Deze morgen op het Frans Halsplein zat een meisje mooi te wezen. Een rostje, van het Ierse type, met een heel blanke huid met miljoenen sproetjes in het gezicht en op de blote armen. Een klein zonnebrilletje. Eentje dat eigenlijk in de mode was een drietal jaar geleden, maar het stond haar heel goed.
Ze deed niks. Ze zat op een bankje. Gewoon te zitten. De ogen gesloten. Eventjes van de zon genieten. Meer niet.

Mijn neef heeft een heel andere kijk op vrouwen dan ik heb. Telkens ik hem wijs op een 'schoon kind', dan schudt hij meewarig het hoofd, hij bekijkt me wat schevig en zegt dat ik weinig kritisch ben. Jij vindt iedere vrouw knap, jij. Het klinkt bijna als een verwijt. 
Da's niet waar denk ik dan ; ik vind niet alle vrouwen mooi. Maar ik zie wel het mooie in elke vrouw.

En dat vind ik eigenlijk wel goed gevonden van mezelf.

23-04-2006, 22:06 geschreven door Hill

De zon scheen de kamer binnen, de koffie pruttelde. Dit beloofde de aanzet van een mooi w-e te worden. Het enige wat nog aan de ontbijttafel mankeerde, waren kraakverse broodjes en de krant. En misschien een knappe Vlaamse schone à la Evi Hanssen of zo. (Om naar te kijken natuurlijk...). Maar die laatste zal wel een ochtendhumeur hebben, dus zonder zal ook wel gaan.

Ik haalde de broodjes bij een Turkse warme bakker uit de buurt. Zijn amandelkoeken zijn niet te versmaden en je wordt bediend door een alleraardigst dametje. Met hoofddoek en hele grote donkere ogen. Ze praat nagenoeg perfect Nederlands, zij het met een Hollandse tongval. Maar zij mag dat. Ik wou zo'n broodjes die in een stervorm aan elkaar gebakken worden. Omdat mijn Turks niet van dien aard is dat ik er zware conversaties mee kan voeren (mijn Turks is eigenlijk van geen aard), wees ik aan wat ik wou, daar die broodjes daar, neen, daaronder, iets naar links, ja, dat graag.
Omdat streekgerechten zoveel lekkerderderder smaken als je weet hoe ze in de taal van oorsprong heten (wat is lekkerst : Spaghetti, maccaroni, fetuccini of 'deegwaren' ?), vroeg ik haar hoe zo'n brood heette. Pirroweerrobrrrr, verstond ik. Pirroweerrobrrrr ? Zo kan dat echt niet heten. Sorry, ik heb je niet goed begrepen. Kun je het nog eens herhalen ? "Pistoleetjesbrood" herhaalde ze. Maar je mag ook bloembrood zeggen, dat verstaan wij ook.
Soms is het leven verdraaid simpel.

Toen ik thuis de krant in het midden opensloeg, lachte een paginagrote Evi Hanssen me toe...

22-04-2006, 20:34 geschreven door Hill

20-04-2006, 19:07 geschreven door Hill

Ook dit tafereeltje speelde zich verleden week af in de trein.

Op het perron in Kortrijk kwam een behoorlijk nerveuze man naast mij zitten. (Dus tussen mij en mijn Nepalese schone). Hij zag er een beetje sjofel uit : hemdje een knopje te ver open, borsthaar eruitkrullend, afgelopen sneakers en een versleten jeans met gaten erin. En het was geen broek met modieus geplaatste gaten, zoals twintigers wel eens dragen die in hun tienerjaren zijn blijven haperen. Het was echt een versleten jeans.
Hij rookte. Toen zijn sigaret voor vier-vijfde op was, tastte hij al in zijn binnenzak naar zijn pakje. Een rood pakje, Marlboro waarschijnlijk. Nog een laatste diepe haal aan zijn eerste sigaret, het einde vonkend over de sporen wegschieten, en onmiddellijk het vuur in zijn nieuwe sigaret zuigen. In een tijdspanne van een kwartier heeft hij er zeker vier gerookt. Toen de trein al het station binnenreed, stak hij nog vlug een vijfde op die hij in twee-drie trekken volledig binnenzoog. Dan pas sprong hij op de trede de trein binnen. Hij nam plaats verderop in de coupé waar ik hem niet kon zien.

Ondertussen was ik mij aan het concentreren op mijn Aziaatje, maar onze aandacht werd getrokken door een opgeschoten, slome pummel op de bank naast ons. Hij brabbelde in Frans Frans (dus geen Waals Frans) tegen zijn vriend, een kortgeschoren rosse kerel, maar wel met een intelligent gezicht, dat hij nu, onmiddellijk, stante pede, echt wel een sigaret nodig had, en of zijn vriend hem geen kon lenen. Hijzelf was te nerveus om er zelf eentje te draaien. Zijn vriend bood hem een Gitanes aan en de slungel verdween richting toiletten.
Hij zat er nog niet helemaal op, of de nerveuze gast vanop het perron in Kortrijk verscheen er ook met een sigaret in zijn handen. Je zag hem binnensmonds vloeken. Verdomme, hij moest zijn nicotine binnenhebben en het toilet was nu wel bezet zeker. Toen de Fransman de toiletdeur opende, rukte de tweede ze hem bijna uit handen. De laatste schoot het toilet binnen om zelf zijn dosis binnen te trekken.
 
Zo hebben ze elkaar elk twee keer afgelost gedurende de rit. Op den duur hadden ze zelf plezier in de situatie. Zo zie je maar, vriendschap ontstaat op de gekste plaatsen.  

19-04-2006, 18:43 geschreven door Hill

Vandaag was het weer zo ver. En gisteren had ik er ook al eentje achter de rug. Een sociale happening waar je met een groepje relatief onbekenden samengegooid wordt in een overhit lokaaltje. En je twee uur met elkaar moet babbelen over schaapjes en lammetjes. Ik bedoel natuurlijk : de receptie. Om er zonder kleerscheuren door te geraken heb je een speciaal talent nodig, en ik vrees dat ik het niet heb. Ik ben heel slecht in smalltalk en op recepties is dat wel een handicap.

Maandag viel het nog mee. Een vriend van me had er nog een kindje bij en het was doopreceptie. De gastheer was zeer attent en ik had een onderwerp waar ik nogal wat succes mee had. Kom je nu speciaal voor ons van Antwerpen (de recepties was in de Vlaanders)? Neen, van nog veel verder, ik kom van Bretagne. Van Bretagne ? Op congé geweest ?  Ja, en bam, ik was vertrokken voor een half uur. Hetzelfde verhaal nog drie keer doen bij telkens andere groepjes en de receptie was voorbij. Set match go.

Daarstraks was het moeilijker, een receptie op het werk. Maar niet met de naaste collega's, daar zou ik mij nog wel uit weten te redden, maar wel met een samenraapseltje dat ze uit allerlei verschillende afdelingen en diensten geplukt hadden. Ik kende de meeste wel vaagweg, maar net niet genoeg om zinnige verhalen tegen te vertellen. En daar sta je dan. Toepidoepidoe. Nog een glaasje schuimwijn ? Welja waarom niet. Je bent aan je derde glaasje schuimwijn en je beseft net te laat : Oow, da's ook waar, ik heb nog niet gegeten. Net als je je kop rood voelt kleuren. Waarom moeten recepties altijd op een lege maag gebeuren ? Dan is de drank al eens gratis en je mag er niet aankomen of je bent licht in het hoofd. Daar zou toch iets op moeten gevonden worden. Okee, er zijn wel broodjes, maar met die micropistoleetjes vul je je maag niet. En je kunt moeilijk zo'n broodje of vijftien naar binnenproppen.

Maar goed, je staat daar, en de ruimte condenseert stilletjesaan in groepjes van vier-vijf man. Je kiest ook maar een groepje, dat waar die grapjas tussen zit. En je staat daar. De verhalen kun je niet volgen, want zij kennen elkaar al jaren en jij mist elke context bij de grappen die ze vertellen. Ongemerkt wissel je van het ene groepje naar het andere, maar ook daar is het niet veel beter. Nu ja, ik ben er geweest, de meesten hebben me gezien, ik heb mijn socale daad weer uitgevoerd voor vandaag, ik mag naar huis. Het is wel nog vroeg, dus je probeert ongezien naar de deur te sluipen. Je bent er bijna en dan spreekt je baas je nog aan. Hij vertelt misschien wel interessante dingen, maar die drommelse schuimwijn begint serieus op je luistervermogen te werken. Alle klanken verworden tot een grote brij. Drie glaasjes maar ! Eindelijk laat hij je los, je verontschuldigt je omdat je weg moet, en je stapt in de lift.

Je bent al beneden als je merkt dat je je fluitglas nog in de hand hebt.   

18-04-2006, 20:10 geschreven door Hill

Ze was een beetje in de war. Teveel treinen en te veel drukte voor haar te kleine kopje.
Een beetje angstig keek ze om zich heen. Ze deed me denken aan een lijster die pas tegen het raam gevlogen is. Ze wist het ook eventjes niet meer.

Een jonge vrouw was ze, een eind in de twintig, met een Aziatisch uiterlijk, maar ik kon niet thuisbrengen uit welke regio : hele donkere pupillen in relatief wijde spleetogen, maar haar huid was net iets te donker, vol sproetjes ; donkerbruin (niet zwart !) haar in een staartje gebonden, een kleine mond en putjes in de wangen als ze lachte. Ze was mooi.    

Ze keek om zich heen, haar blik zocht hulp. Ik leek haar betrouwbaar genoeg en ze kwam naar me toe. Op welk perron ze moest zijn voor Gent ? Track three right here, but not this train, take the next one. Ze keek alsof ze me begreep.
Ik liep weg van perron drie om een flesje water te halen uit de automaat aan de ingang van het station. Toen ik terugkwam stond ze er nog steeds een beetje ongerust bij. Ze herkende me een haar gezichtje opende in een glimlach. Next train ?  vroeg ze. Neen, not track two, track three. Hierheen. Ik moet ook deze trein hebben.
Een beetje ongemakkelijk toch, wachtte ze naast mij op de harde bank. Bij iedere oproep van de speaker spitste ze de oren of er geen Gent tussenzat. Toen inderdaad een trein binnenreed op spoor drie, tergelijkertijd met de "Gent" van de speaker zag ik haar ontspannen. Ze had nu een houvast. Ik stapte op en zij kwam me achterna. Ze ging tegenover me zitten en staarde naar buiten. Haar zwarte pupillen in de nauwe spleetoogjes schoten heen en weer over het mist-troostige landschap van een voorbijrazend verzopen Harelbeke. Als ze merkte dat ik haar gezichtje bekeek, glimlachte ze even haar parelwitte, korte, gelijkmatige tandjes bloot.
Ze was van Nepal, en op weg naar haar zus in Gent. Weer dat lachje, en weer die mooie tanden. Ofwel gebruiken ze in Nepal weinig suiker ofwel poetsen ze hun tanden daar heel grondig. Maar ze had de meest witte tanden die ik ooit "live" gezien heb. Ze wist niet dat er twee Genten waren, Sint-Pieters en Dampoort. Weer heel even die ongeruste blik, maar de "Sint-Pieters" leek bij haar fonetisch wel een belletje te doen rinkelen. Na een moeizame babbel -ze sprak heel stil- en een veel te kort treinritje, wankelde de trein Gent binnen. Vanonder haar lange wimpers zochten haar ogen weer bevestiging en ik knikte haar toe.
Ik hielp haar nog eventjes met haar koffer. Ze drukte op de groene knop en de dubbele deur vouwde open.
Nog eenmaal draaide ze zich om. "Tenk joe" zei ze. Met weer die stralende glimlach.

Opmerking voor mezelf : Je hebt nog geen afspraak voor de jaarlijkse controle bij je tandarts.

17-04-2006, 18:48 geschreven door Hill

17-04-2006, 00:00 geschreven door Hill