Mag ik je repliceren, op je vage drang ter jouwer recupereren, je bewegen in sukkelgang?
Een eiland van kussens en dons en wij de liefde bedrijven. 't Klinkt als hemels gegons dat kraken van die knieschijven.
Met mekaars corpus musiceren, vrijen tot sint-juttemis. De kamasutra exerceren, eens wordt dat nog mijn doodvonnis.
Zappediezap, God zij geloofd ! elkaars lusten savoureren mijn brein wordt murw gestoofd ik zie hier echt mijn peren.
't Is niet te doen, mijn lief ge blijft gij maar vibreren 't Is allemaal zeer educatief dat wel, maar recupereren ?
Ik slaap al weken niet en toch blijf ik presteren ik stort hier in, subiet straks mag je me taxidermeren
Vijf dagen en zes nachten, vol met hoppa wipgedoe. Wat wil je nu verwachten, schat, ik ben een beetje moe.
17-12-2006, 14:24 geschreven door Hill
16-12-2006
Dansen op zaterdag
Folklore :
16-12-2006, 16:14 geschreven door Hill
14-12-2006
Stripfiguur
Een eindejaarstraditie bij ons op het werk is de plechtige uitdeling van de kerstpakketten. Meestal moeten we daarvoor bij de secretaressen zijn, die dan voor de gelegenheid hun bureau hebben omgebouwd tot pakhuis. Het hoogtepunt van het jaar. Vooral omdat wij een knappe secretaresse hadden, die er telkens een kus bij deed. En soms twee. (Nooit heb ik het voorrecht gehad om bij de dubbelgekusten te behoren, een blijvende smet op mijn professioneel leven.)
Maar dit jaar werd het anders. Niets secretaresse, niks kussen. Ik was zelfs niet op de hoogte dat het vandaag kerstpakketdag was. Net na het uitbadgen en net voor het binnenschieten van de draaideuren richting vrijheid, werd ik tegenhouden door twee hostesskes. Schoontjes. Ze bibberden haast uit hun rokjes met die koude zo voor die draaideur. De linkse verwees mij naar een stapel kartonnen dozen en daar mocht ik er eentje uitpikken. En de rechtste stond daar maar kiekenvel te wezen. Niks kussen. Zelfs niet eentje. Tuttebollen. Huurlingen. Leaseplanten.
De geschenken zaten in grote witte dozen, met zware plakband dichtgekleefd, langs één zijkant zelfs toegeklopt met reuzennietjes van elk zeven centimeters. Minstens. De doos was een geval van één meter op vijftig centimeter op nog eens vijftig centimeter. Een gigantisch kerstpakket was het. Niet te tillen was het. Of liever, zeer goed te tillen, zo heel veel woog het niet, maar je kreeg er geen greep op. De randjes sneden in je vel en de zijkanten waren zo glad als een paling met snotvalling.
En ik maar sukkelen naar de tram met mijn pak. Drie keer heb ik het moeten neerzetten, omdat het dreigde uit mijn handen te glippen. Opeens moest ik denken aan een klucht met stripfiguur Nero. Hij moet ook zo'n pak versjouwen. Tien plaatjes doet hij erover om het pak van het station naar zijn living te verhuizen. Om dan op het laatste plaatje zijn cadeau -het was een grote houten kist- open te breken en er een kruiwagen in te vinden. Gelukkig kon het dat al niet zijn, daarvoor was het nog net dat tikkeltje te klein.
Tram 2 zat vol, maar ik heb het me niet aantrokken. En dus zat tram 2 een kwartier later vol met kwaaie mensen. Die afwisselend een kartonnen doos in hun liezen geramd kregen, pardong, of mijn elleboog in hun oog (een gedempt ghèghèghèghè).
Veertig minuten daarna was ik thuis. Eerst sputterde het plaklint tegen. Twaalf seconden heeft dat geduurd. Toen het me zag aankomen met mijn botte broodmes wikkelde het zich vanzelf los. Ha. Ik heb nog geen klein beetje gezag in mijn appartementje. Over de dode materie dan wel te verstaan. Geen kobbe die luistert naar mij. Ik ontdeed mijn geschenk van haar omhulsel en daar stond fier de inhoud de blinken: een reiskoffer met trekhendel en wieltjes.
Ik ben niet meer dan een stripfiguur.
14-12-2006, 21:50 geschreven door Hill
13-12-2006
Middelbare leeftijd
Sedert gisteren ben ik een man van middelbare leeftijd. Ja, het was ook even schrikken. Niet alleen de jeugd is voorbij, ook mijn periode als energieke jongeman is verleden tijd. Opgroeien doet pijn. Ik beken : gisteren heb ook ik de middelbare leeftijd bereikt. De middelbare leeftijd, die veraffe periode die adolescenten zich voorstellen als het moment waarop je definitief oude zak wordt. De periode waarin hun ouders zich bevinden. De middelbare leeftijd, ongetwijfeld gevolgd door één of andere griezelige midlife crisis, waarin nonkel Gerdy zijn haar plots laat groeien en in een staartje draagt, diezelfde midlife crisis waarin tante Christine een innerlijke drang ontwikkelt om aan welzijnswerk te doen en zich out-of-the-blue betrokken voelt met het lot van duizend Indische wezen van Bangalore.
De middelbare leeftijd is daar het startschot van, de voorzichtige stilte voor de storm, dat losgeslagen puberaal gedrag om nog een laatste keer een druppel leven uit het bestaan te persen, in de vorm van een brave touringmotorfiets met bijhorend leren pakje, waarin hun buikgevoel zo mooi zielig wordt geaccentueerd. En die fase heb ik nu ook bereikt. Alleen de brommer is er niet. Ik zit gewoon in leren motorpakje op de trem.
Ik ben er wel vroeg bij, want volgens kenners begint de middelbare leeftijd ergens rond de 37-38 (tiens tiens), wat dus het midden van het gemiddelde mensenleven moet zijn. Opeens ben je niet meer hip, je bent oud. Het te gekke blitse brilmontuur wordt zielig in twee maanden tijd.
Maar zoals zo dikwijls, de kenners, zij dwalen. Alsof iedereen even snel veroudert. Ik ken er eentje van achtendertig, nou nou nou... Ik ga hier niet over uitweiden, ik zeg maar één ding en dat is nounounou. Ze heeft misschien maar één knie maar wat ze daarmee uit haar pijp schudt... We wijken af. Over de middelbare leeftijd hadden we het. Jaren geleden, op een violette maandag, toen ik nog jong en fris was als ajuin, het moet voorzeker tijdens de les Financial Accounting geweest zijn, heb ik ooit de ultieme code bedacht om af te leiden of iemand ja dan nee de middelbare leeftijd heeft bereikt. Sindsdien is de stoeltest van McGraw een begrip in de middens van toegepaste sociologen.
Het gaat als volgt. Je neemt onopvallend plaats in een ruimte met daarin potentiële middelbaren, en je observeert. Gewoon observeren. Kijken hoe zij op een stoel gaan zitten. Spieden hoe zij in de zetel neerzakken. Wat vroeger nog gewoon gaan zitten was, is dat nu nog, maar opeens gaat het gepaard met een nauwelijks nog menselijk te noemen oerkreet, een zucht van verlichting waartegen de schreeuw van het mannetje bij Munch maar een slaapverwekkende geeuw is. Ze laten zich vallen en : Oeoeaaaah. Alsof ze een ace slaan tegen Sharapova. Of tegen Clijsters, of Henin, of tegen een andere naam waardoor plots allerlei zoekmachines mijn blogje zullen vinden, jahaa, ik ben een googlehoer : sex free sex porn Dedecker.
Terwijl, jonge mensen zuchten helemaal niet als ze op een stoel gaan zitten. Terwijl je jaren volkomen geluidsloos kon neerzakken in de zetel, kan je dat plots niet meer. Overkomt je dit, dan weet je dat het onvermijdelijke eraan zit te komen : kleedjes haken voor de arme kinderen, of een staartje.
Ik was mijn theorie al helemaal vergeten, toen ik gisteren mezelf betrapte bij het slaken van een zucht na het uitschenken van een glaasje wijn bij de open haard. Ik ga voor het staartje.
13-12-2006, 23:30 geschreven door Hill
12-12-2006
Gedeukt, en in een stompe hoek
In de tweede week van december, geprangd tussen de dure mijter en de kerstbaard in, begint de gevreesde X-periode. De kinderlozen onder jullie weten niet wat ik bedoel. Kunnen zelfs niet bevroeden welke dreiging uitgaat van de X-week, dit verderfelijkste der maanddelen. Kinderlozen prijs je gelukkig!
Tot een drietal weken geleden behoorde ook ik tot de generatie der onwetenden. Ik sleepte me fluitend (dat kan echt, al slepend fluiten) naar mijn broodwinning en dacht verder niet na over het bestaan achter die lage, veel te grote schoolramen. (Ik ben zelf nooit naar school gegaan, ik ben briljant geboren.) Daar waar kindertjes hun hersentjes doen vonken boven een A4'tje, volgeprint met puntjes, waar onmogelijke antwoorden horen. Examens. Brrrrr. Ik krijg nog steeds een wee gevoel in de maag als ik denk aan die rotexamens.
En de school is nog niet eens het ergste. Thuis 's avonds, in de livings en op zolderbureautjes, daar waar moeders en vaders hun kroost tot de jaren des verstands proberen te schoppen, daar worden ware gevechten aangegaan, burgeroorlogen betwist tussen hetzelfde vlees en bloed, boksmatchen die alleen maar verliezers baren. Ach ach ach, die examens toch. Ach ach ach, die arme kindertjes, die arme mama's ook. Arme ik. Vooral arme ik. Want niemand had me gewaarschuwd. Ik werd zomaar aan mijn lot overgelaten. Boehoe. Onvoorbereid de lagere schoolexamens ingestuikt.
De afgelopen dagen vertoefde ik dus in het aangename gezelschap van de verzamelde dynastie en hun eigenaardigheden. Polle met de baard, Bertje met zijn rots en Bou met... ja, met wat eigenlijk ? Bwana kitoko. Deze week ben ik gevallen over rondslingerende parellepipedaria, ben ik gestruikeld over kapotgegomde assenstelsels, in de stompe hoek van de kamer kreeg ik een bissectrice in mijn oog en 90506 min 8070 is gelijk aan 82436. La mère est gentille, daarkan ik me nog iets bij voorstellen, la mère is verdorie nog geen klein beetje gentille, joehoe joehoe, maar wat moet ik met de boulanger en zijn hélicoptère blanc? Wisten jullie dat de eerste stoomtrein van het continent, in Mechelen rondreed (Stoomtrein, lieve schat, niet stoomboot!). Gewoon maar om te zeggen dat mijn prioriteiten deze weken een beetje gewijzigd zijn. En dat het blogje daar wel onder lijdt (stam+t).
Na elven pas, raakte alle leerstof in de kopjes,en woonkamer geodriehoekvrij. Waarna we eindelijk, eindelijk eens een beetje tijd overhielden om onszelf met elkaar te verbuigen.
Toen we halverwege de ochtend op zachte teentjes voorbij de slaapkamers van de bollebozen slopen, hoorden we de jongste in haar slaap haar examen opzeggen : "En we vlogen met een zucht, tot boven in de lucht..."
