstenen. Op diezelfde plaats, op dezelfde knie. (Laat je commentaren over ezels maar achterwege). Maar laten wij ons daardoor uit ons lood slaan ? Nie-me !
Kom, na nog een twintigtal minuutjes tegen storm en ijsregen opgetornd te hebben rijd ik verkeerd. En daarna weer juist. En dan weer verkeerd en dan weer juist.
Volledig uitgeput rij ik het fietsje de oprit in (op de inrij op) en o zo zielig probeer ik een vaatje moederlijke gevoelens uit mijn vriendin te tappen. Die dan ook meteen (Kom hier lieverd, wat is er ?  Boehoe, knietje pijn, pruillipje) een kusje op mijn gehavend gewrichtje drukt.

Wat mij meteen weer zo geil maakt als smeuïge smeerpaté.
Apart wel, vrijen met om de haverklap, ai oeioeioei pas op, mijn knie. Maar je wordt er wel creatief door, ghèghèghè.

Lap, gaat het nu toch weer over seks zeker.

10-01-2007, 18:28 geschreven door Hill

09-01-2007, 19:34 geschreven door Hill

08-01-2007, 22:34 geschreven door Hill