Ik hang uit het raam en kijk naar de de natte mensen. Met hun natte voeten. In hun natte autootjes. Je hoort niets. Alleen het suizen van rubber over asfalt. En dan flitst een gele ambulance door het rode licht. Met blauwe zwaailichten en een loeiende glissando-alarmsirene. Wiiiioeoeh, dopplereffect en weg.
Wat ik me soms afvraag, is waar die oude ziekenwagentjes naartoe zijn. Tien, vijftien jaar geleden zat op iedere ziekenwagen, brandweerauto, politiecamionnetje noem maar op, een twee-tonige sirene. Ti-ta-ti-ta. De afgelopen tien, vijftien jaar zijn die allemaal stilletjes (dat is hier het woord wel) uit het straatbeeld (straatklank) verdwenen en vervangen door die opklimmende en weer te pletter stortende jammerklanken. Die ik me vooral herinner uit de totaal foute Amerikaanse series uit de jaren '80 : Chips, The A-team,...
Wie heeft beslist om die oude tweetonigen naar de schroothoop te verwijzen ? Het was toch veel mooier, geef toe. De ziekenwagen, met zijn tweenotenzang (re-si, re-si) in harmonie, of lekker dissonant, met de re-si re-si van de brandweerwagen. Als er nog een politiewagen meereed was de fanfare compleet, want bij politiewagens stond de sirene een toontje lager (do-la, do-la). Een ongeval had toen nog iets feestelijks. Ambiance met de ambulance. Maar nu is dat allemaal vervangen door die veel stoerdere afweersirenes. Precies of er elk ogenblik een bom uit de hemel kan vallen. Wiiioeoeh, wiiioeh, boem krak en gedaan. Wat ook heel ergerlijk is bij die sirenes is dat van die jonge aspirant politiemannekes zo graag spelen met hun spiksplinternieuwe toeter. Aan de rode lichten, de sirene vier-vijf keer doen starten en stoppen zodat je een vervelend -wat zeg ik- onmenselijk irritante acidhouse intro krijgt. Hoe dat ding bediend wordt, ik weet het niet, maar ik stel me er altijd zo'n nog pukkelige puberpolitieagent bij, die zich volledig uitleeft met de joystick van de sirene. Laten we bij het volgende kruispunt nog eens de sirene laten huilen. Jihaai ! I like to move move it !
Dan was het toch veel leuker en gezelliger vroeger, veel minder irritant ook, met de tweetonige sirene. Kon je bij buurtfeestjes de mensen nog eens van tafel recht krijgen, door net achter het muurtje met je trompet ti-ta-ti-ta te blazen, geen mens had het door dat het niet echt was. En wij dan opgewonden vanachter de haag springen en roepen van : het waren de pompiers, het waren de pompiers, de schuure van Lucien is aan het branden. En dan twee nonkels met de vélo (fiets in voor mietjes), de wijk doorcrossen naar de schuure van Lucien, om te helpen kijken blussen.
Aaah, opgroeien doet pijn.
(Zopas bedacht dat 'tweetonige sirene', wel heel dicht ligt bij tweeténige sirene, waarbij ik dan weer aan allerlei spannends moet denken met zeemeerminnen. Probeer zo'n verband maar eens te leggen met een glissando alarmsirene...)
26-06-2006, 20:53 geschreven door Hill
|