If the future isn't bright, at least it will be colourful
09-09-2006
Spiegel der Vergankelijkheid
Ze zat aan een tafeltje op de Leopold Dewaelplaats, op één van de hippere terrasjes van Antwerpen. Ze was blond, had een gebeeldhouwd lichaam, en ging gedrapeerd in wel zeer modieuze kleertjes. Zwarte pumps, met daarboven die knoezels. Die knoezels ! Enkel met die enkel kon ze om het even wie warm draaien ; het schoentje heel even laten bengelen aan de tipjes van de tenen en het terug te laten klepperen tegen de hiel. Grrr. Ze stond wel een kilo of tien te mager naar mijn goesting, allemaal pees en geen pak, maar toch, zeer aangenaam om naar te kijken.
Vlak tegenover haar, zat zowaar, ik moest even knipperen, haar spiegelbeeld : lang blond haar (echt blond), zeer slank lichaam, zeer modieuze kleertjes, alleen twintig jaar ouder. Met gelijkaardige enkels, alleen wat ruwer beveld.
De dochter had een enigszins scherpe neus, een dunne mond, maar de gloed in haar grijze ogen verzachtten haar trekken. De moeder zat met haar rug naar me toe, d'er gezicht kon ik niet zien. Boven mijn Pineau probeerde ik een robotfoto van de moeder samen te stellen, door het gezicht van de dochter twintig jaar te verouderen. De zon was te heet, de Pineau perfect en dus lukte het me niet echt. Tot moeder de ober wenkte en de rekening vroeg.
Beste dochter, lieve meid, zoek een vriend, nu, nu onmiddellijk, nu het nog kan. Met je kop van binnen twintig jaar, zal het je niet meer lukken.
09-09-2006, 00:00 geschreven door Hill
08-09-2006
Kokkerellen op vrijdag : Spaghetti
De Zweedse kok delft het onderspit tegen een assertieve spaghetti :
08-09-2006, 20:51 geschreven door Hill
07-09-2006
Handgeschreven brief
Toen ik deze avond mijn brievenbus leegmaakte, vond ik er een witte enveloppe, zonder postzegel, zonder adres. Alleen, centraal op de voorflap : MAC GRAW. Ik heet dan wel McGraw zonder a en in één woord, maar dit moest voor mij zijn, zoveel McGraws lopen er niet rond in dit Belgenlandje. Mysterie, mysterie, wie heeft de moeite gedaan om tot hier te komen, een brief in mijn bus te gooien en niet aan te bellen.
Ik sneed de enveloppe open met een soeplepel (ik weet het...) en volgend briefje viel eruit, handgeschreven (zie foto) :
Mijnheer, mevrouw. Ik woon bij u in de buurt en heb niet de mogelijkheid gehad u te spreken. Deze uitgave een traktaat bevat belanrijke (sic) informatie. Een zekere belofte in de Bijbel luidt. "God zal elke traan uit u (sic) ogen wegwissen nog pijn [onleesbaar] verdriet zal er meer zijn. Openbaring 21:3,4. Wenste u meer inlichtingen ? Bel me aub.
Dat [onleesbaar] zou ik kunnen opzoeken, maar daarover gaat het hier niet. Neen, ik wou het hebben over het handgeschrevene van dat briefje. Ik krijg al jaren geen neergepende brieven meer, hooguit met kerst een ineengekriebeld kaartje (en zelfs dat durft al voorgedrukt te zijn). Nu ik erover nadenk, ik krijg al jaren geen brieven tout court meer. Alle communicatie met de buitenwereld gaat via msn, email en gsm. Brieven, neen, nooit meer.
En dan nu plots, van een onbekende meneer of mevrouw, komt dit in mijn bus waaien. Iemand die met mij te doen heeft, hij wil me redden. Hij en zijn God. Ik vind dat zeer wel van meneer en van zijn God, zo zouden er meer moeten zijn, denk ik dan, maar ik vind het ook een beetje knudde voor hem. (Al sinds het ontstaan van Da Moose zoek ik een aanleiding om het woorde 'knudde' binnen te smokkelen in mijn teksten en vandaag na negen maanden, jawel : knudde knudde knudde !). Ik vind het een beetje knudde ; natuurlijk zal ik niet reageren, de moeite van meneer is tevergeefs geweest. Ik word geen getuige van Jehova (want dat zat erachter natuurlijk), als de wereld vergaat wil ik op de eerste rij staan. Dat moet een machtig schouwspel zijn.
Maar ik wijk af. Knudde dus. Maar nog niet zo knudde als de sympathisanten van de PvdA die, god hebbe hun ziel, handgeschreven strooibiljetjes uitdeelden voor onze school. Jammer genoeg was onze school de afdeling Toegepaste Economische Wetenschappen, niet meteen de doelgroep die gecharmeerd wordt door het communisme. Maar ik heb wel veel respect voor die vrijwilligers, die och, simpelen van geest (en ik bedoel dit niet denigrerend, want zij zullen het koninkrijk gods binnengaan ! (de doening vlak neffens die van de Jehova's)), die misschien wel een hele namiddag briefjes geschreven hebben om hun ideaal uit te dragen, om zoveel mogelijk mensen te overtuigen van hun gelijk. Maar op zo'n knullige manier. De briefjes van de PvdA stonden vol met schrijffouten, een lieve meid hooguit negentien, een arbeidster vermoed ik, had daar met de tong uit de bek, een beetje rood aanlopend, uren op gezwoegd om al die biljetjes te schrijven. De gewoonte niet hebbend om te schrijven, is ze waarschijnlijk een aantal keer moeten ophouden omdat haar middelvinger geen eeltplekje heeft om de balpen te steunen, omdat haar vingers pijn deden, een blaar heeft ze er aan over gehouden. En waarom ? Om uitgelachen te worden door die coole bedrijfsleiders in spe. Meid toch, dom dom dom. Denk dan toch eens na, hoe onzinnig ! Maar ja, zij heeft geen opleiding gehad, ze weet misschien niet beter, en wij, ach cynici, willen daar wel mee in debat gaan, de sukkel wordt afgemaakt, hahaha, zie maar hoe gemakkelijk. Hoe intriest allemaal.
Kijk daar geraak ik dus, gevoelsmens (euche euche) die ik ben, niet aan uit. Dat handgeschreven briefje, van die militante PvdA'ster (in mindere mate mijn Jehovabriefje) raakt me diep : maakt me vrolijk omwille van het enthousiasme en het idealisme dat de schrijver/schrijfster nog heeft. Aan de andere kant maakt het me zo triest, het tevergeefse, al die verloren energie. Ik kan er gewoon niet mee omgaan.
Soms wou ik dat ìk een stukje simpeler was.
07-09-2006, 22:48 geschreven door Hill
06-09-2006
Cabrio-trek
Eén van de grote mysteries der natuur is de cabrio-trek. Zoals vogels vanaf eind augustus naar warmere oorden trekken, zo verdwijnen ook alle cabrio's half september uit het straatbeeld. Om er vanaf eind mei weer in op te duiken. Zoals ik al zei, precies de vogeltrek. (Ik heb jaren gedacht dat de vogeltrek zoiets was als touwtjetrek. Twee teams van vier man langs elke zijde, in het midden een roze flamingo, en maar trekken...). Waar die cabrio's in de winter uitwaaien weet ik niet, ik vermoed ergens Monaco, maar de zon moet maar haar eerste prikken geven in 's mens neus (hatchieha) of ze zijn er weer, de blauwe Peugeotjes 207 CC, de gele Saabs zonder dak of de topless BMWs met glanswieldoppen.
Zo dus ook vandaag weer. Heel augustus geen enkele gespot en vandaag kon je er weer volwassen files mee volstoppen. De mooiste was een Mini'tje van RedBull met zo'n langbenige blondine erin (daar is die flamingo weer, dacht ik nog), maar veruit de leukste was die BMW op kruispunt van Klapdorp en de Minderbroedersrui. Dakloos stond hij te blinken voor de rode lichten, met aan het stuur een Machomarokkaan. Zo eentje in wit trainingspak met gouden kettingen rond zijn nek. Naast en achter hem zaten nog drie neefjes geloof ik, om ter stoerst en coolst uitgedost. Ze zouden niet misstaan in een videoclip van één of andere gesjeesde arrenbie-zanger. Alsof ze mijn idee wilden onderbouwen stond de muziek veel te luid, ik kon de bassen voélen. Het licht mocht dan wel rood zijn, maar toch gaf grote broer aan het stuur, altijd maar gas. Vrrrrroemmmmboemboemboemboem, Vrrrrrroemmmmboemboemboemboem. Onnozel eigenlijk gelet op de huidige benzineprijzen, maar het minste wat je ervan kon zeggen was dat het in de maat was van zijn stereogedram. Tot groot jolijt van de verzamelde cool op de achterbank.
Het zou nu niet lang meer duren vooraleer het licht op groen springt. De auto's uit de dwarsstraat remden reeds af voor oranje. De piloot voerde zijn gebroem nog wat op, het licht sprong op groen en toen...
De auto zei nog eenmaal broem en viel toen stil. Grote neef probeerde nog wel, zijn kop kleurde mooi rood tegen zijn T-shirtje maar meer dan teuheuheu deed zijn voituur niet meer. Motor verzopen, of opgeblazen of naft op, ik weet het niet, maar het resultaat was wel dat de coolboys de wagen naar de kant mochten duwen.
En dan begint bij mij binnenin iets te borrelen, iets samen te trekken, dan rimpelt mijn mond en kriebelen mijn ogen. Moehahaha. Leedvermaak heet dat.
06-09-2006, 22:49 geschreven door Hill
05-09-2006
Ik of dat wurmpie !
Sabine besloot gezond te doen. In plaats van chocoladekoekjes of cakejes had ze deze namiddag fruit bij. Glanzende, sappige, paarse pruimen. Je kon er jezelf in spiegelen, zo blonken ze. Iemand een pruim ?, vroeg ze gul. Zijn het eigen geplukte ? Neej, joh, (Sabine heeft lang in Nederland gewoond) gewoon gekochte, op de markt. Ik nam er één en Véronique nam er één. Jan bedankte vriendelijk, met het argument dat hij overtuigd vegetariër is. Dat weten wij wel, maar hoe viel dat te rijmen met pruimvrees ? Wel, begon hij, de pruim is de fruitsoort waarbij de kans het grootst is dat je bij het weghappen een wormpje mee opeet, ze verbergen zich achter de pit, en voor je het weet glipt dat beest je slokdarm binnen. En dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Hij zei het wel met een lach op zijn smoel. Precies dezelfde lach waarmee hij ook eens weigerde van chips te eten met baconsmaak. Omdat dat vlees was en ik eet geen vlees. We weten nog altijd niet of hij het meent, als hij zo lacht. Ik opperde nog dat het opeten van een wormpje toch niet erg kon zijn, als je een beetje hard slikte bleef het ongeschonden en dan zou je na een viertal weken plots een vlinder baren. Diervriendelijk toch ? Maar hij was niet te verwurmen. We drongen niet meer aan. Trouwens hoe minder pruim Jan at, hoe meer wij konden eten.
Ondertussen was Sabine al halverwege haar pruimpje en zoals zovelen doen, ze trok de pruimpit los van het resterende vruchtvlees. En ja hoor, vanachter de pit lachte een groengeel wormpje haar toe. Er ZAT een wormpje in, zeg ik u, een slank geelgroentje zonder pootjes (ik kon er toch geen zien) en hij had ook niet dat lachende gezichtje of de voelsprietjes waarvan de reclame ons wil wijsmaken dat die bij wormpjes horen. Het was eigenlijk gewoon een vettig, smerig beest. We keken in opperste verbazing gedrieën naar Jan. Hoe heeft hij dit voor mekaar gekregen ? Maar algauw begrepen we dat hij er niets mee te maken kon hebben, dit was gewoon een grappige gril van het toeval.
De worm was al geelgroen en Sabine werd het nu ook. Ze liet de pruim vallen en deed "putbbptpuptptt" met haar tong tegen de lippen. Eejven mijn mond spoelen, hoorden we haar nog sputteren en ze haastte zich naar de toiletten. Drie minuten later was ze terug, met onder haar arm een hele stapel papieren doekjes om je handen aan te drogen. Met besliste blik beende ze naar het bureau terug, vastbesloten om de worm plat te knijpen, koste wat kost. Wat buiten de waard gerekend was. In tussentijd hadden wij drie al vriendschap gesloten met het wormpje (wij zijn zeer sociaal), en hem in een drinkbekertje gestopt, met de rest van de pruim. Het stond al vast : We hielden hem als huisdier. Veronique kreeg de eerste shift toegewezen, zij moest morgenochtend een blaadje sla meebrengen en donderdag stond ik ingepland (sinaasappel). Jan zou hem in het w-e meenemen, en op de vensterbank zetten. Volgens zijn beweringen heeft hij daar een speciale bloemsoort staan waarop wormen verzot zijn. Alles was al in kannen en drinkbekertjes toen Sabine terugkwam. Maar zij stelde haar veto : geen worm op haar bureau. Maar hij staat niet op jouw bureau, hij staat op dat van Hill, kijk maar, en ertussen is een afscheiding, dat wormpje kan daar nooit overheen. Het mocht niet baten. Ze was categoriek : Het was of zij of 'dat wurmpie'. Hoe diervriendelijk we ook zijn, we kozen voor Sabine, want al bij al, het is een schat.
Maar daar stonden we nu, met die worm. Wij wouden hem niet dood en hij mocht ook niet blijven. We kozen voor een Belgisch compromis : het beestje kreeg onderdak op de eerste verdieping (Wij zitten op acht), in de bloembakken die net naast de Medische Dienst staan. Jan en ik hadden er een vergadering en stiekem, net voor de vergadering begon, met een afleidingsmanoeuvre ('t is goe were é vandoahe) kieperde hij het bekertje in de vetplanten. Zeven verdiepingen zou dat beest op eigen kracht wel niet overbruggen.
Morgenavond bel ik nog eens naar de Medische Dienst. Even polsen of Sietha, de dossierbeheerder die vlak naast de planten zit, in de loop van de dag niets heeft voelen kriebelen in haar dreadlocks.
05-09-2006, 22:30 geschreven door Hill
04-09-2006
Verloren spoor
Hij wandelt langs de kaaien, niet langs de hippe Vlaamse of Waalse kaai, met zijn restaurantjes of op het Eilandje, maar langs de containers. De echte kaaien. Langs de hangars met kapotgeslagen ruiten, daar waar vrachtwagens achter elkaar geschoven, geparkeerd staan, de gordijntjes dichtgetrokken. Stapels wegroestend metaal op gebarsten beton, slordig opgelapt met asfalt. Een halfontmantelde boot, zijn schroef ligt gebroken op de kade. Plastieken kabels op houten reuzenbobijnen. Dit is een wereld zonder vrouwen. Hier is geen plaats voor orde of netheid. Zelfs hoertjes komen hier niet.
Op een metalen brug blijft hij staan. Hij kijkt in het doffe water, rimpelloos, zwaar, drab. Als een olieplas. Hoe laat zou het nu zijn, negen uur, misschien half tien ? Helemaal donker is het nog niet, de volle maan verlicht de dokken. Zijn sigaar gloeit nog eenmaal op en dan schiet hij de peuk in de donkerte onder hem. Er waait een aangenaam briesje, toch staan er zweetdruppels op zijn voorhoofd.
Over de brug lopen treinsporen, neen ze zijn smaller, tramsporen moeten het zijn. Hij besluit ze te volgen, tussen de containers door, langs nog meer vuilnis. Hij raakt verstrikt in een roestige staaldraad, hij schopt zich los en volgt verder de sporen. Ze lopen naar een open ruimte, tussen hangars en containers. Verdord gras tussen de kasseien. En daar houden ze op. Zomaar. In de schaduw van een kraan.
Er is niets eenzamer dan een verloren tramspoor.
Het is volle maan, met linksboven een klein stukje af.