04-06-2006, 23:13 geschreven door Hill

03-06-2006, 22:36 geschreven door Hill

Om halfnegen aangekomen, wat voor mijn doen een halfuur te vroeg is. Dit kan scherper. De komende dagen maak ik hier werk van. Ook hier moet ik de negen uur kunnen scheren.
Een goede dag roepen tegen de grote chef. Dag Jan !
PC'tje op gang trekken, e-mail checken, wat felicitaties in ontvangst nemen, dank u dank u. Om 10 uur de eerste vergadering en hopla, het karretje bolt al weer.
Over de middag gaan eten met de collega's (allemaal dames, jawel. Het gesprek ging over de crêche, kinderzitjes op de fiets en over het gemak van babies op de buik te dragen, ik moet me dringend eens verdiepen in die materie).
Daarna nog een vergaderinkje en beginnen aan een taak die de volgende dag om 10 uur 's ochtends af moet zijn. Terwijl het zeker meer dan tien uur werk is.
De grote baas nog eens groeten, (dag Jan !) en nog eens middagmalen in het bedrijfsrestaurant, dit keer met de chef nu, om tijd en een vergadering uit te sparen. Hij neemt de hoofdschotel, ik een koffie. Ondertussen brainstormen we over nieuwe marketing mogelijkheden (tiens zit dat ook in ons takenpakket ? Ja, ik ben vanmorgen bij de CEO geroepen en ik heb die opdracht meegekregen, wat denk je van volgend voorstel... Ok, maar als je nu dit eens zou doen ? Daar zit inderdaad muziek in, ik zal daar eens over nadenken, denk je mee ? Ba ja waarom niet, ik zal van 't w-e eens rondsurfen op internet, tegen dinsdag heb je een uitgeschreven analysetje. Hoh, merci.) Het is toch aangenaam werken met enthousiaste mensen !
Terug naar het bureautje en verder werken aan die taak, onderbroken door een vergadering nog, tegen half zes weer naar beneden en de taak nog afgewerkt krijgen ook. Goedendag gezegd tegen de kuisvrouw en de man van de security die de boel kwam afsluiten. Muziekje opgezet en in de avondzon naar huis gestapt. Stevige wandeling van 45 minuten.
Tien uur gewerkt en tegen half tien toch nog vol energie thuiskomen.

Dat dit zo kan blijven duren !  

01-06-2006, 22:27 geschreven door Hill

Binnenkomen, vlug vlug een vergadering binnen, een vergadering die een half uur uitloopt zodat ze onmiddellijk overloopt in een tweede vergadering. Tegen half één eventjes doorsteken naar de Panos, broodje bestellen, opeten aan de PC en ondertussen mailtjes checken. Om één uur opnieuw een opleiding. Nu eentje die ik zelf geef aan mijn opvolgers. Terug aan mijn bureau, nog twee probleempjes oplossen, de gebruikers bellen.
Terwijl de collega's een stukje taart komen eten (de vruchten van twee avonden bakwerk) en me feliciteren met mijn nieuwe job, nog een achttal telefoons aannemen en verwerken. Intussen de laatste fardes in een kartonnen doos stoppen, bellen naar de verhuisdienst wanneer ze die kunnen oppikken. Dat doen ze niet meer, ik moet die zelf verhuizen naar de derde verdieping. Daar willen ze de dozen wel nog oppikken. Bij de secretaresse een rolwagentje gehaald, de dozen versleept, terug naar mijn bureau, nog een groepje feliciteerders te woord gestaan.
Het is ondertussen vijf uur. Al vijf uur ! De intussen lege laden uitstoffen. De pluchen bever die naast mijn scherm stond, ben ik vergeten in te pakken, dus die stop ik maar in mijn jaszak.
De projectleider wenst me een goede verdere toekomst voor hij vertrekt. Ik schrijf nog een laatste mail met richtlijnen over wanneer ik waar en voor welke problemen ik kan bereikt worden. In een haastje trek ik mijn jas aan, hol naar beneden en punt voor de laatste keer uit in dit gebouw. Ik ben al buiten als ik besef : dit was mijn laatste dag als informaticus. Het is hier af.  

Als ik de Meir kruis, tast ik in mijn jaszak naar de bever. Ik haal hem eruit en kijk hem in zijn lachende snoet. Er valt een last van mijn schouders, waarvan ik niet eens het bestaan wist.
Ik weet dat ik de goede keuze gemaakt heb. Hopelijk is het ook de juiste.

31-05-2006, 20:36 geschreven door Hill

Ik hou van stemmen. Van babbelende mensen. Van fluisterende mensen, samenzweringen. Of gewoon lachende kinderen, spannende hese stemmen. Daarom hou ik ook zo van de radio, van die onbekende warme stem die je in je bed komt strelen. Die geheime stem waarbij je je geen gezicht kunt voorstellen, maar die je je wel thuis doet voelen, thuis in je eigen bed. Nog thuiser dan zonder die stem.

Gisteren en vandaag had ik opleiding in Brussel. Iets over een computerprogramma om rapporten mee te maken. Altijd leuk, rapportjes maken, dus ik daar naar toe.
De opleiding werd gegeven door een ranke blondine, laten we haar hier Nancy noemen. (Zo heette zo trouwens ook in het echt, Nancy). Nancy was ergens van de kanten rond Hasselt en het was eraan te horen : ze zong niet echt maar ze sprak met een vreselijk platte aaa, het was bijna de o van 'bos' èn met een schrapende huig-r. En als ik zeg schrapende huig-ir, dan bedoel ik schrapen zoals in 'met de vingernagels over het bord krijten'. Je houdt het niet voor mogelijk, ik kan ook nogal rollen met mijn ir, maar bij haar kwam bij iedere ir haar huig uit d'er mond uitgekropen en gaf een kras over het bord.  Als ze haar mond open deed krimpte ik gewoon ineen. Dit was echt niet vol te houden. Vanachter mijn computer bad ik dat ze haar stem mocht verliezen. Grrrrote God, aanvaarrrrd mijn gebed.
En je gelooft het of niet, maar het gebeurde ! Het gebeurde zeg ik U! Blijkbaar had ze al een paar dagen last van haar keel, zei ze (last van haar keel, er zat verdorie twee kubieke meter gyproc in !), maar ze hoopte de les wel nog te kunnen afmaken. Het lukte haar nog ook, het was een doorzettertje, maar naar het einde toe begon ze hier en daar toch te piepen. Dat was dag één, gisteren dus.

Vanmorgen treinde ik weer naar Brussel, met in mijn jas drie paar oordopjes. Ik nam geen enkel risico ; er is niet één rapportje dat mijn twee trommelvliezen waard is. Ze was er natuurlijk ook weer en ze verontschuldigde zich alvast voor haar keelontsteking. Het was verergerd gisterennacht en ze wist niet of ze het einde van de les zou halen. Maar hoe ze het zei. Waaw, mijn tenen krullen nog als ik het opschrijf. Uit haar strot kwam de meest hese, gebroken, zware ook en zooo sexy stem, zoiets had ik nog nooit gehoord. De metamorfose was totaal. In iedere zin die ze voor zich uitbromde, lag de verwachting van een zwoele nacht besloten. Bij ieder zinsdeel werd Nancy mooier en mooier. Een heerlijke blondine, met amandelen ogen en die haviksneus (ik val op haviksneuzen, altijd al geweest), met een vermoeden van sproet eromheen. Oeoeoeoe. En dan die rasp weer. De aaa piepte als een in jaren niet meer geoliede garagepoort en de r was ronduit seks De optie om de dataprrroviderrr bij openen te rrrefrrreshen staat onderrr file save as en daarrr dan dat vinkje aanklikken. Het was je reinste erotiek. Grrrrr. En ik maar klikken en refreshen, klikken en refreshen...

Ik zal weer veel onthouden hebben van die les. O wee mijn eerste rapportje.

30-05-2006, 22:14 geschreven door Hill

Man, 31 jaar, doet vaststelling : Ik. Word. Oud. 

Ik weet dat natuurlijk al langer (ik blijf er vast van overtuigd dat ik mijn hoogste piek bereikt heb op zeventien jaar en dat het vandaarafaan pijlsnel de dieperik is ingegaan). Maar deze avond werd ik toch wel bijzonder stevig met mijn neus op de feiten gedrukt : Ik kreeg de bokaal met ingelegde krieken niet open.
 
Nu zijn er wel meer mensen die problemen hebben met bokalen allerhande, en dit is ook niet erg. Op het eerste moment had ik de crisis trouwens ook helemaal niet voelen aankomen ; ik krijg die pot niet open, ik zoek in mijn keukenlades naar het keukenwerktuig-zonder-naam, dat ding dat dient om meer greep op bokaaldekseltjes te zetten zodat je die toch opengewrongen krijgt, en ik kom tot de vaststelling dat ik zo'n stuk vernuftig gereedschap niet eens bezit. Nog eens kijken, neen, ik heb dat niet. Ik kan me trouwens ook niet herinneren dat ik het ooit gehad heb. En als ik dit nu pas opmerk, na acht jaar alleen te wonen (de kottijd trek ik er gemakshalve af, koken deed ik toen niet), dan wil dit zeggen... dat dit de eerste keer in acht jaar is dat ik een pot niet open krijg. Knal.

Ik wist wel dat ik niet meer zo sportief ben als vroeger, maar dit, ik blijf het volhouden, is louter een kwestie van training, meneer ! Ik ben er nog steeds van overtuigd dat, moest ik blijven fietsen zijn, we Tom Boonen nu zouden kennen onder zijn bijnaam : "De Eeuwige Tweede". Jawel.
En daar komen ze aangestormd, dames en heren, gaat Tom 'Boom Boom' Boonen het halen, Tom Boonen op één, Tom Boonen op één, maar in zijn wiel zit nog steeds Hill De Onklopbare ! En hij komt eruit, ja hij komt eruit en inderdaad "Hevige Hill" haalt het alweer met de vingers in de neusgaten, zijn twaalfde opeenvolgende ritoverwinning in de Tour al dit jaar. Zal hij zijn stunt van de vorige drie edities kunnen herhalen, toen hij iedere rit won ?
Ok, misschien overdrijf ik wel een beetje. Natuurlijk zou ik Tom Boonen ook zijn ritje gunnen...

Maar dit is anders. Dit is de eerste keer dat ik  vlakaf geconfronteerd wordt met mijn tanende machtsexplosiviteit. En dan nog op dat niveau. Bokaal ingelegde krieken vs Hill McGraw : 1-0. Bah bah bah.

Ik heb de bokaal toch open gekregen hoor. Uit de les fysica wist ik dat metaal uitzet bij warmte, dus heb ik een minuutje of zo warm water laten lopen over het deksel. In een wip was het open.

Oud, misschien wel ja, maar ook wijs. Na.

29-05-2006, 22:17 geschreven door Hill