Gisterenavond heb ik lamsfilet klaargemaakt. Da’s heel lekker en als je zo’n elektrische grill hebt is dat in een wip klaar. Je hoeft alleen maar het stukje vlees goed in te wrijven met een teentje look. Dat nootje look verstop je dan in in een inkerving in het vlees, zodat ook binnenin het lam doordrongen wordt van dat aroma. Langs beide kanten laten grillen tot het vlees vanbinnen mooi roze is en klaar. Heerlijk.

Een bijkomend fenomeen bij het versnijden van look is dat je vingers ook naar look ruiken. Hetzelfde heb ik met ajuin of sinaasappelen. Je mag je handen wassen met wat je maar wilt, Sunlight, Mr Proper, Vim, van die industriële schuurzeep met stukjes beton erin. Niets helpt, alleen misschien onderdompelen in benzine, een lucifer ertegen en laten uitbranden. Maar dan ruiken je handen weer naar benzine en sta je even ver. Stinken zul je !

Maar eigenlijk vind ik dat wel aangenaam. Ik ruik graag ajuin, sinaasappel en, als het bij mezelf is, look. Niet uit de bek natuurlijk, maar een subtiel geurvleugje op de vingers. Waar je ook gaat, gedurende twee dagen heb je nog het plezier bij je van een goede maaltijd. Op de tram, op het werk, op de fiets. Niet dat ik daar als een ajuinjunk aan mijn handen zit te sabbelen natuurlijk. Neen, meestal ben ik het ook helemaal vergeten. Maar plots, bij het prutsen aan mijn neus (ik zei prutsen aan mijn neus, dat is dus niet peuteren in mijn neus !), ruik ik weer de vage zweem van bvb sinaasappel en in die split second komt weer de lekkere fruitsalade of de lamsgigôt terug in mijn gedachten. Voor die seconde ben ik weer even heel gelukkig. Het leven kan simpel zijn.

Of ik ben simpel, dat kan ook.   

24-12-2005, 15:24 geschreven door Hill

23-12-2005, 22:17 geschreven door Hill

Maandagavond, als ik omstreeks tien uur mijn bedstee wil instappen, bedenk ik dat ik de vuilnisbak nog moet buitenzetten. En ik zou ook best nog een paar overschrijvingen doen, nu ik eraan denk. Eentje ervan is mijn aandeel in de kerstcadeaus voor mijn ouders. Mijn zus is een natuurtalent in het bedenken van gepaste geschenken en ik besteed dit dan ook gaarne uit. De bank is rechttegenover mijn voordeur, dus ik twijfel even of ik niet gewoon een jas over mijn pijama zou trekken en vlugjes over en weer zou sprinten. Niet zo’n zinnig idee want het is nu niet echt weer om in flanellen kostuum een wandelingetje te doen. Ik zou er zo uitrillen van de kou. Voor de omstaanders is dat misschien een boeiend beeld, maar daar heb ik dan weer geen boodschap aan. Trouwens het regent. Ik trek dus mijn schoenen aan zonder me om sokken te bekommeren, ik schiet vlug in een versleten trui en doe mijn ‘dit-kan-nu-echt-niet-meer-maar-hij-zit-zo-lekker’ jeansbroek aan. Op vijf minuutjes ben ik heen en terug en dan kan ik opnieuw in mijn pijama. Ik hobbel naar beneden met de vuilniszak in mijn rechterhand en de overschrijvingsformuliertjes in de andere. De vuilniszak wordt netjes gestapeld tussen zijn broertjes en ik vertrek slaperig naar de bank.

Halverwege de weg begint mijn onderbewustzijn toch iets gewaar te worden : Waarom is de straat zo verlaten ? Wat doet die politiecombi hier ? En die andere VIJF ! En alles is hier afgeplakt ! O jee, wat is hier nu weer aan de hand ? Ondertussen ben ik bij de bank, ik doe mijn overschrijving en bekijk alles eventjes vanop afstand. Inderdaad, de helft van de straat is afgeplakt met wit-oranje linten en het krioelt er van de pakkemannen. Ik slenter tot bij een dienstdoende politieagent die lichtelijk paars kleurt als hij mij ziet afkomen. Of ik aub niet achter het lint zou willen blijven, zie ik dan niet dat alles is afgesloten ! Dat zag ik inderdaad, meneer de agent, maar daarstraks had ik dat niet gezien, het spijt me, of ik nu aub mijn huisje weer zou binnenmogen ? Neen meneer, ik doe alleen mijn werk, als je daar nu doorloopt bestaat er kans dat je de zone contamineert... Ik vond het raadzamer te verzwijgen dat ik ze daarstraks al eens volledig doorkruist had.

Alles goed en wel, maar daar stond ik dan, op twintig meter van mijn appartement, samen met nog een  paar onfortuinlijke buren die rond een uur of tien hun hond uitgelaten hadden, een pintje waren gaan drinken of de pechvogels die laat moesten werken. Wat doe je dan ? Met een stuk of vier zijn we het cafeetje op de hoek binnengestapt. Daar was het tenminste niet bitterkoud en de uitbaatster is een Braziliaanse met een brilletje. Dus.

Tegen halftwaalf kregen we bericht van de politie dat het parket zijn werk gedaan had en we opnieuw onze woonst binnen mochten.

Was ik even blij dat ik toch niet in pijama naar de bank was gelopen.           

22-12-2005, 23:25 geschreven door Hill

Bij het verlaten van het station, dreef een zoetige geur me tegemoet : oliebollen ! De omstandigheden waren er ideaal voor : bitterkoud, al donker met veel sfeerlichtjes, en ’s middags alleen een broodje gegeten. Een kwartminuut later stond ik te wachten op mijn zakje. Voor mij was eerst nog een dokwerker aan de beurt. Althans hij zag eruit zoals ik denk dat een dokwerker eruit ziet : een vleesgeworden rotsblok van 1m80 groot en zeker zo breed. Hij had een metaalgrijze hangsnor met gelige roestvlekken onder neus en boven de kin, om hem heen een stevige bierlucht. Aan zijn wateroogjes te zien had hij net genoeg op.

Je zal het altijd hebben, zo’n types moeten in mij steevast de ideale gesprekspartner zien. En ja hoor. Hij begon meteen een verward discours waarin hij nooitvermoede verbanden probeerde te leggen tussen de winterkoude en de al dan niet stiptheid van de trein, ondertussen kwistig zijn dranklucht in mijn gezicht walmend (ik dacht Jupiler, met een hint van Palm te herkennen). Gelukkig bakt dat vlug, negen oliebollen, en algauw moest hij dus zijn uiteenzetting staken.

Pakt ze maar goed in, want ik moet er nog mee naar Berchem !, riep hij naar de oliebollenschepper. Ga je ze hier dan niet opeten ?, vroeg ik hem. Neen, antwoordde hij. Ik moet dat niet hebben, oliebollen. Van de geur alleen al word ik kotsmisselijk. Maar mijn vrouw is daar zot van en ik wil haar graag verrassen...

Dat vind ik nu mooi, zie.

21-12-2005, 17:30 geschreven door Hill

Een tweetal weken terug was ik nog eens uitgenodigd op een feestje. Een vriendin was verhuisd en ik mocht mee aan ‘housewarming’ doen. Dat heet zo omdat je met heel veel in een kleine ruimte opeen gepakt staat en het er al gauw heel heet wordt. Om die reden ook organiseren ze dat meestal in de winter, dat scheelt al gauw enkele tientallen euro’s aan stookolie. Ze had ons gevraagd om ons te verkleden in het thema “jaren 80”. Het erge was dat ik daarvoor niet eens naar de karnavalswinkel moest, een zoektocht in de onderste regionen van mijn kleerkast volstond. Alleen nog eventjes mijn borsthaar bijföhnen en klaar was Kees. Met mijn vest met gevulde schouders, mijn TopGun-zonnebril, mijn rood petje achterstevoren op mijn kop en mijn witte sportsokken was ik vestimentair door en door eighties.

En over die witte sportsokken wou ik het nu eens hebben. Van halverwege tachtig tot halverwege negentig droeg iedere student en driekwart van de mannen witte sportsokken, met zo’n zwart-rood streepje vanboven. Niemand stelde zich daar vragen bij, niemand had daar problemen mee. Overal zag je ze : op het werk, op school, op televisie (ik heb nog een conférence gezien van Toon Hermans in smoking met witte sportsokken). Begin jaren negentig groeide hiertegen stilletjesaan verzet. Eerst sluipend langzaam. Bij een kostuum doe je toch geen witte sportkousen aan, neen dat sprak voor zich, natuurlijk niet. Daarna ging het iets verder. Onder een jeans tot daar aan toe, maar toch zeker niet onder een bruine broek. Zit ook iets in ja. Maar een jeans met witte sportsokken kan toch ook niet ? Alleen als je witte sportschoenen draagt. Okee da’s waar. En zo brokkelde het imperium van de witte sportsok af tot ze volledig verbannen werd uit het straatbeeld. Wou je halverwege de jaren negentig nog een witte sportsok zien, dan moest je al kijken naar Martina Hingis in het tennis. En eerlijk gezegd, die had andere troeven dan haar sportsokjes. Heden ten dage is zelfs in het tennis, dat laatste witte sokken-bastion, de sportkous aan een niet te stuiten neergang bezig. Ze is nu vervangen door van die witte kattevoetjes, die de schoen niet eens ontstijgen. (Nu eerlijk is eerlijk, heel erg vind ik dat niet, hoe meer been zichtbaar, hoe liever. Leve het vrouwenbeen !)

Maar toch, het stemt mij een beetje droef. De witte sportsok, hét symbool van de jaren tachtig is zo goed als uitgestorven. Laten we hier toch even stil bij staan.

Ik heb dit stukje geschreven met witte sportsokken aan in mijn open sandalen. Alleen die bloemen vallen steeds uit mijn haar.

20-12-2005, 19:51 geschreven door Hill

De enige echte !

19-12-2005, 18:38 geschreven door Hill