Het leuke aan winkelen bij de Turk zijn de vele interessante producten die je er kan vinden. Veelal groenten en fruit die je hier bij de gespecialiseerde winkel moet zoeken, liggen daar gewoon voor het oprapen : allerlei vreemdkleurige pepers, hele variëteiten aubergine-achtige groenten, duizende soorten nootjes en pitten, of káki (dat is een oranje zeemzoete vrucht, die smaakt als een kruising tussen een honderdvoudig verzoete tomaat en een kiwi. Je eet het ook met een lepeltje net zoals de kiwi.). Ook de verpakkingen spreken soms tot de verbeelding : schapenkaas in blik, olijven vacuüm verpakt per 5 kilo, een kartonnen cilinder kastanjes,...

Deze keer vond ik er een glazen flesje druivensap. Dit mag je niet vergelijken met het bloedrode druivensap dat je bij ons in de supermarkt kunt vinden. Hier heeft het een ambergouden tint, een beetje zoals een goede overjaarse cognac. Het is niet gezoet en je kunt er nog echt de druif in proeven. Het deed me terugdenken aan de trips naar de Moesel- en Rijnstreek van een aantal jaar geleden, toen ik ‘der Bob’ was. Iedereen maar wijn hijsen en ikke stilletjes genietend, nippend van mijn ‘echt’ druivensapje.

Ik had er dus echt zin in toen ik thuiskwam met mijn flesje üzüm sirkesi. Het was trouwens absoluut niet duur, in Duitsland betaal je daar gemakkelijk het vier-vijfvoudige voor. In een houten schaaltje legde ik wat aperitiefkaasjes, in een ander kieperde ik wat zoute nootjes. En dan 'le moment suprême'. Daarvoor had ik een portoglaasje gekozen, je kent dat wel, zo’n tulpglaasje. Je giet de vloeistof in het glaasje, je walst wat met de bolvorm onderaan en de fruitaroma’s ontploffen via de kelkvorm recht in je neusgaten. Heerlijk.

Talen kun je op verschillende manieren leren : je kan het via de theorie doen (cursussen, boeken,...). Je kan het ook leren door ervaring : je gaat naar het land in kwestie op vakantie of je ondervindt het aan de lijve.

Uzüm Sirkesi is dus Turks voor wijnazijn.         

18-12-2005, 13:56 geschreven door Hill

Jawel. Jawel. Ik ben vanavond op de lappen geweest. Een cafétoertje mag wel de zaterdagavond vond ik. En zo ben ik terechtgekomen in de Café-au-Lait waar ik de lichtjes fantastische Dominique heb leren kennen. Dominique is afkomstig uit Rijsel (Frankrijk), heeft zwarte krulletjes en blauwe ogen en het klikte meteen. Na de Café-au-Lait zijn we samen een hapje gaan eten bij Da Giovanni op de Groenplaats en van het één kwam het ander en nu ben ik opnieuw van straat. Joepie !

Tenminste, dat was het plan.

Maar het spul is mislukt.

Deze namiddag twijfelde het weer tussen stortregen en motsneeuw en daar werd ik dan zo moedeloos van dat ik maar een DVD’tje uit de kast gehaald heb. La Meglio Gioventù. Die had ik al een tijdje liggen, maar was er nog niet toe gekomen.

Ik heb de gordijnen dicht getrokken en me onder mijn donsdeken gewurmd met nog net binnen handbereik een goede pot koffie. Het plan was : een uurtje naar de film kijken en daarna, weer of geen weer, een stapje in de wereld zetten. En daar is het fout gelopen.

Nu moet je weten, die film bestaat uit twee delen en duurt alles samen een stevige zes uur. Het verhaal volgt vier broers en zussen met hun vrienden en partners in het Italië van de laatste veertig jaar (van 1966-2003). Je leert dus niet alleen het hedendaagse Rome kennen, maar je reist de hele laars door (Firenze, Palermo, Turijn, Toscane, De Noordkaap (okee, da’s Noorwegen)). Die achtergrond is dan de setting voor dat familie-epos. Ik ga de film hier niet samenvatten, maar ik wil je alleen meegeven dat hij magistraal mooi is, zowel de cadrage, opbouw, de waarachtige personages, hun emoties, twijfels en angsten. Ook heel mooi zijn de actrices (van de acteurs kan ik dat niet zo zeggen) in dat epos.

Ik hou echt wel van dat woordje epos. Je kunt er zoveel mee doen ook en telkens blijft het interessant. Poes, een leuk woordje, poes poes poes. Of als je het omdraait : soep. Met of zonder balletjes, groentenconsommé of bouillabaisse. Of nog : pose, wat die Italianen zo goed kunnen, de commedia dell’arte die ook heel mooi in beeld gebracht wordt.

Pfoe, nooit gedacht dat ik met mijn ‘epos, poes, soep’-verhandeling nog een brugje naar de film zou vinden. De film was dus zo goed, dat ik de zes uur in één ruk heb uitgezeten.

Kortom, dat lief zal voor een andere keer zijn, maar als ik er eentje heb, dan gaan we samen die film bekijken. Daar ben ik zeker van !  

En nu ga ik mijn neus nog eens buitensteken. Misschien, heel misschien...

18-12-2005, 00:03 geschreven door Hill

15-12-2005, 21:37 geschreven door Hill

15-12-2005, 17:16 geschreven door Hill

15-12-2005, 16:58 geschreven door Hill

14-12-2005, 19:25 geschreven door Hill

13-12-2005, 16:31 geschreven door Hill

Eind jaren ’70, begin jaren ’80 heb ik aan het instituut Mater Amabilis, Wervik een studie uitgevoerd naar de zeden en gewoonten van de clerus in West-Europa. De resultaten, gebundeld in de thesis “Nondenondenonde” verschenen bij McGraw-Hill Publishers, zijn om voor de hand liggende redenen verdonkeremaand. De volledige stock zou verloren gegaan zijn tijdens de grote brand van 1984. Twee weken voor het boek in de winkels zou liggen. Jaja. Bij het ontdooien van mijn diepvries heb ik echter het verloren gewaande originele manuscript teruggevonden.

Hierbij citeer ik graag de conclusie.

Nonnen, je hebt ze in alle maten en uitvoeringen. Kleine smalle spitse nonnetjes, enorme stevig doorvoede begijnen, van die kleine stuiterbolletjes met het boze oog of van die lange smalle uitgedroogde met een bril. De lange smalle zijn het meest zeldzaam.

Nonnen hebben ook een eigenschap die hen bindt, hen onderling non laat zijn : Nonnen zijn gemeen. Hun beate glimlach kan nauwelijks hun arrogantie verbergen. Priesters kunnen dit ook hebben, die schijnbaar geamuseerde glimlach waardoor elke discussie overbodig wordt. Een schijn van perfectie, o jij gewone sterveling, wij hebben onze hemel al binnen, maar jij, hohohoho, ik wil je wel helpen, maar jij bent toch een hopeloos geval. Zoiets. Dat is ergerlijk, maar er valt mee te leven. Temeer omdat je daarna met de gemiddelde pastoor nog een pint kunt drinken.

Nonnen zijn erger. Ze grijnzen je toe en denken wijl aan middeleeuwse martelmachinaties om zoniet je rug, dan toch je reputatie te kraken. Nuns are evil.    

Gelukkig hebben nonnen wel één goede eigenschap. Ze planten zich niet voort.    

12-12-2005, 17:51 geschreven door Hill