Hij loopt de deuropening voorbij, zoekend maar niet ziend. Een lang slungelachtig figuur is het, gekleed in wit t-shirt en op sportschoenen, ongeschoren ook en als er veel wind staat vliegt hij weg. Wat een oren! Je kunt uiteenstaande oren hebben, je kunt echte flaporen hebben, ik heb zelfs een neef met transparante oren,  maar dit hier? Volgens mij kan hij thuis gewoon Tv Noord-Korea ontvangen zonder antenne. Hello y'all, this is Kim Jong Il speaking.

 

Nooit gezien, zoiets. Ja, één keer misschien, in de lagere school nog, daar liep een kerel rond en die heette Bart, Bartje Ponsaert. Alias den Vlieger. Ook wel Den Jumbo-Jet genaamd. Die had ook zo'n cymbalen. Als het hard waaide op de speelplaats, deden we een touwtje rond zijn nek en dan konden we vliegeren. Zoals een vorige generatie dat deed met meikevers, dat deden wij met Bartje. Hij ronkte dan ook zo mooi. Rrrrr. 
 
Maar hij hier is de nieuwe programmeur. Een tijdelijke werkkracht wiens taak het wordt om in drie maanden tijd een gegevensbank doormidden te zagen.
We roepen hem binnen, -hier moet je zijn beste kerel - en stellen ons voor. Goeiemiddag.

 

Hij heeft er anderhalve toonladder voor nodig.

- Goe-je-mi-d-dag. Ik ben Jan P., woonachtig te Maasmechelen en kom hier tijdelijk werken via consultingfirma Menhir.
- Excuseer, hoe was de naam ook alweer ? Jan, en dan ?
- Ponsaert. Jan Ponsaert.

 

Dit kan geen toeval zijn. Ik vraag hem langs mijn neus weg of hij geen familie heeft in West-Vlaanderen. Hij bevestigt melodisch, en zingt mij onmiddellijk een wedervraag tegemoet : hoe ik dat weet ?
- O, gewoon, op school zat er ook een Ponsaert, en je lijkt er heel goed op.

- Hoe bedoel je ? vraagt hij net iets te scherp.
Ik voel mijn vel een tint verschieten en herstel aarzelend wel... je lang, slank figuur, je zwarte

haar. En bedenk dan dat Bartje niet zwart was.

 

Binnenkort ben ik de nieuwe. Ai.