Het ruisen van de branding ging over in haar ademhalen, de meeuwen vlogen hoger en verder, weg van ons en van de wereld, het bruisen van de branding vermengde zich met het klapwieken van hun vleugels. Ik vloog met ze mee en zag het strand onder mij : de gladde gepolijste rotsen, als reuzenmossels in het zilt, golfbrekers van nature, het okergele met lichtbruine strand, zand met vooral veel schelpjes erin.
Ik zag de rozeoranje hemel, nazinderen van de middagzon, ik zag twee donkere schaduwvissers tegen horizon, tegen de zon in. Ik speelde met de hemel, dwarrelde naar beneden, liet me vallen, speels, duikvlucht, scheerde rakelings over haar slapende figuur, stevig toegedekt door wollen trui met rolkraag. Ze sliep tegen de rots, in een lagune, haar lagune, onze lagune. Ik bespiedde haar vanuit het zwoele zwerk, naderde en vertrok opnieuw, daalde en trok weer op, als een nieuwsgierige maar bange mug, steeds weer opnieuw het spel van eb en vloed. Ik landde op haar neus tenslotte, ik beroerde haar hals, tuitte de lippen...

Bruusk werd ik uit mijn droom gerukt. Een beetje verdwaasd keek ik om me heen, en zag ook haar ontslapen, verveeld wakker worden, haar hoofd wendde naar links, naar de luide stemmen, de mannenkreten, het motorgejank.

Weg droom, weg rust.
Een tiental meter links van ons vandaag stonden drie mannen en een vrouw in het rulle zand druk te gesticuleren, in hun midden een 4x4, een Toyota, tot aan zijn assen in het droge zand. Niet te tillen, niet te verduwen, niet te starten. Verloren.

Een halfuur ging voorbij en twee mannen verwijderden zich om hun plaats weer aan te nemen tegen de horizon, met hun hand om de hengel. De vrouw belde. Om hulp. Op zoek naar een tractor om de jeep weer vlot te trekken, maar kreeg nergens gehoor. Haar man bleef in de wagen zitten, ondernam niets, zat erbij als een sfinx, en staarde strak maar moedeloos voor zich uit. 
De vrouw wisselde woorden met de man, en toog toen te voet het zandweggetje naar boven, langs waar zij het strand opgereden en vastgereden waren. De man bleef zitten.

Een eenzame jeep op een verloren strand. Een ondergaande zon en een blinde man. 

13-07-2007, 22:32 geschreven door Hill

Het dametje werd recht geholpen door haar echtgenoot, een eveneens zeer grijzend mannetje van vooraan de zeventig. Hij sloeg heel beschermend zijn arm om zijn vrouw en vroeg bezorgd : Est-ce que tu as mal? Est-ce que tu as mal? Zij, nog enigszins verdoofd van de schok antwoordde niet, maar bleef staren in het ijle. Est-ce que tu as mal ? Est-ce que tu as mal ? Het mannetje bleef zijn mantra volhouden, wel dertig veertig keer na mekaar Est-ce que tu as mal ?
Tot uiteindelijk zijn vrouw haast onmerkbaar knikte en ze samen naar de boot schuifelden die ondertussen aan die gevaarlijke ring aangemeerd lag.

Pas nu voelde ik de stilte aan mijn zij. Ik keek om en zag mijn vriendin staan met tranen in de ogen. Wat is er ? fluisterde ik. Niets, fluisterde ze terug. Maar dit is zo mooi, die bezorgdheid van dat heertje, die liefde nog zo groot na al die jaren... Het doet mij wel iets.

Wij stapten mee in het bootje. De trossen werden losgegooid, en de boot wendde de steven richting La Rance met zijn geweldige getijdenwerking.
Een kwartiertje later voeren we de sluizen door en we zagen pittoreske havendorpjes, vissershutjes en allerhande torentjes elk met hun eigen vertelling, tussen legende en geschiedenis.

Het dametje was ondertussen helemaal bekomen van de doorstane emoties en was verwikkeld in een discussie met één van de matrozen, een rustige jongeman met bedeesde blik. Ze gebaarde driftig naar de zee, maar de schipper knikte ontkennend. Mais si! repliceerde ze, en liep kordaat naar de boeg van het schip, daar waar een tiental kinderen verzameld zaten. Ze sloeg er geen acht op, maar duwde er resoluut twee opzij en wurmde zich naar voor. Toen één van de kinderen, een mini-uitvoering van Will Smith, ertegen protesteerde, kreeg hij een zeer donkere blik toegeworpen en ze siste iets onverstaanbaars en Frans tussen haar tanden. De kleine bevroor ter plaatse. Ondertussen stond haar echtgenoot langs de zijkant van het schip, helemaal alleen. Hij keek met troebele ogen in het heldere water.

Zeg, fluisterde mijn vriendin, volgens mij is dat helemaal geen leuk oud koppel, maar is zij een oude kenau van een schooldirectrice en ligt hij, al zestig jaar onder de sloef. Ocharme dat mannetje...

Moraal van het verhaal:
Oude vrouwtjes, heb er niet te gauw medelijden mee, ook niet in Frankrijk.

12-07-2007, 18:47 geschreven door Hill