 |
|
|
| If the future isn't bright, at least it will be colourful |
|
|
| 09-07-2006 |
 De kleine reuzin |
De olifant was hier ! En het was mooi, zo mooi. Ontroerend mooi. Niet zozeer de olifant (die was zeer indrukwekkend, hoeoe, en prachtig, een juweel van mechaniek), dan wel de kleine reuzin.
Deze vijf meter hoge copy van de jonge Björk stal vanmorgen mijn hart en dat van alle andere Antwerpenaars. Zeer sterk, voor een houten marionet, opgehangen aan een hefkraan met stalen kabels.
Maar die subtiliteit in haar ogen, haar verliefde blik naar de olifant, het knipperen tegen het zonlicht bij het ontwaken, het was zo mooi. Vertederend vooral. Een reuzenpeuter die je met vraagogen aankijkt en je zo aan je hart wil drukken. Zo'n oog voor het menselijke, voor het detail.
Nog een voorbeeldje. Toen de reuzin net van onder de douche kwam, werd haar haar in een 'chignon' gedraaid, in een knotje, om zo gemakkelijker d'er kleedje te kunnen aantrekken. Wel die zin voor detail ontroerde mij ten zeerste. Ik heb er niet bij gehuild. Maar het scheelde echt niet veel.
Nooit gedacht dat houten poppen me zo zouden kunnen ontroeren.
En omdat het Fransen waren : chapeau !
09-07-2006, 23:37 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 08-07-2006 |
| Zweten |
Negen uur 's avonds, ik heb scheurende honger (tiens -ik ben vanmiddag vergeten te eten-) en de ijskast is zo leeg als alleen een lege ijskast kan zijn. Leeg, nu ja, er is mosterd en braadboter, maar ver zal ik daar niet mee komen.
Het wordt dus uiteten vanavond, maar stel je er aub niet teveel bij voor. Ik ga voor pitta.
Als sinds mijn studententijd kom ik graag in pittatenten. Pitta, de ideale hap om drie uur 's nachts als je al een beetje begint te schommelen. Als je na een avondje doorzakken alles niet meer zo heel helder ziet. Vliegske in het oog. Van vermoeidheid natuurlijk, van vermoeidheid, niet van de drank, wij kunnen daar tegen, tegen die drank, van vermoeidheid is het. Toen misschien wel ja. En ik moet eerlijk bekennen dat het ook al jaren geleden is dat ik nog eens om drie uur een pittatent ben binnengestapt. Misschien maar goed ook.
Nu heb ik voor pitta een goed adresje, een smal doeninkje goed weggestopt op de Ossenmarkt. Het is een tentje met Turkse eigenaars, maar je wordt er meestal bediend door een Oost-Europeaanse schoonheid. Het zal wel een russin zijn. Groot, kortgeknipt blond haar, net iets langer in de nek, heel vriendelijk en een schattig accent. Meer moet dat niet zijn. Wat er ook heel leuk aan is, is dat ze zo mooi kan zweten. Echt waar. Als het echt warm is, dan krijgt ze een rode blos op d'er wangen, haar gezicht glimt, en haar frou-frou wordt nat met kleine plukjes samengeklitte haren. Hetzelfde gebeurt met de haartjes in haar nek. Och och och.
Als je dan toch pitta moet eten, dan kun je zowel gaan voor een aangename bediening, vind ik, en nu het wel heel warm was, zou ze d'er wel hééééél sexy uitzien, schatte ik.
Ze was er niet. Het was een Turk van in de vijftig. Met een snor. En hij zweette ook.
08-07-2006, 23:50 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 06-07-2006 |
| Warmte echt niet meer te pruimen - Ruimtetuig stort neer te Antwerpen |
Het Anti Hitte Front juichte. Het zou gaan onweren. Liters water zouden vallen, alle pollen en stof worden weggewassen en de temperaturen zullen een legendarische chute maken van vijfendertig naar vijfentwintig. Joepie ! Eindelijk !
Het Anti Hitte Front bestaat uit Jan, mijn chef, Anja, een zeer goed gelukte collega en ikzelf. Sabine wou niet meedoen. Zij vindt die warmte wel geinig. Tegendraads mens.
De enige bestaansreden van het AHF is 'het warme weder voor malkander draagbaarder maken'. Onze voornaamste activiteit bestaat dan ook vooral in het zagen tegen elkaar over hoe warm het wel weer is (of hoe warm het weer wel is). Dus eigenlijk maken we vooral het leven van onze collega's aangenamer. Moeten zij ons geweeklaag niet aanhoren. We hebben wel vage plannen om volgende zomer samen naar Nova Zembla te trekken voor drie maanden. Maar die plannen zijn nog maar in embryonaal stadium.
Pien Jr. had voor gisteren onweer voorspeld en wij zaten dan ook met ons drietjes hoopvol naar de wolkenloze blauwe hemel te turen, de goede weersvoorspellingen in het achterhoofd.
Het werd namiddag, vier uur, vijf uur, maar de hemel bleef rimpelloos. Zelfs geen schapenwolkjes te bespeuren. Bèè. De thermometer buiten gaf vijfendertig graden aan. Al vier dagen weigert dat ding te bewegen, alleen eergisteren ja, toen wipte hij naar negenendertig.
De afkoeling zou dan wel voor 's avonds zijn besloten we. Antwerpen is wel in meer dingen een beetje achter.
Rond acht uur zat ik dus thuis voor mijn raam. Te hopen. En ik ben er zeker van dat in Mechelen en in Zwijndrecht de medeleden van het AHF ook met hun kop uit het raam hingen. Noppes. Het bleef broeierig wolkenloos. Ik geef het niet graag toe, maar ik heb zelfs een krakkemikkige lambada uit mijn lendenen geperst als soort van primitieve regendans. Het hielp geen zier. Ik werd er alleen nog meer zweterig en plakkerig van.
Het koelde ook niet af buiten. Geen zuchtje wind. Geen blaadje bewoog.
Ik heb voor mijn venster gestaan tot 1u15. Slapen lukte toch niet. Tussen natte lakens liggen het is een vreselijk gevoel. En dan niet kunnen slapen omdat je nerveus bent, alleen al omdat je denkt dat je weer niet zult slapen. Wat moet je dan, schaapjes tellen ? Bèè. Tegen kwart voor twee moet ik toch in slaap gesukkeld zijn. Dat weet ik, want toen ik wakker schrok was het twee uur nul vier. En het was aan het regenen ! Aan het gieten zelfs. Buiten, tegen de ruit, tegen de kast, op mijn bed en op het parket. Nu waren mijn lakens niet alleen nat van het zweet maar ook nog eens van de regen.
Het was de eerste keer dat ik dat deed en ik moet zeggen het is maar matig aangenaam : om halfdrie 's nachts je parket droogwrijven.
De volgende morgen om half zes zat ik weer rechtop in bed, ademnood, zuurstoftekort, TE HEET, want het venster was ondertussen dicht tegen de regen. Ik moést opstaan, het ging gewoon niet meer. En zo is het nu al zo'n twee weken van dattem. Verdomme toch, een mens zou ervan gaan vloeken.
O ja, en vanwaar die titel, wel het is hier momenteel zo warm dat er een ruimtetuig is neergestort in mijn straat (zie foto).
Het zijn gekke tijden.
06-07-2006, 21:16 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 05-07-2006 |
| Asfalt walsen |
Een grote proficiat aan de mannen van 'den asfalt', de stoere binken in blote bast die de verse laag tarmac goten in de Sint-Thomasstraat. Het moet een helse job zijn om bij vijfendertig graden onder een slaande zon, de kokende asfalt van honderdzestig (!) graden uit te gieten en plat te walsen. Je moet het toch maar doen.
Misschien wel nog deze kritische noot. Jullie brol droogt niet ! Voor geen meter !
Als jullie een kwartkilootje macadam missen, je moogt het komen ophalen in De Moose Tower. Pak wel een beitel mee, je zal het moeten losbikken van mijn schoenzolen.
05-07-2006, 21:32 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 04-07-2006 |
| Tandartsen en neushaar |
In de vooravond ben ik bij mijn tandarts langs geweest. Achtendertig graden heet en meneer gaat bij zijn tandarts zitten. Dat scoort toch wel een dikke zeven op de schaal van de Sade. Maar goed, toen ik de afspraak vastlegde, kon ik natuurlijk ook niet weten dat het zo warm zou zijn.
Bij een hittegolf naar de tandarts gaan klinkt misschien erg, maar het kan nog altijd erger. Verleden jaar bijvoorbeeld. Toen ben ik erin geslaagd om die afspraak pal op mijn dertigste verjaardag in de plannen. Je moet het maar doen. Ik belde voor een afspraak, hij kon niet, we verschoven de datum een paar keer heen en weer en voor ik er erg in had was het op mijn verjaardag. Ik had het niet eens gemerkt tot de avond zelf.
't Was tof. Thuis komen, de taart staat klaar, en dan met een verdoofde linkerwang zitten. Niet willen toegeven natuurlijk, toch proberen die taart in die verlamde muil te proppen, niet goed weten of je smoel nu dicht is of open, beginnen kauwen, met als resultaat dat de taart overal lag uitgenomen in mijn kelegat. En dan achteraf de vrienden : heb je goed gevierd ? Ja hoor, een echt bachanaal, het etensresten lagen meters in het rond...
Maar dat was verleden jaar.
Nu, ik moet het toegeven, de tandarts die ik heb is een sympathieke peer. Alleen, hij heeft te veel neushaar. Dat is een typische beroepsziekte van tandartsen denk ik. Mijn vorige had dat ook. Hij hangt boven je, hij begint te peuteren aan iets waarvan jij hoopte dat hij het niet zo zien, en je kijkt recht in zijn giganteske neusgaten. Een grasveld. Struikgewas. Kreupelhout. Het Zoniënwoud heeft er geen lap aan. Een tip : ga altijd in de zomermaanden naar de tandarts. De kans dat hij dan met een snotvalling zit is het kleinst. Hoef je niet te kijken op die slijmerige lianen in het Zoniënwoud.
Dus jij maar gruwelen en hij maar peuteren en peuteren. Tot hij iets vindt dat pijn doet. En dan gaat hij boren. Hèhèhèhè.
Het viel me al bij al nog goed mee deze keer. Hoewel.
Erg geruststellend is het toch niet als je zinssneden hoort als : Och, ik zie het al, ik zal het doen zonder verdoving... Hey how, ik vind verdoving niet erg ! Echt niet ! Geef hier die verdoving !
Of nog : dat is leuk werk een tand herbouwen, je tand was bijna volledig weg en nu heb ik er een nieuwe geboetseerd. Wablieft ? Tand bijna helemaal weg, je moet alleen die vulling verstevigen, jij. Een tand boetseren, waar haalt hij het. Ik ben toch niet van plasticine !
En dan, op het einde, haha, ik heb al iets gemaakt dat weer op een kauwvlak lijkt. Al heel wat beter dan die grot van daarstraks. Grot ! Komaan jong, ga iemand anders beledigen hé.
Maar, het moet gezegd, mijn bijtertjes zijn weer in orde. Tak tak. En dat zonder die zeurende verdoving. Ik kan eten, zonder morsen. En dat ga ik nu doen !
Ik trek de ijskast open en daar staren mij vier drinkyoghurtjes aan. Gekocht uit voorzorg. Ik heb ook nog twee wortels, en een potje mosterd. Het wordt weer een boeiend avondmaal.
Maar morgen, morgen bak ik taart !
04-07-2006, 20:22 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
| 03-07-2006 |
| De kast |
In mijn woonkamer staat een grote inbouwkast. Het is een beetje onduidelijk uit welke houtsoort ze gehakt is, maar ik denk niet dat het eik is. Misschien beuk. En moest het toch eik zijn, dan toch wel zeer slecht verniste.
Toen ik zes jaar geleden het appartementje kocht, stond die kast er al. Ze was toen geschilderd in een soort van blauw, waar Picasso in zijn blauwste periode niet het bestaan van vermoedde. Heel hel blauw, maar volledig ontdaan van de vrolijke ondertoon die meestal wel door die kleur schemert. Het gaf me geen lekker gevoel, een beetje naargeestig vond ik het. De kast heb ik dus overgeschilderd in een tint ergens halfweg tussen gebrande sienna en roestbruin in.
Die kast speelt nu al zes jaar het achtergrond decor waartegen mijn leventje voortkabbelt en over het algemeen doet de kast waar ze best in is : kast zijn.
Alleen in de zomer is er iets mee. Als het heel warm is, ademt de kast het verleden uit.
Bij temperaturen boven de dertig komen allerlei geuren los. Een duffig aroma stijgt op van tussen de kieren. Zoals de spiegel van Merlijn het verleden weerspiegelde, zo ademt mijn kast de voorbije decennia uit.
Bij snikhete zomerdagen, als de zware dichtgetrokken gordijnen tevergeefs de warmte buiten proberen te houden, als ik half versuft in de zetel hang, nog napuffend van niets doen, dan weken geurvlagen zich los uit mijn kast. Een bedwelmende atmosfeer penetreert de kamer en benevelt mij. Als mistige geesten. De geur brengt mij terug naar de vorige eigenaars : een fotograaf en zijn model.
Ik zie hem, zijn lange witte haren, hij moet zestig zijn, wapperend om zijn hals, hij, gekleed in niets dan een jeansbroek. Hij fotografeert een veel te jong meisje. Ik ruik zweet, feromonen, chemicaliën, ontwikkelaar. Ik ruik ook sinaasappelsap, en een ondergeur van sterke drank.
Ik zie, hij staat voor mij, hij moet er echt zijn, zo scherp staat hij voor mij, ik zie de fotograaf in de hoek van mijn woonkamer staan, neen niet staan, liggen. Hij staart glazig voor zich uit, in trance haast, in zijn hand een driekwartlege fles vodka. Op het parket liggen her en der vertrappelde sinaasappels, gepeld en uitgezogen. Hij kokhalst.
Het jonge model is er niet meer, alleen haar armband ligt er nog. Achteloos neergegegooid op de buffetkast. Ik zweet, mijn god, wat zweet ik. Mijn hemd is doornat. Ik stink.
Ondertussen is het beginnen regenen. Buiten wordt de hitte weggeblust. Met de regen vervaagt de fotograaf. Hij lost op. Het verleden wordt opnieuw de kast in getrokken. De houtnerven volgezogen met gedachten van dertig jaar terug, klaar om mij bij een volgende hittegolf opnieuw in een nachtmerrie te benevelen.
03-07-2006, 21:52 geschreven door Hill
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
