Nu ik er eventjes bij stilsta : zicht op een koe en op Bob Marley : het zouden in het vervolg wel eens heel ‘laidback’-e tekstjes kunnen worden... 

08-01-2006, 19:31 geschreven door Hill

Terwijl ik dit neerschrijf word ik aangestaard door een koeienoog. Vanuit mijn rechterooghoek dan weer zie ik een dood idool van mij : The late Bob Marley. Dat terwijl ik gisteren nog met een scheef oog werd aangekeken door een gorilla, die naast een wereldkaart hing te grijnzen.

Ik heb vannamiddag dan ook enige reorganisatie in mijn appartementje aangebracht. Mijn bibliotheek is verhuisd naar de grotere slaapkamer en mijn computer is dan weer verhuisd naar de bibliotheek (de kleine slaapkamer) die nu niet meer bibliotheek heet maar bureau. Het strijkkot wat vroeger dus ook bibliotheek heette is nu de grote slaapkamer geworden, die nu slaapbibliotheek heet en het smoorkot wat ook het strijkkot was is gebleven waar het was maar heet nu bureau. Kunnen jullie nog volgen ?  Ik alleszins niet.

Vanwaar die veranderingen na vijf jaar relatieve rust ? Het is allemaal begonnen met een gesprekje met een business analiste op het werk. Na een vergadering over de “linken tussen de backoffice van AGF-LIF en de CRM-frontapplicatie James via de IFSA-services en de CCIL-layer” – man, heb ik eventjes een interessante job zeg :-p  - kwamen we terecht op hoe de eindejaarsevaluaties geweest waren. En vandaar kwamen we terecht op slaapkamers. Geen idee hoe die ‘link’ ontstaan is, maar het zal misschien wel iets te maken gehad hebben met, hoe zal ik het proper formuleren, de niet onaardige fysiek van de business analiste in kwestie. Toen ik zei dat mijn PC in de slaapkamer stond omdat ik die absoluut niet in de leefruimte wil, vroeg zij me waarom ik die niet in mijn kleinere slaapkamer zette. Een PC naast je bed is toch ook niet aangenaam, en dan al dat stof. Ik praatte me eruit met te zeggen dat ik die kleinere slaapkamer voor andere doeleinden gebruikte maar ik kon mezelf niet overtuigen. Thuisgekomen ben ik beginnen nadenken hoe die PC eigenlijk in die slaapkamer geraakt is.

Ik moest teruggaan naar de oorspronkelijke verhuis, ondertussen vijf jaar geleden. En tot mijn verbazing stelde ik vast dat de PC in de slaapkamer staat omdat hij daar in het begin toevallig terechtgekomen is. De kleine slaapkamer deed eerst dienst als tijdelijk rommelkot tot de kleerkast geleverd werd. Na de levering van de meubels is die tijdelijke situatie zomaar bestendigd en ik had er nooit meer bij stilgestaan.
Vandaag heb ik dus een en ander verschoven, met als resultaat dat ik nu word aangestaard door een grasmachine met zwiepstaart. Ik ben eigenlijk benieuwd of dat invloed zal hebben op de stijl van volgende stukjes. Het zal toch minstens invloed gehad hebben op één stukje. Hetgene je nu gelezen hebt en dan vooral op de titel  : Mmmmeueueuhhh !  

08-01-2006, 19:30 geschreven door Hill

07-01-2006, 23:38 geschreven door Hill

05-01-2006, 18:38 geschreven door Hill

Het wordt stilletjesaan een traditie. Met vier, vijf vrienden vier ik oudejaarsavond heel rustig bij één van ons thuis.
Dit keer was het bij de voedselinspecteur. Jawel, ik heb een voedselinspecteur in mijn vriendenkring. Maar ik kan je verzekeren, het is geen pretje met zo iemand aan tafel te zitten. De zalm wordt plots een heel stuk minder appetijtelijk. En het vlees. En de groenten. En de wijn, het bier, zelfs het water. En het fruit en het dessert. Gelukkig kan hij zelf met zoveel smaak eten dat je op slag vergeet wat hij allemaal verteld heeft. Het was dus te doen bij Björn dit jaar. Björn had zelf, samen zijn spitsbroeder Bruno, de organisatie voor zich genomen. Normaal doen hun eega’s dit, maar wegens allerlei bevallingen namen de venten het dit jaar over. In de datum konden ze zich al niet teveel vergissen, dus dat zat wel snor. Toen ik in de vroege namiddag Bruno belde om te vragen wanneer ik verwacht werd, bleek dit om halfzes te zijn. Nu, ik ken ondertussen mijn pappenheimers en ik wou wel eens dubbelchecken. En inderdaad, volgens Björn mocht ik afkomen vanaf acht uur. Na veel vijven en zessen besloten we gedrieën dat ik werd geacht te vieren vanaf zeven uur. Hèhè.

De avond werd op gang geschoten met een champagnekurk en de toostjes werden opgediend. Uit ervaring hebben we geleerd dat we best een traiteur laten komen. Dat spaart ons meteen een paar uur hectisch winkelwerk en niemand hoeft de avond te missen door de hele tijd in de keuken bezig te zijn. Alleen voor de drank moeten we zelf zorgen. Maar daarvoor hebben we een kenner in ons gezelschap. Jammer genoeg blijkt dat hij die kennis vooral uit boeken moet gehaald hebben en veel minder uit de praktijk : het kiezen van een passende wijn is geen probleem, maar de fles effectief openkrijgen, ho maar. Het begon al bij de eerste fles. Een relaas in drie zinnen : De kurkentrekker wordt op de kurk geplaatst. De hendeltjes worden naar beneden geplooid. De kurkentrekker springt uit elkaar...
Ik heb gewoon vreselijke vrienden.

Daarbij bleek dan nog dat het de enige kurkentrekker in huis was. Dit vroeg dus om een reparatie. En dan komt de mecanicien weer boven in zo’n ingenieur. Op die momenten zie je in hun ogen een soort van koortsige opflakkering en dan zijn ze niet meer te houden. Ze zijn in trance. Hier was het precies zo. Werktuigen werden aangesleept. Een schroevendraaier, een breekmes, een schaar. Pas met behulp van een engelse sleutel en een papegaaiebektang én drie kwartier puzzel- maar vooral veel klopwerk, konden we ons eerste glas wijn drinken. Met als resultaat dat de wijn veel gelijkenissen vertoonde met glühwijn want hij was drie kwartier gechambreerd in de handen van Bruno. Ondertussen hadden we ons voorgerecht, de zalm van hierboven, opgediend met een heerlijk bieslooksausje, al achter de kiezen. Afgezien van het knoeiwerk met de wijn, werd het toch nog een aangenaam diner. Het dreigde nog eventjes uit de hand te lopen bij het serveren van de aardappelnootjes. De eerste lichting bleken inderdaad nootjes te zijn : donkerbruin en alleen te openen met een notenkraker. Gewoon de frietpot uit het oog verloren, jaja dat gebeurt wel eens. Vooral bij Björn dan. Het dessert daarna was een overheerlijk trio van appeltaart, chocoladetaart en dan nog iets met drank erin. (dank je wel Fanny, het was ongelooflijk lekker gebak !).

Tegen half twaalf waren we meer dan verzadigd. (D’er moet daar van mij nog ergens een afgesprongen broeksknoop liggen.) Dat was dus net op tijd om de voorbereidingen voor het vuurwerk aan te vatten. Daarvoor gaan we dan achter het huis de wijdse velden in. Deze keer leek dat niet zo’n goed idee. Als je geen rubberen laarzen tot onder je oksels kon dragen, verzoop je gewoon in de modder. Een duikerspak ware misschien nóg interessanter geweest. Of van die tennisraketten aan je schoenen, zoals sneeuwlopers in strips altijd aan hebben. Rubberlaarzen, duikerspak noch tennisrakketten waren voorhanden. Of toch maar van elks eentje. Zie je ons olijke trio zo al rondhotsen ? Uit arren moede zijn we dan maar ergens op een afgelegen, iet of wat geasfalteerd, pleintje verderop in wijk gaan staan. Om stipt 23u56 hebben we de eerste pijl afgeschoten. Björns klok stond vier minuten voor (hebben we gemerkt toen om 00u04 overal vuurwerk begon te knallen). Door de felle rukwinden kregen we wel heel vreemde figuren, maar we hebben geen ongelukken veroorzaakt. Of het moet dat afgebrand tuinhuisje zijn, maar laat ze maar bewijzen dat wij dat geweest zijn. Onze vuurpijlen zijn niet te traceren want heimelijk gekocht in Frankrijk.

We hebben de avond afgesloten met een spelletje Cluedo. (Dat is een bordspel waarin je op zoek gaat naar de dader van een moord.) Het spelletje werd gewonnen door onze inspecteur van de federale politie. Allicht. Met zo iemand aan tafel moet je natuurlijk geen Cluedo spelen. Tegen halverdrie hebben we dan onze bedstee opgezocht.

Het was een rustige, maar heel aangename avond. Meer moet dat niet zijn.  

04-01-2006, 18:30 geschreven door Hill

Al van halfzeven was ik op, om tegen acht uur in Oostende te geraken, want dat was het uur dat afgesproken was. Afgesproken waarschijnlijk op een warme woensdagnamiddag in de zon, humpfff.
We waren met vijf : twee ooms die er altijd zijn -hoe ze het doen ik weet het niet-, een schoonbroer van de verhuizende, de verhuizende zelf -een neef van mij dus- en ikke. Vijf, dat klinkt als ruimschoots voldoende maar het klinkt beter dan het is. De verhuizende had een spierverrekking en kon niet heffen, de schoonbroer van, was net genezen van een hernia en recupereerde bovendien van een kater, en de ooms worden ook een dagje ouder. Maar ze zijn er altijd en overal bij, dat moet je ze nageven. Gelukkig waren er nog Jean-Pierre en Freddy van de verhuisfirma zelf, twee potige mannenmenschen, eentje met een spanwijdte van 1m50, de andere had een lengte van 1m50. The Dynamic Duo.

Petten werden opgezet, sjaals voorgebonden, handen warmgeblazen. Op de aanwijzingen van Freddy, die in het appartement stond en, eerlijk is eerlijk, alleen zoveel werk verzette als de rest samen, en met de richtlijnen van Jean-Pierre die de lift bediende en alles in de vrachtwagen stapelde, vloog het werk vooruit. Goed anderhalf uur later waren de laatste meubels uit het appartement weggehaald. Tijd voor een deugddoende pint. En hier begon de organisatorische nachtmerrie. In heel het appartement was geen enkele pint te vinden, want alles was verhuisd, frigo incluis. Een cafeetje moesten we ook niet doen, het was ondertussen nog geen tien uur én 31 december. Geen enkele café-uitbater die het in zijn hoofd haalde om dan open te doen. Van pure miserie heb ik mij dan maar op het toilet gezet, om een kakje te placeren. Gelukkig had ik de tegenwoordigheid van geest om voor het lossen te controleren of er WC-papier was. Wat dacht je, natuurlijk niet neen, dat was verhuisd, en bevond zich ondertussen ergens ter hoogte van Diksmuide in een  vrachtwagen op de N35. Shit.

Er zat dus niet anders op, dan met lege keel en volle darmen verder te sjezen naar Staden waar alles weer uitgeladen moest worden. Ook dat ging wonderwel vlotjes, uitgenomen toen ik met mijn hand klem raakte tussen de lattenbodem van een bed. Hoe je daar in godsnaam klem in kunt raken, je wilt het niet weten, geloof me maar, ik kan dat.

Ginder kon de inwendige mens wel versterkt worden weliswaar met wittekes, maar op den duur is een mens niet meer zo kritisch. Ondertussen was mijn stoelgang ook verzorgd en tegen dat het goed middag was zat ik al in bad, haartjes nat, om toch een beetje proper voor de dag te komen op oudejaarsavond.
Oudejaarsavond, nog zo’n organisatorische ramp.    

03-01-2006, 18:11 geschreven door Hill

Waarom luistert nooit iemand als ik iets zeg ? Waarom luister zelfs  ik nooit naar mezelf ? Ik had het nog zo gezegd in een vorige post : twintig centimeter sneeuw en alles staat stil. Maar wat doe ik ?  Uitgerekend dan neem ik de trein van Antwerpen naar de Far-West van Kortrijk.

Zaterdagmorgen om 7u werd ik al verwacht in de verre Vlaanders en om op een zaterdagmorgen de trein te nemen van 5uur, dat vond ik een beetje overdreven. Dus toog ik met mijn tandenborstel, scheermachine en slaapzak al op vrijdagavond naar het station.

Als ik er aankom, staat de trein al nerveus te dampen, maar hij vertrekt pas met een kwartiertje vertraging. De machinist wil de achterstand echter zo spoedig mogelijk goedmaken en aan TGV-snelheid raast de trein door Berchem, Sint-Niklaas tot in Lokeren. Het ijswater op de stroomdraden zorgt voor een hallucinant spektakel : stel je een nachtelijk sneeuwlandschap voor, voortdurend uit de duisternis geflashed door groenblauwe vonken uit de electrische bovenleiding. Daar kan geen LSD-trip tegenop ! Een geweldig zicht.

In een mum van tijd staan we in Lokeren.

En we blijven staan in Lokeren...

Een kwartier, twee kwartier, drie kwartier... Behoorlijk vlug volgt de diagnose : trein bevrozen. Geen enkele trein kan Gent in of uit, net omwille van die bevroren bovenleidingen. En daar sta je dan.

Het eerste kwartier blijft de treinbegeleider omroepen dat naar een oplossing wordt gezocht. Ik doe het voorstel om de bovenleiding te ontdooien met behulp van eigengemaakte fakkels (een fakkel maken kan toch zo moeilijk niet zijn, wat creatief zijn met een paraplu en een rol WC-papier), maar mijn oplossing wordt genegeerd. Dan probeer je al eens actief mee te denken !

Eventjes later laat de kaartjesknipper zijn sneeuwgijzelaars weten, dat, als we een luchtje willen scheppen, we toch o zo voorzichtig moeten zijn bij het afstappen, de trappen en de perronsjsjs zijn sjsjsjpekglab. Aan zijn merkwaardige uitspraak van ‘perrons spekglad’ te horen, moet hij hoogstwaarschijnlijk zelf ook al op zijn sjokkedeizen zijn gestekt. Als hij wat later zijn rode neus laat zien, versterkt dat alleen maar mijn vermoedens.  

Nog een kwartiertje later komt hij met zijn oplossing : de treinreizigers met bestemming Kortrijk kunnen overstappen in een ander treintje. Dat moet evenwel eerst nog over Dendermonde en Brussel, maar we zouden toch ter bestemming geraken. Da’s toch al dat, denk ik, terwijl ik mijn slaapzak opnieuw oprol. (Voor de zekerheid was ik al begonnen met mijn tent op te slaan in de middengang.)

Bij die mededeling gebeurt dan iets moois. De reizigers laten hun ware aard zien, de maskers vallen af, hun eigen karakter schemert door : sommigen beginnen te vloeken en nerveus rond te hippen, anderen vinden de situatie dolkomisch, een derde houdt het hoofd koel (en knalt slippend een vuilnisbak omver), een vierde groep kijkt uiterst bezorgd. Maar eenmaal gezeten, daalt over de groep een soort van gelatenheid neder : we zitten allemaal in hetzelfde coupeetje en we moeten erdoor. Elk probeert voor zich het beste ervan te maken. Een heel oud rimpeldoosje haalt haar breiwerk boven, de nerveuze roker in maatpak zijn laptop. Wat verderop zit een pokdalige jongeling cool te wezen in een wit trainingspak met een lichtgrijze walkman op zijn kop. Zijn hoofdtelefoon is zo groot dat je er zonder problemen pannekoeken in kan bakken. Maar grote kwaliteit kan het toch niet zijn, tot twee banken verder kan iedereen meegenieten van zijn ‘oemkh oemkh oemkh oemkh‘. Wat daar dan weer een voordeel van is, is dat je hem kunt uitlachen in zijn gezicht terwijl hij je toch niet hoort. Al veel plezier mee gehad. En de reizigers naast mij ook eigenlijk.

Op de bank net voor mij tenslotte, proberen twee tienermeisjes in slaap te raken. Ze liggen in elkaar verstrengeld zoals alleen dertienjarige meisjes dat kunnen. Lief liggen lief te zijn.

Na een verder probleemloze rit kom ik na achttien (!) kwartier treintrip om 23u30 aan te Wervik. (Wervik, da’s een dorpje met stadspretenties ergens neergegooid halverwege Kortrijk en Ieper.) Vandaar is het dan nog een kwartiertje evenwichtsoefeningen op de openbare ijspiste tot bij een tante van mij, waar ik om overnachting aanklop : het kerstverhaal een week na datum. Gelukkig is er in deze herberg wel plaats voor mij. Ongelukkig genoeg dan weer is er weinig herberg in deze plaats.

Maar ik klaag niet, een warm bed was meer dan voldoende na mijn survival. Onmiddellijk word ik opgenomen in de armen van Morfeus. Om er tien minuten later weer uit te donderen. Daarom deze oproep aan neef Daan :

Beste neef Daan, als je dit leest : er is iets gruwelijks mis met je matrassenbodem, hij ligt scheef en de vering is kapot ! Doe daar iets aan ! Een mens zou erin verongelukken.

Maar alles goed, zonder vrieswonden maar met kleine slaapoogjes, kon ik de volgende dag om 7uur op mijn afspraak zijn. Maar dat is weer een ander verhaal.          

02-01-2006, 19:28 geschreven door Hill