Een ijzige kreet scheurde de morgen aan flarden, een angstschreeuw van wel acht medeklinkers te reke.
Daarna niets meer.
Ik wist onmiddellijk dat dit ernstig was. Dat moest wel, want ik was het die gilde. Versteven stond ik in het deuregat van de badkamer. Het was geen nachtmerrie geweest, geen droom. Dit was echt.
Voor mij lag een lamgeslagen badkamer, het slagveld van één of andere bitsige strijd tussen twee rivaliserende Keltische clans, een bachanaalzaal uit een Middeleeuwse abdij, een uitgekipte container tweehandskledij. Maar dit was niet het angstaanjagende, dat was het vertrouwde. Bij ons ziet de badkamer er altijd zo uit.
Alleen was nu de linkermuur geverfd in iets turkwaas blauw. Turkwaas ja. Als je er langer dan drie minuten naar kijkt (en dat doe je als je op het toilet zit) dan trekt een blauwige waas over je netvlies en begin je prompt in een vergeten Anatolisch dialect te brabbelen. Turkwaas.
Ter verhoging der hilariteit was de rest van de muren gerold in een kleurtje dat het midden hield tussen kaki-beige en muizebruin, een flets camoeflage aftreksel waar het Armeense leger vroeger in grossierde. In het interbellum. Dat van tussen 1816 en 1834. Gatverdamme.
Op papier had het nochtans doenbaar geleken maar in het echt leek het nergens naar. Ja, slechte Lynch op calmants. Dit was B-film horror. In die badkamer kan geen solide drol meer gedraaid worden, geen bad genomen zonder zonnebril.
Man wat kun jij lelijk doen over blauw met grijs zeggen jullie nu. Man leer toch wat relativeren, maar wacht wacht wacht, dat was nog niet alles, neen neen neen, bijlange niet. Zet u neer en luistert !
Dat dat blauw met dat onbestemd kotskleur vloekte als een lazarus gezopen stoephoer op het Coninckspleintje, dat hadden wij ook wel door gisterenavond, zo kleurenblind zijn wij nu ook niet. Maar we hadden het 'opgelost'.
Door er ter compensatie nog een jubelkleurtje tegenaan te gooien. Jeuj. Kwestie van het bruin wat te ontsaaien.
Ons oog viel op fluogroen. Als de zon erop zit is het fluogeel. (Ongetwijfeld de kleur van de paddo's die we ervoor gesjiekt hadden.)
Och, een mens is een beest met stalen zenuwen, een mens went aan alles. Over een jaar of vier zien we al niet eens meer hoe vreselijk de badkamer er nu uitziet.
En bij het overschilderen over vijf jaar, zullen we eens tegen elkaar knikken en zeggen, dat nieuwe zacht perzikroze is tenminste een heerlijk badkamerkleurtje. Zo rustgevend ook meteen. Niemand zal nog beseffen dat de badkamer vroeger ook zacht zoetjes perzikroze was.
Overschilderen over vijf jaar. Heerlijk.
Het kan ook over drie maand.
05-03-2007, 20:22 geschreven door Hill
|