Met tachtig waren ze en allemaal op hun paasbest ; de mannelijke helft met krakend blinkende schoenen, de vrouwen met gelakte nageltjes.

Ik was één van die tachtig. Mijn schoenen kraakten ook. Blinken al iets minder. (Had ik maar niet in die plas moeten stappen net voor het station).

 

Een portier vroeg ons in beide landstalen of we allemaal de hal wouden binnengaan sielvoeplai. We wouden.

De hal had de vorm van een halve cirkel. Langs de holle kant stonden vitrinekasten, glazen deurtjes gevat in roodkoperen lijsten en oudhouten afwerking. Langs de rechte kant, vooraan dus, stonden blauwe vlaggen met daarop dure letters in geel. Onder de vlaggen twee tafels met daarop twee dienbladen vol kopjes en een tiental thermossen. Ik laveerde kwasi nonchalant en geheel toevallig naar de vlaggen, deed alsof ik het logo op de vlaggen bewonderde maar dacht alleen maar : Koffie! Koffiekoffiekoffie! Ikwilkoffie. Daarvoor staat hij hier trouwens. Toch ? 

 

Ik schonk mezelf een kopje in, nevelde een wolkje melk door mijn verslaving en nam meteen ook een koekje. En nog eentje, voor de zekerheid. Negenenzeventig paar ogen volgden mij als Romeinen een knullige gladiator. Ik ging nu net als alle anderen tegen de kasten staan. 

Een minuscuul dametje met overduidelijk ongeschoolde kapper trad naar voren en heette ons hartelijk welkom. Ze deed er dik een kwartier over. Ik liet mij niet afleiden en nipte van mijn -het was Max Havelaar!- koffie.

Ze stelde ons voor aan een tweede mevrouw die ons meer zou vertellen over de geplogenheden en gebruiken in mijn nieuwe firma. Maar voor we eraan beginnen, nodig ik jullie allemaal uit voor een kopje koffie! Met een ijzige blik op mij gericht. Oeps.

 

Na de koffie werden we een aula binnengeleid. Ik was de eerste binnen, maar werd teruggeroepen omdat ik het foldertje vergeten was. Toch was ik nog de tweede die de zaal betrad. De eerste, een man in lilliputverpakking ging helemaal vooraan links zitten. Ik volgde hem en sloot netjes ernaast aan. Naast mij nam een derde plaats, en alle anderen schoven door naar achter waar ze allemaal op een kliekje bijeen gingen hokken zodat er tussen ons drie en de rest van de zaal zes lege rijen zaten. Hoe belachelijk.

 

De lichten werden gedimd en het drielagenmodel werd ons gepresenteerd. Ze heette Micheline, en ging gekleed in een witte kniebroek, daarboven een laagje zomerjurk (rood met witte bloemen, zelfs in Tadjikistan geven ze zo iets mee met Spullenhulp), en daarboven dan nog een wollen truitje in een kleur dat er geen bekende. Het drielagenmodel.

Maar het moet gezegd, onder dat vestimentair drama ging een pittig dametje schuil dat ons de does-en-niet-does van mijn nieuwe werkgever presenteerde.

 

Na haar gooiden ze achtereenvolgens een schooljuffertje, een ik-heb-mijn-priesterroeping-gemist'e, een grappige fiscalist (ze bestaan!), iemand die zo een cultuurprogramma kon presenteren op de RTBF en een schotel gevulde broodjes binnen. De broodjes waren veruit het meest interessant. Ze werden natuurlijk niet echt de aula binnengegooid, we moesten ervoor naar een belendend zaaltje, waar een echte ober stond. Zo eentje in smoking en begiftigd met een typische kelnerblik, stilzwijgend discreet met aan de randjes een pijnlijke grimas.

 

De broodjes waren succulent : belegd met minstens drie lagen heerlijkheden (daar zijn ze weer met hun drielagenmodel dacht ik nog). Alleen waren het van die moderne broodjes. Vroeger, ik spreek nu van vorige eeuw (en da's echt nog maar zeven jaar geleden) kreeg je overal van die knapperige bolle witte pistolets, of van die spoelvormige sandwiches belegd met een schelle paté, of met gekapt of met stuk kaas ertussen, hoogstens vond je er een blad verlepte sla tussen of een verloren gereden tomaat, maar na vier van die pistolets was je voldaan. Je veegde nog eens met je mouw de groffe kruimels van je lippen en klaar. 

Maar nu, heden ten dage? Weg zijn ze, die heerlijke sandwiches, nergens kun je ze nog vinden. Weggeëvolueerd tot ronde sponsen bolletjes op basis van koffiekoekdeeg. Lekker zijn ze, meer nog, heerlijk zijn ze. En meestal worden ze dan nog eens belegd met onuitsprekelijke, ongetwijfeld delicieuse, daar niet van, maar tongcarambolerend beleg. Ga er maar eens aan staan : Op je nuchtere maag na drie glazen schuimwijn een broodje carpaccio bestellen. Of een sandwichtje surimi, doe mij maar eentje met salsiccia of serrano ham. Gravad lax. Je hebt meer tijd nodig om het broodje te bestellen dan om het op te eten. Want de trend is hoe miniatuurder hoe duurder. En deze receptie is er eentje met standing en dan moet het geld kosten. Maar lekker was het zeker.

 

Tegen vieren was de show gedaan. De das mocht uit. De eerste werkdag zat erop.

Onderweg naar huis hield ik wel nog even halt bij de frietenboer. Voor mij een curryworst special. Dat zijn ook drie lagen. En minstens even lekker.