|
|
|
If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
08-10-2006 |
De danseres |
Ze danste, met de ogen dicht, voor mij alleen. Zachtjes, bijna onmerkbaar heupwiegend. Haar lange, haast transparante jurk, nauwaansluitend, wit met geel met oranje. Op blote voetjes danste ze naar me toe, nog steeds de ogen dicht. Ik keek geboeid, het hoofd in de handen gesteund. Een glimlach speelde om haar lippen, een glimlach speelde om mijn lippen.
Ergens ging een deur open en tocht trok de kamer binnen. Ze huiverde in haar nachtpon en ging harder dansen, extatischer ook. Ze werd een wild beest, ze sloeg voorover, achterover, ze sloeg dubbel. Haar rosse rode lokken verblindden mij, verwarmden mij, hitsten mij op. Toen sloeg de deur dicht en ze kwam weer tot rust. Haar bewegingen werden gecontroleerder. Ze drukte haar armen tegen haar lichaam. Ze stond stil, de lange haren over haar schouders gedrapeerd. De voeten tegen elkaar. Schoonheid in rust. Ik blies haar uit en ging slapen.
08-10-2006, 21:43 geschreven door Hill
|
|
|
|
07-10-2006 |
Grijze bandjes |
Rolstoelen, ze werken op mijn systeem. De kriebels krijg ik ervan. Niet zozeer van de rolstoelen zelf, maar van hun bandjes. Ik weet niet waar ik die fobie nu weer heb opgelopen, maar ik heb al sinds mijn jeugd een grondige hekel tot zelfs ronduit angst voor rolstoelen met van die lichtblauwgrijze bandjes erop. Ook ziekenhuisbedden hebben die soms. Ik kan er echt niet tegen. Als de banden van hard, zwart rubber zijn, dan is het geen probleem, desnoods steken ze er rupsbanden onder, mij allemaal goed, maar van die grijze piepwielen, beikes, neen. Als ik er eentje spot in het straatbeeld, dan probeer ik er altijd zo ver mogelijk vanaf te blijven. Maar soms lukt dat niet.
Vandaag, ik ga de krant halen, ik ben nog niet halverwege, of een deur wipt open net voor mijn neus, en zo'n rolkar komt eruit gemanoevreerd, achterstevoren. In de rolstoel zit een hele vlezige madam, aan het stuur (roer ?), een nogal dikkig mannetje. Hij heeft mij niet gezien, druk doende als hij is, met zijn rug naar met toe. Zijn gezicht kan ik niet zien, maar het lijkt alsof hij nogal wat moeite heeft met zijn co-ordinatie, hij loopt zowat tegen me op en als de rolstoel eindelijk volledig op het voetpad staat, geeft hij hem met zijn lendenen een duw voorwaarts. Het gevaarte zet zich in beweging.
En ik loop erachter. Ik kan er niet links voorbij, ik kan er niet rechts langs, de jolige joker daar slingert over de gehele breedte van het voetpad. Het is nochtans meer dan breed genoeg, maar er is geen inhalen bij. Op straat kan ik ook niet, want daar staan geparkeerde wagens. Normaal heb ik altijd de tijd, maar het was een rolstoel met van die grijze bandjes, dus ik moest daar weg. Weg weg weg. Het was precies of hij het erom deed. Is die nu zat, die gast ? Op dat uur ? Manmanman, het is zaterdagmorgen, het zonnetje schijnt, het krantje kraakt, thuis zal de koffie ondertussen doorgelopen zijn, en ik moet hier achter een fobie aanlopen. Zat om, wat zal het zijn, nog niet eens tien uur. Marginalen. Verdomme toch.
En die tante in die rolstoel laat maar betijen, die laat zich maar slingerend rondvoeren. Waarschijnlijk ook zo stoned als een garnaal. En ik daar maar achter. Zigzaggend. Het begint zelfs te regenen. Op mijn verse krant. Mijn humeur is al bijna volledig uit de haak als ik mijn kans zie : een gaatje in de rij geparkeerde auto's. Ik sluip dichterbij en tel mijn stappen uit om het exceptioneel konvooi voorbij te schieten. Nog drie, nog twee, één, ja nu ! Ik dender er voorbij als een ontspoorde dieselloco, en in het passeren werp ik mijn zwartste blik (en ik kan heeeel zwart kijken) op de rolstoel en begeleider.
Ze zijn alleszins familie van elkaar, moeder in de rolstoel en zoon aan het commando, samen op wandel. En dan merk ik het, de zoon heeft het syndroom van Down. Een mongooltje, dat zijn gehandicapte moeder voortduwt.
Oew Hill <slik>
07-10-2006, 20:23 geschreven door Hill
|
|
|
|
05-10-2006 |
Bezigheidstherapie |
Ze zijn er weer. Drie dagen geen zon, twee keer waaien en hopla daar komen de blazemannen alweer. Gisteren nog in je bioscoop (Ghostbusters) en vandaag de pleinen onveilig makend met hun bladerenblower. Hun wat ? Hun bladerenblower jawel. Die overgroeide stofzuiger die op de rug gedragen wordt en waarmee je voeoeoeoeoe kan doen, en dan dwarrelen de bladeren van de ene hoek van het park naar een andere hoek van het park. En daarna weer terug. Hoe onnozel. Het zijn ook altijd mánnen met een bladerenblower. Dus het zal wel weer een verlengstuk van hun mannelijkheid zijn, denk ik dan. In grootte omgekeerd evenredig.
Het doet me eigenlijk -ik weet niet waarom- denken aan motorfietsen, daar is ook iets mee. Pas op ik heb niets tegen motors, snorbrommers, grasmaaiers of vespafietsen. Vooral niet als er een stoere meid op zit. In spannende leren jekker en van die rijlaarzen. En als ze dan haar helm kwasi nonchalant uittrekt en haar haren in model schudt. Zucht. Maar motoren, hebben jullie dat ook al opgemerkt ? Hoe trager een motor gaat, hoe meer lawaai hij maakt. Zoef : Suzuki 750. Wat was dat ? Geen idee, heb jij iets gezien ? Neen, het zal de wind geweest zijn. Broem : BMW 1100. Kijk daar, schoon masjien. Ja zeg, wat een prachtmeid. Ik bedoelde de motor... Miiiiiiii: Motobécane, de nozem op zijn snorfiets, zonder helm noch papieren en met de politie erachteraan. BLAF BLAF BLAF : de Harley voor het rode licht.
Maar waar was ik ? A ja, de bladerenblower. Je vraagt je soms af hoe ze het verzinnen. Welke gedrogeerde ingenieur komt er in godsnaam op het idee van : waarom zou ik niet eens een stofzuiger maken die geen stof zuigt maar stof blaast ? En zijn vrouwelijke collega (Da Moose is vrouwvriendelijk) De ingenieuze dus : Ja, laten we dat eens proberen, en we marketen het als de ideale tool om -broehaha, gniffel gniffel, blijft er bijna in- bladeren te verblazen. Beiden dubbelgevouwen van het lachen, gaan ze aan hun tekentafel zitten en ontwerpen : de ... ja, de wat ? Weet iemand eigenlijk hoe zo'n ding heet ? Heet dit echt bladerenblazer ? Vacuüm steamer ? Stuifverschuiver ? Deze namiddag heb ik zo'n blaaskaak bespied in het bosje (zes bomen en één hondentoilet groot) naast het werk. Hij, de man, een echte, met opgestroopte hemdsmouwen, een tatoeage van een geketend hart op zijn bi-, quadri- en anticeps en de verplichte Antwerpse snor, rommelde wat aan tussen de struiken. Voeoeoeoe. Een beetje koteren onder die ene zitbank die het parkje rijk is. Voeoeoeoe. Daar liggen geen bladeren, knuppel, zie je dat dan niet ?!, daarna wat onder de struiken. Voeoeoe. Ik zocht dekking achter een plataan, ik dacht nog bij mezelf, straks blaast hij dat gebruikte condoom in mijn gezicht, wijlen weg. Maar de mens, hij bleef bezig.
Tot hij een blaadje had gevonden. Eén zielig blaadje. En dat blies hij met een onwaarschijnlijke smile op zijn bakkes naar de overkant van het park. Daar stond dan weer een andere plantsoenschraper die -met een goede oude borstel- het blaadje in een blik (van stoffer en -) veegde, zo'n blik met een meterhoge rode stengel eraan, zodat hij zich niet moest bukken. Met een heupzwaai gooide hij dat blaadje dan in een witlinnen zak. Net op tijd, want daar was de windbuil alweer met nóg een blaadje. Dit keer een groen. De plurk had het zelf afgetrokken en op de grond gegooid.
En toen nam ik mij voor om vannacht terug te keren naar dat parkje en er mijn perforator in leeg te knijpen. Dat wordt lachen morgen.
05-10-2006, 23:26 geschreven door Hill
|
|
|
|
04-10-2006 |
Drie haiku's |
Onder het motto Verandering van spijs doet eten : een haiku trilogie getiteld "Vandaag"
Voor
Hoog op drie poten De herder vindt verlossing draaitol van geluk
Tijdens
Het ribbel leder zuigt zich smeerpatégewijs smeuïg vast - Ow Shit
Na
Met een dorre twijg hinkend huppend op één been schoeisel schoonschrapen
04-10-2006, 19:28 geschreven door Hill
|
|
|
|
03-10-2006 |
Drama voor Dertien Personages II |
Drama voor dertien personages, probeer die maar eens te verwerken in een samenhangend verhaal van enkele regels. Eentje waren we er zondag al kwijt, zijn tijd vershoppend in de taxfree ergens in Singapore. Maar laten we het vooral overzichtelijk houden : van beide koks wil ik eventjes niets meer weten, dus die schrappen we. Nog tien te gaan, dat schiet lekker op. Wie kunnen we nog missen, ma ja de siamese tweeling, die hebben de hele nacht geslapen, dus wissen die handel. Resten ons nog : acht dramatische personages, dit moet lukken. Go !
Het is middernacht. Tegen alle verwachtingen en tegen de geplogenheden van Smessevier week-enden in, liggen we al allemaal in onze bedstee. Rotzak Robbe had ons afgemat en het vuur zat er niet in die avond. Tegen elkaar op geeuwen is niet de meest spannende manier om een avond door te brengen. We liggen in onze stapelbedden nog een beetje te zoeken naar het zachtste plekje tegen de oksels van Morfeüs, als ergens links onder mij een dieselmotor aanslaat. Het begint zachtjes pompend, maar gaat algauw over in een hortend gedzoekdzoekdzoek. We zitten allemaal recht in bed. Alleen de filosoof slaapt door (de filosoof slaapt overal door, zeker na een zevental Leffes). Ik spits de oren en probeer het geluid te localiseren. De intensie wijzigt, ik hoor zelfs puffen als van ontsnappend gas. Een stoommotor ? Een gasturbine ?
En dan begrijp ik waarom Jantje bleef doorslapen. Hij is het, het monster Ultrasson. Hij is het die de duivelse decibels produceert. Jantje kettingzaagt. Jantje snurkt. Mij kan dat zo heel veel niet schelen, ik stop mijn oregaatjes dicht met twee fluoriscerende groene oordopjes (het is een merkwaardig zicht, ik geef het toe, maar het werkt) en ik leid m'n gedachten af naar mooie slapende meisjes in veel te grote pijama's. Maar niet iedereen blijkt even vooruitziend geweest. Johnny, de oeverloze woelt stofwolken de donsdeken uit en Dup'n probeert de stilte te herwinnen door zijn vuisten gewikkeld in wollen sokken tegen zijn oren te drukken. Het helpt niks. Het moet al na tweeën zijn als hij met nijdige stap, zijn slaapzak achter zich aan sleurend de trap afsukkelt naar het salon, waar twee versleten sofa's staan. Johnny vloekt binnensmonds. Daar gaat zijn geweldig idee (want hij kent Dup'n al wat beter). Prei kent Dup'n minder goed. Dus begeeft ook Prei zich neerwaarts. Het is hem slecht bekomen. Dat schattig Pongske bleek al evenzeer over een 5000CC Diesel te beschikken, waarvan hij de max paardekracht ten zeerste benutte. Vroenk. Prei weer naar af. (hier verdwijnt Prei uit het verhaal, we hebben hem de volgende morgen pas teruggevonden, in zijn auto, stokstijf bevrozen met de box'jes van zijn iPod in de bloedende oren).
Ondertussen boven, zaten wij nog altijd te genieten van Einstürzende Neubauten live aus Berlin. Je kunt je ertegen verzetten, en je kunt wel beweren dat je geen oog hebt dichtgedaan, maar tenslotte overwint Klaas Vaak het toch en tegen vieren stuikten de overgeblevenen in slaap. En dan : Euuaaah! Euuaaah! Euuaaah! Euuaaah! Euuaaah! Vijf keer luid en dan nog twee keer Euuaaah! Euuaaah! oorverdovend. Man, ik krijg nog mierentetjes als ik eraan denk. Twee seconden daarna was ik aangekleed, zes seconden en een buil later (dat ik bóven in een stapelbed sliep was ik even uit het oog verloren) had ik de deur naar de brandtrap al vast. Mijn blote voeten op het koude metaal, ik rilde de laatste vaak uit mijn botten. En ik kwam tot het besef dat ik daar alleen stond. Dat alle anderen bleven liggen. Ik keek rond. Geen vuur, geen gas, geen inbrekers, niets. Alleen slapende of beter wakker liggende smesseviergangers. Tiens. Ik maar weer naar mijn bedstee. (Later bleek het Robbrecht geweest te zijn. Die heeft de akelige gewoonte om luidop te dromen (Hij droomde dat wij hem opsloten in een berghok, voorwaar een voorspellende droom)). Maar de hulpkreten van Robbe hadden toch één positief effect : De motor van de filsosoof was stilgevallen. De Leffe was verbrand. Alleen nog een binnenmonds gepruttel verraadde zijn positie.
Halfvijf en we konden slapen. Trillende oogleden en een boksbal achterin de hersenen. Eindelijk rust. En toen kwamen de muggen. Maar het was niet zoals het klinkt. Het bleken geen muggen. Vlooien waren het. Maar als een mens moe is steekt het zo nauw niet meer meer.
De volgende morgen zaten we allemaal geradbraakt aan tafel. Met uitzondering van de filosoof natuurlijk. Die was kipfris. Hij kreeeg een dreun. De bloemist onderwierp de wandelaar aan een kruisverhoor over zijn nachtelijk gehuil en drukte zijn sigaar kapot op diens voorhoofd. De sfeer was er een beetje uit. Gelukkig troostten we ons met de gedachte aan die lekkere hutsepot die 's middags op het menu stond...
03-10-2006, 20:11 geschreven door Hill
|
|
|
|
02-10-2006 |
Ziek |
Een kop als een koperen klok en darmen waar om de driekwartier een volwassen egel doorgewrongen wordt. Dit is het dichtste dat ik vandaag bij een tekstje kom.
Hoe onrechtvaardig is de wereld toch. Ziek en niet eens zat geweest. Het zou niet mogen zijn.
02-10-2006, 19:31 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|