Neen, jij moet voor mij niets anders
liefst heb ik je net zoals je bent
Net zoals ik jou bij 't bloggen tegenkwam, net zoals ik uit je mond vernam dat je geen praatjesdrukke kerels bent gewend. Neen, je moet beslist niet anders, blijf voor mij precies zoals je bent. (uit Wim Decraene - Laat me met je meegaan)
Dat was het ongeveer wat de hupse zapnimf in mijn oor fluisterde de eerste weken samen. Een maandje of zo later wreef ze de prut uit haar ogen en mocht ik beginnen aan de verbouwing.
Ze wist weer eens iets nieuws.
Na mijn bril moest nu de rest van mijn kop eraan geloven. Die stekeltjes op je kop, dat Monchichi-kopje, dat mag wel eens wat hipper hoor. Laat mij dat eens onder handen nemen. Je zou er zoveel jonger kunnen uitzien. Blijf zitten, blijf zitten, ik haal mijn schaar.
Bij mij treedt dan onmiddellijk alarmfase één in : de vriendin krijgt weer een aanval van acute creativiteit.
De ene keer resulteert dat in het vervaardigen van een workshop over Keith Haring, de andere keer zet ze een school op stelten door alle bomen in de nabijheid van de speelplaats vol CDs te hangen, en dan weer denkt ze loos te moeten gaan met mij. De vorige keer smeerde ze me een nieuwe bril aan, een andere keer werd ik quasi verplicht om van die vreselijke stapsandalen te kopen. Gadverdamme. Drie weken heb ik tegengeprutteld, drie weken van koude oorlog en stekelige opmerkingen over en 't weer maar de sandalen zijn gekomen. Het is niet makkelijk om veertien uur per dag uitgelachen te worden door een vierkoppige kroost en zijn verwekster omdat je stevige wandelschoenen wil aantrekken onder een short. Toen ook de schoonouders aan die feke hilariteit deelnamen brak bij mij de veer : ik bezit nu dus ook van die cabrio-schoenen. Joepie. Man man man.
En nu staat ze daar al op en neer te huppen, popelend (maar da's een leuk werkwoordje zeg! : popelen. De paus popelde met rode konen een eind weg) om haar schaar in mijn fluweeldonzen haardos te zetten. Ik doe de ogen dicht en zij begint. Eerst met een soort van hoofdmassage. Mmmmm heerlijk. Daarna hoor ik iets metaligs knisperen. Het is begonnen :
Knipper de knip. Knipper de knip.
Knip knip.
Knipperdeknip.
Oei. Knipknipknipknipknip.
- Oei ? OEI? Wat oei ? Wat heb je gedaan?
- O. Niks. Knipknip.
- Jamaarjamaar... wat niks?
- O niks. Niks om je zorgen over te maken hoor. Gewoon. Knipknip.
- Wat niks om je zorgen over te maken ?
- O. Knipknip. Niks. Wist je trouwens dat jij een niet-symmetrische schedel hebt ?
- Heyhey! Weet jij wel waar jij mee bezig bent ?
- M-m. knipperdeknip. Ik heb twee jaar kapschool gevolgd. Knip.
- Kapschool ! Jij ? - M-m knipknip.
- Maar ik heb ze niet afgemaakt, ik was er niet zo goed in... KNIP! Oow, zeg, dat was een taai haar. Knipknipknipknipknip.
- Ja maar zeg, wat doe jij daar allemaal...
Brrrrrrrzzzzzzzzzzzzzzzzzzmmmmm.
De rest van mijn tegengepruttel verzoemt in de monotone tondeuzeloei. Ik voel het rillen tot in mijn ruggenmerg. Een kwartier later is zij-die-leerde-coifferen-toen-de-punk-hoogtij-vierde klaar.
- 't Is klaar!
Ik krijg zo'n handspiegeltje voorgeschoteld en kan mezelf bewonderen. Het valt me eigenlijk nog mee. Je kan nauwelijks zien dat er iets weggeknipt is. Alleen langs de zijkanten is het korter en alle fouten en gaten zaten langs de achterkant, lekker uit het reflectievlak van de spiegel. Okee, hier kan ik mee leven. Ik maak aanstalten om een cd van Wim Decraene op te zetten en zij zegt : How-ow. 't Is nog niet klaar.
- Jamaar, je zei toch... ?
Met een violette grijns op haar smoeltje haalt ze een uit de kluiten gewassen bokaal plaksel uit de la. Bruine zeep, daar lijkt het op. Ik word meteen teruggekatapulteerd naar mijn jeugd in de jaren veertig, toen ik slag om slinger arbeidde om de gebarsten tegels van de keukenvloer rein te schrobbende. Beikes. Ik kreeg een vieze smaak in de mond.
- Wat ben je met die zeep van plan ?
Neen, het blijkt geen zeep, 't is gel. En dàt word ìk nù verwacht in mijn stoppels te wrijven! Dit slaat nergens op, helemaal nergens. Over mijn dood lijk dat ik dat zal inwrijven. Dus wrijft zij het in.
Het zit in een groen doorzichtig potje, het IS ook groen, en op het etiket staat dat het op basis van -I kid you not- olijven is! Maar het riekt wel naar tomaten, en het ziet eruit als vloeibare komkommer. Komkommerkop McGraw dat kan er ook nog wel bij. Hey, hoorde ik er eentje fluisteren op het werk, kijk daar : Robert Smith van the Cure.
Neen, jij moet voor mij niets anders
liefst heb ik je net zoals je bent
Ik had het moeten weten toen ik aanlegde met een ex-Punkster.
How many ways to get what you want I use the best I use the rest I use the enemy I use anarchy (uit The Sex Pistols - Anarchy in the UK)
Over drie weken zie je dat gat van de tondeuze niet meer, toen ze van 'oei, kapje er vergeten op te zetten' deed.
16-07-2007, 21:35 geschreven door Hill
|