Wat mijn vriendin kan, kan ik ook. 

Okee, zij deed het in een monovolumewagen van tarra drie ton, en ik doe het weliswaar met een plooivlooitje van ach och here een paar kilo's. Maar toch !

 

Dus sjees ik al anderhalve week zonder remmen door 't stad en zijn deelgemeentes.
Helemààl zonder remmen niet natuurlijk, ik ben niet gek. Alleen de voorfrein laat het afweten. De achterrem is nog half zo goed als bij aankoop. Kijk niet zo, dat is niet abnormaal ; de remmen moeten zich nog 'zetten' in het begin. De eerste maand twijfelt de staaldraad nog tussen breken en rekken en die van mij koos naar verwachting voor rekken. Tien minuutjes bij de bandenplakker en Amélie (mijn fietske heet Amélie Jomme Liliane Van Slembrouck. Tsja een fiets kiest zijn naam niet zelf, nietwaar) Amélie dus is weer remmensklaar. Maar je moet er geraken natuurlijk. En och, met een beetje anticiperen en dat beetje achterrem stopt mijn fietske nog waar ik het wil.

 

Gezwind pedaleer ik deze morgen naar mijn werk, een viertal rode lichten zijn mijn deel en ik geniet van een mals regentje op mijn verhitte voorhoofd (beetje koortsachtig dacht ik nog, maar ik was gewoon mijn pijamabroek vergeten uit te trekken deze morgen, vandaar).

 

Vanaf de laatste rode lichten is het nog honderd meter naar mijn broodwinning, daar dender ik dan rechtsaf de oprit door en slaag er nog net in achter een leaseBMW door, door de electrische valpoort binnen te glippen. Net op tijd. Net voor ze met een apart gevoel voor humor guillotinegewijs dichtklapt. Precies getimed schiet ik ertussendoor. Ervaring heet zoiets. Eigen ervaring dan nog.

Eén keer ben ik door de roodwitgeringde slagboom (net na de poort staan nog twee slagbomen, denk je dat je het gehaald hebt komt zo'n slaghout keihard op je voorarm terecht) geraakt en één keer was de poort me te snel af. Ik zag het gevaarte op me af komen en in een poging om die te ontwijken, plooide ik dubbel en klapte ik pardoen met mijn kinnebak op mijn stuur. Ssssjtukje van mijn ztong.

Maar we wijken af.

 

Ik slalom tussen de poort en de slagboom door en rijd de helling naar de fietsstallingen af. Op verdieping min twee. Zoetjes hobbelend, snelheid winnend op het dalend vlak en daarna volle pétrol naar beneden, bijremmen in de eerste bocht. Bijremmen in de eerste bocht. BIJREMMEN.

Godverdomme! Klapt die achterrem door !

 

Met ware doodsverachting gooi ik me aan zestig per uur naar beneden door een regengladde ondergrondse parking. Al glibberend en al gletsend breek ik het wereldrecord peentjes zweten voor plooifietsploegers.

Het moet een boeiend zicht geweest : een aap op een stokje, zigzaggend om zoveel mogelijk plassen te vermijden en vooral om zoveel mogelijk snelheid te verliezen, waar het kan met de voeten remmend (eerst met de schoenzool, dan met de schoen, dan met de sok, en uiteindelijk inderdaad met de voet). Tot zover het visuele.

Het auditieve moet anders ook niet te versmaden geweest zijn : piepende banden op geboende beton, rinkelend belletje met helse echo erop om voetgangers weg te jagen uit mijn Highway to Hell en het onvermijdelijke Ow ow ow ow! in de bochten.

 

Ik heb het gehaald. De fietsenstalling bestaat uit een zwaar metalen kooiconstructie en daar heb ik optimaal gebruik van gemaakt. 

Vanavond maak ik eens tijd om de remmen bij te stellen.

En één en ander terug recht te buigen.