Het bleef me toch wel bezig houden. Niet dat ik er mijn slaap voor liet, maar toch. Wat zou er ondertussen gebeurd zijn met mijn afgestane 400 ml bloed? Een volle 0.7% van Hill McGraw ligt nu ergens, waar-o-waar, te wachten op een onwetende afnemer. De eerste dagen zou het wel ergens in een industriële frigobox liggen, in zo'n sterielkliene ruimte waar ze ook nog lijken invriezen of zo. Tot daarna een jobstudentje (dokter in de knop, een doparts) het in een centrifuge gooit , allerlei metinkjes uitvoert en het daarna labelled: klaar voor consumptie. Zou het nu nog in die vriezer liggen of zou mijn bloed al iemands leven gered hebben? Zouden de McGraws Super Trooper Little Red Bloodcells® al ingespoten zijn bij een bleek leukemiepatiëntje uit Limburg. Of vervoerd per Seakingheli om daarna per MUG door de volgeslibte A19 te sjezen en intraveneus overgetapt te worden in een Poolse trucker die zichzelf klem reed tussen een Spaanse tomatencarrier en een Hollandse verhuiskamion. Misschien is mijn zakje net dat ene dat ze toen lieten vallen, niet opmerkten en er daarna achteruit over reden, een uitgesmeerde rode streep met Michelinprofiel over de autostrade achterlatend, ondertussen opgedroogd tot voedsel voor kraaien en eksters. Het zoù kunnen!
De afgelopen dagen bleef ik erover fantaseren: Welke Belgische schonen zouden op onze ertkloot nog rondschrijden enkel en alleen omdat ze ter nauwer nood konden genieten van mijn plasmaplasje? Mmmmmm.
Het mysterie bleef tot ik gisteren in de brievenbus twee enveloppes vond, afkomstig van de bloedtransfusiedienst van het Rode Kruis. Eentje voor mijzelf en eentje voor mijn madam. Die van haar verdween op het aanrecht tussen de andere post en die voor mezelf scheurde ik open.
Beste Hill McGraw, blablabla, bedankt voor je eerste gift, patati patata, we hopen, blablabla je in de toekomst terug te zien. tara tatata. Met vriendelijke groeten en Hoogachtend, Mr. R. Kruis.
Tsja. Fijn. Bedankt. En tot ziens. Misschien. En ik gooide de brief in de papiermand.
Wat later kwam de Zinderende Zap zelfzeker zingend de keuken uitgezeild. Hier, op het aanrecht een brief van het Rode Kruis! Ik weet het. Voor JOU! Voor mij? Was die tweede ook voor mij? Ik had het niet eens nagekeken, eentje voor mij en eentje voor haar, dacht ik. Maar die tweede was dus ook voor mij.
Ik griste hem mee, scheurde hem ook open en ik las:
Beste Meneer McGraw, blablabla nogmaals dank voor, pipikaka, niks om ongerust over te zijn, blablabla, totaal onbruikbaar bloed, (Excuseer!) bloed niet sterk genoeg, (Grmmbl!) Geweigerd.(!!!)
Ik heb slap bloed. Het is niet straf genoeg. Te weinig power. Te weinig jus. Ik word in leven gehouden met Fristi light. Met aardbezekes-sap. Flets kraantjeswater met een druppeltje grenadine. Zo pover van kwaliteit dat ze het zelfs niet moeten hebben. Liever nog gooien ze het weg, dan mijn siroop ergens in te spuiten. Te flauw voor bloedpens. Gewoon door 't gotegat die handel.
Zeg wat denken die eigenlijk? Een gegeven bloedcel kijk je niet in de mond, toch? Wie geeft wat hij heeft, is waard dat-ie leeft. Zei mijn bomma altijd. Ze is dood. Maar toch.
Ik las verder. De volgende keer mag ik nog komen, maar ik moet op voorhand melden dat ik geen echt volwaardig bloed heb. Ze willen me wel nog pijnprikken dan, maar alleen om het teststaaltje. Om te zien of ik mezelf al weer gezond heb gekregen tegen dan. De muggenzifters.
Ik heb het dan maar zelf opgezocht, gegoogeld op wikipedia, de rootdirectory van het internet. De oorzaak kan malaria zijn. Of zware menstruaties. Of nog, ongemerkt bloedverlies uit de dikke darm, stukgevreten door poliepen, tumoren of wormen. Het kan ook ijzertekort zijn. Of een gebrek aan vitamine B12. Vandaag nog begin ik aan mijn chocoladedieet. Alleen voor het zilverpapier.
Als dat niet helpt, staat er nog bij, kan het verholpen worden via bloedtransfusie. Blood and fire!
29-08-2008, 20:47 geschreven door Hill
|