If the future isn't bright, at least it will be colourful
05-11-2006
De laatste dag
De vakantie is geëindigd zoals ze begonnen is. Leeg. En koud. Gelukkig was vakantie zelf warm en zacht. Na tien uur comateuze slaap, wakker geworden om kwart na twaalf. Het wil niet lukken. Niets wil weer lukken. De keelontsteking van gisteren is verdwenen, de koppijn echter dubbel zo groot : Eén Dafalgan, twee Dafalgan. Het bruist lekker in het glas, maar helend effect heeft het niet echt.
Dan maar naar de bakker. Ik loop verkeerd. Ik loop verkeerd op weg naar de bakker die drie straten verder ligt ! Had ik gisteren maar gedronken, dan was er nu een reden om ziek te zijn. Met het broodje in de hand op zoek naar toespijs. Confituur en honing. En een restje choco. De kaas is op. Suikers zijn goed, van suikers ga je leven, suikers zijn energie! Zeggen ze. Het helpt allemaal niets.
Tegen drieën krijg je dan een heel vreemd telefoontje en tegen vieren verknal je zelf een belangrijk telefoontje. Och ja. Deze dag heeft geen zin. Ik laat het bad vollopen en zoek naar een zender op de radio. Alleen radio één wil mee, met in de achtergrond een popzender. Ik hoor de voetbaluitslagen en schrik even later wakker tijdens een vertelling van Nigel Williams. Ik moet in slaap gevallen zijn, het water is koud. Ik droog me af en ga voor de PC zitten. Een tekstje voor de Moose. Over wat er allemaal misliep in Bonn. En wat er allemaal zo tof was in Bonn. Maar ik ben niet in de mood. Morgen beter.
Wat nog vandaag ? Strijken. De hemden voor morgen moeten gestreken worden. Eentje voor door de dag, en dan eentje dat past bij het pak voor de presentatie 's avonds. En de schoenen poetsen.
Over twaalf uur moet ik opstaan.
05-11-2006, 19:30 geschreven door Hill
04-11-2006
Guggenheim Bonn
Een jonge vrouw, in lange zwarte kleren, pikzwartgeverfde schouderlange haren en zware zwarte make-up staat voor een schilderij. Het schilderij is een ruim bemeten Mark Rothko (2m05 op 1m70) en bestaat uit een viertal kleurvlakken op een rood met witte achtergrond. Alleen de vrouw en ikzelf staan in die zaal. Ik was ook gekomen voor die Rothko, maar bekeek nu maar de vrouw. Het had wel iets, een donkere trieste figuur die kijkt naar die vrolijke kleurensmelt.
Ze staat goed anderhalve meter voor het schilderij en ze neemt het in zich op. Tegen haar oor houdt ze een audiofoon (dat is een soort van telefoonhoorn met nummertjes erop. Als je het nummertje intikt dat staat naast het schilderij hoor je dan een uitleg over de schilder of over het werk). Ze drukt de hoorn af en blijft naar het schilderij kijken. Ik sluip dichterbij en blijf naar haar kijken. Plots doet ze een grote stap naar voor en nu staat ze bijna pal met haar neus voor het doek. Ik denk aan Noordkaap : Ze kwam naast me staan en ze zei Wat vind jij van dit schilderij? Ik keek haar aan, dit was verdacht Deze vraag had ik nooit verwacht Wat is kunst? Wat is kunst? Die blik in haar ogen dat is kunst.
Achter haar rug speel ik een luchtgitaarsolootje en headbang een eind weg. Ik voel me plots heel vrolijk. En onnoemelijk belachelijk, als een gros Duitsers de zaal onverwacht binnentrippelt.
Maar terug naar mijn lady in black. Gothic was ze zelfs een beetje. Nauwelijks twintig centimer is er nu tussen haar neus en de verf. Ze houdt haar kopje schuin. Bekijkt de randen, zet een half stapje achteruit, staart nog eenmaal in het doek en verlaat de zaal. Niet zonder eerst te schrikken van mijn aanwezigheid. Ik voel me betrapt. Maar ze schiet in de lach. Die blik in haar ogen dat is kunst. Wat vind jij van dit schilderij ? hoor ik me vragen. Entschuldige mich, ich spreche nur Deutsch...
04-11-2006, 20:28 geschreven door Hill
Gorilla's op tsja zaterdag
...not in the biblical sense I mean...
04-11-2006, 00:16 geschreven door Hill
02-11-2006
Mijn jaar in boeken
Het boekhoudkundig jaar loopt weer op zijn einde. Met de start van de boekenbeurs wordt een nieuwe voorraad leesvoer ingeslagen, en de oude wordt netjes geklasseerd (lees tussen de kieren en gaten van de boekenkast gepropt). Bij het in gang trekken van deze blog, goede voornemens!, heb ik een rubriekje boekbesprekingen gemaakt en dat is tot op heden leeg gebleven. Geen tijd mevrouw ! Geen tijd meneer ! En eerlijk gezegd, ik had vroeger al een hekel aan het schrijven van boekbesprekingen. Het heet trouwens boekbespreking en niet boekbeschrijving. Boeken moet je lezen en er daarna over vertellen, bij kaarslicht in een rokerige atmosfeer, eventueel begeleid met een glas wijn of een -hier mag het- zwart theetje. Dus boekbesprekingen graag, maar boekbeschrijvingen neen. Op vraag van velen, en ik soigneer mijn publiek, jullie zijn dan ook een heerlijk publiek, heb ik geprobeerd om toch iets neer te pennen over de boeken die mijn afgelopen jaar kleurden of verveelden. Het is wat het is en niets meer, jullie zien maar.
De verklaring van de titeltjes misschien nog : Auteur is auteur en Titel is titel, daarover gaan we niet moeilijk doen. Waar er Cijfers staat, daar heb ik het jaar van verschijnen geplaatst (altijd handig om het verhaal in zijn context te zien) en het aantal bladzijden. De uitgeverij staat er niet bij. Omdat dat saai is om over te tikken. En het toch niemand ene moer interesseert. Wil je ze toch weten : google.
Inhoud is de samenvatting van het boek in een halve zin, Begin en Einde zijn dan de eerste zinnen en de -hoe logisch- laatste zinnen (hier is over nagedacht). Voilà, dat is alles wat je van mij over het boek te weten komt.
En dan toch nog twee rubriekjes. Welja. Voor mij eigenlijk meer. En om er geen saaie opsomming van te maken. Waarom geeft aan hoe ik bij dat boek terechtgekomen ben en Waar duidt aan waar ik het gelezen heb. Waarom nu net die twee. Daarom.
Als iemand iets meer wil weten over de boeken, stuur maar een reactie in. Ik ben benieuwd.
En dan neem ik nu een dagje verlof. D'er staat genoeg leesvoer op het plankje.
02-11-2006, 00:47 geschreven door Hill
01-11-2006
Vijf ongure mannen en een jongetje
Het stond net voor mij in de frituur, een jongetje van een jaar of zeven, hooguit acht. Een knap kereltje, donker kopje, donkere ogen, en een oranje snoetje. Spaans uiterlijk een beetje. Het zag eruit alsof hij een goed voetballertje zou worden.
Hij had zopas een hele bestelling doorgegeven (boodschappenlijstje over de toonbank doorgeschoven naar de frietenbakker) en stond nu een beetje onwennig te draaien op zijn baskets. Te wachten op zijn frietjes. Het vet werd van zijn vlees(haha)-brochettes afgedept, en ook de frieten waren klaar. Moet er zout op, vroeg de frituuruitbater. Dat wist het kereltje niet. Dat hadden ze hem thuis niet gezegd. Het keek een beetje gegeneerd en zei toen aarzelend : Ja. De bestelling werd ingepakt, het jongetje haalde uit zijn vastgesloten vuistje een briefje van twintig euro en kreeg het wisselgeld, een aantal euro's en wat kleingeld in zijn hand gestopt, samen met het papiertje waarop de bestelling stond.
Moet je ver ? vroeg de bakker nog. Neen, niet zo ver, meneer, antwoordde het kereltje. Hij schoof de deur open en verdween in de donkerte, richting pleintje. De overige vier gasten (en de frituuruitbater) keken hem in stilte na, hoe hij aan het rode licht wachtte, bij groen de straat overstak, daarna richting plein liep, daar nog eens de straat dwarste, maar nu haaks op de eerste richting en verdween in een klein steegje.
Het was toen woensdagavond één november, half negen, en het gebeurde op het kruispunt van het Falconplein, het Van Schoonbekeplein en de Brouwervliet, niet meteen de meest gezonde buurt van Antwerpen. De achterblijvers, de frituuruitbater, een lange ongeschoren kerel met roltrui, twee besnorde vijftigers, typische frituurtypes en mezelf begonnen meteen onderling een verontwaardigde discussie dat het toch niet verantwoord was om zo'n jongetje in deze buurt te laten rondlopen op dat uur. De eerlijke verontwaardiging was heel groot bij de gore mannen.
Laat dat jongetje vooral geen echte gore man tegen het lijf lopen in dat achterafsteegje.
01-11-2006, 21:25 geschreven door Hill
31-10-2006
Gino en de kaars
Mijn kaars was uit. En het was mijn laatste, ik moest nieuwe kopen. (Niet iedereen kan zich electriciteit veroorloven. Er is veel verdoken armoede in blogland !) Even later stond ik dus aan te schuiven aan de kassa van ik weet al niet meer waar, de blokker, geloof ik. Het was niet zo'n goed moment. Er stond een rij, die je wel eens ziet bij een pretparkattractie. Wel vierhonderd wachtende vrouwen, kinderen, nog vrouwen, nog vrouwen, Hill, nog vrouwen. Ik kon niet nalaten uit te rekenen hoeveel er daarvan nu naar het toilet moesten. En hoeveel liter de verzamelde plas zou bedragen. Het resultaat van mijn rekensommetje leek me absurd hoog.
Daar stond ik dan, een beetje te dagdromen met mijn veertien kaarsen. Goedgekeurd stond erop, in een groene cirkel. Hoe keur je nu een kaars goed ? Ik opende de verpakking en probeerde : Met de kaars zwaaien (manoeuvrabiliteit), even op duwen (elasticiteit), er aan ruiken (toxiciteit), met het wiekje in je neus kietelen (humor).
Ik speelde verder tot mijn oog getrokken werd naar de twee caissières. Of beter één caissière en één zakkenvulster. Eentje nam de artikels aan, scande ze in, rekende af en de tweede stopte ze in een zakje. Iemand moet het doen, natuurlijk. Die aan de kassa was blond, fake of course, die met de zakken was bruin. Die blonde had mooie lange donkere wimpers, maar het waren opgekleefde. Dat zag je zo, niemand heeft wimpers van drie centimeter. Tenzij misschien een kameel. En eerlijk gezegd, daar had ze wel iets van, van een kameel. Ook twee bulten. Geen idee hoe ze daar aan gekomen was, maar natuurlijk was het zeker niet. Bloemkoolborsten. Konden elk moment wegknallen. Als een ballon, een ballon, een ballonnetje, paf, pfwiiiiieeet. Eigenlijk vond ik haar een beetje zielig. Met haar dichtgeplammuurd gezicht. Kamelenlippen had ze ook (Bovenaan, vunzige bunzings ! Bovenaan !) en ze was er nog trots op ook, want ze had die vuurrood geverfd. Kerstsfeer zeker. Of misschien nog eerder Halloween. Smaken verschillen. Maar sommige smaken verdienen een pak slaag.
Ondertussen was ik binnen gehoorsafstand gekomen en hoorde ik haar een hele zaag spannen tegen de brunette, twintig kilo te zwaar, maar wel natuurlijk en zeer sexy, over een zekere Gino, die haar onheus had behandeld. Als ik de naam Gino hoor, word ik altijd vrolijk. Mijn schoonbroer had een grasparkiet en dat beestje heette Gino. Als de familie de keuken binnenkwam, riepen ze telkens Gi-no Gi-no en dan kwam den Gino uit zijn kooi gestapt om je een kusje te geven of hij deed iets heel lenigs op zijn trapeze. Telkens ik een menselijke Gino zie, zie ik die gast op zo'n trapezeke zitten en kopjes geven tegen een roze spiegeltje. Ja, en de Gino zei dan blablablablabla en ech waa-haar (het was nog een Limburgse ook). En Gino hier en Gino daar. Ik kreeg er stilletjesaan het heen en weer van. En dan zegt haar vriendin : 't Is waar, er zijn geen mannen meer als vroeger. Neen, zegt de fake blondine met opgeplakte wimpers, opgepompte boezem en dichtgemetseld voorhoofd, Neen, er zijn geen echte mannen meer!
En toen kreeg ik de slappe lach en moest ik dringend plassen.
31-10-2006, 21:45 geschreven door Hill
30-10-2006
Twee hondjes
Een man, een halve kop groter nog dan ik, komt het jaagpad afgeslenterd. Zijn volwassen rossigbruin verwilderde baard kleurt mooi bij zijn donkergroene regenjas. Voor hem, stoeien twee Labrador puppies, het zot in de kop, vrij rond. Ze rennen om ter hardst, zien een konijn, houden plots stil, tuimelen over elkaar, bijten elkaar naar de mond, lachen om hun eigen onstuimigheid en buitelen verder, koprollend door de aarde.
Ik zit op een bankje, kijk geamuseerd naar de beestjes en lees verder in een boek hoe de kleine Eric Pinksterblom de Wollewei binnenstapt.
Ondertussen zijn de hondjes bij mij in de buurt, een tiental meter voor de man uitlopend. De eerste puppie springt onmiddellijk tegen mijn broek op en de tweede volgt zijn voorbeeld. Ze krasselen met hun nagels tegen de pijpen tot plots de kleinste van de twee bovenop me zit, op mijn schoot. Zelf nog het meest geschrokken van zijn exploot, springt hij weer van me af en duikelt zijn vriendje achterna, de weide in. De man, een tikkeltje gegeneerd en ook wel angstig om mijn vuile broek, lacht nerveus naar mij en wil mij voorbijlopen. Ik wil hem nog vragen hoe oud de hondjes zijn, om een gesprek op gang te brengen. De man antwoordt wel, zes maanden, maar houdt niet stil. Hij loopt door.
In de weide, een tiental meter dieper ondertussen, stoeien de beesten verder. Ik wou dat ik twee hondjes was, dan kon ik met me spelen, herinner ik me.
Ik klop de meeste aarde van mijn broek en lees verder.
